De jongste jaren is Libanon opnieuw onrustiger geworden met vooral de inval van Israël, de moord op voormalig eerste minister Rafik Hariri en andere moordaanslagen, de Syrische bemoeienissen en het sterker wordende Hezbollah dat zijn plaats opeist.
Libanon is een land van minderheden. De bevolking bestaat uit christenen, druzen, sjiieten, soennieten en etnische minderheden als Armeniërs en Koerden. Die bevolkingssamenstelling zorgt sinds de stichting van de staat Libanon in 1943 voor binnenlandse tegenstellingen, onrust en geweld. Tel daarbij nog de komst van vele Palestijnen, in diverse golven gevlucht uit hun land, en recent ook van heel wat Iraakse vluchtelingen.
De verschillende milities, zowel van christelijke als van islamitische signatuur, bestrijden niet alleen elkaar, maar raken ook vaak slaags met geloofsgenoten. Vijftien jaar lang, van 1975 tot 1990, woedt er een zware burgeroorlog.
Een Libanees is elke dag de eigen minister van Binnenlandse Zaken, zo luidt een gezegde. Iedereen is door zijn geboorte bij een bepaalde confessionele groep ingedeeld, zelfs al gelooft hij of zij nergens in. In dit stelsel liggen nieuwe conflicten opgeborgen. De inwoners moeten voortdurend hun weg vinden in het precaire evenwicht tussen de verschillende groepen. En altijd is er wel een confessionele groep die zich achtergesteld voelt. De burgeroorlog is wel voorbij, maar het intern-Libanese conflict is niet verdwenen: het smeult verder en laait soms weer op.
Ook al is het een land van minderheden, toch zijn veel Libanese burgers loyaal aan hun vaderland. Vooral na de burgeroorlog nam het gevoel Libanees te zijn fors toe. Maar het blijft een gedeelde loyaliteit. De religieuze minderheid waartoe men behoort, blijft zeker even belangrijk. Voorlopig ontsnapt niemand aan die logica.
Uit het nieuwe Libanon Landenboek, auteur Lejo Siepe, 130 p., met fotos plus uitvouwbare overzichtskaart
Klik voor meer informatie en bestellen - de landenboeken zijn alfabetisch gerangschikt
_________________
