Home

En hoe zit het nog met vrijhandelsakkoorden?

Bij de kampioen van de vrijhandelsakkoorden is de rek eruit. De regering Bush haalt wel nog alles uit de kast. Slechts enkele minuten voor middernacht 1 april 2007 ondertekenden de Verenigde Staten nog een vrijhandelsakkoord met Zuid-Korea, nadat er al overeenkomsten kwamen met Peru, Colombia en Panama. Het Congres heeft nu 90 dagen om zijn oordeel te vellen. Dat moest zo op de valreep omdat de regering eind juni haar bewegingsruimte om snel akkoorden te sluiten, kwijt speelt.
Het tij lijkt gekeerd nu de Democratische Congresleden aan zet zijn. Hun weerstand en die van de publieke opinie tegen vrijhandelsakkoorden is groot.
Dikwijls is die tegenstand emotioneel maar ook rationaliteit dwingt in die richting. Want het weinige bestaande onderzoek toont dat de bestaande vrijhandelsakkoorden, b.v. met Mexico en Canada, er niet in slagen de levensstandaard te verhogen, niet in de VS, en niet in de partnerlanden. De Wereldbank spreekt van ontgoochelende resultaten voor Mexico, de grotere toevloed van migranten naar de VS wijst daar ook op. Zeker is dat in de VS de inkomenskloof stijgt, en veel erger is dat het geval in ontwikkelingslanden die volop voor economische liberalisering gaan.
Het is nu ook duidelijk dat de regels van de Wereldhandelsorganisatie landen minder politieke bewegingsruimte laten voor een ontwikkelingspolitiek. Nochtans leert de geschiedenis hoe belangrijk autonomie was voor landen als Taiwan, Zuid-Korea en nu ook China om hun succesrijke en door de overheid gecoachte economische politiek te voeren. De markt in onze globale economie is verre van perfect, en dus moeten staten, en zeker ontwikkelingslanden, speelruimte hebben om in te grijpen waar de privé-sector faalt. Enkel zo kunnen ze bijvoorbeeld monopolievorming tegengaan, de zwakke schakels in hun industrie wegwerken of vermijden dat hun milieu onderuitgaat door economische roofbouw.

Moratorium op vrijhandelsakkoorden
http://www.fpif.org/fpiftxt/4135
De kost van de verminderde politieke zeggenschap die de Wereldhandelsorganisatie veroorzaakt
http://americas.irc-online.org/am/4078

Regio's: 
Landen: 

Lees ook

Hoe democratieën sterven

Voor de gelijkheid en vrijheden van mensen is hun recht op zeggenschap in het bestuur essentieel. Tot zowat 1990 vormden staatsgrepen de grootste bedreiging voor democratieën. De jongste 30 jaar sterven ze vooral van binnenuit: verkozen autocraten vermoorden de democratie van Hongarije tot de VS.