Accueil

Een aangename waarheid: familiale boeren kunnen de wereld voeden

Velen zijn ervan overtuigd dat de industriële landbouw nodig is om de wereld te voeden, dat het niet anders kan. Maar ze geloven dat al te makkelijk. De werkelijkheid is dat de familiale landbouw veel beter presteert en kan presteren dan de agro-industrie.

"Voortdoen zoals we bezig zijn, is geen optie"
De kritiek op de huidige moderne landbouw is intussen wijdverbreid en stevig onderbouwd. Nog maar net, op 15 april 2008, is een studie voorgesteld over de werking van onze mondiale landbouw. 400 wetenschappers hebben er, op vraag van Wereldbank en FAO, drie jaar lang aan gewerkt. Hun conclusie: voortdoen zoals we bezig zijn, is geen optie. Wetenschap en technologie hebben de productiviteit sterk verhoogd. Maar de opbrengsten zijn heel ongelijk verdeeld geraakt. Daarenboven blijken de ecologische nadelen en de sociale kost ondraaglijk hoog. Daarom, aldus deze wetenschappers, moet de landbouw het geweer van schouder veranderen en veel kritischer zijn voor welke technologie wordt ingezet. We moeten ons natuurlijk kapitaal aan grond, water enzovoort beschermen en werk maken van een agro-ecologische landbouw die natuurlijke mest en traditionele zaden gebruikt, die meer de natuur haar werk laat doen en die de afstand tussen de landbouwproductie en de consument verkleint.

Kan het zo echt? Zeker. In de wereld leven 2,5 miljard mensen van de landbouw, boeren, boerinnen en hun kinderen. Overal waar deze boerenfamilies over voldoende en goede grond beschikt en over de middelen om te investeren in een productieve landbouw, leveren zij ronduit schitterende prestaties. Zij zijn perfect in staat om de wereld van voldoende voedsel te voorzien. Daarbij zijn de opbrengsten van hun landbouw veel gelijker verdeeld en doen ze de natuur veel minder geweld aan.

Weblinks

klik hier voor Report on the state of global agriculture, 15 april 2008

Regio's: 

Lees ook

Wereldvoedselprogramma krijgt Nobelprijs voor de Vrede. Signaal voor duurzaam voedselsysteem

De Nobelprijs voor de Vrede voor het VN-Wereldvoedselprogramma vestigt terecht de aandacht op de toenemende honger. Maar kunnen laureaat en verwante organisaties het structurele hongergeweld wel de baas? Zal uit die hoek de transitie komen van ons falende voedselsysteem?