Op de Algemene Vergadering vorige maand stelden enkele coöperanten van BeauVent vragen over de financiële vooruitzichten en het uitbetaalde dividend dat al vele jaren zes procent bedraagt. Blijft dit zo?
De Europese vakbonden willen een voor de werknemers eerlijker Europa en bepleiten een vernieuwd Sociaal Contract voor Europa. Hebben ze de kracht daarvoor?
Al in 2015 won Urgenda haar klimaatzaak en moest de Nederlandse broeikasuitstoot een kwart minder vóór 2020. In België valt ten vroegste eind 2020 een uitspraak. Misschien was en is het beter om ook een andere weg te bewandelen.
POLITIEKE DWAASHEDEN 10. Als het begrip ontwikkelingsland moest worden uitgevonden, dan voor een land zoals België. Politieke traagheid en bureaucratie zijn de enige die ‘regeren’ en vormen meer dan ooit een aanslag op onze toekomst.
Het is al 54 jaar geleden dat de Amerikaanse president Johnson als eerste staatshoofd officieel waarschuwde voor stijgende CO2-niveaus. Op 6 november 1965 meldde hij de klimaatdreiging aan de Congresleden.
De Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) is opgericht in 1919 en verenigt regeringen, werkgevers en werknemers uit de 187 lidstaten in één organisatie, een unicum.
POLITIEKE DWAASHEDEN 9. Steeds minder Europeanen hebben zelf nog oorlog en dictatuur meegemaakt. Het kan verklaren waarom politici extremistisch gevaar onderschatten, een pijnlijke vergissing want extremisme is nooit weggeweest.
Jef Peeters las het boek Voor de kost, verrijkt het debat over waardig werk en kijkt breed: ja, we zijn ontzuild; maar we zijn ook ontworteld… als we er niet in slagen het ecologische én het sociale samen aan te pakken.
Goede voorbeelden kunnen stimuleren, zoals de coöperaties uit buurland Duitsland. Eind 2017 zijn ze met meer dan vijfduizend vijfhonderd. Samen tellen ze bijna twintig miljoen leden.
“Wat indien we de klimaatcrisis zouden behandelen zoals het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog?” Zo vraagt oud-TV-journalist Bill Moyers zich af in een toespraak voor de conferentie 'Covering Climate Now'.
POLITIEKE DWAASHEDEN 8. Zelfs oude verschijnselen blijven ons koud pakken. Waar blijft een effectieve veiligheidspolitiek? Een doordacht migratiebeleid? Voor wanneer echt duurzame ontwikkeling?
Al een jaar leren we leven met GDPR. Zijn burgers nu beter beschermd tegen digitale reuzen als Google en Facebook? Of leven we met een vals gevoel van veiligheid?
De meeste landen keurden de VN-verklaring voor rechten van boeren en boerinnen goed. Nederland was daar niet bij. België evenmin, zelfs al waren de drie regionale landbouwministers voor.
POLITIEKE DWAASHEDEN 7. In 1961 wil de VS een mens op de maan krijgen vóór het einde van het decennium. Acht jaar later lukt dat al. Dat is de kracht van door overheid gestuurde technologie.
De Ecopower CoopWijzer is vernieuwd met de resultaten van 2018. Veel blijft positief. Maar het financiële verlies van 1,25 miljoen euro valt meest op. Dat vraagt uitleg.
Welke politiek voeren om de industrie in Europa klimaatneutraal te maken? Welke industriële strategie is er nodig om zulke transitie te doen slagen in de komende dertig jaar? Welke instrumenten heeft een overheid daarvoor te beschikking?
Zeven Franstalige en Nederlandstalige politici hebben gedebatteerd over migratie en ontwikkeling. Zij deden dat na de presentatie van het Caritas International rapport Ons gemeenschappelijk huis.
Beloofd voor 2017 en eindelijk klaar. Global Environment Outlook 6 confronteert ons met de dramatische toestand van de aarde en haar natuurlijk kapitaal. En herinnert eraan dat we zonder gezond milieu nergens staan voor onze welvaart en welzijn.
Een fictieve krant uit 2024 - The Fair Times – bericht over wat in Europa verwezenlijkt zou kunnen zijn op het gebied van duurzame consumptie en productie.
POLITIEKE DWAASHEDEN 5. Publieke goederen maken samenlevingen echt welvarend. Maar het gevoel leeft dat we te weinig krijgen voor onze bijdragen in de gezamenlijke pot. Terecht, andere landen presteren veel beter.
Waarom doen we FN niet cadeau aan de Verenigde Naties, op één voorwaarde? De geproduceerde wapens mogen enkel terechtkomen bij legitieme en democratisch gecontroleerde politiemachten.
In dit korte Zola-aanse, pamflettaire essay bouwt Barrez verder op inzichten die hij in de voorbije dertig jaar in uitvoerige publicaties rond (anti-) globalisering ontwikkeld heeft en die hij nu herleidt tot elf politieke dwaasheden van politici.
Europa moet tegen 2010 de meest competitieve economie ter wereld hebben. Dat hebben de Europese leiders in 2000 in Lissabon beslist. Het is geen geheim wat de bedoeling is van deze strategie, namelijk de winst en de concurrentiekracht van de bedrijven veilig te stellen. Maar wat zit erin voor de werknemers? De Europese Commissie is ervan overtuigd dat de huidige arbeidsmarkt en het arbeidsrecht niet soepel genoeg zijn om het doel te bereiken. Hun Lissabonstrategie raakt zo vertaald in een politiek van langer en flexibeler werken en van afbraak van sociale rechten en publieke dienstverlening. Dat programma van flexicurity maakt dus deel uit van de bredere strategie om Europa ‘naar de top van de wereldeconomie te leiden’. Daar is op zich weinig mis mee. Alleen, de uitvoering dreigt goed te zijn voor werkgevers maar een pak minder prettig voor de werknemers in Europa. De kapitaalkrachtigen, aandeelhouders en werkgevers zullen hier de vruchten van plukken. Voor de werknemers betekent het vooral of zelfs alleen maar achteruitgang. Intussen is duidelijk dat Europa de Lissabondoelstellingen niet haalt en wordt steeds onduidelijker waar Europa echt naartoe wil. Vooral het afstemmen van de economische, de sociale en de ecologische ambities verloopt moeilijk. Wel is zonneklaar dat de economische doelstellingen altijd minstens een streepje voor hebben.
