In Groot-Brittannië was de voorbije weken bijzonder veel media-aandacht voor de wilde staking van de arbeiders van een olieraffinaderij in Lindsey in het graafschap Lincolnshire. De autochtone arbeiders kwamen er op straat met slogans als British Jobs for British Workers. Zij protesteerden tegen de aanwezigheid van buitenlanders die de schaarse jobs van het eigen volk zouden afpakken in tijden van recessie, waarbij dagelijks bedrijven overgaan tot massale afdankingen.
Volgens Mick Hume, columnist van de kritische website Spiked, is er echter veel meer aan de hand dan de media en de weldenkende elite graag zouden doen geloven. Volgens Hume is de spontane woede-uitbarsting van de arbeiders niet zozeer ingegeven door xenofobie, maar door het totale gebrek aan perspectief en volwaardig alternatief dat de politieke partijen weten te formuleren op de enorme uitdagingen waarvoor het land zich geplaatst ziet. Ook de traditionele Britse vakbonden, grotendeels van hun slagkracht beroofd door de neoliberale politiek van oud-premier Margaret Thatcher, bieden geen voldoende weerwerk tegen de crisis, vindt Hume. In landen zoals Frankrijk en Italië leggen de vakbonden het land plat om de rechtse regeringen duidelijk te maken dat de werknemers niet de prijs gaan betalen van het uiteenspatten van het casinokapitalisme en de bankencrisis. Maar in Groot-Brittannië heeft New Labour het neoliberalisme overgenomen en is er nu geen alternatief. De vakbonden lijken zich veeleer neer te leggen bij het onvermijdelijke van ontslagen dan echt aan een tegenbeweging van onderuit te werken. De huidige crisis biedt nochtans een uitgelezen kans om met nieuwe ideeën naar voren te komen, vindt Hume.
Eigen jobs eerst, is uiteraard een verontrustende en verdeeldheid zaaiende slogan, schrijft Hume, maar de reacties erop van staatssecretaris Peter Mandelson (ex-EU-commissaris) en premier Gordon Brown waren nog erger. Deze getuigen van het totaal gebrek aan respect voor werknemers en hun diepe bezorgdheid over hun toekomst. De liberale media schilderen arbeiders graag af als een dronken, zich vetvretende onderklasse die openstaat voor fascistische verlokkingen. Maar, schrijft Hume, het was precies Brown die in 2007 uitpakte met de slogan British jobs for British workers. Groot-Brittannië wilde ook Roemeense en Bulgaarse werknemers als tweedeklas Europeanen behandelen uit vrees dat ze Britse jobs zouden komen inpikken. Wat verwijten ze de radeloze arbeiders dan? Vakbondsleiders stappen liever naar de rechtbank om hun gelijk te halen dan te luisteren naar wat er leeft onder de mensen. En de bureaucratische EU-wetgeving maakt het allemaal nodeloos ingewikkeld. Arbeiders hebben geen stem meer, en dat is gevaarlijk, vindt Hume. (JVC)
Klik voor opiniestuk van Mick Hume op de Britse kritische website Spiked
