Accueil

Militarisering en monoculturen bedreigen arbeiders en regenwoud in Colombia

De Colombiaanse regering wil maximaal profiteren van de huidige boom in de sector van de energiegewassen. Daartoe worden o.a. de suikerriet- en oliepalmplantages fors uitgebreid ten koste van de arbeidsomstandigheden van de arbeiders en de biodiversiteit van kwetsbare natuurgebieden.

De laatst e maanden ging het van kwaad naar erger in de suikerrietsector van de departementen Cauca en Valle de Cauca. In juni al hadden 7000 arbeiders het werk neergelegd om te protesteren tegen de schandalige arbeidsomstandigheden waarin ze gedwongen werden te werken. Zonder enige vorm van sociale zekerheid of toegang tot gezondheidszorg moeten de suikerrietkappers tot 16 uur per dag werken op de plantages. Vaak krijgen ze niet eens het loon uitbetaald waarop ze recht hebben. Sinds de conflicten van einde augustus, toen de arbeiders een staking aankondigden omdat de werkgevers niet wilden praten over hun gerechtvaardigde eisen, schakelen de plantage-eigenaars gewapende milities in die de arbeiders intimideren en hun families bedreigen. Door de intensieve aanplanting van suikerriet moet steeds meer regenwoud wijken voor monoculturen die de grond uitputten en de watervoorraden bedreigen. Woestijnvorming is het resultaat.

In het noorden van Colombia worden Afrocolombiaanse gemeenschappen het slachtoffer van de uitbreiding van de oliepalmplantages. Grote maatschappijen leggen vaak illegaal beslag op gronden die sinds lang in handen waren van kleine boerengemeenschappen om er grootschalige plantages aan te leggen. Medewerkers van de Colombiaanse interreligieuze commissie Justicia y Paz krijgen er af te rekenen met anonieme doodsbedreigingen wanneer ze de verdediging van de lokale gemeenschappen op zich nemen. Officieel zijn de paramilitaire groepen buiten de wet gesteld, maar het is duidelijk dat plantage-eigenaars nog altijd een beroep kunnen doen op hun ‘diensten'.  De in Berlijn gevestigde internationale milieuorganisatie Rettet den Regenwald startte een e-mailcampagne voor internationale steun, mede naar aanleiding van de Internationale Dag tegen de Monocultuur van Plantagebomen. (JVC)

Landen: 
Thema: 

Lees ook

UITVERKOCHT Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

cover Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

van Dirk Barrez

UITZONDERLIJK AANBOD 12 EURO i.p.v. 19 - verzending inbegrepen

Van overal reizen afgevaardigden naar het eiland Pala om het verhaal en het programma van de goede samenleving te schrijven, met een economie die eindelijk van ons is, die de aarde geen geweld aandoet en waarvan de welvaart eerlijk verdeeld raakt, met mondiale sociale zekerheid en een aardegebruiksrecht voor iedereen.

Aan al wie beweert dat het nastreven van utopieën gevaarlijk is, antwoorden we: ‘Hadden we dan geen welvaartstaten moeten afdwingen? Of geen gelijke rechten voor man en vrouw? Wij hebben de vrijheid om ons leven te verbeteren.’

Dit boek doorbreekt de crisis van de verbeelding en ziet wel alternatieven. De auteur durft opnieuw de grote verhalen brengen.

12,00 €

BOEK - VAN EILAND TOT WERELD. Appèl voor een menselijke samenleving

klik hier om het boek te bestellen

Van overal reizen afgevaardigden naar het eiland Pala om het verhaal en het programma van de goede samenleving te schrijven, met een economie die eindelijk van ons is, die de aarde geen geweld aandoet en waarvan de welvaart eerlijk verdeeld raakt, met mondiale sociale zekerheid en een aardegebruiksrecht voor iedereen.

Aan al wie beweert dat het nastreven van utopieën gevaarlijk is, antwoorden we: ‘Hadden we dan geen welvaartstaten moeten afdwingen? Of geen gelijke rechten voor man en vrouw? Wij hebben de vrijheid om ons leven te verbeteren.’

Dit boek doorbreekt de crisis van de verbeelding en ziet wel alternatieven. De auteur durft opnieuw de grote verhalen brengen.

Weten wanneer je werkdag begint, maar niet wanneer je mag stoppen:

Het begint al 's morgens. Je bent goed op tijd om nog een koffie te kunnen drinken of iets te eten. Maar de fabrieksbazen, meestal Koreanen, manipuleren hun uurwerken om je vroeger dan zeven uur te laten beginnen. In sommige fabrieken is het de hele dag lang verboden te drinken, dan hoeft wc-bezoek geen tijd te kosten. En vaak ben je verplicht om na vier uur in de namiddag nog overuren te presteren, onbetaald. Men sluit zelfs de deuren tot de geplande productie is gehaald. Dat is het ergst, men voelt zich een gevangene, een slaaf. Want je weet niet hoe lang je zal moeten doorwerken, soms is het tot halfacht, soms zelfs tot halfelf 's avonds.'