Er is de zonet geëindigde top in Pittsburg van de economisch belangrijkste landen, er was de top van wereldleiders over klimaatverandering op 22 september, een belangrijke bijeenkomst ook over de voedselcrisis op 26 september en er is de aan gang zijnde jaarlijkse Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, allemaal in New York.
Ziezo, we gaan erop vooruit zou je kunnen denken. Hmmm... probleem is dat er dan wel wordt gepraat en er soms een beetje vooruitgang is ook, maar dat de vele crises waarmee de wereld worstelt zich veel sneller ontwikkelen. In verhouding tot hun steeds versnellende ijltempo vergt het ons veel te veel tijd om effectieve oplossingen in praktijk te brengen.
Er is ook een fundamenteel probleem met de rangorde der dingen. Natuurlijk hebben we nood aan een beter financieel bestel, het zou er maar aan mankeren na de ergste financiële en economische crisis in tachtig jaar. Maar het is ondemocratisch dat het internationale zwaartepunt voor de aanpak daarvan bij een club van zowat 20 landen - hoe groot ook - komt te liggen, en niet bij de Verenigde Naties. En het is ronduit ongezond indien die club zich te exclusief concentreert op het financiële. Daarmee zetten ze de wereld immers op hun kop. Want hoeveel woorden ze er ook aan vuil maken, er is geen afstemming met de torenhoge ambities die we moeten hebben om een nefaste klimaatverandering te ontlopen, om een sociaalecologische economie uit de grond te stampen, om de ellende weg te werken van de helft van de werkende mensen die veel te weinig verdienen om goed te leven of om de kleine helft van de mensen op het platteland goed te laten boeren. Bovenaan moet komen wat nodig is voor een goede samenleving, dan vergt aandacht welke economie daarvoor het meest dienstig is, en naargelang daarvan organiseren we het geldwezen, Zo hoort de hiërarchie te zijn.
Dat verkeerde prioriteitenlijstje van de G20 - dat zich toespitst op ons financieel bestel en op de internationale financiële instellingen zoals Internationaal Monetair Fonds en Wereldbank - dreigt ons verder te doen kiezen voor halfslachtige en vooral verkeerde oplossingen. In tegenstelling tot de rijke landen die het voorbije jaar de economische crisis hebben bestreden door ruimschoots de kaart van overheidsuitgaven te trekken, blijft het IMF arme landen waaraan het geld leent net het omgekeerde beleid van drastische besparingen opdringen... En, begrijpe wie kan, na het débacle dat al te veel financiële vrijheid op de wereldmarkt heeft veroorzaakt, blijft het IMF deze landen de weg aanprijzen van financiële liberalisering en zwijgt het over de noodzakelijke controle op kapitaal.
Hoe men het draait of keert, de zogenaamde ontwikkelingslanden kunnen - net als de zogenaamde ontwikkelde landen - hun huishouden nooit op orde krijgen zonder toegang tot geld om te investeren. Het mondiale debat over wat een werkelijk duurzame ontwikkeling is en hoe die te bereiken voeren we best in de eerste plaats binnen het kader van de Verenigde Naties. Die beschikt daarvoor trouwens al 64 jaar over een Economische en Sociale Raad. (DB)
Klik voor artikel G20 versus UN: the battle continues
Klik voor blog Luc Cortebeeck vanuit Pittsburg
