Klik om te vergroten
Tunesië, dichterbij gelegen dan velen misschien vermoeden - vanuit Brussel is Tunis minder ver dan de Oekraïense oorlogsgebieden - staat op de rand van de totale ineenstorting, zowel economisch, budgettair als politiek.
Het land dat precies 12 jaar geleden een sleutelrol speelde in de ‘Arabische Lente’ is er beroerd aan toe.
Het gaat van kwaad naar erger in Tunesië. Het is nu al zover gekomen dat uitgerekend buurland Libië, dat zelf in totale chaos wegzinkt, voedselhulp moet sturen naar de Tunesische bevolking.
Voor veel Tunesiërs is het heel vernederend hulp te moeten aanvaarden uit Libië, terwijl het land de voorbije jaren vooropliep in het opvangen van Libiërs die hun land waren ontvlucht vanwege de moordende milities en de voortdurende politieke chaos…
Tunesië staat aan de rand van het staatsbankroet en er is dus voor niets nog geld beschikbaar. Het land moet in 2023 twee miljard euro terugbetalen aan zijn schuldeisers en krijgt voorlopig ook geen vers geld meer van het IMF of de Wereldbank. Hoelang kan dit blijven duren vooraleer de bevolking in opstand komt? Met de hyperinflatie, de hoge energieprijzen en de voedselschaarste?
De politieke impasse is ondertussen compleet tussen de autoritaire president Kaïs Saïed (een ex-hoogleraar rechten die in juli 2021 een soort staatsgreep pleegde waarbij het parlement buitenspel werd gezet en de grondwet opgeschort, hij beloofde dat onder zijn strakke leiding alles veel beter zou gaan, quod non) en de zwakke en onderling erg verdeelde politieke partijen onder leiding van Najla Bouden, de eerste vrouwelijke premier, zonder macht…
Op 17 december 2022 had de president de bevolking naar de stembus geroepen in een poging om zijn fel gecontesteerde macht te consolideren. Maar dat plan draaide op een fiasco uit. Nauwelijks 9 procent van de kiesgerechtigde Tunesiërs kwam opdagen, waarschijnlijk een pijnlijk wereldrecord.
Toch was er na 2011 de hoop gegroeid dat Tunesië zou kunnen uitgroeien tot een interessant democratisch experiment in de Arabische wereld. Correct verlopen verkiezingen en een nieuwe grondwet legden de basis voor een meer democratische samenleving, maar de economische motor is nooit echt aangeslagen, integendeel. Bovendien trof de coronacrisis het internationale toerisme zwaar, dat voor Tunesië van levensbelang is.
Ook de eens zo machtige vakbond UGTT, die nog een sleutelrol speelde in de revolutie van januari 2011 waarbij dictator Ben Ali als een dief in de nacht werd verjaagd, is nu zo goed als uitgeteld.
Jan Van Criekinge
Dit artikel verscheen eerst bij Cimic
Foto - Libyan Government of National Unity
Bronnen
https://www.jeuneafrique.com/1410729/politique/face-a-kais-saied-a-quoi-joue-lugtt/
https://www.jeuneafrique.com/1412313/politique/a-tunis-a-quoi-rime-la-fermeture-du-musee-du-bardo/
https://www.jeuneafrique.com/1405522/politique/en-tunisie-janvier-mois-de-luttes-et-de-revoltes/
