Landbouw en voedsel

Dertig miljoen vissers telt de wereld, en de jongste jaren lukt het hen minder makkelijk om het aanbod van vis op peil te houden. De eigenlijke visvangsten nemen qua volume af. Het is de sterk groeiende viskweek die dat gat moet vullen.

Uit de meeste zeeën en oceanen wordt al een paar decennia meer vis gehaald dan ze kunnen verdragen. Een visvangst van bijna honderd miljoen ton, zoals die van 2000, zou het maximum zijn. De opbrengst per persoon kan dus niet anders dan afnemen. We vissen té veel op wel zeventig procent van de visbestanden. Zo denkt alvast de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) van de Verenigde Naties erover.

Het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de Verenigde Naties werkt niet alleen nauw samen met VN-lidstaten, maar ook met grote multinationale bedrijven. Sinds 2007 heeft ook de Brits-Nederlandse voedsel- en zeepgigant Unilever een ‘global partnership' afgesloten met het WFP onder de naam ‘Together for Child Vitality'. Unilever-werknemers zouden een deel van hun loon afstaan aan WFP-programma's om de honger te bestrijden bij schoolkinderen in Pakistan. Tot zover een mooi verhaal dat perfect past binnen de ‘corporate social responsibility' waarmee grote bedrijven graag uitpakken.

In de marge van de 25ste regionale Afrikaanse conferentie (ARC) van de VN-Voedsel- en Landbouworganisatie FAO, die van 16 tot 20 juni plaatsvond in de Keniaanse hoofdstad Nairobi, kwamen ook vrouwen van de meest diverse Afrikaanse basisgroepen samen om zich te beraden over de actuele voedselcrisis.