Over de vraag of hulp ook echt helpt, zijn al vele boeken vol geschreven. Onlangs hebben twee voormalige Wereldbankmedewerkers daar nog enkele afleveringen aan toegevoegd.
Robert Calderisi heeft 20 jaar voor de Wereldbank gewerkt en was tussen 1997 en 2000 zelfs woordvoerder voor de Bank over Afrika. In zijn boek ‘The Trouble with Africa: Why Foreign Aid Isn’t Working’ (Yale University Press) rekent hij af met een aantal hardnekkige misverstanden over de rol van de Wereldbank in ontwikkeling. Niet de structurele aanpassingsprogramma’s die noodlijdende landen werden opgelegd, zijn de oorzaak van de economische neergang, maar de lage grondstoffenprijzen, de veel te beperkte productiviteit in de landbouw en de grootschalige corruptie. Volgens Calderisi weigerde het ‘politiek correcte ontwikkelingsdenken’ de verantwoordelijkheid bij het slechte beleid van Afrikaanse leiders te leggen. Hij pleit onomwonden voor een veel grotere inmenging van Wereldbank en IMF. Alleen een streng voorwaardenbeleid kan voorkomen dat geld voor ontwikkeling in verkeerde zakken terechtkomt, stelt hij.
Voor William Easterly, ook een ex-Wereldbank econoom, ligt de grootste mislukking bij de aanpak van de hulpverleners zelf. Grootse plannen voor Afrika en een voorwaardenbeleid gericht op ‘goed bestuur’ zullen niet helpen omdat ze van buitenaf worden opgedrongen aan samenlevingen die daar niet klaar voor zijn, schrijft hij in ‘The White Man’s Burden: Why The West’s Efforts To Aid The Rest Have Done So Much Ill And So Little Good’ (Oxford University Press). Internationale hulpverlening moet vooral de donors de illusie laten koesteren dat ze bekommerd zijn om de rest van de wereld en als het mislukt, krijgen de ontvangers de schuld. De Millenniumdoelstellingen noemt hij een goed voorbeeld van hoe het niet moet. De ambitieuze en brede doelstellingen maken het bijna onmogelijk om duidelijke verantwoordelijkheden vast te leggen. Alles dreigt te verzanden in een bureaucratie. Internationale instellingen en donorlanden hoeven zich immers niet politiek te verantwoorden voor hun (falend) beleid.
Spiked! : http://www.spiked-online.com/index.php?/site/article/1982/
Hulpverlening Afrika: werkt ze nu of niet?
Lees ook
Ontwikkelingssamenwerking biedt geen oplossing
Vorige bijdrage leerde: Europese politici verzuimen ernstig migratiebeleid uit te werken. Tweede grote falen: al ruim 50 jaar lukt het niet om wereldwijd een duurzame economie te stimuleren. Dit is deel twee van de artikelreeks 'Migratie en ontwikkeling: de olifanten in de kamer'.
Voor wanneer een voldragen migratiepolitiek?
India bouwt al 20 jaar hekken op de grens met Bangladesh. China sluit de grens met Noord-Korea af en Saoedi-Arabië met Jemen. Niet enkel de VS, Israël of sommige Europese landen hebben iets met muren. Eerste artikel in de reeks 'Migratie en ontwikkeling: de olifanten in de kamer'.
Wie zorgt morgen voor ons eten?
Wie zal ons voeden? De boeren en boerinnen uit de hele wereld? Of de industriële voedselketen van agro-industrie en grootdistributie? De vraag is al oud maar wordt steeds prangender.
Environmental Performance Index met Europese landen bovenaan
180 landen rangschikken volgens hun milieuprestaties. Dat is wat Yale en Columbia samen realiseren met hun Environmental Performance Index. Al zijn er wel bedenkingen te maken.
Staat van het verzet in het Zuiden
Het Centre tricontinental in Louvain-la-Neuve wil “standpunten uit het Zuiden laten horen en kritisch nadenken over wat ontwikkeling is in het tijdperk van neoliberale mondialisering”. Dat vertaalt zich onder andere in publicaties over de meest diverse thema’s in de reeks Alternatives Sud.
- ‹ vorige
- 16 of 52
- volgende ›