In de theehuisjes in Mandalay en Rangoon bedienen kinderen van een jaar of acht. Hele families met hun kinderen werken aan wegen. Met de handen vullen ze gaten met steengruis en teer. Op de plantages tappen kinderen de rubber zoals Ma Ni Ni Win: “We beginnen ’s ochtends om vijf uur. Om twaalf uur hebben we pauze en dan werken we door tot het einde van de middag.” Ze werkt voor 33 cent per dag.
In de jaren ’90 stelde de Internationale Arbeidsorganisatie het grootschalige gebruik van dwangarbeid vast bij o.a. de bouw van een vliegveld en een snelweg. Waar etnische minderheden wonen, zet het leger op grote schaal dragers in, onbetaald en levensgevaarlijk werk. De IAO veroordeelde in 2000 in twee resoluties de dwangarbeid. In de hoop op beterschap werden ze een aantal jaren bevroren. Maar
tot vandaag blijft dwangarbeid er een probleem, en de IAO kondigde aan de resolutie nu echt te bekrachtigen en mogelijk naar het Internationale Hof van Justitie in Den Haag te trekken.
Er is nog veel werk aan de winkel voor de IAO en voor de nieuwe wereldvakbond die vandaag wordt opgericht in Wenen.
Uit het nieuwe Birma (Myanmar) landenboek
http://ikwilniet.org/bestelformulieren/bestelformulier_landenreeks.htm