Accueil

Hulpverlening Afrika: werkt ze nu of niet?

Over de vraag of hulp ook echt helpt, zijn al vele boeken vol geschreven. Onlangs hebben twee voormalige Wereldbankmedewerkers daar nog enkele afleveringen aan toegevoegd.
Robert Calderisi heeft 20 jaar voor de Wereldbank gewerkt en was tussen 1997 en 2000 zelfs woordvoerder voor de Bank over Afrika. In zijn boek ‘The Trouble with Africa: Why Foreign Aid Isn’t Working’ (Yale University Press) rekent hij af met een aantal hardnekkige misverstanden over de rol van de Wereldbank in ontwikkeling. Niet de structurele aanpassingsprogramma’s die noodlijdende landen werden opgelegd, zijn de oorzaak van de economische neergang, maar de lage grondstoffenprijzen, de veel te beperkte productiviteit in de landbouw en de grootschalige corruptie. Volgens Calderisi weigerde het ‘politiek correcte ontwikkelingsdenken’ de verantwoordelijkheid bij het slechte beleid van Afrikaanse leiders te leggen. Hij pleit onomwonden voor een veel grotere inmenging van Wereldbank en IMF. Alleen een streng voorwaardenbeleid kan voorkomen dat geld voor ontwikkeling in verkeerde zakken terechtkomt, stelt hij.
Voor William Easterly, ook een ex-Wereldbank econoom, ligt de grootste mislukking bij de aanpak van de hulpverleners zelf. Grootse plannen voor Afrika en een voorwaardenbeleid gericht op ‘goed bestuur’ zullen niet helpen omdat ze van buitenaf worden opgedrongen aan samenlevingen die daar niet klaar voor zijn, schrijft hij in ‘The White Man’s Burden: Why The West’s Efforts To Aid The Rest Have Done So Much Ill And So Little Good’ (Oxford University Press). Internationale hulpverlening moet vooral de donors de illusie laten koesteren dat ze bekommerd zijn om de rest van de wereld en als het mislukt, krijgen de ontvangers de schuld. De Millenniumdoelstellingen noemt hij een goed voorbeeld van hoe het niet moet. De ambitieuze en brede doelstellingen maken het bijna onmogelijk om duidelijke verantwoordelijkheden vast te leggen. Alles dreigt te verzanden in een bureaucratie. Internationale instellingen en donorlanden hoeven zich immers niet politiek te verantwoorden voor hun (falend) beleid.
Spiked! : http://www.spiked-online.com/index.php?/site/article/1982/

Regio's: 
Thema: 

Lees ook

Oikocredit

Oikocredit is een ontwikkelingsfonds dat de levenskwaliteit van mensen met een laag inkomen wil verbeteren, vooral in het Zuiden. Het zwaartepunt ligt bij microfinanciering (79%), en verder op landbouw (15%) en hernieuwbare energie (5%).