Home

Naar een meer coherent Europees ontwikkelingsbeleid?

Wat hebben de toename van energiegewassen, illegale houtkap, de dumping van goedkope tomaten op de Ghanese markt en de Economische Partnerschapsakkoorden (EPA's) met elkaar te maken? Op het eerste gezicht misschien niet zo veel, maar het zijn allemaal gevolgen van beslissingen die ergens binnen de Europese Unie werden genomen en waarvan de resultaten de ontwikkelingskansen van landen in het zuiden sterk kunnen beïnvloeden.
Na lange en moeizame discussies heeft de Europese Unie in 2005 eindelijk de Policy Coherence for Development (PCD) aangenomen die het Europese beleid wat meer coherent zou moeten maken inzake ontwikkeling. Want al te vaak bleek het officiële buitenland- en handelsbeleid van de Unie totaal haaks te staan op wat met de EU-ontwikkelingssamenwerking werd nagestreefd. Met de ene hand gaf de EU wat met de andere hand werd teruggenomen. De impact van beslissingen op het vlak van handel, landbouw, visserij, migratie en nog een aantal andere sectoren zouden voortaan nauwlettend in het oog worden gehouden. Nu komt de Europese Commissie met een eerste rapport waarin deze ‘ontwikkelingscoherentie' wordt getoetst aan de realiteit. Een aantal gespecialiseerde NGO's heeft het EU Coherence Programme opgestart om het officiële beleid kritisch te volgen. De EU wil bijvoorbeeld energiegewassen promoten om tegemoet te komen aan de reductie van broeikasgassen die verantwoordelijk zijn voor onder meer de opwarming van de aarde. In landen zoals Brazilië, een marktleider inzake energiegewassen, heeft dit al geleid tot de aantasting van de voedselzekerheid van de armste bevolkingsgroepen en tot een vermindering van de biodiversiteit. Het EU-beleid zal hier dus voldoende rekening moeten mee houden. Hetzelfde geldt voor de Economische Partnerschapsakkoorden die de EU nog voor het einde van het jaar wil afsluiten met zes groepen van ACP-landen. Oorspronkelijk waren de EPA's bedoeld als een instrument van ontwikkeling, maar door de nadruk op de vrijmaking van handel en het wegvallen van beschermende maatregelen voor de lokale voedselproductie, dreigen de EPA's de ontwikkelingsinspanningen ten gunste van de armste bevolkingsgroepen te niet te doen.

Weblinks

EU Coherence Programme is een gezamenlijk initiatief van de Nederlandse Evert Vermeer Stichting (PvdA) en de koepelorganisatie van Europese NGO's CONCORD

De Afrikaanse Unie (AU) heeft een speciale website met informatie over de lopende onderhandelingen met de EU over de Economic Partnership Agreements (EPAs) 

Regio's: 

Lees ook

Olie, gas en ‘strijd tegen terrorisme’ bepalen Amerikaans Afrika-beleid

De regering-Bush wil bewust verwarring stichten onder de Afrikaanse regeringen als het aankomt op veiligheidsbeleid. Dat zegt Africa Action, een Amerikaanse niet-gouvernementele organisatie, in een nieuw kritisch rapport.
In juni zullen 6.000 NAVO-militairen onder Amerikaans gezag twee weken lang manoeuvres houden op Kaapverdië, voor de Atlantische kust van West-Afrika. Oefenen ze om snel te kunnen ingrijpen bij humanitaire rampen zoals in het Soedanese Darfur? Of om de toegang tot Afrikaanse olie- en gasbronnen veilig te stellen voor de Amerikaanse belangen? Of maakt dit ook deel uit van de wereldwijde strijd tegen de terreur die volgens Washington ook in Afrika moet worden opgevoerd?

Nu in de bioscoop: Enron en Viva Zapatero!

Enron – wanneer hebzucht regeert
Dit Amerikaanse energieconcern vervalste de boeken, dreef artificieel de beurskoers omhoog, zette de Californiërs zonder stroom om de inkomsten op te drijven en was de grootste financier van de eerste kiescampagne van president Bush junior. Wanneer Enron frauduleus failliet gaat in 2002, verliezen de mensen die er werken niet alleen hun job en daarmee hun maatschappelijke status, ze spelen ook hun spaargeld kwijt want dat zijn Enron aandelen, ze zien zelfs hun pensioenen in rook opgaan want ook die bestaan uit Enron aandelen. En wanneer ze het faillissement zien aankomen, wordt het hen zelfs verboden om hun aandelen nog voor een beetje geld te verkopen. Intussen hebben de topmanagers tot honderden miljoenen dollars op zak gestoken.