Home

Vijftien jaar oorlog kostte Afrika ruim 300 miljard dollar

Dat oorlogen en ontwikkeling niet samengaan, weten we al lang. Maar voor het eerst hebben onderzoekers van Oxfam International, IANSA and Saferworld zwart op wit aangetoond dat de oorlogen die tussen 1990 en 2005 in Afrika hebben gewoed het continent ruim 300 miljard dollar armer hebben gemaakt. Geld dat aan wapentuig wordt besteed, is uiteraard niet meer beschikbaar voor ontwikkeling. In dezelfde periode kreeg Afrika ongeveer evenveel ontwikkelingshulp van de internationale donorgemeenschap. Dat het rapport er nu komt, is geen toeval. Binnenkort moet de VN-groep van experts met aanbevelingen komen over een in 2008 goed te keuren internationaal wapenhandelverdrag (ATT). In 2006 stemden 153 VN-lidstaten al vóór een nieuw verdrag in de Algemene Vergadering van de VN, 24 staten onthielden zich en alleen de VS was tégen.
Uit de studie Africa's missing billions blijkt dat de robuuste AK-47 of Kalashnikov nog altijd het meest gebruikte wapen is in Afrikaanse gewapende conflicten en dat tot 95 procent van de wapens en de munitie van buiten het continent komt. Een strikte controle op de wapenhandel dringt zich dus meer dan ooit op. Gemiddeld zorgt een oorlog of gewapende opstand voor een inkrimping van de officiële economie met 15 procent. Daarnaast ontstaat een parallel circuit van oorlogseconomie waarvan alleen een kleine elite profiteert. Volgens de onderzoekers is veel cijfermateriaal waarschijnlijk nog aan de lage kant gezien de schemerzone waarin veel wapentransacties plaatsvinden en de impact van gewapende conflicten op de buurlanden. Met die 300 miljard dollar had Afrika de aids/HIV-epidemie kunnen aanpakken, malaria effectief bestrijden en zorgen voor drinkbaar water en onderwijs voor alle inwoners. De meeste Afrikaanse regeringen zijn zich goed bewust dat wapenhandel een ondermijnende factor is, schrijven de onderzoekers, maar ze voelen zich vaak machteloos om er paal en perk aan te stellen gezien het globale karakter van de handel. Een nieuw verdrag met strikte controlemogelijkheden door de VN zou een eerste stap kunnen betekenen.

Weblink

Rapport van IANSA (International Action Network on Small Arms), Oxfam International, Saferworld

Regio's: 

Lees ook

Sub-Sahara Afrika blijft meest kwetsbare regio volgens Global Hunger Index

Nu al woont meer dan de helft van de wereldbevolking in steden. Binnen twintig jaar zal dat aandeel 60 procent bedragen. Vooral de grote steden in ontwikkelingslanden kennen een snelle aangroei met alle sociale en milieugevolgen van dien. Volgens het nieuwste rapport van het in huisvesting en verstedelijking gespecialiseerde VN-agentschap HABITAT komen er elke maand vijf miljoen stedelingen bij in de grote steden van het Zuiden.

7 oktober - Internationale Dag voor Waardig Werk: lage lonen zullen armoede doen toenemen in Kenia

Als de economische machine begint te sputteren, worden de (te) hoge loonkosten en de rigide arbeidswetgeving vaak door economen met de vinger gewezen als oorzaken van delocalisatie van bedrijven en het daarmee samenhangende verlies van banen in de productieve sectoren van de economie. Zeker in arme landen zouden gegarandeerde minimumlonen en de georganiseerde vakbonden de verdere ontwikkeling van de productieve privésector tegenwerken. Een dergelijke teneur viel in 2005 nog te lezen in het Wereldbank-rapport ‘Jobs in Kenya: Concept Note'. Robert Pollin, Mwangi we Githinji en James Heintz, onderzoekers verbonden aan het Political Economy Research Institute (PERI) van de Universiteit van Massachusetts-Amherst zijn het daarmee grondig oneens.

BOEK - VAN EILAND TOT WERELD. Appèl voor een menselijke samenleving

klik hier om het boek te bestellen

Van overal reizen afgevaardigden naar het eiland Pala om het verhaal en het programma van de goede samenleving te schrijven, met een economie die eindelijk van ons is, die de aarde geen geweld aandoet en waarvan de welvaart eerlijk verdeeld raakt, met mondiale sociale zekerheid en een aardegebruiksrecht voor iedereen.

Aan al wie beweert dat het nastreven van utopieën gevaarlijk is, antwoorden we: ‘Hadden we dan geen welvaartstaten moeten afdwingen? Of geen gelijke rechten voor man en vrouw? Wij hebben de vrijheid om ons leven te verbeteren.’

Dit boek doorbreekt de crisis van de verbeelding en ziet wel alternatieven. De auteur durft opnieuw de grote verhalen brengen.