Kunnen mijnbouw en (duurzame) ontwikkeling samengaan?

De vraag naar metalen en mineralen blijft wereldwijd stijgen. Multinationale mijnbouwbedrijven gaan vooral in het Zuiden op zoek naar nieuw te ontginnen sites. De overheden trekken graag buitenlandse investeringen aan en leggen hen daarom zo weinig mogelijk beperkingen op inzake milieurichtlijnen, sociale arbeidsnormen i, fiscale verplichtingen of inspraak van lokale gemeenschappen. De gevolgen voor het milieu en de landbouw i zijn vaak niet te overzien en vormen een toenemende bron van conflicten. Enkele niet-gouvernementele organisaties (Broederlijk Delen, 11.11.11, FIAN, Catapa) organiseerden op zaterdag 25 maart samen met de Universiteit Antwerpen een colloquium over mijnbouw en ontwikkeling i. Het was de bedoeling na te gaan welke instrumenten ter beschikking staan van activisten om hiertegen op te treden. Getuigenissen uit Peru, de Filipijnen en Congo tonen aan dat internationale mijnbouwbedrijven meestal geen rekening houden met de belangen van de lokale (boeren)gemeenschappen.  De OESO-richtlijnen voor multinationale ondernemingen leggen duidelijke voorwaarden op waaraan de exploitatie van natuurlijke rijkdommen moet voldoen. Alleen blijken deze voorwaarden heel moeilijk afdwingbaar en functioneren de ‘nationale contactpunten’ in de OESO-landen onvoldoende onafhankelijk van de regeringen om actief te kunnen optreden in geval van klachten. Ook de instellingen die exportkredieten verschaffen of verzekeren (zoals Delcredere in België) hanteren nog te weinig criteria van duurzame ontwikkeling i, zo blijkt.

www.11.be/mijnbouwcolloquium

Peru: www.vima.org.pe
Congo: www.raid-uk.org/news/DRC_contracts_27_Feb_06.htm
Bolivia: www.catapa.be
Kritische kijk op exportkrediet/verzekering: www.eca-watch.org/index.html