Reuzenstuwdammen : Wereldbank leert weinig of niet van vroegere fouten

Zoet water is een kostbaar en steeds schaarser goed. Om eraan te raken is geen inspanning te veel voor de mens. Daarvan getuigen de immense waterinvesteringen van samenlevingen overal ter wereld, vroeger en nu, van de Romeinse aquaducten tot de Aziatische geïrrigeerde rijstterrassen en de talrijke hedendaagse reuzenstuwdammen. In de tweede helft van de 20ste eeuw groeide het aantal dammen van meer dan vijftien meter hoog van 5.000 tot meer dan 40.000.
Opvallend is wel dat het huidige ‘moderne' systeem van die reuzenstuwdam misschien wel het slechtste aller tijden is: het zet veel vruchtbaar land onder water, jaagt de mensen weg, vernietigt hun leefomgeving, laat geen vruchtbaar slib meer door, vele vissoorten verdwijnen, het stuwmeer vult zich met puin en slib en dreigt na verloop van tijd onbruikbaar te worden, altijd zijn er zware en onderschatte ecologische en sociale gevolgen, al te vaak is het rendement van die bouwwerken lager dan verwacht. Toch blijft de mens verwoed dergelijke dure, onaangepaste mastodonten neerzetten.
Vooral de Wereldbank i kreeg de voorbije decennia forse kritiek te slikken op haar voorkeur voor en financiering van megalomane damprojecten. De bank beweert te hebben geleerd van de vroegere fouten. Maar de praktijk wijst in een andere richting. Een rapport van International Rivers Network waarschuwt dat de Nam Theun 2-dam in Laos een heruitgave dreigt te worden van de oude mislukkingen. In Oeganda start de bouw van de controversiële Bujagali dam zonder dat is gewacht op een studie over de gevolgen voor het milieu, de bevolking i en de economie i.

Bretton Woods project