Vrijheid van meningsuiting en vergadering aan banden in Tunesië
woensdag, 2 mei 2007 - 13:49
De Tunesische autoriteiten hebben de voorbije maanden duidelijk aangetoond dat de vrijheid van meningsuiting en vergadering aan zware beperkingen onderworpen zijn. Journalisten die voorzichtige kritiek durven te uiten op het autoritaire bewind van president Ben Ali ondervinden al jaren intimidatie en zelfs gevangenschap. Ook onafhankelijke verenigingen die de mensenrechteni verdedigen, zoals de Conseil National pour les Libertés en Tunisie (CNLT), kunnen al jaren geen openbare vergadering meer houden zonder door de politie te worden lastiggevallen. Het nieuwste repressiemiddel van de overheid is het systematisch blokkeren van de toegang tot websites voor de eigen burgers. Hiermee volgt Tunesië het voorbeeld van landen als Chinai, Thailand en Egypte die hiermee al veel ervaring hebben, soms met medewerking van internetgiganten Google en Yahoo. Omar Mestiri is de uitgever van de online oppositiekrant Kalima en de website voor de uitwisseling van videobestanden Dailymotion. Aangezien Tunesië geen vrije pers kent, groeide Mestiri’s website al snel uit tot een unieke bron van ongecensureerde informatie. Sinds 1 april hebben de Tunesische internetaanbieders op bevel van de overheid de toegang tot de website afgesloten. De uitgever hangt een proces boven het hoofd dat kan leiden tot een veroordeling van drie jaar gevangenisstraf. Mensenrechtenorganisaties en mediawaakhond Reporters sans Frontières (RSF) hebben al krachtig geprotesteerd tegen deze nieuwe inperking van het recht op vrije meningsuiting en wat ze de ‘paranoïde houding’ van de Tunesische regering noemen. In april 2005 werd advocaat Mohammed Abbou tot drie en een half jaar veroordeeld omdat hij een kritisch artikel op het interneti had geplaatst. Zelfs familieleden van journalisten worden geïntimideerd om druk uit te oefenen. Eind april werd in de stad Sousse een gesloten vergadering van de lokale afdeling van Amnesty International onmogelijk gemaakt door het ingrijpen van de politie. Vorig jaar werd de voorzitter van AI-Tunesië al eens enkele uren opgepakt en een buitenlandse gastspreker werd het land uitgezet. Volgens een recente toespraak van president Ben Ali “misbruiken organisaties van de civiele samenlevingi het recht vrij te vergaderen om de staat te ondermijnen en buitenlandse belangen te dienen”.
Tot voorbij de verkiezingen verschijnt een artikelreeks op basis van het boek '11 politieke dwaasheden'. Omdat het belangrijk is wie we kiezen. En omdat burgers na de verkiezingsdag hun politici niet mogen loslaten als ze hun toekomst willen herwinnen.
‘Wil je schrijven over hoe teleurgesteld je bent in de politiek?’ vroeg een hoofdredacteur toen hij het nieuwe boek 11 politieke dwaasheden ontdekte. Ik respecteer vele politici, maar ja dus, om hun verontrustende collectieve falen te verkennen en voorbij de teleurstelling te kijken.
“Schokkend is dat: jullie politici wisten al die tijd dat het de verkeerde kant uitging.” Het nieuwe Pala boek is uit '11 politieke dwaasheden. 50 jaar schuldig verzuim van onze politici'. Hun zware falen vormt nu een gevaar voor samenleving, economie en planeet. Dit is de inleiding van het boek.
Het is fantastisch om te zien hoeveel mensen op straat komen voor een meer ambitieus klimaatbeleid. Nu moeten de eisen van de groene hesjes verzoend worden met de eisen van de gele hesjes zodat het klimaatbeleid ook sociaalrechtvaardig is.
Zijn we veroordeeld tot een afschuwelijk dilemma? Ofwel de planeet redden, ofwel de mensen redden? Neen dus, of toch niet noodzakelijk, er is een uitweg van rechtvaardige duurzaamheid mogelijk, tegelijk sociaal én ecologisch.
Onder druk van de buitenwereld die meer transparantie wil van bedrijven over hun milieu beleid en hun sociaal beleid groeit er in de economische wereld sinds eind vorige eeuw een beweging die pleit om niet enkel aandacht te besteden aan de winstcapaciteit van de bedrijven. Bedrijven moeten ook de sociale en de ecologische balans van hun activiteiten in rekening brengen. In het Engels spreekt men van de drie P's, profit, people en planet, wat in onze taal misschien best vertaald kan worden met winst, mensen en Aarde. Op elk van die drie terreinen moeten bedrijven nagaan wat hun resultaten zijn.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
De mens zoekt voortdurend naar een beter leven. Die moeizame zoektocht is ook te lezen als een verhaal van rechten en vrijheden. Op 10 december 1948 schrijft de mensheid van dat verhaal de mooiste en meest unieke bladzijde. Die dag keurt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens goed. Die Verklaring telt slechts 30 artikelen, maar is een ontzettend rijke en veelzijdige tekst. Het bevat zowel de burgerlijke en politieke vrijheden (art.1-21), de sociale en economische rechten (art. 22-25) als de culturele rechten (art. 22,26,27). Ook het recht op ontwikkeling is er reeds in vervat (art. 28). En zelfs dat rechten ook plichten meebrengen (art. 29). Tientallen verdragen en conventies hebben ze daarna aangevuld.
Eeuwenlang is China goed voor ongeveer een klein kwart van de wereldbevolking en van de mondiale welvaart. De 19e en de 20ste eeuw tonen een opmerkelijke terugval. Door de snelle groei van de jongste decennia evolueert China naar zijn vertrouwde dimensie.
De derde industriële revolutie, gekenmerkt en ondersteund door de informaticarevolutie - met Internet als exponent -, brengt de globalisering in een stroomversnelling. Die revolutie leidt ertoe dat financiële en economische activiteiten zich op grotere schaal en zelfs op wereldschaal afspelen.Opvallend is dat ook de antiglobaliseringsbeweging voor haar verzet dankbaar gebruik maakt van het gemak dat Internet biedt om te communiceren en te mobiliseren. Zonder Internet kon deze beweging haar strijd tegen de Multilaterale Overeenkomst over Investeringen (MAI) niet winnen en konden Seattle of het Wereld Sociaal Forum niet zo makkelijk hun mondiale bekendheid verwerven.
Het loopt niet altijd even vlot, maar overal ter wereld geven steeds meer mensen uiting aan hun emancipatiedrang. Werknemers, boeren, vrouwen, landlozen, consumenten, minderheden, activisten voor milieu, mensenrechten, cultuur... ze verenigen zich in tal van organisaties. Op dat maatschappelijke middenveld tussen individu en overheid - de civiele samenleving dus - wordt het gelukkig alsmaar drukker. Daar is er met andere woorden veel sociale beweging.
