Volgens de Israëlische vredesactiviste Gila Svirsky is de staat Israël wanhopig op zoek naar ‘veiligheidi’ en wordt dat concept gebruikt of misbruikt om alle militaire acties, inclusief de bezetting van de Palestijnse gebieden, en de exorbitante hoge militaire uitgaven te rechtvaardigen. De regering-Olmert is de laatste tijd zwaar onder druk komen te staan naar aanleiding van kritische rapporten over het optreden van het Israëlische leger vorige zomer in Libanon. Al te openlijke kritische getuigenissen mochten echter niet worden gepubliceerd op grond van ‘veiligheidsoverwegingen’. Svirsky vindt dat de militaire invulling van het begrip veiligheidi ertoe geleid heeft dat andere aspecten van ‘menselijke veiligheidi’ zwaar aan belang hebben ingeboet in de Israëlische samenleving. De joodse, zowel als de Arabisch-Palestijnse bevolkingi moeten het al generatieslang stellen zonder voldoende aandacht voor het kwetsbare natuurlijke milieu waarin de aanwezigheid van water zo’n essentiële rol speelt. En hoewel de Palestijnen een veel hogere prijs hebben betaald voor de Israëlische bezetting keert deze militair-politieke keuze zich hoe langer hoe meer ook tegen de kwetsbare groepen in de eigen Israëlische samenleving. Het aantal daklozen en armen neemt hand over hand toe, illegale werkkrachten vallen ten prooi aan mensensmokkelaars en worden op een schandalige manier uitgebuit zonder dat er van overheidswege veel tegen gebeurt. De bouw van de erg omstreden ‘veiligheidsmuur’ maakt vele Palestijnse gebieden economisch totaal onleefbaar en verhoogt alleen de gevoelens van angst en onveiligheid. De recente gebeurtenissen in de overbevolkte Gaza-strook bewijzen het failliet van een dergelijke aanpak. Vrouwelijke vredesactivisten die vinden dat vele Israëli’s geen benul hebben van wat het betekent om als Palestijn dagelijks door de talloze checkpoints naar het werki aan de andere kant te moeten, organiseren nu ‘reality tours’. Zij laten hen kennismaken met Palestijnse families die hun land verloren door de bouw van de muur, maar bezoeken ook opvanghuizen voor mishandelde vrouwen en sloppenwijken temidden van de afvalbergen. Als meer Israëli’s inzien dat het falende sociale beleid een gevolg is van de gevoerde ‘veiligheidspolitiek’ kan er misschien echt meer veiligheidi komen voor iedereen.
Gila Svirsky is actief in de Israëlische vredes- en mensenrechtenbeweging. Momenteel is zij voorzitster van ‘B'Tselem’, het Israëlische Informatiecentrum voor Mensenrechteni in de Bezette Gebieden. Zij was medestichter van de ‘Coalition of Women for Peace’ en is lid van ‘Women in Black’: http://www.GilaSvirsky.com Het volledige artikel verscheen op Common Ground News Service (CGNews) http://www.commongroundnews.org/article.php?mode=8&sid=0&id=20922
Woord in de kijker: internationale kaderovereenkomst
Mondiale overeenkomst tussen een multinationaal bedrijf en de internationale vakbond. Daarmee willen de vakbonden de sociale rechten van werknemers afdwingen overal waar een internationale groep actief is in de wereld. Het is niet meer dan logisch dat, wanneer een nationale economie vraagt om nationale akkoorden, een mondiale economie mondiale akkoorden nodig heeft. Concreet beogen zulke akkoorden minimale arbeidsomstandigheden in te voeren of ze te verbeteren zowel in de eigen bedrijfsafdelingen van een multinational als bij de onderaannemers; ze willen respect voor de sociale normen van de Internationale Arbeidsorganisatie; ze betrachten rechtvaardige lonen- en arbeidsvoorwaarden, veilige en hygiënische arbeidsomstandigheden en ze willen de rol van de vakbond in de multinational versterken. Om die doelstellingen te bereiken, verwijzen alle internationale kaderovereenkomsten naar de fundamentele arbeidsnormen van de Internationale Arbeidsorganisatie en hebben ze altijd betrekking op alle ondernemingen van de betrokken multinational wereldwijd. Ze zullen er ook sterk op hameren dat de multinational haar onderaannemers zal wijzen op het belang van het naleven van de fundamentele arbeidsnormen en dat niet-naleving kan leiden tot een sanctie, namelijk het verbreken van het toeleveringscontract. De jongste jaren hebben vakbonden internationale kaderovereenkomsten gesloten met bedrijven als Accor, Carrefour, Danone en France Telecom uit Frankrijk, H&M, Ikea en Securitas uit Zweden, Metro en Volkswagen uit Duitsland, Statoil uit Noorwegen, Endesa en Telefonica uit Spanje en Umicore uit België. Opvallend is dat er slechts weinig bedrijven bij zijn die hun hoofdkwartier niet in Europa hebben. Uit Canada is er Quebecor, uit Zuid-Afrika Nampak en uit Australië NAG, niet meteen de meest bekende bedrijven.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
Onder toelichting weblinks naar artikels en instellingenIn nationale staten behoort het geweldmonopolie toe aan de overheid, die er heel terughoudend, streng gereglementeerd en democratisch gecontroleerd moet mee omspringen. Net zo komt het internationale geweldmonopolie toe aan de mondiale en regionale overheden.
Onder toelichting weblinks naar artikels en instellingenIn nationale staten behoort het geweldmonopolie toe aan de overheid, die er heel terughoudend, streng gereglementeerd en democratisch gecontroleerd moet mee omspringen. Net zo komt het internationale geweldmonopolie toe aan de mondiale en regionale overheden.
Onder toelichting weblinks naar artikels en instellingenIn nationale staten behoort het geweldmonopolie toe aan de overheid, die er heel terughoudend, streng gereglementeerd en democratisch gecontroleerd moet mee omspringen. Net zo komt het internationale geweldmonopolie toe aan de mondiale en regionale overheden.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
Onder toelichting weblinks naar artikels en instellingenIn nationale staten behoort het geweldmonopolie toe aan de overheid, die er heel terughoudend, streng gereglementeerd en democratisch gecontroleerd moet mee omspringen. Net zo komt het internationale geweldmonopolie toe aan de mondiale en regionale overheden.
De mens zoekt voortdurend naar een beter leven. Die moeizame zoektocht is ook te lezen als een verhaal van rechten en vrijheden. Op 10 december 1948 schrijft de mensheid van dat verhaal de mooiste en meest unieke bladzijde. Die dag keurt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens goed. Die Verklaring telt slechts 30 artikelen, maar is een ontzettend rijke en veelzijdige tekst. Het bevat zowel de burgerlijke en politieke vrijheden (art.1-21), de sociale en economische rechten (art. 22-25) als de culturele rechten (art. 22,26,27). Ook het recht op ontwikkeling is er reeds in vervat (art. 28). En zelfs dat rechten ook plichten meebrengen (art. 29). Tientallen verdragen en conventies hebben ze daarna aangevuld.
