‘Omvolkingstheorie’ van president leidt tot ongezien racisme in Tunesië
maandag, 10 april 2023 - 16:53
Sinds eind februari is er in Tunesië een ware ‘jacht’ aan de gang op migranten uit zwart-Afrikai. Vele Afrikaanse landen repatrieerden hun landgenoten om te voorkomen dat ze het slachtoffer zouden worden van racistische aanvallen, zowel van de politie als van gewone burgers. Wat is er aan de hand?
Voor wie Tunesië wat volgt, kwam dit niet als een complete verrassing. Het land zit economisch helemaal aan de grond, het balanceert zelfs op de rand van het staatsbankroet sinds het IMFi en de Wereldbanki weigeren om nog langer kredieten toe te kennen aan het zwalpend financieel-economisch beleid van de regering onder leiding van Najla Bouden, de eerste vrouwelijke premier. Het land moet in 2023 twee miljard euro terugbetalen aan zijn schuldeisers, geldi dat er niet meer is. Maar volgens de president kan het land op eigen kracht verder.
Mensen lijden zelfs hongeri omdat de inflatie de voedselprijzen fors heeft verhoogd en de aanvoer van graan is teruggevallen door de oorlogi in Oekraïne. Tunesië moest in januari zelfs voedselhulp accepteren uit buurland Libië, wat door velen als een absolute vernedering werd aangevoeld.
Ook het internationaal toerisme, jarenlang een belangrijke bron van inkomsten, zeker voor de kustgebieden, heeft door de coronapandemie zware klappen moeten incasseren.
‘Omvolkingstheorie’
De directe aanleiding voor de ongeziene uitbraak van racistisch en xenofoob geweld was een bizarre toespraak van president Kaïs Saïed op 21 februari waarin hij een soort van ‘omvolkingstheorie’ verkondigde. Tunesië zou worden bedreigd in zijn Arabisch-islamitische cultuur door een ‘vloedgolf’ van arme migranten uit Sub-Sahara Afrikai die in het land de oorspronkelijke bevolkingi zouden komen ‘vervangen’.
De president riep zijn landgenoten op om zich hiertegen te verzetten. Hij liet daarbij niet na om schromelijk fake news te verspreiden. Zo liet hij uitschijnen dat ‘hordes’ illegale migranten verantwoordelijk zouden zijn voor “geweld, misdaad en onaanvaardbare praktijken”.
President Saïed vroeg aan zijn veiligheidschefs om vooral hard op te treden. De reacties lieten niet lang op zich wachten. Zwarte mensen werden op straat aangevallen, uit hun huizen gezet en bedreigd.
Uit recente cijfers blijkt dat er in Tunesië, op een totale bevolkingi van bijna 12 miljoen inwoners, 21.000 migranten verblijven uit landen van Sub-Sahara Afrikai, de grote meerderheid zijn studenten die aan Tunesische universiteiten zijn ingeschreven, al dan niet met een studiebeurs.
Dat Tunesië de laatste jaren een aantrekkingspool werd voor transmigranten die proberen met gammele bootjes de oversteek te wagen naar Europa, klopt, maar deze kwetsbare mensen zijn zelf op de vlucht voor armoedei, onderdrukking en oorlogi in hun thuislanden en worden vaak het slachtoffer van gewetenloze mensensmokkelaars en corrupte Tunesische ambtenaren.
Hen als schuldigen aanduiden voor alles wat er fout loopt, is dus wel erg goedkoop, maar een klassiek voorbeeld van het aanduiden van een minderheid als ‘zondebok’.
Vroeger waren de Joden een populair doelwit in tijden van crisis en calamiteiten, nu zijn het de migranten uit zwart-Afrikai. Waarschijnlijk weet de president van geen hout pijlen meer te maken, nu Tunesië economisch helemaal aan de grond zit, de werkloosheid piekt en de oppositiekrachten zich hoe langer hoe meer tegen zijn regering en zijn autoritair beleid keren.
De ronduit racistische uitspraken van president Saïed moeten niet onderdoen voor wat we horen uit de mond van Europese extreemrechtse politici, met dat verschil dat het hier om een president in functie gaat van een Noord-Afrikaans land…
De theorie van de ‘omvolking’ of ‘grand remplacement’ komt oorspronkelijk van de controversiële Franse denker Renaud Camus, die ondertussen is uitgegroeid tot een goeroe voor extreemrechtse partijen en identitaire bewegingen over heel Europa en de VS. In de Franse Assemblée Nationale zijn de talrijke tussenkomsten over dit onderwerp van Jacques Bompard (ex-burgemeester van het Zuid-Franse Orange, ex-FN-parlementslid, nu voorzitter van de Ligue du Sud, een nog radicalere extreemrechtse afsplitsing) berucht.
Bompard en co eisen dat Europa zich verzet tegen alle vormen van ‘islamisering’ door de ‘illegale migratiegolf’ te stoppen en de “ongewenste vreemdelingen die onze cultuur en waarden bedreigen te deporteren”.
Bleven dit soort radicale ideeën lang beperkt tot extreemrechtse partijen, dan zien we dat in sommige EUi-landen zittende regeringen een heel eind opschuiven in die richting. Nu heeft ook de Tunesische president zich tot de aanhangers van de ‘omvolkingstheorie’ bekend.
Afbeelding
De PALA website en nieuwsbrief zijn gratis. Maar iedereen weet dat het zonder middelen niet kan. Liever dan te werken met subsidies, rekenen we op al wie Pala leest. Zo kunnen we ons ongebonden concentreren op de inhoud.
Uw steun - maandelijks, jaarlijks of éénmalig - is welkom op rekeningnummer BE66 5230 4091 1443 van Pala vzw - 3001 Leuven met vermelding 'Steun Pala'. Alvast dank.
Of misschien wil u wel vaste steungever worden? Abonnees die zich engageren voor bv. 2 of 5 euro steun per maand geven Pala de rust van stabiele inkomsten die de vaste uitgaven voor website en nieuwsbrief dekken.
Ook het asiel- en migratiebeleid van de EUi staat onder druk om de buitengrenzen van de unie af te schermen met steeds hogere hekken en digitale bewakingssystemen en zelfs illegale pushbacks mogelijk te maken.
Bovendien was de reactie van de EUi op de recente gebeurtenissen in Tunesië heel dubbelzinnig. Officieel werden de uitspraken van president Saïed uiteraard afgekeurd, maar in een mededeling van begin april luidt het dat “Europa vreest voor een migratiegolf uit ‘ineenstortend’ Tunesië. De EUi maakt zich almaar grotere zorgen over de sociale en economische instabiliteit in Tunesië, een populair transitland voor Afrikaanse asielzoekers. We moeten vermijden dat er een nieuwe migratiegolf naar Europa komt”.
Eerder, in maart, nadat bij verschillende incidenten voor de Tunesische kust tientallen migranten verdronken en anderen maar op het nippertje konden worden gered, had Europees commissaris voor Binnenlandse Zaken, Ylva Johansson, verklaard dat “de opmerkingen van de president ‘zorgwekkend’ zijn, maar dat de EUi met Tunesië zal blijven samenwerken om de migratiei een halt toe te roepen”.
Dus de EUi toont een grotere bezorgdheid over de kans dat de Tunesische crisis een extra toevloed aan migranten zal opleveren dan over het lot dat deze migranten moeten ondergaan. Precies het scenario dat zich eerder ook al in Libië heeft voorgedaan. Iedereen herinnert zich nog de beelden van de ‘slavenmarkten’ in Tripoli. En hoe de EUi de Libische kustwacht financiert.
Actiegroepen hebben de voorbije weken een forse toename geregistreerd van racistische aanvallen tegen migranten en vluchtelingeni uit Afrikai ten zuiden van de Sahara. Tunesië is inmiddels uitgegroeid tot het belangrijkste vertrekland van bootvluchtelingen op de Middellandse Zee, meer nog dan het door chaos verscheurde Libië.
Volgens bronnen bij het Italiaanse ministerie van Binnenlandse Zaken zijn sinds begin 2023 ongeveer 15.600 mensen in het land aangekomen op boten die uit Tunesië kwamen. En daaronder bevinden zich ook jonge Tunesiërs die de impasse in hun land beu zijn.
Pionier ‘Arabische Lente’
12 jaar geleden speelde Tunesië nog een pioniersrol in de ‘Arabische Lente’. Na de vlucht van dictator Ben-Ali in januari 2011 groeide de hoop bij velen dat het alleen maar beter zou gaan. Er was toen inderdaad volop ruimte om te experimenteren met democratischer vormen van bestuur, de pers kon vrij berichten, maar de fundamentele tegenstellingen tussen aanhangers van de Moslimbroeders – die altijd al waren onderdrukt in Tunesië, zowel onder ‘vader des vaderlands’ Habib Bourguiba (1956-1987) als onder zijn opvolger Ben-Ali, en hun liberaal-seculiere tegenstanders, bleef heel groot.
De opeenvolgende regeringen, vaak geleid door politici die heel dicht bij de Moslimbroederschap stonden, slaagden er niet in om de nodige stabiliteit in het land te brengen. De belabberde economiei, die mede aan de oorsprong lag van de volksopstand van 2011, kwam maar heel moeizaam overeind en zou nooit echt de hooggespannen verwachtingen van de bevolkingi op een beter leven kunnen inlossen, integendeel.
Bij de presidentsverkiezingen van oktober 2019 was een absolute outsider kandidaat: Kaïs Saïed, een hoogleraar grondwettelijk recht aan de universiteit van Tunis, zonder politieke partij achter zich, die beloofde om schoon schip te maken met de politieke impasse, van de strijd tegen de corruptiei zijn prioriteit te maken en de economiei weer op de rails te krijgen. Hij kreeg een ruime democratische meerderheid achter zich.
Maar al snel kwam hij met zijn autoritaire regeerstijl in botsing met de gevestigde politieke machten en in juli 2021 pleegde hij een soort institutionele staatsgreep waarbij het parlement buitenspel werd gezet en de grondwet opgeschort.
Hij beloofde de bevolkingi dat onder zijn strakke leiding alles snel veel beter zou gaan. De zwakke en onderling erg verdeelde politieke partijen stonden zo goed als machteloos, net als de eens zo machtige vakbond UGTT.
Corruptiebestrijding als dekmantel
De strijd tegen corruptiei gebruikte hij voor zijn eigen politieke doeleinden, met als gevolg dat de rechtsstaat nu is ontmanteld. President Saïed ontsloeg vorig jaar 49 rechters en openbare aanklagers als onderdeel van wat hij een ‘anticorruptiecampagne’ noemde, maar het kwam neer op een regelrechte presidentiële machtsgreep. Een hogere rechtbank heeft het ministerie van Justitie bevolen de 49 opnieuw aan te stellen, maar dat heeft Saïed altijd geweigerd.
Die weigering om de ontslagen rechters en aanklagers weer aan te stellen, is een van de laatste stappen tegen de rechterlijke machti die Saïed heeft genomen sinds 2021, toen hij zei dat hij het toezicht op het openbaar ministerie zou overnemen. Eerder ontbond hij de Hoge Raad voor Justitie, een grondwettelijk orgaan dat de onafhankelijkheid van de rechterlijke machti moet waarborgen, en verving deze door een 21 leden tellend orgaan waarvan hij negen leden benoemt.
De president beweert dat dit alles wordt gedaan om de corruptiei te bestrijden. Zijn beleid wordt echter hoe langer hoe meer gecontesteerd en zijn populariteit daalde inmiddels onder nul. Tegenstanders liet hij intimideren of belandden zelfs in de gevangenis, wat nare herinneringen opriep aan de tijd van Ben-Ali.
Op 17 december 2022 had de president de bevolkingi naar de stembus geroepen in een poging om zijn machti te consolideren. Maar dat plan draaide op een totaal fiasco uit. Nauwelijks 9 procent van de kiesgerechtigde Tunesiërs kwam opdagen, waarschijnlijk een pijnlijk wereldrecord. Ook in de tweede ronde, in januari 2023, bleef een grote meerderheid gewoon thuis.
Onlangs is ook nog een geruchtencircuit opgang gekomen over de gezondheidstoestand van de president. Sinds het begin van de ramadan, op 22 maart, was de president immers niet meer in het openbaar verschenen en bleef ook zijn officiële Facebookaccount stil. Volgens oppositieleider Ahmed Néjib Chebbi moeten de autoriteiten “de aard van de gezondheidsredenen specificeren” en benadrukte hij dat “in geval van een tijdelijk machtsvacuüm het aan de premier is om voor de overgang te zorgen”.
Volgens de nieuwe grondwet die Saïed in de zomer van 2022 op eigen houtje heeft afgekondigd, is het de voorzitter van het Constitutioneel Hof die het staatshoofd moet vervangen totdat er nieuwe presidentsverkiezingen worden gehouden. Het Constitutioneel Hof is echter nog altijd niet opgericht…
Op maandag 3 april maakte de president in een korte videotoespraak een einde aan de geruchten en verweet hij zijn politieke tegenstanders ‘politieke spelletjes te spelen’.
Jan Van Criekinge
Uw doordachte reacties zijn welkom op het emailadres infoATpala.be
Hoe creëren en verdelen we welvaart zonder ons ruimteschip Aardei te mishandelen, hoe bewaken we daarbij best het belang van alle mensen, en hoe beslissen we daarover zo democratisch mogelijk? Die leidraden typeren Palai, ook deze eigenzinnige nieuwjaarsbrief die verschijnt na de jaarwisseling.
Tunesië, dichterbij gelegen dan velen misschien vermoeden - vanuit Brussel is Tunis minder ver dan de Oekraïense oorlogsgebieden - staat op de rand van de totale ineenstorting, zowel economisch, budgettair als politiek.
Er gaat bijna geen dag voorbij of gewapende groepen plegen aanslagen tegen burgerdoelen in Centraal- en Noord-Mali waarbij soms honderden doden vallen. Zelfs in de buurt van de hoofdstad Bamako waren er in januari terreuraanvallen.
Bijna was Trumps poging tot staatsgreep geslaagd, aldus de onderzoekscommissie over de aanval op het Capitool. “Denken dat het democratische systeem heeft gewerkt, is gevaarlijk”, waarschuwt Julian Zelizer, "zonder hervormingen is Amerikaanse democratie altijd slechts één stap van een nieuw 6 januari".
Woord in de kijker: Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling
De OESO verzamelt de industrielanden van de wereld en wordt daarom ook wel de club van de rijkste landen genoemd. Wat deze organisatie vooral doet is informeren en adviseren op het vlak van economisch en sociaal beleid. De OESO speelt een belangrijke rol in de mondiale economische ontwikkelingen en haar studies en rapporten hebben grote invloed op het beleid van de lidstaten. Vooral vakbonden hebben kritiek op het sociaal beleid dat doorklinkt in een aantal studies, en dat ze niet echt als werknemersvriendelijk ervaren. De werkwijze en besluitvorming van de OESO zit daar voor veel tussen. Haar belangrijkste gesprekspartners zijn immers de ministers van economische zaken die in al te veel gevallen geen hoge dunk hebben van sociaal beleid. In 1976 komt de organisatie zowat als eerste met een gedragscode voor multinationale ondernemingen die later enkele keren is gewijzigd en aangepast. Deze richtlijnen zijn geen verplichtingen. Het zijn aanbevelingen aan multinationals om vrijwillig een aantal principes te respecteren op zo verschillende terreinen als werkgelegenheid, mensenrechten, milieu, informatie, concurrentie, belastingen en zelfs wetenschap en technologie.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
zie Internationaal Monetair Fonds
Is samen met het IMF opgericht in 1944 in Bretton Woods (zie ook daar).Ze bestaat uit de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling en de Internationale Associatie voor Ontwikkeling. De Wereldbank telt 185 landen-aandeelhouders. Met 16,45 procent van de stemmen bezit de VS – de grootste aandeelhouder – als enige een blokkeringsminderheid. Erg democratisch functioneert de Bank dus niet.Samen vormen IMF en Wereldbank zowat het mondiale ministerie van financiën. Terwijl het IMF zich concentreert op het monetaire en budgettaire beleid van landen, verschaft de Wereldbank leningen om hun ontwikkeling te financieren. In het begin leent zij aan het verwoeste naoorlogse Europa, later aan ontwikkelingslanden.In de praktijk vormt de Wereldbank één as met het IMF en wendt zij haar financiële macht aan in het kader van het gezamenlijk voorgestane beleid van structurele aanpassing. Die benaming mag dan na kritiek in onbruik geraken, daarom is de doelstelling van IMF en Wereldbank om economieën open te gooien, om ze te liberaliseren en te privatiseren, nog niet veranderd.De gevolgen voor de betrokken samenlevingen blijven al even dikwijls asociaal en zelfs dramatisch. Uit onvrede over dat beleid neemt de vice-voorzitter van de Wereldbank, Joseph Stiglitz, in 2001 ontslag. Hij schrijf zijn kritiek neer in het boek Perverse globalisering (zie ook onder structureel aanpassingsprogramma).
Vind Pala artikels die inzoomen op de rol van geld, financiële crisis, falen van grootbanken en alternatieven.Onder Dexia zijn meer artikels te vinden over de ineenstorting van deze wereldwijd opererende fantoombank.
800 miljoen mensen zijn ondervoed, elk jaar opnieuw sterven miljoenen mensen door gebrek aan voedsel en de ziekten die daarmee samenhangen, elke dag meer dan 25.000 doden, dat zijn wel 100 neerstortende passagiersvliegtuigen of ruim acht keer het aantal 11 september doden in de WTC torens, elke dag. Toch levert de Aarde genoeg te eten voor iedereen. Niet een tekort aan voedsel is dus de belangrijkste oorzaak van honger en hongersnood. De echte oorzaak is, veel meer dan voedseltekort, droogte, overstromingen of andere rampen, dat mensen arm zijn, dat ze te weinig koopkracht of inkomen hebben om aan eten te geraken.
Oorlog is een zware gewelddadige strijd tussen georganiseerde gewapende partijen.Een arbitraire maar geregeld gebruikte maatstaf om een gewapend conflict als een oorlog te bestempelen, is dat er minstens duizend doden vallen in een jaar.
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
Armoede is in de eerste plaats een gevolg van een gebrek aan inkomen. En dat gebrek is geen natuurramp. Mensen of samenlevingen zijn arm en verdienen te weinig omdat ze niet over de middelen en mogelijkheden beschikken om welvaart te creëren, of omdat de gecreëerde welvaart onvoldoende verdeeld geraakt. En soms hebben ze de pech dat het allebei waar is, dat de weinige welvaart terecht komt bij maar heel weinig mensen. Die ongelijke inkomensverdeling heeft alles te maken met ongelijke machtsverdeling. Om meer inkomen te verwerven en dus armoede te bestrijden is het nodig dat mensen meer te zeggen krijgen, dat ze meer politieke en economische macht verwerven dus. In die strijd speelden en spelen sociale bewegingen, vooral de werknemersbewegingen, een cruciale rol. Het belang van behoorlijk vergoed werk om fatsoenlijk te kunnen leven kan bijna onmogelijk overschat worden. Vandaar dat ook het realiseren van dit recht op werk nooit teveel kan worden beklemtoond.
Oorlog is een zware gewelddadige strijd tussen georganiseerde gewapende partijen.Een arbitraire maar geregeld gebruikte maatstaf om een gewapend conflict als een oorlog te bestempelen, is dat er minstens duizend doden vallen in een jaar.
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
Over de hele wereld trekken mensen naar de rijke gebieden: Mexicanen en Salvadoranen naar de Verenigde Staten, Argentijnen naar Italië en Spanje, Egyptenaren en Pakistani naar het Midden-Oosten, Zuidoost-Aziaten naar Zuid-Korea en Japan. Wereldwijd is de allergrootste migratie die van platteland naar stad, meestal binnenin landen.
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
Volgende Pala artikels behandelen (ook) het thema vluchtelingen35. Waar is de mens thuis? Over vluchtelingenstromen | 23-02-2006Vluchtelingen en migranten: kijk toch eens naar de diepere oorzaken | 9-09-2015
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
Economie omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Onaanvaardbare manier om rijk te worden.Corruptie of omkoping is het fenomeen waarbij politici, ambtenaren, bedrijfsmensen of nog anderen misbruik maken van hun functie, verantwoordelijkheid en vooral macht om zichzelf onrechtmatig te bevoordelen.
Economie omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Onaanvaardbare manier om rijk te worden.Corruptie of omkoping is het fenomeen waarbij politici, ambtenaren, bedrijfsmensen of nog anderen misbruik maken van hun functie, verantwoordelijkheid en vooral macht om zichzelf onrechtmatig te bevoordelen.
Waar het in de wereld in grote mate om draait. Al te vaak gereduceerd tot staatsmacht of zelfs tot militaire staatsmacht waarbij nog niet zo lang geleden enkel maar twee zogenaamde supermachten meetelden, de VS en de voormalige Sovjetunie. Dat kleine groepen een terroristische machtspositie kunnen uitbouwen, beseffen we nu ook. Maar er zijn veel andere vormen van macht in onze globaliserende wereld, vooreerst economische en financiële macht. De opkomst van Oost-Azië heeft vooral met die macht te maken, de sleutelpositie van multinationals eveneens en bovenal de dominantie van financiële groepen. Er is de politieke macht, hard nodig om de economische macht zonodig te corrigeren; ze komt op wereldvlak meer dan één maatje te kort. Cultuur, kennis en technologie bieden in hoge mate het vermogen om het leven en het samenleven te organiseren. Op het snijvlak van cultuur en economie is er de stijgende mediamacht die de agenda van de publieke opinie meer en meer beheerst. Religies en levensovertuigingen laten hun soms sterke invloed gelden in de wereld.In een steeds complexere mondiale samenleving zijn er talloze vormen van macht en machtsuitoefening die voortdurend op elkaar inwerken. Omdat onze wereld snel verandert, betekent dit ook dat bestaande machtsverhoudingen vlugger onder druk kunnen komen.
Waar het in de wereld in grote mate om draait. Al te vaak gereduceerd tot staatsmacht of zelfs tot militaire staatsmacht waarbij nog niet zo lang geleden enkel maar twee zogenaamde supermachten meetelden, de VS en de voormalige Sovjetunie. Dat kleine groepen een terroristische machtspositie kunnen uitbouwen, beseffen we nu ook. Maar er zijn veel andere vormen van macht in onze globaliserende wereld, vooreerst economische en financiële macht. De opkomst van Oost-Azië heeft vooral met die macht te maken, de sleutelpositie van multinationals eveneens en bovenal de dominantie van financiële groepen. Er is de politieke macht, hard nodig om de economische macht zonodig te corrigeren; ze komt op wereldvlak meer dan één maatje te kort. Cultuur, kennis en technologie bieden in hoge mate het vermogen om het leven en het samenleven te organiseren. Op het snijvlak van cultuur en economie is er de stijgende mediamacht die de agenda van de publieke opinie meer en meer beheerst. Religies en levensovertuigingen laten hun soms sterke invloed gelden in de wereld.In een steeds complexere mondiale samenleving zijn er talloze vormen van macht en machtsuitoefening die voortdurend op elkaar inwerken. Omdat onze wereld snel verandert, betekent dit ook dat bestaande machtsverhoudingen vlugger onder druk kunnen komen.
Onaanvaardbare manier om rijk te worden.Corruptie of omkoping is het fenomeen waarbij politici, ambtenaren, bedrijfsmensen of nog anderen misbruik maken van hun functie, verantwoordelijkheid en vooral macht om zichzelf onrechtmatig te bevoordelen.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Waar het in de wereld in grote mate om draait. Al te vaak gereduceerd tot staatsmacht of zelfs tot militaire staatsmacht waarbij nog niet zo lang geleden enkel maar twee zogenaamde supermachten meetelden, de VS en de voormalige Sovjetunie. Dat kleine groepen een terroristische machtspositie kunnen uitbouwen, beseffen we nu ook. Maar er zijn veel andere vormen van macht in onze globaliserende wereld, vooreerst economische en financiële macht. De opkomst van Oost-Azië heeft vooral met die macht te maken, de sleutelpositie van multinationals eveneens en bovenal de dominantie van financiële groepen. Er is de politieke macht, hard nodig om de economische macht zonodig te corrigeren; ze komt op wereldvlak meer dan één maatje te kort. Cultuur, kennis en technologie bieden in hoge mate het vermogen om het leven en het samenleven te organiseren. Op het snijvlak van cultuur en economie is er de stijgende mediamacht die de agenda van de publieke opinie meer en meer beheerst. Religies en levensovertuigingen laten hun soms sterke invloed gelden in de wereld.In een steeds complexere mondiale samenleving zijn er talloze vormen van macht en machtsuitoefening die voortdurend op elkaar inwerken. Omdat onze wereld snel verandert, betekent dit ook dat bestaande machtsverhoudingen vlugger onder druk kunnen komen.
Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde. Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder.
gratis e-brief en vrij toegankelijke website over globalisering. PALA zoomt regelmatig in op de problemen van onze globaliserende wereld, op de mogelijke alternatieven en op hoe de wereld werk maakt van verbetering. De website bevat een wiki woordenboek dat duidelijk en liefst kort belangrijke begrippen verheldert; en biedt ook een kijk op de boeken die hoofdredacteur Dirk Barrez schreef waarvan vele sterk samenhangen met de website.