Libië, voor Europeanen amper een boogscheut ver, is niet zo vaak meer in het nieuws, meest recent met de onderhandelingen rond de vrijlating van enkele Bulgaarse verpleegsters en een Palestijnse arts. De veranderingen die het land de voorbije halve eeuw kenmerken, zijn echter ronduit spectaculair en verdienen meer bekendheid.
Van een straatarm land bij de onafhankelijkheid in 1951 groeide het na de olievondst in 1959 uit tot één van 's werelds grootste olieproducenten. Van koninkrijk ging het via een staatsgreep in 1969 door Mu'ammar Qaddafi naar volksrevolutie. Van pan-Arabisch voorstander naar een pleitbezorger van de Verenigde Staten van Afrika. Van steunbetuiger aan terreurgroepen naar het liefste jongetje van de klas. Van schurkenstaat naar betrouwbare handelspartner. Van internationale sancties naar economische hervormingen.
Er blijven enkele grote vragen.
Lukt het de regering om minder afhankelijk te worden van de olie- en gassector en de economie te diversifiëren, en zo de enorme werkloosheid te verminderen? Kan en wil de regering de onvrede over het uitblijven van politieke en burgerrechten en vrijheden wegnemen? Welke toekomst wacht het land als Qaddafi de geest geeft? Wie zal hem opvolgen en welke koers zal Libië dan varen?
Zeker is dat satellietzenders en internet de Libiërs uit hun isolement hebben gehaald, mondiger en veeleisender gemaakt. Voor die realiteit kan de regering de ogen niet langer sluiten.
.
Weblink
Uit Zuijdgeest Nicolien, het nieuwe Libië landenboek, 130 p., met foto's plus uitvouwbare overzichtskaart
klik hier voor meer informatie en bestellen
