De OESO, de organisatie van de rijke industrielanden, is vol lof over de inspanningen van de huidige Mozambikaanse regering van president Armando Guebuza om het land een stabiele ontwikkelingsbasis te bezorgen na de traumatische jaren van burgeroorlog en chaos. Het land kent al enkele jaren een sterke economische groeii (7,7 procent in 2005), trekt buitenlandse investeerders aan, doet ernstige pogingen om de extreme armoedei terug te dringen en de staatsinstellingen te hervormen. De commerciële landbouwsector presteert goed dankzij buitenlandse investeringen in vooral de suiker- en tabakteelt, de mijnbouw groeide vorig jaar met 40 procent en de transport- en communicatiesector met ruim 13 procent. Overheidsuitgaven voor onderwijs, gezondheidszorg, infrastructuur en ‘goed bestuur’ blijven jaar na jaar stijgen en het tekort op de begroting is onder controle. Toch zijn er ook zwakke plekken die een duurzame ontwikkelingi in de weg staan. De spectaculaire groeicijfers zijn in de eerste plaats een gevolg van enkele kapitaalintensieve megaprojecten in het zuiden van het land die relatief weinig effect hebben op de rest van de economiei. De creatie van arbeidsplaatsen en de belastinginkomsten volgen die trend niet. Nog steeds leeft 54 procent van de Mozambikanen beneden de armoedegrens (was 69 procent in 1997) en blijft de werkloosheid hoog. Mozambique is ook te afhankelijk van ontwikkelingshulp voor essentiële voorzieningen. Zakenmensen klagen over de logge banksector, de slechte elektriciteitsvoorziening en de corruptiei.
Woord in de kijker: Nationale Raad voor de Coöperatie
België telt bijna 25.000 coöperaties. De wetgeving is echter zo ruim dat vele daarvan niet volgens de coöperatieve principes werken. De in 1955 opgerichte Nationale Raad voor de Coöperatie (NRC) heeft als doel de coöperatieve idee te verspreiden en in stand te houden.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
In een wereld vol noden is vanzelfsprekend veel welvaart nodig. Eigenlijk fungeert de economie vooral als een grote draaischijf tussen onze economische mogelijkheden aan de ene kant en onze behoeften en ambities aan de andere kant. Om die behoeften en ambities te stillen is de economie en de economische productie hard nodig.
Armoede is in de eerste plaats een gevolg van een gebrek aan inkomen. En dat gebrek is geen natuurramp. Mensen of samenlevingen zijn arm en verdienen te weinig omdat ze niet over de middelen en mogelijkheden beschikken om welvaart te creëren, of omdat de gecreëerde welvaart onvoldoende verdeeld geraakt. En soms hebben ze de pech dat het allebei waar is, dat de weinige welvaart terecht komt bij maar heel weinig mensen. Die ongelijke inkomensverdeling heeft alles te maken met ongelijke machtsverdeling. Om meer inkomen te verwerven en dus armoede te bestrijden is het nodig dat mensen meer te zeggen krijgen, dat ze meer politieke en economische macht verwerven dus. In die strijd speelden en spelen sociale bewegingen, vooral de werknemersbewegingen, een cruciale rol. Het belang van behoorlijk vergoed werk om fatsoenlijk te kunnen leven kan bijna onmogelijk overschat worden. Vandaar dat ook het realiseren van dit recht op werk nooit teveel kan worden beklemtoond.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Economie omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.
Onaanvaardbare manier om rijk te worden.Corruptie of omkoping is het fenomeen waarbij politici, ambtenaren, bedrijfsmensen of nog anderen misbruik maken van hun functie, verantwoordelijkheid en vooral macht om zichzelf onrechtmatig te bevoordelen.