De metaalhonger van de wereld heeft zo zijn gevolgen. In het Peruaanse mijnstadje La Oroya spuwt de grote metaalsmelterij bij de bewerking van lood, tin en andere zware materialen elke dag twee ton lood de lucht in. Dat stof slaat neer in de straten van het drop. Een groot deel van de bevolkingi lijdt aan loodvergiftiging. Kinderen worden geboren met afwijkingen, ontwikkelen groeistoornissen en zijn geestelijk achter op hun leeftijdsgenoten elders in het land. Toch verdedigen veel inwoners de fabriek die duizenden arbeidsplaatsen creëert. De eigenaar, het Noord-Amerikaanse bedrijf Doe Run, zegt de Peruaanse milieuwetten na te leven en zich te houden aan de afspraken met de overheid om de productie schoner te maken. In ieder geval meet het bedrijf met twee maten: de uitstoot in La Oroya overschrijdt bijna dertig keer de norm die in Doe Run’s thuisstaat Missouri is toegestaan. Doe Run voert aan dat de vervuilingi in 1997 nog veel erger was, toen de smelterij overging van de Peruaanse staat in privé-handen. De bedrijfsleiding beweert dat ze de laatste jaren veel heeft geïnvesteerd in een milieuvriendelijker productie. Volgens critici heeft Doe Run vooral geïnvesteerd om meer te kunnen produceren en zo tegemoet te komen aan de grote mondiale vraag naar metalen.
Velen gaan achteloos aan Europa voorbij. Ze geloven de Europese politici niet wanneer ze nog eens warrig beweren de sterkste kenniseconomie ter wereld te willen uitbouwen die daarenboven nog een sociaal en ecologisch model zou zijn. Ook al varen Europese politici een zigzagkoers en overtuigen ze niet echt, toch is die achteloosheid niet zo verstandig.
Vreemd toch, de manier waarop we met onze wereld omgaan. We doen amper iets aan het broeikaseffect, ook al beseffen we best dat het een ernstige bedreiging is voor ons ruimteschip aarde.
Mbaye Gueye is een Senegalese jongen van 17, wat zwakjes én levenslustig, wanneer ik hem bij het filmen van de televisiereportage ‘Het gezicht van de honger’ leer kennen. Drie maanden later zou ik hem opnieuw ontmoeten maar… twee dagen tevoren is hij overleden. Waarom vertel ik dit? Omdat hier globalisering aan het werk is.
Het meest wezenlijke kenmerk van een stationaire economie is dat de doorstroom van alle materialen en energievormen binnen een ecologisch duurzame schaal blijft.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Vervuiling of verontreiniging zadelt het milieu op met een verhoogde concentratie van stoffen die schadelijk is voor mens en natuur.Denk maar aan de bijna klassieke water-, lucht- of bodemvervuiling.