Uiterst repressief beleid vormt Eritrea om in grote gevangenis
dinsdag, 21 april 2009 - 12:34
Het kleine Oost-Afrikaanse land aan de Rode Zee wist zich in 1993 op betrekkelijk vreedzame manier los te wrikken uit Ethiopië, maar sindsdien zijn de relaties met de grote buur bekoeld. Tussen 1998 en 2000 werd een verwoestende grensoorlog uitgevochten waarbij tienduizenden doden vielen en de militaire uitgaven fors de hoogte ingingen. Het regime van president Isayas Afewerki voert hoe langer hoe meer een uiterst repressief beleid. De toestand van de meest fundamentele mensenrechteni is zodanig slecht dat mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) het vorige week nodig vond om de alarmklok te luiden. Eritrea is één grote gevangenis geworden, luidt de conclusie.
Volgens het gedetailleerde HRW-rapport Service for Life: State Repression and Indefinite Conscription in Eritrea zijn de inwoners van Eritrea zo goed als rechteloos. Al dan niet vermeende tegenstanders van het regime worden genadeloos vervolgd, persvrijheid is totaal onbestaande en de vrijheid van meningsuiting en geloofbeleving zijn niet gegarandeerd. Bovendien wordt de ‘nationale dienstplicht', die geldt voor mannen én vrouwen, vooral gebruikt als repressief middel om mensen onbeperkt in de tijd als gratis arbeidskrachten in te zetten of om opposanten te breken. Misbruiken zijn schering en inslag, de levensomstandigheden in de militaire kampen zijn bijzonder hard. Van vele gevangenen is niet eens bekend waar ze worden vastgehouden en of ze nog wel in leven zijn. Wie naar het buitenland probeert te vluchten en wordt gesnapt, riskeert marteling en jarenlange opsluiting in geheime gevangenissen in de woestijn of op eilandjes in de Rode Zee. Regelmatig krijgen ook familieleden van mensen die naar het buitenland wisten te ontkomen, af te rekenen met repressie.
Bijzonder verontrustend is het lot van uitgewezen Eritrese asielzoekers. Bij terugkeer in hun thuisland worden ze systematisch onderworpen aan marteling en andere mensonterende behandelingen. Daarom heeft UNHCR, het vluchtelingenagentschap van de Verenigde Naties, alle landen opgeroepen om in geen geval afgewezen asielzoekers terug naar Eritrea te sturen. Vooral Egypte, Sudan, Libië en Malta hebben in het verleden Eritrese asielzoekers uitgewezen.
Afbeelding
Schrijf in op de PALA nieuwsbrief
verschijnt maximaal 2 maal per maand
een journalistieke kijk op onze globaliserende wereld Hoe is de wereld eraan toe? Waar moet het naartoe? Hoe geraken we daar?
PALA zoekt met haar nieuwsbrief, website en boeken de antwoorden voor een meer sociale, ecologische en democratische samenleving en economie
De autoriteiten in de hoofdstad Asmara doen de kritiek van mensenrechtenorganisaties af als propaganda. Zij zeggen dat het land zich moet verdedigen tegen de aanvallen van buurlanden. Met zowat alle buren zijn de relaties gespannen. Eritrea geeft ook steun aan diverse rebellenbewegingen in Sudan, Ethiopië en Somalië, die de stabiliteit in de Hoorn van Afrikai niet bevordert. (JVC)
Klik voor het volledige Human Rights Watch-rapport over Eritrea Service for Life: State Repression and Indefinite Conscription in Eritrea
klik voor Connection e.V.: Eritrese asielzoekers in Duitsland
Het al te mateloze verbruik van de natuurlijke hulpbronnen die onze Aardei weet te bieden, zowel van de niet-hernieuwbare fossiele brandstoffen en delfstoffen als van de hernieuwbare bronnen. Voor die laatste komt het erop aan de natuurlijke productiecapaciteit van de Aardei en haar ecosystemen niet te overschrijden of uit te putten. Voorbeelden daar van zijn overbevissingi of overmatig oppompen van water. Voor de delfstoffen geldt de afweging van de beschikbare voorraden, van de recuperatiemogelijkheid en van de eventuele alternatieven. Maar heel vervelend voor de fossiele brandstoffen is dat de verbranding ervan de opwarming van de atmosfeer en klimaatveranderingi veroorzaakt, ruim voor hun uitputtingi dreigt.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
De mens zoekt voortdurend naar een beter leven. Die moeizame zoektocht is ook te lezen als een verhaal van rechten en vrijheden. Op 10 december 1948 schrijft de mensheid van dat verhaal de mooiste en meest unieke bladzijde. Die dag keurt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens goed. Die Verklaring telt slechts 30 artikelen, maar is een ontzettend rijke en veelzijdige tekst. Het bevat zowel de burgerlijke en politieke vrijheden (art.1-21), de sociale en economische rechten (art. 22-25) als de culturele rechten (art. 22,26,27). Ook het recht op ontwikkeling is er reeds in vervat (art. 28). En zelfs dat rechten ook plichten meebrengen (art. 29). Tientallen verdragen en conventies hebben ze daarna aangevuld.
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde. Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder.
Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde. Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder.
In de meeste zeeën en oceanen wordt al enkele decennia meer vis gevangen dan ze kunnen verdragen. We zijn nochtans al lang gewaarschuwd voor de kwalijke gevolgen van overbevissing. Begin jaren zeventig van vorige eeuw nemen de vangsten van ansjovis in Peru een forse duik van naar schatting wel achttien miljoen ton naar een paar miljoen ton. Omstreeks 1990 is het de beurt aan de kabeljauw voor de kusten van Newfoundland in Oost-Canada om vrijwel te verdwijnen.
Het natuurlijk broeikaseffect zorgt ervoor dat het op Aarde lekker warm is met gemiddeld 15°C. Maar te veel CO2 en andere broeikasgassen in de atmosfeer versterken dat broeikaseffect en vele wetenschappers waarschuwen voor de door de mens veroorzaakte extra opwarming en klimaatverandering. Ze wijzen op de gevaren van o.a. een stijgende zeespiegel, toenemend natuurgeweld en (te) snel opschuivende klimaatzones. Vind meer uitleg en een overzicht van belangrijke Pala artikels over klimaatverandering met links naar bronnen
Het al te mateloze verbruik van de natuurlijke hulpbronnen die onze Aarde weet te bieden, zowel van de niet-hernieuwbare fossiele brandstoffen en delfstoffen als van de hernieuwbare bronnen. Voor die laatste komt het erop aan de natuurlijke productiecapaciteit van de Aarde en haar ecosystemen niet te overschrijden of uit te putten. Voorbeelden daar van zijn overbevissing of overmatig oppompen van water.Voor de delfstoffen geldt de afweging van de beschikbare voorraden, van de recuperatiemogelijkheid en van de eventuele alternatieven. Maar heel vervelend voor de fossiele brandstoffen is dat de verbranding ervan de opwarming van de atmosfeer en klimaatverandering veroorzaakt, ruim voor hun uitputting dreigt.
