Op klimaatmarsen verwijzen betogers wel eens naar hun deelname aan de grote vredesbetogingen uit de jaren tachtig. Dat is niet zo verwonderlijk, telkens is de belangrijkste motivatie een existentiële bedreiging voor de mensheid. Voor elke samenleving in alle tijden is het een cruciale vraag: hoe komen massabewegingen tot stand?
Congolezen zien na verkiezingen het presidentschap en de macht - vooral dan die over de inkomens uit grondstoffen - versjacherd.
Misschien onverwacht voor u. De zakenkrant The Wall Street Journal waarschuwt in een video voor de honger van grote digitale concerns als Amazon en Apple naar de medische gegevens van mensen.
We worden gevolgd en geclassificeerd. Onze meest persoonlijke gegevens, overtuigingen, zelfs persoonlijkheidskenmerken zijn koopwaar geworden. In plaats van hen te beschermen tegen datareuzen profiteren overheden ervan om zelf grootschalig burgers te bespioneren.
Niets te vroeg kan het nieuwe boek 'De diefstal van de eeuw' velen mee inzicht bieden in de noodzaak van datademocratie en de dringendheid om de strijd daarvoor te voeren.
In Taiwan is het sinds begin dit jaar veel makkelijker om referendumvragen voor te leggen aan de bevolking. Al 21 vragen zijn goedgekeurd.
Eind 2016 behoort in Duitsland een derde van de hernieuwbare energie aan burgers, één tiende aan boeren en nog een gedeelte rechtstreeks in eigendom van lokale overheden. Zo een groot aandeel voor burgerenergie is bij ons ver weg.
De meest overroepen historische periode is wellicht mei ’68 en de zogenaamd ‘roerige’ jaren zestig. Wat breder kijken onthult meteen hoe klein de invloed was, hoe weinig verbeelding aan de macht is gekomen. Die onmacht werkt tot nu door. Kunnen we ons voorbij de mythes concentreren op hoe het verder moet?
Al enkele jaren oud, maar nog altijd relevant, vier scenario’s die zijn uitgewerkt voor werknemersparticipatie in het jaar 2030?
De bevraging over het energiepact is schijnparticipatie: wel onze mening , geen echte stem. Net zo het zoeken van burgerkapitaal voor hernieuwbare energie: wel onze centen, geen echte participatie. Nochtans kan echte burgerparticipatie de kloof burger-politiek dichten én burgers mee aan het stuur van de transitie naar duurzaamheid zetten.
