Milieu

Hoe lang kan men blijven beweren dat het niet zo'n vaart loopt met de gevolgen van de opwarming van de Aarde?

Dieren en planten waren nooit veilig voor de mens, hun uitstervingsritme ligt veel hoger dan ooit, een rijkdom die wellicht voor altijd verloren gaat.

Nu olie stilaan vrij duur wordt – maar nog niet zo duur als vijfentwintig jaar geleden - beginnen consumenten zich ongemakkelijk te voelen.

De economische globalisering verloopt in het nadeel van de meeste ontwikkelingslanden, zeker van de armste landen.

Het is pauze, roepen vele zogenaamde Europese kopstukken nu hun project van Europese grondwet gestrand is en ze ruzie maken over de huishouding. Ze weten het zelf niet meer. Wat nu? Wanneer de ‘grote’ lichten van Europa de weg kwijt zijn, is het tijd voor de ‘kleine’ lichten om zich te laten horen, voor de gewone Europeanen.

Velen gaan achteloos aan Europa voorbij. Ze geloven de Europese politici niet wanneer ze nog eens warrig beweren de sterkste kenniseconomie ter wereld te willen uitbouwen die daarenboven nog een sociaal en ecologisch model zou zijn. Ook al varen Europese politici een zigzagkoers en overtuigen ze niet echt, toch is die achteloosheid niet zo verstandig.

Waarom kiezen we er niet resoluut voor om onze daken met zonnepanelen te bedekken? De technologie van zonnecellen wordt steeds beter.

Dit is de eerste van een reeks maandelijkse columns die inzoomen op de problemen van onze globaliserende wereld en op de mogelijke antwoorden.

Vreemd toch, de manier waarop we met onze wereld omgaan. We doen amper iets aan het broeikaseffect, ook al beseffen we best dat het een ernstige bedreiging is voor ons ruimteschip aarde.

Mbaye Gueye is een Senegalese jongen van 17, wat zwakjes én levenslustig, wanneer ik hem bij het filmen van de televisiereportage ‘Het gezicht van de honger’ leer kennen. Drie maanden later zou ik hem opnieuw ontmoeten maar… twee dagen tevoren is hij overleden. Waarom vertel ik dit? Omdat hier globalisering aan het werk is.