Overslaan en naar de inhoud gaan
Vakbonden zijn een recht, geen luxe, ook bij de productie van luxegoederen
dinsdag, 18 november 2008 - 12:55
Exclusieve lederen handtassen en handschoenen van designermerken zoals Prada, Louis Vuitton, Mulberry, Aspinals of London, Samsonite en Nicole Farhi zijn niet meteen producten die je zou in verband brengen met lage lonen en gebrek aan respect voor elementaire rechten van arbeiders. Toch zijn de Turkse werknemers
i, de grote meerderheid vrouwen, van DESA, de producent van al die luxegoederen, er niet bepaald goed aan toe.
In april van dit jaar sloten honderden werknemers
i van DESA zich voor het eerst aan bij een vakbond, Deri Is, de Turkse centrale van de lederbewerkers. De reactie van de bedrijfsleiding liet niet lang op zich wachten: 44 vakbondsleden werden meteen ontslagen, 50 anderen kregen te horen dat ze best de vakbond konden verlaten als ze hun job wilden behouden. Sinds die tijd zijn de vakbonden
i dagelijks protestacties gaan houden voor de poorten van het bedrijf in de Düzce Industrial Zone. De politie heeft vakbondsmensen gearresteerd en het management probeerde met smeergeld de vakbondsleiders tot andere gedachten te brengen. Vorige zondag escaleerde de zaak. Het elfjarige dochtertje van een vakbondsvrouw van een DESA-vestiging in Istanbul werd bijna het slachtoffer van een poging tot kidnapping door gemaskerde motorrijders. Eerder had ze zelf al doodsbedreigingen ontvangen nadat ze de chantage van het bedrijf had afgewezen.
Uit dit alles blijkt dat de werknemers
i dringend een vakbond nodig hebben. Onder het vorige management bestond er nog een beperkte vorm van inspraak en konden de arbeiders met klachten terecht bij een vertrouwenspersoon. Maar de nieuwe DESA-directie schafte die af onder het mom van efficiëntie. Werknemers
i klagen vooral over de extreem lange werkuren en de lage lonen. De meerderheid van de jonge werkneemsters ontvangt met moeite het minimumloon zoals voorzien in de Turkse wetgeving en overuren worden meestal niet of niet volledig uitbetaald. Bovendien zijn er problemen met de gezondheidsvoorschriften, zijn er onvoldoende toiletten en drinkbaar water en krijgen werknemers
i niet de wettelijk voorziene verlofdagen bij ziekte of familiale omstandigheden.
DESA produceert luxegoederen voor tal van Europese en Amerikaanse merken. De laatste jaren waren er al contacten met de International Textile, Garment and Leather Workers Federation (ITGLWF) en met de Schone Kleren Campagne
i om de essentiële vakbondsrechten te verdedigen. De antwoorden op de internationale acties waren ontgoochelend. Labour Start is daarom met een online petie-actie begonnen om het recht op vakbondsvrijheid voor de DESA-arbeiders af te dwingen. Omdat vakbondsrechten geen luxe zijn ... (JVC)
LabourStart: online acties ten gunste van vakbondsmensen - zie
labourstart.org/desa
Labour Behind the Label (Schone Kleren Campagne
i)
labourbehindthelabel.org/campaigns/urgent/desa
Zie ook mondiaal.be - web-tv en website over de werkende wereld
Lees ook
dinsdag, 28 mei 2019 - 17:07
Al een jaar leren we leven met GDPR. Zijn burgers nu beter beschermd tegen digitale reuzen als Google en Facebook? Of leven we met een vals gevoel van veiligheid?
zondag, 26 mei 2019 - 12:30
De meeste landen keurden de VN-verklaring voor rechten van boeren en boerinnen goed. Nederland was daar niet bij. België evenmin, zelfs al waren de drie regionale landbouwministers voor.
donderdag, 23 mei 2019 - 08:33
POLITIEKE DWAASHEDEN 7. In 1961 wil de VS een mens op de maan krijgen vóór het einde van het decennium. Acht jaar later lukt dat al. Dat is de kracht van door overheid gestuurde technologie.
maandag, 20 mei 2019 - 09:48
Welke politiek voeren om de industrie in Europa klimaatneutraal te maken? Welke industriële strategie is er nodig om zulke transitie te doen slagen in de komende dertig jaar? Welke instrumenten heeft een overheid daarvoor te beschikking?
dinsdag, 14 mei 2019 - 14:53
Beloofd voor 2017 en eindelijk klaar. Global Environment Outlook 6 confronteert ons met de dramatische toestand van de aarde en haar natuurlijk kapitaal. En herinnert eraan dat we zonder gezond milieu nergens staan voor onze welvaart en welzijn.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
Nog altijd zijn vakbonden, samen met boerenbewegingen, veruit de grootste sociale organisaties die de wereld kent. Nog altijd zijn vakbonden het allerbeste instrument voor werknemers om hun belangen te verdedigen. Samen staan ze sterker om goede loons- en arbeidsvoorwaarden af te dwingen, om er met andere woorden voor te zorgen dat zij fatsoenlijk kunnen leven van hun werk en dat zij kunnen werken in behoorlijke en veilige omstandigheden. Slechts als ze samen optreden, kunnen werknemers beletten dat hun loons- en arbeidsvoorwaarden achteruitgaan of hun werk zelfs verdwijnt, en daarmee ook hun inkomen.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
Waar en in welke omstandigheden worden onze kleren gemaakt? Dat is de vraag die de Schone Kleren Campagne zich stelt.De kledingindustrie is een schoolvoorbeeld van de globalisering. Onze kleren zijn echte wereldproducten: gemaakt aan de ene kant en gekocht aan de andere kant van de wereld. De toegenomen concurrentie heeft echter geen gunstig effect op de arbeidsomstandigheden. Lage lonen, lange werkuren, onderdrukking van vakbonden, slechte verlichting en verluchting… zijn schering en inslag. Sociale spelregels worden niet gerespecteerd. Op de vrije markt zijn multinationals de sterspelers en lijkt de overheid buitenspel te staan. De belangen van miljoenen kledingarbeidsters staan op het spel.De Schone Kleren Campagne ziet een actieve rol voor de consument want koopkracht is macht. Ze wil met consumentenacties bijdragen tot de verbetering van de arbeidsomstandigheden in de kledingindustrie. Ze wil op een positieve manier actie voeren en wil geen boycot van één merk of keten.Vanzelfsprekend moet zo’n actie internationaal zijn. Ze begon in Nederland en wordt nu ook gevoerd in België, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Italië, Oostenrijk, Spanje, Zweden en Zwitserland.In Vlaanderen hebben eind 1995 een vijfentwintigtal organisaties een Schone Kleren platform gevormd. Het gaat om vakbewegingen, derdewereldorganisaties, socio-culturele organisaties, jeugdorganisaties en consumentenorganisaties. Wereldsolidariteit heeft de taak van secretariaat en coördinator op zich genomen.De campagne vraagt vooreerst aan consumenten om stil te staan bij ons aankoopgedrag.De kledingverkopende bedrijven worden opgeroepen om aan leveranciers even hoge eisen te stellen inzake arbeidsomstandigheden als inzake kwaliteit en leveringsvoorwaarden. Er wordt hen gevraagd om een gedragscode te ondertekenen. Ook van de kledingproducerende bedrijven in Vlaanderen vraagt de campagne dat zij de internationale naleven en laten controleren. Dit geldt zowel voor hun productie hier als die in uitbesteding in het buitenland. Ten derde vraagt de campagne aan politici een regel -en wetgeving te ontwikkelen die kan bijdragen tot de toepassing van de arbeidsnormen van de Internationale Arbeidsorganisatie. Ten vierde wil de campagne samenwerken met partners van vakbonden en (vrouwen)organisaties in het Zuiden en hen ondersteunen.
Waar en in welke omstandigheden worden onze kleren gemaakt? Dat is de vraag die de Schone Kleren Campagne zich stelt.De kledingindustrie is een schoolvoorbeeld van de globalisering. Onze kleren zijn echte wereldproducten: gemaakt aan de ene kant en gekocht aan de andere kant van de wereld. De toegenomen concurrentie heeft echter geen gunstig effect op de arbeidsomstandigheden. Lage lonen, lange werkuren, onderdrukking van vakbonden, slechte verlichting en verluchting… zijn schering en inslag. Sociale spelregels worden niet gerespecteerd. Op de vrije markt zijn multinationals de sterspelers en lijkt de overheid buitenspel te staan. De belangen van miljoenen kledingarbeidsters staan op het spel.De Schone Kleren Campagne ziet een actieve rol voor de consument want koopkracht is macht. Ze wil met consumentenacties bijdragen tot de verbetering van de arbeidsomstandigheden in de kledingindustrie. Ze wil op een positieve manier actie voeren en wil geen boycot van één merk of keten.Vanzelfsprekend moet zo’n actie internationaal zijn. Ze begon in Nederland en wordt nu ook gevoerd in België, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Italië, Oostenrijk, Spanje, Zweden en Zwitserland.In Vlaanderen hebben eind 1995 een vijfentwintigtal organisaties een Schone Kleren platform gevormd. Het gaat om vakbewegingen, derdewereldorganisaties, socio-culturele organisaties, jeugdorganisaties en consumentenorganisaties. Wereldsolidariteit heeft de taak van secretariaat en coördinator op zich genomen.De campagne vraagt vooreerst aan consumenten om stil te staan bij ons aankoopgedrag.De kledingverkopende bedrijven worden opgeroepen om aan leveranciers even hoge eisen te stellen inzake arbeidsomstandigheden als inzake kwaliteit en leveringsvoorwaarden. Er wordt hen gevraagd om een gedragscode te ondertekenen. Ook van de kledingproducerende bedrijven in Vlaanderen vraagt de campagne dat zij de internationale naleven en laten controleren. Dit geldt zowel voor hun productie hier als die in uitbesteding in het buitenland. Ten derde vraagt de campagne aan politici een regel -en wetgeving te ontwikkelen die kan bijdragen tot de toepassing van de arbeidsnormen van de Internationale Arbeidsorganisatie. Ten vierde wil de campagne samenwerken met partners van vakbonden en (vrouwen)organisaties in het Zuiden en hen ondersteunen.
