Werken en toch arm zijn: vooral vrouwen belanden in die situatie
woensdag, 2 mei 2007 - 13:48
Er werken meer vrouwen dan ooit. In 2006 telt de Internationale Arbeidsorganisatiei of IAOi 1,2 miljard vrouwen op de arbeidsmarkt – tegenover 1,7 miljard mannen. Maar toch blijft er een zware kloof bestaan met de mannen als het gaat om werkzekerheid, lonen, scholing en status. Ruim tachtig miljoen vrouwen zijn werkloos. Al te veel vrouwen zitten met laagproductieve en slecht betaalde jobs; of ze verdienen minder geldi dan mannen voor hetzelfde werki. Van een goede wettelijke bescherming of sociale zekerheidi kunnen ze nog niet eens dromen. Zelfs enige werkzekerheid is hen dikwijls vreemd. Er zijn lichtpuntjes volgens de IAOi. Nu werken al 48 procent van de vrouwen als werkneemster met een loon of salaris, en dat is vijf procent meer dan tien jaar geleden. Die evolutie is belangrijk. Want de realiteit toont dat hoe armer een regio is, hoe meer de vrouwen veroordeeld zijn tot onbetaalde familiearbeid of tot uiterst laag betaald zelfstandig werken. Als ze daaraan kunnen ontsnappen door in loondienst te gaan, worden ze veel vrijer, ze winnen aan autonomie. Maar het gaat veel te traag vooruit. Uit onderzoek in 2004 blijkt dat zestig procent van de werkende vrouwen arm zijn. Ze hebben wel werki maar verdienen niet genoeg om zichzelf en hun familie aan een inkomen te helpen van één dollar per dag en per persoon. Er is weinig of geen reden om te denken dat daar anno 2007 verbetering is in gekomen. En dan is er nog de bedenking dat die grens van één dollar eigenlijk ruim te laag is getrokken om een verdedigbaar humaan bestaan mogelijk te maken.
Al 20 jaar verwondert me hoe vele massamedia niet voorbij het losse zand van talloze gebeurtenissen, fait divers, non-events, gratuite meninkjes, misleidende berichtgeving, nonsens of zelfs leugens geraken… terwijl er nooit zoveel kansen waren om de wereld begrijpelijker te maken.
Voor activisten en voor hun bewegingen die ijveren voor mensenrechten, milieurechten, sociale bescherming of echte democratie loert altijd het gevaar van NGO-isering. Dan dreigt een professionalisering die hun doelstellingen allerminst dichterbij brengt.
Zou er een overheid bestaan die toestaat dat een bedrijf zijn kantoor vestigt voor haar gebouwen om dan zoveel mogelijk burgers te lokken en hen de gezochte overheidsdocumenten te leveren voor een drie, vijf of vijftien maal hogere prijs? Online gebeurt het wel.
De vroegere economische machtswissels, van Amsterdam naar Groot-Brittannië en vervolgens de VS, gingen gepaard met hevige crises. Dat levert een belangrijk gezichtspunt om naar de schuldopbouw te kijken in de nog altijd dominante VS en het opkomende China. En een prangende vraag: hoe beschermt de rest van de wereld zich?
Woord in de kijker: structureel aanpassingsprogramma
Ontwikkelingslanden die financieel in de problemen komen, moeten zeker nog in de jaren tachtig en negentig aankloppen bij het Internationaal Monetair Fonds. Heel dikwijls krijgen zij dan een structureel aanpassingsprogramma opgelegd als voorwaarde om hulp te krijgen. Het doel daarvan is om het land in staat te stellen zijn schulden terug te betalen. Altijd krijgen die landen een monetaristische politiek te slikken die de munt devalueert, de overheidsuitgaven drastisch naar beneden haalt en alle economische inspanningen op de export richt. Die zware bezuinigingen halen meer dan eens de gezondheidszorg, het onderwijs en de landbouwondersteuning onderuit. In feite verplicht men die landen elk sociaal-economisch beleid op te geven en een sociale politiek te vergeten. De forse muntdevaluatie maakt het leven veel duurder en verhoogt de schuld in reële termen. Wanneer je daarenboven zowat alle arme landen datzelfde beleid opdringt, stort je hen allemaal samen in een neerwaartse concurrentiespiraal. Een vlammende kritiek op dat beleid van het Internationaal Monetair Fonds komt van Joseph Stiglitz, de Nobelprijswinnaar economie van 2001 en voormalig topeconoom bij de Wereldbank. Heel overtuigend beschrijft hij in zijn in 2002 verschenen boek Perverse globalisering hoe het IMF tientallen landen het slechtst denkbare economische beleid opdringt. Altijd opnieuw is het resultaat een veel diepere economische crisis dan zou moeten, veel meer werkloosheid, armoede en verloren welvaartsproductie.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
De IAO dateert uit 1919, is daarmee één van de oudste internationale organisaties en is gevestigd in Genève. Na de Tweede Wereldoorlog groeit zij binnen de Verenigde Naties uit tot de dochterorganisatie die gespecialiseerd is in sociaal beleid.
zie Internationale Arbeidsorganisatie
Vind Pala artikels die inzoomen op de rol van geld, financiële crisis, falen van grootbanken en alternatieven.Onder Dexia zijn meer artikels te vinden over de ineenstorting van deze wereldwijd opererende fantoombank.
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
Het menselijke leven is nooit zeker en dus niet vrij van risico’s; of het vergt extra inspanningen om mensenrechten waar te maken.Zo vormen gewilde kinderen de toekomst van de samenlevingen en mogen ze geen last zijn.Wie ziek is, heeft recht op de best mogelijke verzorging en op een gewaarborgd inkomen voor zichzelf en voor wie afhankelijk is van dat inkomen om te kunnen leven.
zie Internationale Arbeidsorganisatie
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
