De voorbije weken werd het wereldnieuws zo goed als volledig beheerst door de aardbevingsramp in Haïti. Dat was bij ons zo en in het Verenigd Koninkrijk was dat niet anders. Of toch?
Het gaat steeds slechter met de persvrijheid in de wereld.
Is het verstandig om voor degelijke media bijna volledig te vertrouwen op privébedrijven die in de eerste plaats winst willen maken? We doen dat toch ook niet voor onderwijs of cultuur.
Misschien past het om eerst één elektronische minuut stilte te vragen.
...
We worden overspoeld door een zee van informatie en nog meer door een oceaan van losse gegevens die talloze media elke seconde uitspuwen.
Je zal het zo dikwijls zien. Mensen komen geweldloos op straat, met duizenden, tienduizenden, honderdduizenden. Ze krijgen amper of zelfs niet de aandacht die ze verdienen.
Maar treden kleine groepen van enkele tientallen of een paar honderd gewelddadig op… dan reppen tal van media zich daarheen met de grootste snelheid, dragen met een stroom van berichten in de grootste mate bij tot het rumoer en blijkt de vraag of dit wel deze aandacht waard is van geen tel.
Als big data de goudmijn vormen voor de meest dominante economische bedrijven ooit – Google, Facebook, Amazon en andere – is het dan houdbaar of verantwoord dat zij die gegevens gratis kunnen verwerven?
Dat er meer dan genoeg redenen zijn om kritisch te zijn over de elektronische prikkeldraad die Google, Facebook en andere digitale supermachten in onze publieke ruimte plaatsen is bekend.
Digitale informatiezondvloed, ‘alternatieve feiten’ en post-truth, de uitdagingen voor media en journalistiek zijn nog groter dan ze altijd al waren. Maar onafhankelijke nieuwsmedia en professionele journalisten blijven onmisbaar cement voor een democratie. Pol Deltour geeft lessen voor journalisten die ook alle burgers kunnen interesseren.
Zijn sociale media in staat om sommige jongeren toevlucht tot geweld te laten nemen? Unesco bracht meer dan 550 onderzoeken in kaart. Dit valt op onder de conclusies, uitdagingen en kernpunten aanbevelingen.
