Zuur zeewater bedreigt zeeleven: koraalriffen extra aangetast
woensdag, 21 juni 2006 - 16:54
“Sinds het begin van de industriële revolutie op het einde van de 18de eeuw hebben de oceanen zowat 120 miljard ton kooldioxide moeten slikken. Dit hindert de ontwikkelingi van calciumcarbonaat wat onmisbaar is voor vele vormen van maritiem leven.” Aan het woord is de wetenschapper Jean-Pierre Gattuso van het Eur-Oceans netwerk. In twee eeuwen tijd is de zuurtegraad met 26 procent gestegen. Tegen het eind van deze eeuw kan hij zelfs verdubbelen. Wie daar meest nadeel van ondervinden, zijn de soorten die een huidpantser moeten ontwikkelen, zoals schaaldieren, weekdieren en koraalriffen. Die kwetsbare koraalriffen worden eveneens bedreigd door stijgende zeetemperaturen, een gevolg van de opwarming van de aardei. Zij zijn nochtans van levensbelang voor de maritieme biodiversiteiti en worden daarom als het tropische regenwoud van de oceanen bestempeld. Wanneer ze verdwijnen, gaan meteen ook de leef- en voedselgebieden van vele zeedieren verloren.
De courante agro-industriële landbouw zit op alle manieren in een doodlopende straat. De analyse daarvan is sinds het begin van Pala te vinden in diverse artikels, zie o.a. de links bij landbouw en voedsel, en in het boek Koe 80 heeft een probleem dat spijtig genoeg nog altijd even relevant is als bij het verschijnen tien jaar geleden.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
De begrippen transitie en ontwikkeling lijken nu vaak tot heel aparte werelden te behoren. Maar voor wie begaan is met duurzaamheid, leunen ze net heel dicht tegen elkaar aan. Want zowel bij ontwikkeling als bij transitie gaat het erom hoe een situatie die niet duurzaam is, te ontwikkelen of een overgang te laten maken richting (meer) duurzaamheid. Ze zijn dus ten onrechte uit elkaar geslagen.
Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde. Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder.
Dieren en planten waren nooit veilig voor de mens maar hun uitstervingsritme ligt veel hoger dan ooit, een rijkdom die wellicht voor altijd verloren gaat.
