Overslaan en naar de inhoud gaan
23. Delokalisatie. Mens en samenleving als speelbal van de economie
woensdag, 11 mei 2005 - 09:00
Op een dag begint het te knagen. Het bedrijf waar je werkt lijkt niet meer zo gehecht aan de plek waar het al zovele jaren produceert. Je kan het niet geloven dat jouw bedrijf tekenen van vertrek begint te vertonen. Toch valt het niet langer te ontkennen, investeringen raken teruggeschroefd, aanwervingen zijn er amper of niet, mondjesmaat verdwijnen delen van de productie naar elders, onzekerheid is troef over nieuwe producten of modellen en een stroom herstructureringen moet de neergang maskeren. En plots is het helemaal zover, grote delen van de productie verhuizen naar elders, meestal naar lageloonlanden. Of nog erger, je bedrijf sluit volledig de deuren. Zo overkomt delokalisatie
i miljoenen werknemers
i, in rijke landen én in arme landen. Zo ervaren op dit ogenblik werknemers in de textiel- en confectiefabrieken van Mexico tot Tunesië, van Turkije tot Bangladesh de mokerslag van de Chinese industrie. Hun werkgevers kunnen de concurrentie
i op de wereldmarkt niet langer aan, jobs gaan massaal verloren en de mensen die de jobs uitoefenen vallen zonder werk
i en dikwijls zonder inkomen want sociale zekerheid
i is er amper of niet.
____________________________________________
Een geschiedenis van de toekomst. Het verhaal van Philips Hasselt
is een videoreportage van 40' over 1400 werknemers die hun job verliezen
en de verhuis - of delokalisatie - van hun werk naar Hongarije en China
i.
Voor informatie en bestellen van dvd of vhs, klik hier
Meer informatie over deze videoreportage onder educatief
Klik hier om artikel te lezen.
____________________________________________
De kijk op delokalisatie van de bedrijfsleider, van de manager en van de onderneming waarvoor hij werkt is anders. Hij (heel soms zij) wil de kansen grijpen die zich voordoen op de steeds vrijere wereldmarkt. Vanzelfsprekend zoekt hij goede infrastructuur op, natuurlijk wil hij degelijk opgeleide, toegewijde en productieve werknemers, liefst ook rechtszekerheid en niet al te veel corruptie
i. Maar evenzeer zal hij uitkijken naar de goedkoopste grondstoffen
i, zal hij de goedkoopste werkkrachten verkiezen, de laagste belastingen
i, de laagste sociale zekerheidsbijdragen, goedkoop kapitaal
i en liefst zelfs onbelaste winsten. Hij zal zeggen dat hem weinig keuze rest... want wanneer handelsbarrières wegvallen, wanneer er steeds minder beperkingen zijn op het vrij verkeer van goederen, diensten, geld
i en kennis, wanneer de tijd van de min of meer afgeschermde thuismarkt op haar laatste benen loopt, wanneer de economische bedrijvigheid zich steeds meer op wereldmarkten afspeelt en bedrijven
i concurrentie zien opdoemen uit vele hoeken van de wereld, dan is overleven niet makkelijk. Dan kijken managers vooral naar de kosten, dan veranderen de werknemers van menselijk kapitaal in kostenposten waarin stevig gesnoeid moet worden, dan kijken zij uit naar goedkopere plekken waar mensen voor veel minder geld en met veel minder rechten aan het werk kunnen worden gezet.
Nogal wat economen en politici zullen van op de zijlijn van het mondiale economische speelveld argumenteren dat het goed is wanneer de economische en handelsgrenzen verdwijnen, de markten zich overal openen en ondernemingen zonder veel beperkingen aan de slag kunnen en mekaar kunnen beconcurreren. Want zo zal de productie van welvaart over de hele wereld op de meest efficiënte wijze gebeuren. Dat moet tot verhoogde welvaart leiden wat in principe meest voordelig voor de bewoners van die wereld is. Daar zit een groot stuk waarheid in, de vrijheid om te ondernemen op lokale, regionale en mondiale markten leidt dikwijls tot grotere productiviteit, tot nieuwe en tot betere producten. Zelfs is het waar dat delokalisatie niet negatief hoeft te zijn, op voorwaarde dat er nieuwe werkgelegenheid komt en opvang voor wie toch uit de boot valt en dat waar het werk naartoe gaat de mensen het beter krijgen, dat ze meer gaan verdienen en betere arbeidsvoorwaarden verkrijgen. Dan is het wijs om die vrijheid te koesteren.
Maar het is wijzer om tevens in te zien dat onbegrensde vrijheid het economische speelveld in een strijdperk verandert waar veel onschuldige slachtoffers vallen. Het grootste deel van de mensen is werklustig en zit vol initiatief maar heeft weinig of geen greep meer op zijn economische situatie. Werk, inkomen en dus het leven zelf zijn wankel. De steeds sneller draaiende wereldeconomie waarbij o.a. bedrijven voortdurend jagen op plekken waar het nog goedkoper produceren is, kan mensen van dag op dag in de buitenbaan doen belanden van onderbetaald werk, werkloosheid, ineenklappend inkomen en afwezige sociale bescherming, van uitsluiting, uitbuiting, ongelijkheid en armoede
i.
Nog wijzer is het om te beseffen dat in een menswaardige samenleving de focus niet enkel op het voortbrengen van welvaart moet liggen maar evenzeer op de verdeling ervan. Vergeet die fabel dat je eerst moet produceren en de verdeling van de welvaart dan wel zal volgen, het is niet het één na het ander, maar tegelijkertijd en van gelijk belang. Want het is een leugen dat de gecreëerde rijkdom wel vanzelf van de rijken naar de armen zal doorsijpelen, dat weten we intussen. En wanneer de lonen toch een keer stijgen, merken we regelmatig hoe bedrijven nog maar eens opstappen en hun activiteiten doorschuiven naar nieuwe lagekostgebieden.
Meest wijs is dan om de vraag te stellen naar het maatschappelijk nut van onze economische activiteiten. Onze economie
i is cruciaal omdat zij de middelen kan leveren om mensen en samenlevingen goed te laten leven. Hoe belangrijk ook, boven die economie als middel verdienen de rechten van alle mensen voorrang te krijgen, zeker ook hun sociale en economische rechten om werk en goede arbeidsvoorwaarden te hebben, voldoende te verdienen en te genieten van maatschappelijke zekerheid.
Wie op het standpunt staat dat economie een middel moet zijn in dienst van mens en samenleving, die kan onmogelijk vrede nemen met een economisch speelveld dat ontaardt in een slagveld waar regels, rechten en dus elke menselijkheid ontbreekt. Die huidige economie is een middel dat we ons laten ontsnappen, die economie is nog veel minder een democratie
i, zoveel is duidelijk. Hebben we dan maar werkloos te ondergaan hoe het werk verhuist? moeten we aanvaarden dat sociale zekerheid wereldwijd slechts voor een slinkende minderheid werknemers is weggelegd? moeten we maar slikken dat de welvaart steeds ongelijker verdeeld geraakt? moeten we berustend toekijken wanneer de keuze om alle economische remmen los te gooien ons mondiaal in een neerwaartse sociale spiraal doet terechtkomen, bijna als de radioactieve neerslag die onlosmakelijk samengaat met een kernontploffing.
Neen toch? de mens en de mensensamenleving zijn toch vrij om hun lot in handen te nemen? om hun welvaartsmachine te oliën en goed af te stemmen? Meer zelfs, is een humane samenleving eigenlijk niet verplicht om haar economie te sturen in het algemeen belang, moet zij uiteindelijk ook niet haar economie democratiseren, d.i. in handen geven van al wie er belang bij heeft en er moet van leven?
Misschien de allereerste opdracht nu is om de delokalisaties die leiden tot mondiale sociale achteruitgang i.p.v. vooruitgang aan te pakken. Enkele remedies tegen die nefaste en dreigende dynamiek zijn bekend. Er is dringend nood aan sociale minimumregels die overal gelden. Verantwoordelijke politici kunnen zich niet langer verstoppen. Als zij in staat zijn om wereldwijd rechten te geven aan geld, goederen en diensten, waar blijven dan de afdwingbare sociale en economische rechten voor alle mensen? hun rechten op een levensvatbaar inkomen, menswaardige werkomstandigheden en duurzaam werk? Hoe krachtig verdedigen zij ook het recht op vrije vakbonden
i? Want de werkelijkheid leert hoe hard werknemersorganisaties nodig zijn om die rechten dag aan dag op te eisen, om de rechtvaardige verdeling van de geproduceerde welvaart te forceren en om ook systemen van sociale zekerheid af te dwingen? Wie dan ziet hoe werknemersorganisaties op de terugweg zijn in de Verenigde Staten en weinig voet aan de grond krijgen in China, twee bolwerken van de wereldeconomie, wie het misprijzen voor sociale en economische rechten kent bij internationale organisaties als het Internationaal Monetair Fonds
i, de Wereldbank
i en de Wereldhandelsorganisatie
i, begrijpt dat er dringend werk aan de winkel is voor al wie in de samenleving en in de politiek weigert de mens als speelbal aan de economie uit te leveren.
Dirk Barrez, journalist en auteur, 11 mei 2005
Reageren en meedenken kan op ons forum, onder het discussiethema Economie, draaischijf voor onze behoeften en ambities Zorg voor korte, doordachte bijdragen, zo komen we samen verder.
Overname van de brief door niet-commerciële initiatieven of verenigingen mag, mét volgende bronvermelding: Dirk Barrez, PALA
i nieuwsbrief over onze globaliserende wereld, voor gratis abonneren en forum surf naar http://www.globalsociety.be/. Wij vernemen dat graag met een mail naar info@globalsociety.be
Voor wie nog meer discussiestof wil, surf naar het boek op deze site
Lees ook
vrijdag, 10 januari 2025 - 19:39
Hoe creëren en verdelen we welvaart zonder ons ruimteschip Aarde
i te mishandelen, hoe bewaken we daarbij best het belang van alle mensen, en hoe beslissen we daarover zo democratisch mogelijk?
Die leidraden typeren Pala, ook deze eigenzinnige nieuwjaarsbrief die verschijnt na de jaarwisseling.
maandag, 9 december 2024 - 12:30
We naderen steeds sneller het moment waarop onze planeet niet langer geschikt is voor menselijk leven. Toch zijn we het aan toekomstige generaties verplicht de moed niet op te geven. Hoe zou gezamenlijke actie er uit kunnen zien? Het wordt een gevecht van David tegen Goliath.
vrijdag, 17 mei 2024 - 14:58
De grootste Zweedse vakbond schaart zich achter de staking van de Tesla werknemers. De weigering van Tesla om een collectieve arbeidsovereenkomst te sluiten, voedt in Noord-Europa al een half jaar een principieel conflict. Inzet is de sociaal gecorrigeerde economie.
maandag, 13 mei 2024 - 12:08
Moeten hoge intrestvoeten meer mensen werkloos maken om inflatie te verminderen? Volgens nationale bankiers en de meeste economen is dat zo. Maar ze miskennen de realiteit.
dinsdag, 7 mei 2024 - 15:24
Tijdens de pandemie van begin jaren twintig verslechterde het mentaal welbevinden in vele landen dramatisch. Die zware achteruitgang blijft aanhouden en er zijn geen tekenen van herstel zichtbaar.
eind 2002 sluit Philips Hasselt de deuren, 1400 mensen verliezen hun job, het werk verhuist vooral naar Hongarije en China. Textiel- en confectiefabrieken van Mexico tot Tunesië en Bangladesh ervaren de mokerslag van de Chinese industrie.
Met werknemers bedoelen we zeker al wie in dienst werkt van een bedrijf of organisatie. Maar wie de wereld rond kijkt, merkt al vlug dat een massa mensen werken zonder arbeidscontract, zonder een formele werkgever te hebben.We verstaan onder werknemers dus ook de kleine boeren en kleine zelfstandige ondernemers die in het Zuiden, bij gebrek aan werk in de formele economie, een eigen zaakje opzetten in de informele sector en op die manier trachten te overleven.
voor velen een vanzelfsprekend goede zaak want perfecte concurrentie op een volledig vrije markt bevordert economische efficiëntie en leidt tot lagere prijzen. Die ideale mededinging is echter bedreigd wanneer er maar één (monopolie) of enkele (oligopolie) aanbieders zijn, door prijsafspraken of door fusies tussen concurrenten. Velen vrezen dat in een steeds vrijere wereldmarkt onbegrensde concurrentie ons zuur zal opbreken als ze niet samen gaat met afdwingbare mondiale sociale en milieunormen. Anders leidt die concurrentie tot slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden, sociale achteruitgang, afbraak van de welvaartsstaat, milieuverloedering en ondermijning van de democratie. In arme landen zoals Bangladesh, India en Sri Lanka zijn door de toegenomen concurrentie de lonen in de kledingindustrie sinds het eind van vorige eeuw zelfs gedaald. Werkweken van zeventig uur zijn geen uitzondering en talrijk zijn de inbreuken tegen de vakbondsvrijheid. Nog altijd is er kinder- en dwangarbeid. De druk die van de economische globalisering uitgaat vernietigt werkgelegenheid in het formele circuit om die te vervangen door niet-gereglementeerd thuiswerk en productie in illegale ateliers. Natuurlijk is dat werk slechter betaald, zijn contracten ver te zoeken en is er geen sprake van sociale bescherming of controle op veiligheid en gezondheid.
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.
Het menselijke leven is nooit zeker en dus niet vrij van risico’s; of het vergt extra inspanningen om mensenrechten waar te maken.Zo vormen gewilde kinderen de toekomst van de samenlevingen en mogen ze geen last zijn.
Eeuwenlang is China goed voor ongeveer een klein kwart van de wereldbevolking en van de mondiale welvaart. De 19e en de 20ste eeuw tonen een opmerkelijke terugval. Door de snelle groei van de jongste decennia evolueert China naar zijn vertrouwde dimensie.
Onaanvaardbare manier om rijk te worden. Het kunnen politici of ambtenaren zijn die misbruik maken van hun functie en verantwoordelijkheid; of managers van grote bedrijven die de boeken vervalsen en zich verrijken ten koste van aandeelhouders, personeel of samenleving; of financiers die fortuinen vergaren of basis van misleidende informatie of voorkennis.
Verzamelterm voor zowel fossiele brandstoffen (olie, gas), andere delfstoffen (ertsen) als voor wat veld of bos opleveren (katoen, hout, rubber). Probleem is dat de delfstoffen eens op zullen geraken en we er dus beter heel zuinig mee omspringen, best zelfs hergebruiken. Extra vervelend is de verbranding van fossiele brandstoffen die sneller nog dan de uitputting ervan de opwarming van de atmosfeer en klimaatverandering voor elkaar zal krijgen. Voor de hernieuwbare grondstoffen is het opletten geblazen de natuurlijke productiecapaciteit van de Aarde niet te overschrijden of uit te putten.
onder de toelichting overzicht van belangrijke Pala artikels met linkZonder belastingen geen goede samenleving. Onze welvaartsstaten zijn maar mogelijk omdat we vooral via een progressieve inkomensbelasting de inkomens kunnen herverdelen, de sociale zekerheid (mee) financieren en investeren in o.a. goed onderwijs, gezondheidszorg en best ook een duurzame economie met nuttig werk voor iedereen. Te weinig belastingen heffen is zo veel als zeggen dat vlot auto’s van 100.000 euro of meer kunnen kopen belangrijker is dan werkverschaffing of inkomen voor talloze minder bedeelden.
Is naast arbeid, grondstoffen en kennis één van de middelen die ons helpt om welvaart te scheppen. Kapitaal kan variëren van grond tot zware industriële infrastructuur tot ruime financiële middelen. Ons grootste kapitaal om economische rijkdom voort te brengen is ongetwijfeld de Aarde. Als we er duurzaam mee omspringen, is het een onuitputtelijke bron van zuiver water, voedsel, hernieuwbare energie en hernieuwbare grondstoffen. Het is wel ironisch om vast te stellen dat ons economische systeem die Aarde zwaar miskent en dus eigenlijk zeer antikapitalistisch tekeergaat.
zie ook helikoptergeldDeze Pala artikels zoomen in op de rol van geld, financiële crisis, falen van grootbanken en alternatieven.Onder Dexia zijn meer artikels te vinden over de ineenstorting van deze Belgische fantoombank.
vormen een belangrijke motor van de huidige globalisering.Flink geholpen door technologische (r)evoluties zijn zij op de vrijgemaakte markten de drijvende kracht achter economische globalisering. Ze dragen onmiskenbaar bij tot de welvaart op onze wereld. Weinigen weigeren hun producten of diensten.
Armoede is in de eerste plaats een gevolg van een gebrek aan inkomen. En dat gebrek is geen natuurramp. Mensen of samenlevingen zijn arm en verdienen te weinig omdat ze niet over de middelen en mogelijkheden beschikken om welvaart te creëren, of omdat de gecreëerde welvaart onvoldoende verdeeld geraakt. En soms hebben ze de pech dat het allebei waar is, dat de weinige welvaart terecht komt bij maar heel weinig mensen. Die ongelijke inkomensverdeling heeft alles te maken met ongelijke machtsverdeling. Om meer inkomen te verwerven en dus armoede te bestrijden is het nodig dat mensen meer te zeggen krijgen, dat ze meer politieke en economische macht verwerven dus. In die strijd speelden en spelen sociale bewegingen, vooral de werknemersbewegingen, een cruciale rol. Het belang van behoorlijk vergoed werk om fatsoenlijk te kunnen leven kan bijna onmogelijk overschat worden. Vandaar dat ook het realiseren van dit recht op werk nooit teveel kan worden beklemtoond.
Economie omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.
nog aan te maken THEMA
Nog altijd zijn vakbonden, samen met boerenbewegingen, veruit de grootste sociale organisaties die de wereld kent. Nog altijd zijn vakbonden het allerbeste instrument voor werknemers om hun belangen te verdedigen. Samen staan ze sterker om goede loons- en arbeidsvoorwaarden af te dwingen, om er met andere woorden voor te zorgen dat zij fatsoenlijk kunnen leven van hun werk en dat zij kunnen werken in behoorlijke en veilige omstandigheden. Slechts als ze samen optreden, kunnen werknemers beletten dat hun loons- en arbeidsvoorwaarden achteruitgaan of hun werk zelfs verdwijnt, en daarmee ook hun inkomen.
het IMF is - samen met de Wereldbank - opgericht in 1944 in Bretton Woods (zie ook onder dat trefwoord).185 landen zijn lid. Met bijna 17 procent van de stemmen bezit de VS – de grootste aandeelhouder – als enige een vetorecht. Beslissingen vereisen immers een meerderheid van 85 procent. Erg democratisch functioneert het IMF dus niet. De Europese Unie kan ook boven die 15 procent drempel uitkomen maar slaagt er niet in gezamenlijk op te treden.Het IMF moet de wereldeconomie in goede banen leiden en houdt zich daarom bezig met de ondersteuning van munten, de financiële stabiliteit en de kredietverlening aan staten.Maar er rijst kritiek op zijn groeimodel en het éénzijdige en onvoorwaardelijke geloof in liberalisering en privatisering. De IMF activiteit blijft immers niet zonder gevolgen voor het sociale beleid van landen.Lidstaten die steun wensen van IMF en Wereldbank moeten hun economie aanpassen en die structurele aanpassingsprogramma’s voorzien dikwijls zware besparingen met nefaste gevolgen voor onderwijs, gezondheidszorg, werkgelegenheid, armoedebestrijding.Zeker t.a.v. ontwikkelingslanden in geldnood is het IMF heel machtig want ze zijn afhankelijk van het Fonds om aan geld te geraken bij financiële instellingen. De macht in het Fonds is verdeeld volgens het aandeel dat landen hebben in het kapitaal. Veel macht dus voor wie veel geld heeft, voor de rijke landen. Dan is het wel vreemd dat de landen van de Europese Unie met veel meer kapitaalsinbreng dan de VS, er niet in slagen om hun meer sociale opvattingen, hun concept van de welvaartstaat en van de sociaal en ook ecologisch gecorrigeerde markteconomie door te drukken.Het is dus niet zonder reden dat er mondiaal protest te horen is tegen het IMF en dat de internationale vakbondswereld en de Internationale Arbeidsorganisatie wijzen op de negatieve sociale gevolgen en druk uitoefenen. Het IMF moet dringend zijn historische opdracht terugvinden, namelijk om de economieën en het geldverkeer zo te begeleiden dat de levensstandaarden verhogen, iedereen werk heeft en we kunnen leven in een meer welvarende en vreedzame wereld.De jongste jaren verliest het Internationaal Monetair Fonds van zijn pluimen en zijn invloed. Nogal wat ontwikkelingslanden betalen hun schulden af om af te raken van hun afhankelijkheid. Vooral in Azië onderzoeken de nieuwe succesvolle economieën, die op een immense berg geld zitten, of er alternatieven zijn voor het IMF. En zelfs de regeringen van arme landen hebben nu de keuze om niet langer aan te kloppen bij IMF of Wereldbank maar leningen aan te gaan bij bijvoorbeeld China.
Is samen met het IMF opgericht in 1944 in Bretton Woods (zie ook daar).Ze bestaat uit de Internationale Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling en de Internationale Associatie voor Ontwikkeling. De Wereldbank telt 185 landen-aandeelhouders. Met 16,45 procent van de stemmen bezit de VS – de grootste aandeelhouder – als enige een blokkeringsminderheid. Erg democratisch functioneert de Bank dus niet.Samen vormen IMF en Wereldbank zowat het mondiale ministerie van financiën. Terwijl het IMF zich concentreert op het monetaire en budgettaire beleid van landen, verschaft de Wereldbank leningen om hun ontwikkeling te financieren. In het begin leent zij aan het verwoeste naoorlogse Europa, later aan ontwikkelingslanden.In de praktijk vormt de Wereldbank één as met het IMF en wendt zij haar financiële macht aan in het kader van het gezamenlijk voorgestane beleid van structurele aanpassing. Die benaming mag dan na kritiek in onbruik geraken, daarom is de doelstelling van IMF en Wereldbank om economieën open te gooien, om ze te liberaliseren en te privatiseren, nog niet veranderd.De gevolgen voor de betrokken samenlevingen blijven al even dikwijls asociaal en zelfs dramatisch. Uit onvrede over dat beleid neemt de vice-voorzitter van de Wereldbank, Joseph Stiglitz, in 2001 ontslag. Hij schrijf zijn kritiek neer in het boek Perverse globalisering (zie ook onder structureel aanpassingsprogramma).
Is vanaf 1995 de opvolger van het vrijhandelsakkoord GATT.De Wereldhandelsorganisatie – meestal aangeduid met zijn Engelstalige afkorting WTO - is een intergouvernementele organisatie waarbinnen de ruim 151 lidstaten afspraken maken over hun onderlinge internationale handel.De WTO is machtiger geworden omdat het GATT-overlegforum is uitgegroeid tot een heuse permanente instelling met een eigen, interne rechtspraak. Bij conflicten tussen haar 151 lidstaten treden WTO-experten op als rechters die bindende uitspraken doen, en indien nodig, eveneens zware sancties uitvaardigen. In het internationale recht is dat zeer bijzonder. Het maakt van de WTO meteen één van de machtigste instellingen ter wereld.Bovendien kan de WTO meer thema’s op de onderhandelingstafel leggen dan de GATT. Naast de industriële producten, komen nu ook de landbouwproducten, diensten (zie ook GATS) en intellectuele eigendomsrechten (zie ook TRIPS) ter sprake.De Wereldhandelsorganisatie is de drijvende kracht achter de liberalisering of vrijmaking van de wereldhandel. Steeds lagere handelstarieven of handelsbarrières, dat is het devies. Of de werknemers en het milieu niet in hun rechten worden geschaad blijkt allerminst de zorg van de WTO. De fundamentele sociale rechten of arbeidsnormen kunnen geen aanspraak maken om opgenomen te geraken in haar handelsakkoorden. Als het van de WTO afhangt leven we in een wereld waarin de rechten van goederen en diensten wereldwijd afdwingbaar zijn maar niet de vakbondsvrijheid of het gezondheidsrecht van de Europeanen om de import van Amerikaans hormonenrundvlees tegen te houden.Vooral sinds de WTO-conferentie in Seattle in 1999 rijst daartegen wereldwijd protest van vakbonden, boerenbewegingen, milieuorganisaties, enzovoort verzameld in de andersglobaliseringsbeweging.Sinds de WTO conferentie in 2003 in Cancun slaagt de organisatie er niet meer in om akkoorden te sluiten. Voor het eerst vormen de ontwikkelingslanden daar een krachtig blok dat geen genoegen neemt met wat de Verenigde Staten, de Europese Unie en Japan beslissen.
gratis e-brief en vrij toegankelijke website over globalisering. PALA zoomt regelmatig in op de problemen van onze globaliserende wereld, op de mogelijke alternatieven en op hoe de wereld werk maakt van verbetering. De website bevat een wiki woordenboek dat duidelijk en liefst kort belangrijke begrippen verheldert; en biedt ook een kijk op de boeken die hoofdredacteur Dirk Barrez schreef waarvan vele sterk samenhangen met de website.
Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde. Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan. Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder.