56. Duurzaamheid en gespletenheid gaan moeilijk samen
vrijdag, 8 juni 2007 - 09:00
.
Eind november 2006 vertrekt volgende mail vanuit het kabinet van premier Guy Verhofstadt naar de kabinetten van de liberale ministers Dewael, Verwilghen, Reynders, Laruelle, Van Quickenborne: ‘In de mediai doet men al alsof de DOEB [duurzaamheidstest, nvdr] een feit is maar we moeten op de rem gaan staan. Een bijkomende test voor de agendapunten op de ministerraad op basis van criteria van duurzame ontwikkelingi is onaanvaardbaar en zal leiden tot het niet aanvaarden van liberale projecten want er zal altijd iets aan schelen.'
.
Afbeelding
11 POLITIEKE DWAASHEDEN
Afbeelding
TRANSITIE. Onze welvaart van morgen
Afbeelding
COOPERATIES. Hoe heroveren we de economie?
Deze e-mail, per ongeluk in de verkeerde computer beland, roept op naar de interkabinettenwerkgroep van 30 november te komen om zich samen te verzetten tegen de DOEB-test die staatssecretaris voor Duurzame Ontwikkelingi Els Van Weert (Spirit) voorstelt. DOEB staat voor Duurzame Ontwikkelingi Effect Beoordeling, en de DOEB-test of duurzaamheidstest houdt in dat voor alle beslissingen van de ministerraad voortaan reglementair wordt afgewogen welke gevolgen ze hebben voor de duurzame ontwikkelingi in België en het buitenland. Een screening sluit tal van regeringsbeslissingen meteen uit van de DOEB-test maar voor veel andere beslissingen moet die oefening dus wel worden gemaakt.
Uiteindelijk is de DOEB-test, ondanks het liberale verzet, aanvaard op 16 maart 2007. De geciteerde mail is tekenend voor de gespletenheid van de paarse regering, en eigenlijk zelfs voor de gespletenheid in de geest van onze premier. Verhofstadt riep immers op 26 september 2001 in zijn tweede brief aan de andersglobalisten zelf op tot zo'n test: ‘We hoeven niet op de G8i te wachten om met een ethische globaliseringi van start te gaan. We kunnen beginnen in onze eigen Europese tuin. Waarom zouden we elke beslissing die de Unie neemt niet steeds toetsen aan de impact ervan op de zwaksten van deze planeet? Vergroten ze de kloof tussen het rijke Noorden en het arme Zuiden? Wat is het gevolg van deze of gene beslissing voor de wereldwijde ecologische problemen?' Dat is dus dezelfde man -of toch minstens zijn kabinet- die vijf jaar later zo'n test voor de Belgische regering onaanvaardbaar noemt. Vraag is overigens wat het gewicht wordt van de DOEB-test die nog niet gestemd is in de Kamer. Bond Beter Leefmilieu(BBL) vreest dat het bij het obligaat invullen van het DOEB-formulier blijft. De mail illustreert tevens de gespletenheid van de regering. Liberalen en socialisten hadden immers op heel wat terreinen andere gevoeligheden. Dat verbaast natuurlijk niet voor wat volgens Louis Tobback een tegennatuurlijke coalitie is en het weerlegt Verhofstadts stelling dat links en rechts geen betekenis meer hebben: in deze regering gaven socialisten doorgaans meer gewicht aan gelijkheid (op zijn minst van kansen) boven vrijheid, terwijl liberalen het omgekeerde deden. Dat is normaal in een coalitieregering maar het heeft uiteraard gevolgen voor de slagkracht van een regering. Zeker als het gaat om domeinen waar verschillende ministers moeten aan samenwerken. Dat is nu par excellence het geval voor wie duurzaamheidi wil realiseren. Duurzaamheidi raakt aan het beleid van alle ministeries: sociaal, economisch en ecologisch.
Als regering zit je met een levensgroot probleem als je minister van financiën acht jaar lang elke poging tot ernstige vergroening van de belastingeni tegenwerkt
De paarse regering bleek slecht toegerust om zo'n alomvattende uitdaging aan te gaan: de ideologische gespletenheid van vooral liberalen en socialisten speelde haar al te vaak parten. Iedere expert zal je zeggen dat fiscaliteit cruciaal is om een ecologische omslag te realiseren. Vorige week opende zelfs het zeer liberale blad The Economist met een warme oproep om een wereldwijde CO2-taks in te voeren: omdat het de beste manier is om de uitstoot van broeikasgassen te beperken. Meer algemeen zijn groene taksen het instrument bij uitstek om de prijs van dingen ‘juist' te zetten - door alle ecologische kosten op korte en lange termijn te verrekenen - zodat de markt in de juiste richting evolueert. Dan zit je als regering met een levensgroot probleem als je minister van financiën acht jaar lang elke poging tot ernstige vergroening van de belastingeni tegenwerkt. Niet door te zeggen dat hij tegen is, maar door met allerlei trucs de voorstellen te vertragen en te verwateren. Wanneer gaat sluwheid over in valsheid? Dat is altijd een subjectieve kwestie maar we denken dat Reynders de grens overstak toen hij zichzelf, zonder medeweten en tot ergernis van zijn collega's vice-premiers, uitnodigde aan de koffietafel van Verhofstadt met Al Gore. Op de foto's zagen we dus een minister die een anti-ecologisch beleid voerde, gelukzalig glimlachen naast de Grote Klimaatgoeroe. Hoe hol kan je zijn?
Ook inzake hernieuwbare energie bakte de regering er niet bijster veel van. België heeft met 2,5% een van de allerlaagste aandelen hernieuwbare energie van de hele Europese Uniei. Dat nog tijdens de verkiezingscampagne eindelijk begonnen werd met de bouw van het windmolenpark op de Thorntonzandbank in de Noordzee verandert niets aan die feitelijke vaststelling. Minister van energie Verwilghen was dan ook eerder een rem dan een steun in dit dossier. Minister van milieu Bruno Tobback en staatssecretaris voor Duurzame ontwikkelingi Els Van Weert slaagden er amper in om in te breken in deze zo cruciale dossiers. De vervanging van ervaren rot Johan Vande Lanotte als vice-premier door Freya Van den Bossche botte hun vermogen om via het kernkabinet te wegen op deze dossiers af.
Natuurlijk ligt het realiseren van zo'n globale doelstelling als duurzaamheidi sowieso moeilijker in een land als België dat altijd regeringen heeft met minstens vier partijen. In zo'n politiek regime is het veel moeilijker om eensgezind aan de slag te gaan. De hoop is dat het klimaatprobleem ondertussen zoveel prangender is geworden en het draagvlak voor een robuuster optreden zoveel groter, dat zelfs partijen die tot nu toe tegenwerkten, dat in de volgende coalitie minder zullen doen.
John Vandaele, 8 juni 2007
John Vandaele is de auteur van het boek Het recht van de rijkste. Hebben andersglobalisten gelijk? Voor meer informatie en bestellen klik hier
Overname van deze PALAbrief door niet-commerciële initiatieven mag met vermelding van auteur en website www.pala.be Graag vernemen wij dat op bovenstaand mailadres.
Rebelse plekken in Vlaanderen, Frankrijk, Spanje, Midden- en Zuid-Amerika, dat presenteert Walter Lotens in zijn jongste boek. Hij zoekt naar alternatieven voor een al te neoliberale wereld, vooral voorbeelden van herwonnen commons of gemeengoed alsook van hoopgevend municipalisme, steden en gemeenten die zoeken hoe zichzelf te besturen.
Van verdeeldheid naar eenheid en verbondenheid: met die ondertitel geeft John Habets aan waar hij graag naartoe wil met zijn nieuwste boek. Hij wil de contouren van een nieuwe wereld schetsen want de huidige verkeert in diepe crisis.
De kans is reëel dat 5 februari 2020 het einde markeert van de rechtsstaat in de VS in haar hoogste regionen… en mogelijk de stuiptrekking van een bedreigde democratie. Dat is het risico als verkozenen van het volk toegeven aan afdreiging.
"VRT kan en moet (nog) beter." De denkgroep 'Een goede VRT is best voor iedereen' - met gezaghebbende stemmen uit de samenleving, uit de academische, culturele, politieke en journalistieke wereld - pleit voor een performante openbare omroep.
Het natuurlijk broeikaseffect zorgt ervoor dat het op Aarde lekker warm is met gemiddeld 15°C.
Maar te veel CO2 en andere broeikasgassen in de atmosfeer versterken dat broeikaseffect en vele wetenschappers vrezen voor een extra opwarming en voor klimaatverandering.
Ze raken ervan overtuigd dat vooral industrie, verwarming, vervoer en dus de mens – die overmatig veel steenkool, olie en gas verstookt - verantwoordelijk zijn voor die extra broeikasgassen.
En ze wijzen op de gevaren van o.a. een stijgende zeespiegel, toenemend natuurgeweld en (te) snel opschuivende klimaatzones.
Om dit risicogedrag, het grootste ecologische deficit van de huidige globalisering, tegen te gaan is er het Kyoto Protocol dat de uitstoot van broeikasgassen beperkt en inwerking trad in 2005. Maar het is bijna zeker onvoldoende en dus maar het begin van een adequaat antwoord.
'Van wie zijn de media? De media zijn van ons'; 'Een democratische samenleving koestert betrouwbare media'; 'De mediatoekomst is aan encyclopedische journalistiek'; 'Een goede publieke omroep is best voor iedereen'; 'De openbare omroep moet dan wel de best mogelijke informatie garanderen'Vind deze artikels en nog andere over media en het belang van een goede publieke omroep op Pala.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
De G8 bestaat uit de Verenigde Staten, Japan, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Canada en Rusland. Begon in 1975 als een groep van 6 waarna snel Canada volgde als zevende lid. Zo werd het de G7. En sinds 1997 is Rusland er officieel bij. Vermijd van te spreken over de grootste industrielanden want dat klopt niet meer: China heeft Rusland, Canada en Italië al voorbijgestoken, als je rekent volgens het BNP. En wanneer je rekening houdt met de reële koopkracht staat het zelfs al op de tweede plaats. Ook India en Brazilië scoren zowel voor BNP als voor reële koopkracht hoger dan Rusland.Hun jaarlijkse bijeenkomsten brengen veel volk op de been, vooral andersglobalistische betogers, in overgrote meerderheid geweldloze betogers. Zij pikken het niet dat een informele club de koers van de wereld bepaalt.
Globalisering of mondialisering is het proces waardoor mensen, producten, informatie, geld, grondstoffen makkelijker en sneller van de ene naar de andere plaats in de wereld kunnen worden gebracht. Daardoor is de wereld kleiner geworden en is er veel meer wederzijdse afhankelijkheid tussen landen.
Duurzaamheid is op een efficiënte wijze de gerechtvaardigde materiële behoeften kunnen invullen van alle nu levende wereldburgers, zonder het vermogen van de komende generaties aan te tasten om in hun behoeften te voorzien. Dat is de vrijwel perfecte definitie van duurzaamheid, en ze is in grote mate schatplichtig aan het VN rapport Our Common Future uit 1987.
Duurzaamheid is op een efficiënte wijze de gerechtvaardigde materiële behoeften kunnen invullen van alle nu levende wereldburgers, zonder het vermogen van de komende generaties aan te tasten om in hun behoeften te voorzien. Dat is de vrijwel perfecte definitie van duurzaamheid, en ze is in grote mate schatplichtig aan het VN rapport Our Common Future uit 1987.
Zonder belastingen geen goede samenleving. Welvaartsstaten zijn maar mogelijk omdat ze vooral via een progressieve inkomensbelasting de inkomens deels kunnen herverdelen, de sociale zekerheid (mee) financieren en investeren in o.a. goed onderwijs, gezondheidszorg en best ook een duurzame economie met nuttig werk voor iedereen.
Zonder belastingen geen goede samenleving. Welvaartsstaten zijn maar mogelijk omdat ze vooral via een progressieve inkomensbelasting de inkomens deels kunnen herverdelen, de sociale zekerheid (mee) financieren en investeren in o.a. goed onderwijs, gezondheidszorg en best ook een duurzame economie met nuttig werk voor iedereen.
Meer dan in andere continenten hebben de (meeste) Europese landen werk gemaakt van hun gemeenschappelijke belangen en hun samenwerking soms verregaand uitgebouwd. Over het belang van en de uitdagingen voor hun Europese Unie handelen volgende PALA artikels:
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Duurzaamheid is op een efficiënte wijze de gerechtvaardigde materiële behoeften kunnen invullen van alle nu levende wereldburgers, zonder het vermogen van de komende generaties aan te tasten om in hun behoeften te voorzien. Dat is de vrijwel perfecte definitie van duurzaamheid, en ze is in grote mate schatplichtig aan het VN rapport Our Common Future uit 1987.
