LivreAcesso.Net: toegang tot informatie die overheid niet biedt
dinsdag, 29 januari 2008 - 14:29
De Braziliaanse federale grondwet voorziet in het recht van alle burgers op toegang tot publieke informatie. Zo hoort het ook in een democratisch land, want geen democratie zonder transparantie en recht op informatie. Maar de Braziliaanse wetgever heeft totnogtoe nagelaten om een kader te scheppen die dat recht ook echt toepasbaar maakt. Het gevolg is dat essentiële overheidsinformatie maar mondjesmaat beschikbaar is en dan nog alleen voor hen die weten hoe en waar te zoeken. Corruptiei en rechtsonzekerheid maken dan ook vooral slachtoffers onder de armste bevolkingsgroepen die nauwelijks hun rechten kennen en zeker geen dure advocaten kunnen betalen. Om aan dit democratisch deficiti wat te verhelpen, is half januari de interactieve portaalsite LivreAcesso.Net gelanceerd. Het initiatief gaat uit van de internationale mensenrechtenwaakhond inzake vrije meningsuiting, Article 19, genoemd naar het fameuze artikel in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mensi. De zeer actieve Braziliaanse civiele samenlevingi was al lang vragende partij naar meer transparantie en een afdwingbaar recht op informatie. De Braziliaanse afdeling van Article 19 werkt hiertoe nauw samen met de vakbondskoepel Central Única dos Trabalhadores (CUT) en de studentenvakbond UNE (União Nacional dos Estudantes). Het juridische vacuüm leidt nog al te vaak tot willekeur en onverantwoordelijkheid van overheidsambtenaren. Zonder informatie is het voor de burger ook onmogelijk om te participeren aan het beleid of enige vorm van controle uit te oefenen. Alleen over milieuzaken bestaat er op federaal niveau een minimaal wettelijk kader dat het recht op informatie van de burgers garandeert. De nieuwe portaalsite biedt informatie over de meest uiteenlopende onderwerpen die te maken hebben met vrije meningsuiting, recht op informatie, transparantie, anticorruptie en controle en maakt gebruik van video's en podcasts om de drempel zo laag mogelijk te houden. Deelnemende NGO's kunnen hun informatie er makkelijk kwijt dankzij het Wiki-formaat. Wie zich registreert, kan deelnemen aan alle discussiefora.
De voorbije zomermaanden hebben tal van politici hun uiterste best gedaan om hun dwaasheden te etaleren. Ze vertonen complete onmacht en zelfs onwil om de wereld duurzamer, veiliger of welvarender te maken, laat staan democratischer.
3 WAAR MOET HET NAARTOE? Net als voor de ecologische duurzaamheid stelt zich ook de prangende rechtvaardigheidsvraag: waar liggen de grenzen van wat mensen en samenlevingen kunnen (ver)dragen? Wat is de sociale ondergrens van een menselijke samenleving?
Wie kent dat dubbel gevoel bij het wijdverspreide enthousiasme voor subsidies? Ja, subsidies kunnen belangrijk zijn en er kunnen zelfs heel goede redenen voor zijn. Maar ook is er het grote probleem van afhankelijkheid, van willekeur en van administratieve overlast.
De journalistieke wereld is slecht voorbereid om over extreemrechts te berichten. Dat was het geval in 1991 bij de eerste Zwarte Zondag en dat is 28 jaar later nog altijd zo. VRT-journalist Peter Verlinden serveert een scherpe analyse met een flagrante hoofdrol voor een voormalig Kamervoorzitter en tv-Wetstraatjournalist.
1 WAAR MOET HET NAARTOE? Tal van systeemcrises roepen om een dringende aanpak maar politiek blijft in gebreke. Gelukkig kunnen ook samenleving en bedrijven in actie komen. Dan is de sleutelvraag: waar moet het naartoe met de economie want die is veel breder dan doorgaans aangenomen.
in België is uitzendarbeid in 2007 goed voor een kleine 100.000 voltijdse jobs, dubbel zoveel als 10 jaar ervoor. Bedrijven gebruiken uitzendarbeid steeds meer als selectiekanaal voor aanwervingen. Pas afgestudeerden schuimen de uitzendkantoren af, op zoek naar eerste werkervaringen. Studenten vinden er kleine jobs, die ze met hun studie kunnen combineren. Dat het tijdelijke en flexibele jobs zijn, daar maken ze zich in het begin geen al te grote zorgen over. Verschillende soorten werkervaring, dat staat goed op je curriculum vitae wanneer je solliciteert voor een ‘echte’ job. Problematisch wordt het wanneer die vaste job lang op zich laat wachten en je blijft laveren tussen werkloosheid, opleidingen en interims. Veel jongeren belanden uiteindelijk in deze onzekere en onvrijwillige situatie.
Als de Europese Commissie haar zin krijgt zal dat in de toekomst niet enkel het lot zijn van de jongeren die net beginnen werken. De hele Europese arbeidsmarkt moet gaan functioneren als één groot uitzendkantoor. Dat staat in het Groenboek van de Europese Commissie over de modernisering van het arbeidsrecht. Een soepele, mobiele arbeidsmarkt, niet gehinderd door al te beschermend arbeidsrecht, moet de concurrentiekracht van de Europese bedrijven versterken.
Volgens de Europese Commissie heeft Europa die flexicurity – een flexibele arbeidsmarkt gekoppeld aan een minimale sociale bescherming - nodig om concurrerend te zijn in de geglobaliseerde economie. Zulke arbeidsmarkt vereist twee zaken. Eerst en vooral moeten de werknemers soepel en inzetbaar zijn, levenslang leren en niet te moeilijk doen over loon en arbeidstijden. Ten tweede moet het arbeidsrecht worden aangepast aan de flexibiliteitswensen van de bedrijven. Vooral het ontslagrecht moet worden versoepeld.
En de werknemers? Die zullen moeten wennen aan het idee dat ze, in de loop van hun carrière, veelvuldig van job zullen veranderen. In de overgang van één job naar een andere of van opleiding naar werk zullen ze kunnen genieten van een minimale sociale zekerheid. Werkloosheidsuitkeringen worden beperkt in de tijd en op het ontslagrecht wordt beknibbeld.
Voor België komen vooral de opzegtermijnen en opzegvergoedingen in het vizier. In Nederland protesteren de vakbonden heel sterk tegen het flitsontslag.
Flexicurity geeft het begrip werkzekerheid een volledig andere betekenis. Het betekent niet langer de zekerheid je werk te behouden, maar wel de belofte snel ander werk te zullen vinden wanneer je wordt ontslagen.
zie ook flexibiliteit, Lissabonstrategie
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
Onaanvaardbare manier om rijk te worden.Corruptie of omkoping is het fenomeen waarbij politici, ambtenaren, bedrijfsmensen of nog anderen misbruik maken van hun functie, verantwoordelijkheid en vooral macht om zichzelf onrechtmatig te bevoordelen.
de economie is de voorbije decennia door het wegvallen van vele grenzen als het ware in de mondiale champions league gaan spelen. Maar overheid en samenleving spelen vooral nog nationaal, een beetje Europees en veel te weinig op wereldschaal. Zo verliezen ze hun democratische greep die hen binnen de nationale grenzen in staat stelde de nodige sociale en ecologische spelregels op te leggen aan de economie en haar te gebruiken om de welvaartsstaat te realiseren. Dat lukt niet langer wanneer de economische macht huist bij multinationals, enkele grote landen, instellingen zoals IMF en bovenal zoiets ongrijpbaars als de volledig vrije wereldmarkt. Het democratisch deficit kan enkel maar worden overwonnen indien politiek en samenleving zich op wereldvlak organiseren om de economie afdwingbare regels op te leggen. Daarvoor moet ook de overheersende opvatting sneuvelen dat politiek zich ver moet houden van de economie.
Ga naar volledige verklaring
Het loopt niet altijd even vlot, maar overal ter wereld geven steeds meer mensen uiting aan hun emancipatiedrang. Werknemers, boeren, vrouwen, landlozen, consumenten, minderheden, activisten voor milieu, mensenrechten, cultuur... ze verenigen zich in tal van organisaties. Op dat maatschappelijke middenveld tussen individu en overheid - de civiele samenleving dus - wordt het gelukkig alsmaar drukker. Daar is er met andere woorden veel sociale beweging.
