Internationale verdragen maken op zichzelf nog geen betere wereld. Maar ze zetten ons mee op de goede weg en zijn daarom hoogstnoodzakelijk. Dan is het wel jammer om te zien hoe vele landen heel vergeetachtig zijn in het ondertekenen of ratificeren van internationale overeenkomsten.
In New York vergadert sinds vorige week de 62ste Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Meer dan veertig landen hebben aangegeven in deze periode tot minstens één verdrag toe te treden, of een verdrag te ondertekenen of te ratificeren. Dat is niet niks. Maar de VN-verantwoordelijke, Annebeth Roosenboom, hamert erop dat landen meer kunnen doen om verdragen en overeenkomsten uitvoering te geven.
Neem de Conventie over de Rechten van Personen met een Handicap, dat zijn zowat 650 miljoen mensen, één op de tien van alle mensen. Sinds maart 2007 hebben 102 landen getekend. Maar de Conventie kan maar inwerkingtreden wanneer twintig landen bereid zijn om ze te ratificeren. Op dit ogenblik staat de teller op een beschamende vijf, namelijk Jamaica, Hongarije, Kroatië, Panama en Cuba. Er wordt gehoopt dat de vijftien volgende ratificaties nu snel zullen volgen.
Wat doet VS in het gezelschap van Iran en Soedan?
Er bestaat weinig twijfel over dat vrouwendiscriminatie en geweld tegen vrouwen één van de grootste mondiale problemen blijft. Namens de VN dringt Christine Brautigam dan ook aan op een universele ratificatie van het Verdrag inzake de Uitbanning van alle Vormen van Discriminatie van Vrouwen. Op dit ogenblik hebben 185 landen zich achter die ambitie geschaard. Horen daar (nog) niet bij: Iran, Nauru, Palau, Qatar, Tonga, Somalië, Soedan en de Verenigde Staten.
