Het valt niet te begrijpen dat nog in 2021 het klimaatrapport van het IPCC én vele media er zo hard op blijven focussen “dat de huidige klimaatverandering van mensenhand is…“ Die leerfase zou al tientallen jaren achter de rug moeten zijn.
De ooit onaantastbare managers van ExxonMobil, Royal Dutch Shell en andere oliemultinationals zijn in het verweer gedreven voor hun klimaatpolitiek. Rechters en aandeelhouders laten hen niet langer ongemoeid.
Sinds begin 2020 verbiedt een internationaal verdrag kernwapens. Naast de humanitaire gevolgen vragen de risico's van nucleaire winter en vuurstormwolken aandacht en groeit bezorgdheid over de ecologische gevolgen van een 'beperkte' inzet van kernwapens.
Er valt vanuit het Zuiden te kijken naar de ecologische crisis. Maar ook een Europese kijk is uiterst revelerend. Bewaakt de Europese Unie wel degelijk die urgentie in haar crisisbeleid?
Het gerecht laat falende gokbankiers ongemoeid, acht klimaat onbelangrijk en vindt 10.000 coronadoden van geen tel. Systematisch weigert justitie zwaar structureel onrecht aan te pakken. Moet dat echt zo?
Op de documentaire ‘Planet of the Humans’ over de beperkingen van hernieuwbare energie werd zware kritiek geleverd. Bernard Mazijn brengt tegenargumenten aan en verwacht van de criticasters dat ze problemen openlijk onder ogen zien.
De milieuministers van 17 EU-landen bepleiten om de Green Deal centraal te plaatsen in het herstel na de corona pandemie. België is daar niet bij.
Corona dwingt tot bliksemsnel reageren. Meteen dringt de vraag hoe de herleving snel én verstandig aanpakken? Er wachten vitale keuzes zoals het beveiligen van de levensnoodzakelijke basiseconomie en een betrouwbaar geldsysteem dat duurzaamheid garandeert.
Uiterst langzaam groeit het besef dat droogte niet enkel een fenomeen is uit andere continenten, of Zuid-Europa. Onze watercrisis is almaar nijpender. Zijn de ontziltingsinstallaties al besteld?
