Als media en publieke opinie koortsig zijn, en sinds de aanslagen in Parijs is dat (opnieuw) over terrorisme, duiken snel modebegrippen op om de werkelijkheid trachten te vatten. Ditmaal is dat bijvoorbeeld ‘falende staat’ om o.a. België te typeren. Maar is daar grond voor?
“We moeten erkennen… dat het nihilisme van onze westerse cultuur in de 21ste eeuw… in ons gezicht ontploft.” Dit schrijft Frans Van Looveren in De Standaard van 24 november 2015. Het antwoord dat zijn flagrante onwaarheden wilde pareren, haalde de krant niet. Gelukkig is er Pala om het te kunnen lezen.
De ecologische crisis met o.a. de klimaatverandering is al meer dan 40 jaar aangekaart, de roep om duurzaamheid is al meer dan 25 jaar oud. Maar het internationale leerproces verloopt tergend traag. Elke zogenaamde klimaattop onttoverde zichzelf in een nieuwe aanslag op onze toekomst.
De Europese Unie en de Verenigde Staten onderhandelen sinds juli 2013 over een Trans-Atlantisch Vrijhandels- en Investeringsverdrag. In het Engels is dat het Transatlantic Trade and Investment Partnership, vandaar de stilaan bekende afkorting TTIP.
Van Enron tot dieselgate. Niet makkelijk om de duurzaamheid van VW en andere bedrijven te analyseren. En al helemaal niet als sjoemelsoftware en het artificiële inkorten van de levensduur van producten gaan regeren.
David Erdal, Schotse ondernemer, auteur en onderzoeker, getuigt over de kracht van de werknemerscoöperatie, voortrekker in betrokkenheid en tevredenheid van werknemers.
Voor wie zich afvraagt waar vluchtelingen en migranten vandaan zullen blijven komen. Noem één arm land dat de jongste decennia welvarend is geworden door internationale en ontwikkelingssamenwerking? Zo een land is jammer genoeg niet te vinden. De interessante vraag is 'waarom?' want anders zullen mensen moeten blijven vluchten.
Wereldwijd vormen twitter en andere sociale media voor velen gegeerde wapens om mee naar het publieke strijdperk te trekken. Onder hen ook tal van journalisten. Die sociale mediagebruikers spuien oeverloos veel meningen, soms interessant. En ze spuien ook volop roddels en leugens.
De Verenigde Naties zijn klaar met de opvolger van de millennium (ontwikkelings)doelstellingen. Die krijgt als titel Onze wereld transformeren: agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling. Het is een verbetering, maar dan vooral omdat de millenniumdoelstellingen een absoluut dieptepunt vormden onder de VN-verklaringen.
Na deel 1 en deel 2 kon u even laten bezinken hoe hard samenleving, milieu en democratie onder vuur liggen. Mogen we hopen dat we nog deze eeuw kunnen schrijven: we leefden gevaarlijk?
Extremisme is terug van nooit weggeweest. Daar herinnerde deel 1 van dit essay aan. In deel 2 zoeken we naar wat we vooral moeten onthouden van 2014 vanuit sociaal en ecologisch oogpunt. Jammer genoeg zijn dat de talloze ecologische en sociale ravages die we collectief veroorzaken.
Honderd jaar nadat de kanonnen van augustus de Eerste Wereldoorlog echt lieten losbarsten, maakte 2014 duidelijk dat we opnieuw heel gevaarlijk leven. Wat valt er vooral te onthouden vanuit democratisch oogpunt?
Vrijwel overal in Europa strijden burgers voor hun energie. Dat is niet altijd duidelijk voor wie vooral met een lokale bril kijkt. Veel zichtbaarder wordt het wanneer actievoerders en energiecoöperaties verzamelen blazen, zoals vorige maand in Tsjechië.
Met de economie die we vandaag wereldwijd pratikeren, zitten we als ratten in de val.In plaats van de weg van een systeemcrisis in te lopen, moeten we naar een sociaalecologische economie.
Alle dagen zijn er berichten over conflict en oorlog, in Irak, Gaza, Oekraïne, Syrië, Libië, Nigeria, Zuid-Soedan… de gewekte indruk dat oorlogsgeweld en geweldsdoden in opmars zijn, is echter onjuist.
Dirk Barrez is auteur van 'Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw', 'Van eiland tot wereld' en 16 andere boeken. Hij is hoofdredacteur van Pala.be, de website en nieuwsbrief die antwoorden zoekt voor een meer sociale, ecologische en democratische wereld. Van 1989 tot 2011 was hij VRT-tv-journalist en reportagemaker.
Na de uitleg vindt u overzicht met links naar artikels over planetaire grenzen
Respecteren we de draagkracht van ons belangrijkste systeem Aarde? De jongste jaren luidt de vraag steeds meer: blijven we binnen de planetaire grenzen? Dat concept introduceerden Johan Rockström en zevenentwintig andere gerenommeerde wetenschappers in 2009. (1)
