PALA Woordenboek

Aantasting i slaat op het wijzigen van ecosytemen zodat hun kwaliteit en hun biodiversiteit i schade ondervindt. En dat is ook schadelijk voor de mens die b.v. aan de opwarming een minder leefbare Aarde i zal overhouden.

zie ook milieuproblemen i, uitputting i, verontreiniging i

Hoe je het ook draait of keert, al onze welvaart komt van onze Aarde i. Zo is er in de eerste plaats natuurlijk al wat we eten. Maar heel onze economie i werkt op basis van wat de Aarde i kan leveren. Denk aan katoen, hout, rubber en wat veld en bos nog meer opleveren. Er is een element als silicium, heel nuttig. Er zijn ijzererts, koper, tin, aluminium en tal van andere zogenaamde delfstoffen. We mogen daarbij vooral niet vergeten dat onze huidige economie i bijna volledig draait op de inzet van fossiele brandstoffen. En we kennen ook het grote nadeel daarvan, de opwarming van de Aarde i.

Heel langzaam beginnen we een vervelende maar steeds belangrijker waarheid te erkennen. We kunnen ons niet veroorloven dat de talrijke economische activiteiten die we allemaal samen uitoefenen de draagkracht van onze planeet te boven gaan, om het even of het gaat om ontbossing, overbevissing i, overdreven oliewinning, broeikaseffect i of vervuiling i allerhande. Het is allemaal om ter domst want we zullen er in de nabije toekomst minder welvaart aan overhouden.

Pas in de tweede helft van de twintigste eeuw zijn de mensen zich ervan bewust geworden dat de planeet waarop ze leven veel weg heeft van een kwetsbaar ruimteschip. Dat moeten we piekfijn in orde houden want we kunnen niet zonder. Gelukkig zijn we op onze Aarde i ook in staat om de energie te plukken van de zon, van de wind en van altijd stromende waterkracht. En als we ons verstand gebruiken kunnen we dezelfde welvaart voortbrengen met verbruik van veel minder materialen en, nog beter, door die materialen steeds opnieuw te gebruiken.

zie ook Aardegebruiksrecht i, planetaire grenzen i

www.unep.org

zie Aarde i

Het Aardegebruiksrecht i kent iedereen van bij de geboorte jaarlijkse ‘gebruiksrechten’ op de Aarde i toe, voor iedereen gelijke rechten. Niemand kan beweren dat dit oneerlijk of onrechtvaardig zou zijn. Het milieugebruiksrecht van alle mensen samen mag de draagkracht van de Aarde i nooit overstijgen en moet voldoende ruimte laten voor de natuur en haar biodiversiteit i.

De armste mensen en de armste samenlevingen verwerven in een overgangsfase extra gebruiksrechten. Die zijn mee gerechtvaardigd op basis van de ecologische schuldenlast i die hun is opgedrongen. Zo zijn ze in staat hun welvaartsproductie snel en op de meest duurzame wijze te laten groeien om eindelijk menswaardig te kunnen leven.

Met de introductie van het Aardegebruiksrecht i krijgt de democratie daarenboven haar volle betekenis omdat het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek en economisch maar voortaan ook ecologisch van kracht is.
 

De omschrijving van het begrip Aardegebruiksrecht i is gebaseerd op hoofdstuk 27 van het boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving en hoofdstuk 9 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen  
Voor een uitgebreider artikel hierover, lees Het perfecte dilemma? Ofwel de planeet, ofwel de mensen? 
Over de relatie tussen welvaartsherverdeling en Aardegebruiksrecht i, lees De welvaart herverdelen? Een heel beperkt, achterhaald en zelfs misleidend concept

zie VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i

Vaak gebruikt m.b.t. klimaatverandering i, met als betekenis:

zich aanpassen aan de klimaatverandering i met acties die de gevolgen ervan opvangen

zie ook klimaatverandering i, mitigatie i

techniek om bedrijfsreclame of politieke boodschappen te counteren door er een parodie van te maken, meestal gebruikt door zelfverklaarde tegenstanders van de kapitalistische consumptiemaatschappij, b.v. Coca-cola leuze en logo veranderd in enjoy capitalism.

Adbusters argumenteren dat zij het recht hebben om weerwerk te bieden tegen de commerciële boodschappen die ongevraagd het publieke domein binnendringen omdat de openbare ruimte aan iedereen toebehoort.

www.adbusters.org

Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika i tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen i en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.

Een belangrijke reden voor die open economie i is dat Afrikaanse landen o.a. onder impuls en zelfs druk van IMF i en Wereldbank i en van de rijke landen in het algemeen de weg opgingen van verregaande vrijmaking of liberalisering i van de markten en van privatiseringen. Dit continent is dus meest van al ten prooi gevallen aan de huidige neoliberale globalisering i. Zeker in combinatie met afwezig, zwak of corrupt bestuur is het een recept gebleken voor armoede i en ongelijkheid. Zelfs wanneer de prijzen van grondstoffen i stijgen, zien de meeste Afrikanen daar niets van.

De jongste jaren groeit snel de invloed van China i in Afrika i. Dat land is in geen tijd uitgegroeid tot een speler van formaat inzake handel, financiering én hulp. Ook voor China i is de toegang tot de vele grondstoffen i doorslaggevend en het is maar de vraag of de Afrikaans-Chinese verhoudingen het neokoloniale karakter zullen kunnen vermijden van de relatie tussen Afrika i en de westerse landen. Die laatste krijgen er met China i in elk geval een zware concurrent bij.

De courante agro-industriële landbouw i zit op alle manieren in een doodlopende straat. De analyse daarvan is sinds het begin van Pala i te vinden in diverse artikels, zie o.a. de links bij landbouw en voedsel i, en in het boek Koe 80 heeft een probleem dat spijtig genoeg nog altijd even relevant is als bij het verschijnen tien jaar geleden.

De toekomst is te zoeken in agro-ecologische landbouw i, dat weten we nu al jaren. Wat moet schuilgaan achter dat begrip is echt duurzame landbouw i.

Duurzame - agro-ecologische - landbouw i zorgt dat er voldoende gevarieerd eten is voor alle mensen, voedsel i dat veilig is om te eten, milieuvriendelijk voortgebracht door volop te steunen op de natuur en de natuurlijke kringlopen en door de ecosystemen en biodiversiteit i te respecteren en bewaken.

Hij is in de eerste plaats lokaal en regionaal, en in handen van de boeren zelf.

Tegelijk laat hij zoveel mogelijk mensen goed leven van het landbouwbedrijf doordat de productiemiddelen verdeeld blijven over tal van boerenfamilies; en doordat landbouwers een faire prijs krijgen voor hun producten en voor het verwerken ervan, hoog genoeg om alle productiekosten te dekken en fatsoenlijk te kunnen leven.

Het is ook een landbouw i die deel uitmaakt van een leefbaar platteland met behoud van de cultuurlandschappen en met het nodige respect voor het culinaire en andere erfgoed.

Voor wie meer wil weten

Op de website van de Wereldvoedsel- en landbouworganisatie FAO is er een kennisbank te vinden over agro-ecologie met onder andere bijna vijftig praktijkvoorbeelden de wereld rond.

Uit het Roundup artikel onthouden we ook het recente boek Transition to Agro-Ecology. For a food secure world. (db)

Meer lezen

Ga naar landbouw en voedsel i
FAO website over agro-ecologie - klik hier 

zie antiglobaliseringsbeweging i

tegenover het neoliberalisme groeit een ander maatschappelijk project dat prioriteit geeft aan mensenrechten i, aan sociale en ecologische oogmerken - aan duurzame ontwikkeling i dus -, aan participatie en democratie én aan een economische productie van welvaart in functie van al die menselijke ambities.

Het andersglobalisme i wil kortom een economie i in dienst van de mens. Het wil komaf maken met de absurde situatie dat goederen, diensten en geld i rechten hebben die wereldwijd afdwingbaar zijn terwijl de rechten van de mensen, in het bijzonder de werknemersrechten, en de rechten van het milieu niet afdwingbaar zijn of zelfs amper bestaan. Voor het andersglobalisme i is dit de wereld op zijn kop. De rechten van de mensen en het milieu moeten minstens even afdwingbaar zijn en zonodig zelfs voorrang krijgen. Niet omdat de economie i onbelangrijk zou zijn, maar omdat ze – hoe belangrijk ook – uiteindelijk een middel is en geen doel.

Het andersglobalisme i wil de politici verplichten het mondiale algemeen belang te organiseren, via het afdwingbaar maken van sociale basisnormen en werknemersrechten, via het opleggen van ecologische minimumregels, via landhervormingen en regionale landbouwmarkten, belasting op internationale financiële verrichtingen, het verdwijnen van belastingparadijzen, inkomensherverdeling en sociale zekerheid i, economieën die voorrang geven aan lokale en regionale behoeften, de oprichting van een mondiale VN politiemacht, en ga zo maar door. zie ook anders- of antiglobaliseringsbeweging i

Vooral sinds de conferentie van de Wereldhandelsorganisatie i in Seattle in 1999 is het wereldwijde protest en verzet tegen de huidige globalisering i zichtbaar, van Seattle – waar de Amerikaanse vakbonden i voor de meeste betogers zorgen - tot Genua en Bangkok, van Cancun tot Dakar en Brussel, van Washington tot Praag en Hong Kong.

Wat al deze mensen drijft, is scepsis over een wereld waar de economie i voorrang krijgt op de mens, de welvaart steeds ongelijker verdeeld raakt, de mensenrechten i in de verdrukking komen, de ecologische ravages onvoorstelbaar groot zijn en de besluitvorming over dat alles veelal in het geheim en dus ondemocratisch verloopt. Wanneer je te maken krijgt met een economie i die zo veel nadelen meebrengt en zo veel deficits veroorzaakt, moet niemand verbaasd zijn dat de onvrede groot is.

Antiglobaliseringsbeweging i kreeg ze eerst als naam, eigenlijk volkomen onterecht. Want deze beweging is ook naarstig op zoek naar alternatieven. Onder het wervende motto ‘een andere wereld is mogelijk’ verzamelen zich sinds 2001 vele bewegingen en organisaties, vele tienduizenden mensen op het Wereld Sociaal Forum i en in talrijke regionale en nationale fora de wereld rond.

In de praktijk presenteert de andersglobaliseringsbeweging i zich als een veelkleurige alliantie van sociale bewegingen en organisaties, van vakbonden i, boerenbewegingen i en de al even oude vrouwen- en vredesbeweging, over niet meer zo jonge bewegingen rond milieu, mensenrechten i, inheemse volkeren en Derde Wereld i, tot Reclaim the streets, Attac en Wereld Sociaal Forum i, ja zelfs tot ondernemers die maatschappelijk verantwoord economie i willen bedrijven i.

Die beweging is dus zo veelzijdig als je maar kan indenken en dat is de vertaling van alle problemen die de huidige globalisering i met zich meebrengt. Maar net omdat al die problemen meer en meer met elkaar te maken hebben, is er druk om elkaar te vinden en zelfs een noodzaak om samen te werken. Met als kern de vakbonden i, boerenbewegingen i en milieuorganisaties kan zij uitgroeien tot de eerste werkelijk mondiale sociale beweging, een beweging voor een meer duurzame, sociale en democratische wereld.

Meer lezen

Twintig jaar na hoogtij antiglobalisme. En nu? | Pala i 15-8-2021

Met kwaadheid alleen bouw je geen andere wereld – waarin de antiglobalisten (voorlopig) tekortschieten | bewerking van de uitleiding van het boek De antwoorden van het antiglobalisme. Van Seattle tot Porto Alegre, p. 244-251, verscheen op 30 januari 2002 op Pala i.be en in De Morgen.

Onder andere tientallen interviews met deelnemers aan het eerste Wereld Sociaal Forum i in 2001 vormden de basis voor het boek dat in september verscheen: Barrez Dirk i, De antwoorden van het antiglobalisme. Van Seattle tot Porto Alegre, 2001, p.45-51 | Zie inhoudstafel | Globalisering, wat is dat nu? Hoofdstuk uit deel I - globalisering i

Waar blijft de antiglobalistische agenda? | Pala i.be 3-2-2002 - Deze beschouwingen verschenen op het einde van het tweede Wereld Sociaal Forum i in Porto Alegre, tegelijkertijd met de Franstalige editie van het boek De antwoorden van het antiglobalisme, met als titel  Une autre mondialisation est possible. De Seattle à Porto Alegre

lees ook het uitgebreide artikel

Het gezicht van de globalisering. Over het wereldburgerschap in onze globaliserende wereld

website Wereld Sociaal Forum i

zie ook globalisering i, neoliberalisme, Wereld Sociaal Forum i

Wetgeving die moet beletten dat één bedrijf of handelaar misbruik maakt van een monopoliepositie of dat bedrijven i of handelaars het op een akkoordje gooien om de normale concurrentie i op de markt te omzeilen door bijvoorbeeld prijsafspraken of dat concurrerende bedrijven i overgaan tot een fusie met hetzelfde marktverstorende effect.

De toenemende internationale concurrentie i op de wereldmarkt en de snelle technologische (r)evoluties zouden monopolievorming tegengaan, of alvast moeilijker maken. Maar in werkelijkheid laten de digitale en AI ontwikkeling i het tegendeel zien: nieuwe online en datamonopolies duiken op.

Antikartelzaak Microsoft

Terzelfder tijd moet men eind 20^ste eeuw vaststellen dat het digitale monopolie dat Microsoft vestigt (met Windows en Internet i Explorer) net samenvalt met de jongste globaliseringsgolf. Er komt een antikartel rechtszaak van in de VS. Maar tot een opsplitsing van het bedrijf komt het uiteindelijk niet. (1)

Datajacht

De om zich heen grijpende digitalisering, nog versterkt door artificiële intelligentie, leidt begin 21^ste eeuw tot een vrijwel ongeremde datajacht. Een ongeziene concentratie van geld i en macht i belandt bij een handvol monopolistische dataverzamelaars: Alphabet (met z’n al 20 jaar volstrekt dominante zoekmachine Google) gevolgd door Meta met o.a. Facebook en Instagram, Apple, Amazon en ook nog altijd Microsoft, verder Tiktok en mogelijk Open AI. Vooral in China i heersen Chinese tegenhangers als Baidu, Alibaba en Tencent.

Antikartelzaak Google zoekmonopolie

Op 5 augustus 2024 oordeelt een Amerikaanse rechter dat Google een onwettig monopolie uitoefent in online zoeken. (2)

Antikartelzaak Google advertentiemonopolie

Op 9 september 2024 begint in de VS een tweede antitrust of concurrentierechtszaak tegen Google met als aanklacht dat het bedrijf onwettig de online advertentiemarkt monopoliseert. (3)

Voetnoten

(1) Wikipedia – United States v. Microsoft

(2) Wikipedia - United States v. Google (2020), antitrust suit targeting Google's search engine practices

(3) Wikipedia - United States v. Google (2023), antitrust suit targeting Google's digital advertising practices

Lees ook

Google veroordeeld voor onwettig zoekmonopolie

zie ook datademocratie i, digitaal i

Zowat overal ter wereld is het vooral werken geblazen om te kunnen leven.

Let wel, arbeid i is niet hetzelfde als contractuele loonarbeid voor een werkgever. Onnoemelijk veel mensen werken voor zichzelf en hun familie of als zelfstandige, ze zijn landbouwer, veeteler, visser, handelaar, kapper of kleermaker. Altijd is cruciaal of men genoeg verdient om behoorlijk te leven wat voor de helft van de mensen niet het geval is. De meeste landbouwers verdienen ronduit slecht. Heel veel werk i in de zwarte of informele economie i is onderbetaald. En ook de talrijke zogenaamde hamburgerjobs bieden een salaris onder het levensminimum. Nog erger is dat er gewoon veel te weinig werk i is.

De wereld staat dus voor de zware uitdaging om voldoende nuttig en fatsoenlijk betaald werk i te creëren voor iedereen die wil werken. Probleem is dat de huidige globalisering i vrijheid en rechten voor geld i, goederen en diensten creëert zonder de rechten van arbeid i te beschermen. Zo komt onze ambitie om iedereen loon naar werken te bieden in de verdrukking. De beloning voor wie werkt daalt en ze stijgt voor kapitaal i. Die ongelijke machtsverdeling brengt ook grotere inkomensongelijkheid en meer armoede i mee.

zie werknemersbeweging

Binnen de Internationale Arbeidsorganisatie i (IAO i) onderhandelen regeringen, werknemers i en werkgevers over arbeidsconventies en aanbevelingen. Daarin leggen zij de overeengekomen arbeidsnormen i vast. Sinds 1919 zijn reeds 189 conventies en 205 aanbevelingen goedgekeurd (2019). Daarmee is een conventie echter niet meteen afdwingbaar in alle lidstaten van de IAO i. Een conventie wordt maar dwingend wanneer een lidstaat ze ratificeert.

De fundamentele arbeidsnormen i - vrijheid van vereniging of vakbondsvrijheid, het recht op collectieve onderhandelingen, geen dwangarbeid, geen discriminatie op de werkvloer, geen kinderarbeid i – moeten volgens een IAO i Verklaring uit 1998 door iedereen worden nageleefd. Naast de fundamentele arbeidsnormen i zijn er conventies over tal van arbeidsverbonden thema’s: werkgelegenheid, arbeidsinspectie, tripartiete sociaal overleg op nationaal vlak, veiligheid i en gezondheid, sociale zekerheid i, arbeidsduur, ontslagrecht,…

De IAO i heeft controlemechanismen opgezet om de toepassing van de conventies op te volgen.

De commissie van onafhankelijke deskundigen i rapporteert elk jaar over hoe de normen zijn toegepast in de lidstaten.

De commissie voor de toepassing van de normen i die drieledig is samengesteld met vertegenwoordigers van regeringen, werknemers i en werkgevers.

En ten derde is er het drieledige comité voor de vakbondsvrijheid i. In de praktijk blijkt de IAO i vooralsnog te zwak om de arbeidsnormen i overal afdwingbaar te maken. Zij beschikt niet over de machtsinstrumenten waarover bijvoorbeeld de Wereldhandelsorganisatie i wel beschikt.

website IAO i over internationale arbeidsnormen i

zie ook fundamentele arbeidsnormen i, Internationale Arbeidsorganisatie i

Hoe een rijk land arm wordt, dat is wat Argentinië i in het begin van de 21ste eeuw aan de wereld toont. Tot ruim na de Tweede Wereldoorlog was dit land één van de rijkste van de wereld. De Argentijnen hadden het goed, ze leefden zoals wij en zelfs beter. Iedereen had werk i in hun welvaartstaat met de sterkste industrie van heel Zuid-Amerika, met goede gezondheidszorg, onderwijs en openbaar vervoer i.

Maar hun politici laten hen in de steek en hun militairen maken het met een staatsgreep alleen maar erger. De economie i krijgt het moeilijk. Zo raakt Argentinië i in de greep van het Internationaal Monetair Fonds i maar het ‘herstelbeleid’ van dat IMF i duwt het land volledig in de economische afgrond.

De Argentijnse industrie wordt weerloos uitgeleverd aan de wereldmarkt, het resultaat is catastrofaal. Duizenden fabrieken gaan dicht, vele honderdduizenden verliezen hun werk i en in 2002 leeft 58 % van de bevolking i in armoede i en sterven kinderen van honger i in een land dat voedsel i voortbrengt voor wel driehonderd miljoen mensen, dat is acht maal de eigen bevolking i. De grote middenklasse bevolking i, met een levensstijl zoals doorsnee Europeanen, verdwijnt in grote mate. Er rest een kleine minderheid van superrijken en vooral veel, heel veel armen.

Bijna alleszeggend is de evolutie van de inkomensverdeling. In 1973-74 waren de 10 procent armste Argentijnen zeven keer armer dan de 10 procent rijkste. Dat maakt het mogelijk dat Argentinië i een grote middenklasse had. In 2003 is die verhouding tussen arm en rijk 1 op 43. De inkomenskloof i is dus enorm gegroeid.

Niets zegt dat dit ook de toekomst van Europese landen zal zijn. Dat hoeft zeker niet zo te zijn. Maar het is wel een waarschuwing. Een land met slechte politici riskeert zijn welvaart te ondergraven. En wat na 2003? Het is waar dat het de jongste jaren bergop gaat met Argentinië i. Maar dat is heel relatief: wie van de hoogste toppen helemaal tot beneden is gevallen, kan bij het beklimmen van de eerste hellingen inderdaad zeggen dat het omhoog gaat. Maar dat blijft veel lager dan vroeger. Een kapotte welvaartstaat herstel je niet zo snel.

Lees ook opinie We moeten onze welvaartsmachine beschermen

Web-tv - Argentinië: hoe een rijk land arm wordt

Armoede i is in de eerste plaats een gevolg van een gebrek aan inkomen. En dat gebrek is geen natuurramp. Mensen of samenlevingen zijn arm en verdienen te weinig omdat ze niet over de middelen en mogelijkheden beschikken om welvaart te creëren, of omdat de gecreëerde welvaart onvoldoende verdeeld geraakt. En soms hebben ze de pech dat het allebei waar is, dat de weinige welvaart terecht komt bij maar heel weinig mensen.
Die ongelijke inkomensverdeling heeft alles te maken met ongelijke machtsverdeling. Om meer inkomen te verwerven en dus armoede i te bestrijden is het nodig dat mensen meer te zeggen krijgen, dat ze meer politieke en economische macht i verwerven dus. In die strijd speelden en spelen sociale bewegingen, vooral de werknemersbewegingen, een cruciale rol.
Het belang van behoorlijk vergoed werk i om fatsoenlijk te kunnen leven kan bijna onmogelijk overschat worden. Vandaar dat ook het realiseren van dit recht op werk i nooit teveel kan worden beklemtoond.

Zelfs de Aziatische tijgers i blijken niet ongenaakbaar. De Aziatische crisis i van 1997 treft hen zwaar. Ineens blazen de mondiale financiële markten het vertrouwen op in wat ze steeds als wondereconomieën hebben aangeprezen, het geld i vlucht massaal weg en de munten kelderen in waarde. Het door het Internationaal Monetair Fonds i opgedrongen beleid maakt de zaken nog erger. In goed een half jaar verliezen alleen al in Zuid-Korea, Thailand en Indonesië 15 tot 20 miljoen mensen hun werk i en inkomen.

Volgens de voormalige hoofdeconoom van de Wereldbank i en Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz zal het zelfs enkele decennia duren vooraleer deze landen volledig zullen herstellen van de onnodig diepe economische crisis die ze door de schuld van het IMF i te verduren kregen. Vooral is de Aziatische crisis i een waarschuwing dat volledige liberalisering i of vrijmaking van de financiële markten niet zonder gevaren is.

Vooral vanaf de jaren zestig van vorige eeuw realiseren Zuid-Korea, Taiwan en de stadstaten Singapore en Hongkong een spectaculaire industrialisering en indrukwekkende groeicijfers. De vier oorspronkelijke tijgers of draken katapulteren zich in één of twee generaties van een soms Afrikaans naar een Zuid-Europees welvaartspeil. Later volgen Thailand, Maleisië, Indonesië en de Filippijnen dit voorbeeld, met wisselend succes.

Het wondermiddel is exportgeleide groei maar dan wel op hun zelfgekozen voorwaarden. Zo verdelen Zuid-Korea en Taiwan de grond, investeren in onderwijs en gezondheidszorg, beschermen hun landbouw i en hun opkomende industrie, veroveren vanuit die gesloten binnenlandse markt de wereldmarkt… en altijd kiezen ze voor relatief grote welvaartsgelijkheid. Dit is allerminst volgens het ontwikkelingsrecept of de regels van IMF i, Wereldbank i en Wereldhandelsorganisatie i die volkomen onterecht naar deze succesverhalen wijzen als een bewijs van hun gelijk.

veruit het meest bevolkte continent op onze Aarde i en vaak het werelddeel van de toekomst genoemd waarheen snel het zwaartepunt verschuift, vooreerst het economische.

Toch vertoont Azië i heel verschillende ontwikkelingen, ook binnenin landen als China i en India die grote subcontinenten zijn.

Naast metropolen als Tokio, Sjanghai, Singapore en Mumbai die hun rijkdom dikwijls opvallend uitstallen telt Azië i nog altijd de meeste armen en hongerigen op deze wereld. In de jaren ’90 van vorige eeuw is het aantal armen in Zuid-Azië i zelfs gestegen, vooral op het platteland. Inpassing in de wereldeconomie brengt niet voor iedereen meer welvaart.

Opvallend is dat Azië i het snelst ecologisch achteruitboert. De meest vervuilde steden zijn vooral hier te vinden.

zie ook Aziatische crisis i  Aziatische tijgers i

haalt de top 5 van landbouwproducten en is wat de pot schaft voor miljoenen mensen. Bij ons ooit héél exotisch fruit, nu al met de paplepel verorberd.

Zowat 20 procent van de bananenoogst belandt op de wereldmarkt, vooral gecontroleerd door multinationals als Chiquita en Dole en door supermarktketens. Overproductie leidt tot dalende prijzen, lagere inkomens en slechte werkomstandigheden. Welke zullen we dan eten?

Er was een bananenoorlog tussen dollarbananen uit Latijns-Amerika en ACP-bananen uit Afrika i of de Cariben die van een Europees voorkeurtarief genieten; de toekomst daarvan blijft onduidelijkheid.

Fair trade i bananen garanderen een eerlijke prijs maar halen slechts een beperkt marktaandeel.

Interessant is dat Chiquita, vroeger symbool van al wat fout liep, zich nu werpt op duurzame bananenteelt met respect voor o.a. milieu en arbeidsrechten. Voor de eigen plantages lukt dat al, bij de onderaannemers nog niet volledig.

Dirk Barrez is auteur en hoofdredacteur van Pala i.be, een website/nieuwsbrief die hij startte in 2001/2003 en antwoorden zoekt voor een meer sociale, ecologische en democratische wereld. Van 1989 tot 2011 was hij VRT-tv-journalist en reportagemaker voor Panorama en Terzake. In totaal schreef hij 18 boeken.

Opvallende boeken zijn
11 POLITIEKE DWAASHEDEN. 50 jaar schuldig verzuim van onze politici,
Transitie. Onze welvaart van morgen, 
Coöperaties. Hoe heroveren we de economie,
Van eiland tot Wereld. Appèl voor een menselijke samenleving,
De antwoorden van het antiglobalisme en
Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw, het boek dat aan de basis ligt van de Pala i website en nieuwsbrief

Een overzicht van zijn boeken en DVD's vindt u hier

Vooral voor VRT maakte hij meer dan 50 documentaires en lange tv-reportages waaronder Het Gezicht van de Honger, Het Mondiale Uitzendkantoor en Koe 80 heeft een probleem.

Hij stond (mee) aan de wieg van diverse maatschappelijke initiatieven, zoals o.a. TransitieNetwerk Middenveld i en het TransitieFestival, NewB, Energiedemocratie Vlaanderen, dewereldmorgen, MO*magazine, mondiaal/travailmondial, 11.11.11 uitgeverij, wereldinbeeld.be, ikwilniet.org dat later uitgroeide tot Pala i.be ... soms onder het motto: “We maken onze structuren om er kwaad op te kunnen zijn. Anders kunnen we enkel janken van onmacht.”
Zijn jongste initiatieven zijn CoopWijzer. Geld voor de toekomst en het e-boek 10.000 doden & lockdown. Waren ze te vermijden?

Het basisinkomen i is een inkomen dat iedereen individueel krijgt, van de geboorte tot de dood, onvoorwaardelijk.

Waarom? Omdat alle mensen recht op waardig leven hebben. Dat is in mondiaal perspectief wellicht het belangrijkste pro-argument.

Meer lezen - Pala i artikels over het basisinkomen i en mondiaal basisinkomen i (selectie)

Voor iedereen een mondiaal basisinkomen van minstens een kwart euro per dag  - deze Pala i bijdrage uit 2003 biedt een gebalde kijk op het concept, heeft aandacht voor zowel de bezwaren als de voordelen ervan, en bekijkt ook de financiële haalbaarheid.
Deze Pala i bijdrage is gebaseerd op een hoofdstuk uit Ik wil niet sterven aan de XX^ste eeuw (1999) wat meteen illustreert dat pleitbezorgers van het basisinkomen i al langer actief zijn.

Het pleidooi voor een basisinkomen i wordt verder uitgewerkt in het boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving, p. 139-145 (artikel 25 van het Programma voor een menselijke samenleving)

In 2018 verschijnt de actualisering Mondiaal basisinkomen sterkste troefkaart voor leefbare wereld als derde deel van de Pala i artikelreeks Migratie en ontwikkeling: de olifanten in de kamer.

Geef de armen gewoon geld - een idee dat wereldwijd veld wint (2009)
Geef dat geld, 175 euro per maand, direct aan de burgers (6-5-2015)
Basisinkomen, iedee in opmars (2016)
Tegen zombie mensenrechten bepleit VN-rapporteur basisinkomen (2017)
Raad van Europa spreekt zich uit voor basis- of burgerschapsinkomen (2018)

vormen een belangrijke motor van de huidige globalisering i.

Flink geholpen door technologische (r)evoluties zijn zij op de vrijgemaakte markten de drijvende kracht achter economische globalisering i. Ze dragen onmiskenbaar bij tot de welvaart op onze wereld. Weinigen weigeren hun producten of diensten.

Maar we worstelen met hun steeds minder geremde concentratie- en monopoliezucht en met hun honger i om van alles koopwaar te maken. Ook hun principes van concurrentie i en winststreven, die binnen het economische terrein een zeker nut hebben, overwoekeren snel hele sectoren van de samenleving.

Publieke dienstverlening, cultuur, media i, wetenschappelijk onderzoek, ja zelfs onderwijs en sociale zekerheid i in sommige landen worden gekoloniseerd door economisch en bedrijfsmatig denken. Veel meer dan vroeger speelt ook hier de markt, komen ze onder verregaande invloed van bedrijven i of gaan ze (deels) over in hun handen.

zie ook maatschappelijk verantwoord ondernemen i

onder de toelichting overzicht van belangrijke Pala i artikels met link

Zonder belastingen i geen goede samenleving. Onze welvaartsstaten zijn maar mogelijk omdat we vooral via een progressieve inkomensbelasting de inkomens kunnen herverdelen, de sociale zekerheid i (mee) financieren en investeren in o.a. goed onderwijs, gezondheidszorg en best ook een duurzame economie i met nuttig werk i voor iedereen. Te weinig belastingen i heffen is zo veel als zeggen dat vlot auto’s van 100.000 euro of meer kunnen kopen belangrijker is dan werkverschaffing of inkomen voor talloze minder bedeelden.

In onze globaliserende wereld zijn ook mondiale publieke goederen nodig, denk maar aan controle op en vernietiging van massavernietigingswapens, een VN politiemacht om o.a. massamoorden te voorkomen, stoppen van de overbevissing i en vervuiling i van de zeeën, afdwingen van minimale sociale regels zodat alvast kinderarbeid i en slavernij niet meer kunnen, onderzoek naar armoedeziekten, een tegenwicht om multinationals te controleren. Er is ook internationale inkomensherverdeling nodig zodat alle mensen minstens genoeg hebben om menswaardig te leven.

En dus moeten we mondiale belastingen i heffen om dit alles te kunnen betalen, vooreerst bij wie rijker is en via heffingen op activiteiten die sociaal, ecologisch en economisch schadelijk zijn. In die logica heffen we mondiale belastingen i prioritair op internationale financiële verrichtingen en – zolang die er zijn – op de uitstoot van broeikasgassen, op de miskenning van sociale rechten en op monopolistische winsten.

Enkele Pala i artikels over belastingen i

Fiscale oneerlijkheid. Sterke schouders dragen lichte lasten |2-5-2019

De politiek is weggegleden van zelfs maar de schijn van eerlijke fiscaliteit. Dat ondermijnt sociale rechtvaardigheid en milieuvriendelijkheid, zo belangrijk voor goede samenlevingen.

Corona nodigt uit om belastingen deels te begraven | 23-6-2020

We gaan de coronacrisis toch niet alleen met belastingen i betalen? Want er is een prima alternatief. Zet de corona relance miljarden grotendeels om in aandelen van bedrijven i, dan zorgen die straks voor overheidsinkomsten.

De wonderjaren van de VS zijn lang voorbij. Toen werden miljardairs echt belast | 26-6-2019

Als Amerikaanse miljardairs pleiten om meer belastingen i te betalen, refereren ze naar de wonderjaren van de VS. Toen werden superrijken als vanzelfsprekend zwaar belast en genoot het hele land van goede infrastructuur.

Apple betaalt (bijna) belastingen | 19-9-2018

Apple heeft 14,3 miljard euro op een geblokkeerde rekening gestort. Dat is de volledige som aan achterstallige belastingen i en intresten die het bedrijf aan Ierland moet betalen... als het ook in beroep ongelijk krijgt.

De Apple miserie is helemaal terug: fiscale concurrentie | 16-7-2020

Het Europees Gerecht heeft geoordeeld dat Apple toch geen 13 miljard euro belastingen i moet betalen aan Ierland. De miserie van fiscale concurrentie i tussen verschillende landen ligt weer volop bloot.

Meest rampzalige industrie betaalt amper belastingen | 8-3-2018

Rio Tinto omzeilt voor de door haar gecontroleerde Oyu Tolgoi mijn in Mongolië 700 miljoen dollar aan belastingen i in Canada en Mongolië … Dit betreft slechts één van de vele mijnen die worden uitgebaat.

Voor wanneer lage emissie havens en luchthavens? | 17-4-2018

Ja, waarom zijn er eigenlijk nog geen lage emissiezones voor schepen en vliegtuigen? Want hun groeiende belasting voor de planeet en bedreiging voor het klimaat zijn niet te harden.

De ongecontroleerde macht van multinationals  | 3-12-2013

Echte democratie vereist greep op ons economische bestaan. Een zware bedreiging voor economische democratie, en dus voor democratie, blijft de vrijwel ongecontroleerde en ongecontesteerde macht i van multinationals.

Leve de fiscus... nu ook nog wereldbelastingen | 24-6-2004

Het is voor u misschien een verrassende manier van kijken. Wat een geluk dat de fiscus er is!

Zie ook fiscale concurrentie i

2000 deelnemers zorgden op zaterdag 21 september 2002 voor een vliegende start van het Belgisch Sociaal Forum i. Meer dan 150 organisaties hadden vooraf hun handtekening gezet onder de beginselverklaring van het Forum. Belgische vakbonden i, NGO's, klassieke en nieuwe sociale bewegingen vonden elkaar voor een gemeenschappelijk project.

Met het forum hopen ze de dynamiek die sinds januari 2001 op het Wereld Sociaal Forum i te Porto Alegre is ontstaan, verder te zetten en te verspreiden in steden, dorpen, wijken, bedrijven i, organisaties en scholen in België. De slogan “Een andere wereld is mogelijk” blijft de centrale leuze die het streefdoel vertolkt, namelijk het globaliseren van rechtvaardigheid, vrede en solidariteit.

Grote ontmoetingsdagen van het Belgisch Sociaal Forum i zijn er na 21 september 2002 nog op 10 mei 2003, vlak voor de parlementsverkiezingen van dat jaar, en op 16 december 2006.

zie ook Europees Sociaal Forum i, Wereld Sociaal Forum i

zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking i aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.

Het is waar dat te veel mensen voor problemen kan zorgen, zeker in landbouweconomieën die het moeilijk krijgen om voedsel i en inkomen mee te laten groeien. Geboortebeperking is een stukje van de oplossing, maar enkel op vrijwillige basis en in combinatie met veel meer onderwijs, gezondheidszorg en zelfbeschikking voor vrouwen.

De andere – veel minder vertelde - kant van het verhaal is dat een Noord-Amerikaan 50 tot 100 maal meer verbruikt dan een Afrikaan. Niet enkel geboortebeperking is nodig, vooral een rechtvaardiger verdeling van de welvaart dringt zich op. 

www.un.org/popin/

http://esa.un.org/unpd/wpp/

Dieren en planten waren nooit veilig voor de mens maar hun uitstervingsritme ligt veel hoger dan ooit, een rijkdom die wellicht voor altijd verloren gaat.

Heel vreemd want ons overleven hangt volledig af van de natuurlijke verscheidenheid van levende organismen en hun ecosystemen. Ze leveren cultuurgewassen, vlees en vis om te eten, industriële gewassen als rubber, katoen of hout, ook energie, geneesmiddelen en, niet te vergeten, ze bieden rust en recreatie. De meest productieve gewassen zijn veredeld en hebben behoefte aan regelmatige kruising met hun uitstervende primitieve voorouders.

De biodiversiteit i behouden is de boodschap, in de eerste plaats de zogenaamde Vavilov-gebieden die de grootste plantenrijkdom herbergen, bijna allemaal in zuidelijke landen gelegen zoals Peru, Ethiopië of Zuid-Oost-Azië i. Het Biodiversiteitsverdrag i uit 1992 moet ons daarbij helpen. Het trad in werking in 1997.

Lees meer of raadpleeg

Pala i artikels

Hoe behouden we dieren en planten? Biodiversiteit - Planetaire grenzen 2 

Al wat leeft op aarde, de cijfers die meest van al tellen 

Het RUND in de kamer 

Late media-ontdekking: zesde massale uitsterving dreigt

Website Living Planet Index

Website Global Environment Outlook 

Het Biodiversiteitsverdrag i ziet het levenslicht op de VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i in juni 1992 in Rio de Janeiro.

Dat verdrag wil de natuurlijke soortenrijkdom beschermen en een duurzaam gebruik ervan mogelijk maken.

Het beoogt ook de opbrengsten van genetisch materiaal billijk te verdelen.

De soortenrijkdom behoort door dat verdrag toe aan de soevereine landen, die ook moeten zorgen voor het voortbestaan ervan.

Bron: Transitie. Onze welvaart van morgen, p.24-25

Convention on Biological Diversity - Officiële website | Wikipedia   

Overzicht Biodiversiteitsconferenties - officiële website | Wikipedia

Kunming-Montreal Global Biodiversity Framework –  Officiële website | Wikipedia

zie ook biodiversiteit i, duurzaamheid i, Klimaatverdrag i, VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i

Basmati rijst is lekker, geurig en voedzaam. Dat is zo omdat tientallen generaties van Indiase landbouwers die rijstsoort hebben verbeterd en veredeld tot wat die nu is. Maar nooit is een landbouwer op het idee gekomen: ik heb die plant verbeterd en nu is ze van mij. Altijd is deze rijst het gezamenlijke bezit van de Indiase boeren en boerinnen gebleven, het was hun collectieve erfgoed, zelfs dat van de hele wereld. In 2001 verkreeg een Amerikaans bedrijf het patent i op enkele varianten van Basmati rijst, tot ontzetting van vele Indiërs. Zij verzetten zich tegen wat zij ervaren als het wegkapen of inpikken van hun gewassen. En zij vrezen voor hun inkomen doordat ze minder zullen kunnen verkopen in het buitenland. Mogen stukjes plant, dier of mens, levend materiaal dus, privé-eigendom worden via patenten? De biotechnologiebedrijven zijn voor want die biodiversiteit i vormt hun economische en commerciële basis. Vele boerenbewegingen i, milieubewegingen en wetenschappers zijn tegen het verhandelen van genen en monopoliseren van gewassen, o.a. omdat het kleine boeren en inheemse volkeren zwaar benadeelt. De Indiase wetenschapster en activiste Vandana Shiva is één van de bekendste tegenstandsters.

zie ook biodiversiteit i, patent i, TRIPS i

zie bruto nationaal product i

Boerenbewegingen i zijn de meest succesrijke antiglobalisten in de rijke landen. Daar slagen ze erin om de landbouw i in grote mate buiten de wereldmarkt te houden. Zo verwerven ze een leefbaar inkomen.
 

Wereldwijd pleiten boerenbewegingen i voor een leefbaar platteland via de afscherming van regionale markten en raken ze het erover eens dat ze elkaar niet de duvel mogen aandoen met exportsubsidies.
 

Samen met de arbeidersbeweging i en de milieubeweging vormen ze de sterkste motors van de andersglobaliseringsbeweging i.

Na de beurscrash van 1929, de economische crisis en zelfs ineenstorting wereldwijd, de massaal door dictaturen weggespoelde democratieën en het inferno van de Tweede Wereldoorlog dat 52 miljoen mensenlevens eist, kan de mensheid eindelijk puin ruimen.

Voor de heropbouw en om de wereldeconomie in betere banen te leiden, worden in 1944 in het stadje Bretton Woods i (VS) het Internationaal Monetair Fonds i en de Wereldbank i opgericht. Tientallen jaren lang is de evaluatie van deze Bretton Woods i instellingen eerder positief.

Al vlug is er ook kritiek te horen op hun exclusief op groei gericht ontwikkelingsmodel. Duurzame ontwikkeling i, armoedebestrijding, inkomens(her)verdeling en mensenrechten i komen laat of niet in hun blikveld en blijven meer intentie dan werkelijkheid.

Vooral na 1980 worden ze onder vuur genomen voor hun acute en eenzijdige hang naar volledig vrije markten en privatiseringen.

Zie ook Internationaal Monetair Fonds i Wereldbank i

Het natuurlijk broeikaseffect i zorgt ervoor dat het op Aarde i lekker warm is met gemiddeld 15°C.

Maar te veel CO2 en andere broeikasgassen in de atmosfeer versterken dat broeikaseffect i en vele wetenschappers vrezen voor een extra opwarming en voor klimaatverandering i.

Ze raken ervan overtuigd dat vooral industrie, verwarming, vervoer i en dus de mens – die overmatig veel steenkool, olie en gas verstookt - verantwoordelijk zijn voor die extra broeikasgassen.

En ze wijzen op de gevaren van o.a. een stijgende zeespiegel i, toenemend natuurgeweld en (te) snel opschuivende klimaatzones.

Om dit risicogedrag, het grootste ecologische deficit van de huidige globalisering i, tegen te gaan is er het Kyoto Protocol dat de uitstoot van broeikasgassen beperkt en inwerking trad in 2005. Maar het is bijna zeker onvoldoende en dus maar het begin van een adequaat antwoord.

www.ipcc.ch

zie ook klimaatverandering i

Het bruto nationaal product i of bnp i telt gewoon op wat er zoal aan goederen en diensten is voortgebracht in een land. Of rekent die productie om per inwoner van dat land, gemiddeld natuurlijk.

Maar wat het resultaat daarvan is, daar vertelt de meetlat niets over. Of die inwoners lang leven of vroeg sterven, ziekelijk zijn of niet, geschoold of ongeschoold, of er superrijken zijn naast hopen ondervoede drommels of vooral een redelijk verdienende middenklasse, daar vertelt de hoogte van het bnp i weinig of niets over.

Ronduit kortzichtig is dat het bnp i geen rekening houdt met het verlies van natuurlijk kapitaal i dat onze economie i veroorzaakt.

Lees meer over het bruto nationaal product i of bnp i het artikel
Geen krommere meetlat dan het bruto nationaal product (bnp) - eerste artikel in de reeks 'Hoe duurzaamheid i meten?'

Zie ook de term ontgroei i 

Weinig menselijke realisaties zonder organisatie, denk aan scholen, overheden, spoorwegen, multinationals of NGO’s.

Maar, het is al te waar, geen menselijke organisaties zonder bureaucratie i, een steeds dreigend fenomeen van immobilisme en nutteloze hiërarchie, zowel in de privé, bij de overheid als in de civiele samenleving i.

Het bureaucratische onvermogen van vele organisaties om buiten de oude krijtlijnen oplossingen te zoeken leidt ertoe dat nieuwe mondiale problemen veel te lang zullen voortwoekeren, dat we b.v. voorlopig vruchteloos wachten op mondiale belastingen i, inkomensherverdeling, afdwingbare milieunormen of een permanente VN-politiemacht.

zie ook

Eeuwenlang is China i goed voor ongeveer een klein kwart van de wereldbevolking en van de mondiale welvaart. De 19e en de 20ste eeuw tonen een opmerkelijke terugval. Door de snelle groei van de jongste decennia evolueert China i naar zijn vertrouwde dimensie.

De discussie blijft woeden, is China i nu een economische grootmacht of vooral toch nog een arm land? Het beste antwoord is dat China i het één en het ander is. Maar laten we vooral enkele cijfers spreken over de Chinese economische ontwikkeling i.

Tussen 1990 en 2006 neemt het aandeel in de economische wereldproductie toe van 2 tot 5,5 %, dat is bijna een verdrievoudiging. In reële koopkracht is het Chinese aandeel zelfs ruim 15%. In 1983 is Japan goed voor 8% van de werelduitvoer en China i voor 1,2%. Goed twee decennia later, in 2006, is Japan met 5,1% van de wereldexport voorbijgestoken door China i dat al 8,1% voor zijn rekening neemt.

Ja, China i is flink op weg om de fabriek van de wereld te zijn in de 21ste eeuw. En zelfs als consument klopt China i al meer dan eens de Verenigde Staten. China i verbruikt meer steenkool (sinds 1986), meer staal (1999), meer gsm’s (2001) en meer vlees (1992). De VS consumeert in 2007 wel nog drie maal meer olie en telt tweeëndertig maal meer luchthavens. Schaduwzijde is dat China i ook de snelst groeiende bijdrage levert aan de opwarming van de Aarde i. (01/06/2006)

Voor meer informatie over de opgang van China i en internationale arbeidsverdeling i lees artikel met link naar oorspronkelijke bronartikel

Een circulaire economie i is ontworpen voor hergebruik en herstel. Ze beoogt altijd het behoud van de hoogst mogelijke nuttigheidswaarde van producten, componenten en materialen. Daarbij maakt ze onderscheidt tussen biologische en technische levenscycli. Het doel is te komen tot een voortdurende positieve kringloopontwikkeling: die behoudt of verbetert natuurlijk kapitaal i, optimaliseert de opbrengsten en minimaliseert de systeemrisico’s door de eindige voorraden en de hernieuwbare stromen te beheren. Dat zijn meteen de principes van deze economie i.

In een echte circulaire economie i bestaat verbruik alleen maar via biologische stromen. Anders moet het niet om verbruik maar om gebruik gaan. Alle hulpbronnen worden hernieuwd in biologische kringlopen of hersteld en hergebruikt in de technische kringloop.

Bron van deze korte definitie is het Pala i boek Barrez Dirk i, Transitie. Onze welvaart van morgen, p.138.

Lees meer in de Pala i artikelreeks BETROUWBARE CIRCULAIRE ECONOMIE i - ga naar overzicht , naar de inleiding of meteen naar het eerste artikel

Maatschappelijk middenveld i vol leven

          In 1907 zijn honderd zesenzeventig duizend mensen lid van een niet-gouvernementele organisatie of ngo. Dit cijfer stijgt langzaam tot de jaren zestig. Vanaf dan lijkt de groei van de ngo’s niet meer te stuiten: in 1993 nadert hun gezamenlijke ledental negenentwintig miljoen.

          In 1995 zijn honderdvierenzestig miljoen werknemers i lid van een vakbond. De arbeidersbeweging i is tot vandaag veruit de grootste sociale beweging.

Het loopt niet altijd even vlot, maar we moeten durven opmerken dat overal ter wereld steeds meer mensen uiting geven aan hun emancipatiedrang. Ze verenigen zich in politieke organisaties, in bevrijdingsorganisaties, in vakbonden i; boeren, vrouwen, landlozen i, consumenten, minderheden, ze organiseren zich allemaal; er komen coöperaties i, en organisaties rond milieu, mensenrechten i, cultuur en nog veel meer organisaties, allemaal om meer greep te krijgen op hun levenscondities, om hun rechten uit te zoeken, te formuleren en op te eisen. Op dat maatschappelijke middenveld i tussen individu en overheid - de civiele samenleving i dus, wordt het gelukkig alsmaar drukker. Daar is er met andere woorden veel sociale beweging.

Het zijn deze bewegingskrachten die het democratiseringsproces van de wereldsamenleving verder stuwen. Zij verplichten de wereld om gaandeweg respect voor eenieders rechten af te dwingen. Natuurlijk gaat hun weg niet over rozen. Misschien zal iemand willen opmerken dat hun emancipatiestrijd moet leiden tot conflicten met de machthebbers. Dat is onmiskenbaar zo. Mensen krijgen hun emancipatie en ontvoogding zelden in de schoot geworpen. Bijna altijd wacht de confrontatie met andere belangen, met wie profijt haalt uit de bestaande situatie.

Daarbij mag men niet uit het oog verliezen dat uiteindelijk elke macht i het moeilijk krijgt om een georganiseerde samenleving te weerstaan. Wie verandering beoogt, moet dus vooral de samenleving of de mensen ‘uitdagen’, niet zozeer de machtsstructuren of machthebbers, dat komt dan vanzelf wel.

Het belang van de civiele samenleving i voor emancipatie en voor de goede werking van een democratie kan moeilijk overschat worden.

Uit Barrez Dirk i, Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw. Over leven in de 21ste eeuw', p.171-172. Het boek is uitverkocht maar nog te lezen als e-boek - klik hier

Deze informatie is ook te vinden onder de term middenveld i

Weblinks naar verwante artikels

Van vlag tot hashtag Blijven bewegingen motor van verandering in globaliserende wereld? | 8-10-2015

Sociale beweging versus civiele samenleving of middenveld | 17-9-2001

Bloeiende civiele samenleving doet mensenrechten respecteren en is rem op dictatuur | 17-11-2014

Gewogen en te licht bevonden | 5-6-2007

Als ze de wereld echt willen veranderen, moeten NGO’s voor zichzelf de lat hoger leggen | 1-11-2004

Welke toekomst voor onze Noord-Zuid-NGO’s? | 11-9-2007

wanneer landen hun buitenlandse schuldenlast i niet meer aankunnen, komen hun bankiers samen in de Club van Londen i om een schuldherschikking te onderhandelen.

deze club verzamelt 19 rijke landen die leningen geven aan ontwikkelingslanden. Wanneer het Internationaal Monetair Fonds i (IMF i) een schuldencrisis in een ontwikkelingsland vaststelt, onderzoekt die Club van Parijs i de mogelijkheden om de schuld te verminderen en/of te herschikken. In ruil daarvoor moeten die landen vanaf de jaren ’80 meer en meer hun economieën liberaliseren en hun overheidsuitgaven beperken.

Club van Parijs

deze denkgroep verzamelt sinds 1968 wetenschappers, economen, zakenmensen, internationale ambtenaren en toppolitici die een betere wereld betrachten.

Meest bekend is hun rapport De grenzen aan de groei i uit 1972, fel bejubeld en bekritiseerd, dikwijls verkeerd geciteerd.

De conclusies van het rapport zijn dat

1) bij ongewijzigde trends van bevolkingsgroei, industrialisering, vervuiling i, voedselproductie en uitputting i van de natuurlijke hulpbronnen de groeigrenzen binnen de 100 jaar worden bereikt,

2) verandering en de opbouw van een duurzame economie i mogelijk zijn en

3) als de wereld voor 2) kiest, we onze kans op succes vergroten naarmate we sneller beginnen.

Dit rapport zet het probleem van een duurzame ontwikkeling i, en vooral dan van de ecologische duurzaamheid i, op de wereldagenda. In 2004 verschijnt een actualisering.

De Club van Rome i werkt al die tijd via conferenties en rapporten.

In 2005 verschijnt het opvallende rapport Grenzen aan privatisering dat wel 50 gevallen van al dan niet gelukte privatiseringen uit de hele wereld onderzoekt en één algemene conclusie trekt, let op voor extremen. Het is een overtuigend pleidooi om pragmatisch tewerk te gaan en te kijken wat werkt, en wat niet werkt bij privatiseringen.

Bij de veertigste verjaardag van het rapport De grenzen aan de groei i verschijnt 2052. A Global Forecast for the Next Forty Years - dit boek biedt een vooruitblik en vertelt, in de woorden van de auteur, hoe stom mensen de volgende 40 jaar zullen zijn

Uit het jaar van de vijftigste verjaardag van deze Club dateert het rapport Come On! Zowel in de betekenis van Komaan! Je gaat me toch niet vertellen dat de huidige trends duurzaam zijn! Als van Komaan! Blijf toch niet vasthangen aan verouderde filosofieën en maak toch mee die spannende reis naar duurzaamheid i!

Club van Rome

Meer lezen in verwante Pala i artikels

Als het over privatisering gaat, zijn wij geen extremisten - over het rapport Grenzen aan privatisering i

2052 vertelt hoe stom mensen volgende 40 jaar zullen zijn - over het boek 2052. A Global Forecast for the Next Forty Years

Come On! is het jongste rapport van de Club van Rome - rapport uit 2018, de club wordt dan 50 jaar

Aangenomen door de Algemene Vereniging van Beroepsjournalisten in België (AVBB), de Belgische Vereniging van Dagbladuitgevers (BVDU) en de Nationale Federatie van Informatieweekbladen (NFIW) - sinds 1999 FEBELMA - in 1982.

De vrijheid van meningsuiting is één van de fundamentele rechten van de mens. Zij is een essentiële voorwaarde voor een goed voorgelichte publieke opinie.

Teneinde bij te dragen tot het behoud van de integriteit en de vrijheid van de pers hebben de BVDU en de AVBB de hierna volgende code van journalistieke beginselen aangenomen.

1) Persvrijheid

De persvrijheid is de voornaamste waarborg voor de vrijheid van meningsuiting zonder dewelke de bescherming van de andere fundamentele burgerrechten niet kan gewaarborgd worden.
De pers moet het recht hebben ongehinderd gegevens te verzamelen en informatie en commentaren te publiceren teneinde de vorming van de publieke opinie te verzekeren.

2) De feiten

De feiten moeten onpartijdig verzameld en weergegeven worden.

3) Onderscheid tussen informatie en commentaar

Het onderscheid tussen de weergave van de feiten en de commentaren moet duidelijk merkbaar zijn. Dit principe mag geen beperking vormen voor de krant om haar eigen visie en het standpunt van anderen weer te geven.

4) Respect voor verscheidenheid van opinie

De pers erkent en respecteert de verscheidenheid van opinie, zij verdedigt de vrijheid van publicatie van verschillende standpunten. Zij kant zich tegen elke vorm van discriminatie op grond van geslacht, ras, nationaliteit, taal, godsdienst, ideologie, volk, cultuur, klasse of overtuiging in de mate dat de alzo beleden overtuigingen niet in conflict komen met het respect voor de fundamentele rechten van de menselijke persoon.

5) Respect voor de menselijke waardigheid

De uitgevers, de hoofdredacteuren en journalisten moeten de individuele waardigheid en privacy respecteren; zij moeten iedere ongeoorloofde inmenging in persoonlijke pijn en smart vermijden, tenzij overwegingen i.v.m. de persvrijheid zoals onder artikel 1 bepaald, dit noodzakelijk maken.

6) Voorstellen van geweld

De misdaden, het terrorisme en andere daden van wreedheid en onmenselijkheid mogen niet geroemd worden.

7) Rechtzetting van foutieve informatie

Feiten en informatie die na publicatie ervan foutief blijken te zijn, moeten rechtgezet worden en dit zonder beperking, onverminderd de wettelijke beschikkingen inzake het recht op antwoord.

8) Bescherming van informatiebronnen

Vertrouwelijke informatiebronnen mogen niet onthuld worden zonder de uitdrukkelijke toelating van de aanbrengers.

9) Geheimhouding

De vrijwaring van het geheim karakter in privé- en staatsbelangen, zoals voorzien door de wet, mag de persvrijheid zoals onder artikel 1 bepaald niet aantasten.

10) Rechten van de mens

Indien er tegenstelling zou kunnen ontstaan tussen de beoefening van de vrije meningsuiting en andere fundamentele rechten van de mens, moeten uitgevers en hoofdredacteuren op eigen verantwoordelijkheid beslissen aan welk recht voorrang verleend wordt na raadpleging van de betrokken journalisten.

11) Onafhankelijkheid

De kranten en journalisten mogen aan geen enkele druk toegeven.

12) Advertenties

De advertenties moeten dermate opgemaakt worden dat de lezer ze niet kan verwarren met de berichtgeving.

Zie ook Verklaring der plichten en rechten van de journalist (1971)
zie ook media i

zie arbeidsnormen i

zie arbeidsnormen i

zie arbeidsnormen i

Eerst een ultrakorte definitie. In essentie gaat het bij commons i of gemeengoed i om alles wat mensen delen.
Of, net iets langer, het zijn hulpbronnen die gemeenschappelijk bezit zijn of gedeeld worden door gemeenschappen.

Gemeen goed coöperaties i zijn vaak de meest aangewezen oplossing om de commons i of gemeenschappelijke goederen te beheren, van natuurlijke hulpbronnen als grond of water tot erfgoed en intellectuele eigendom. Privatisering i van dat gemeen goed brengt bijna altijd waardeverlies mee en ontzegt de vrije toegang aan alle anderen. Maar ook overheden blijken al te dikwijls niet de beste beheerders van gemeen goed.

Lees ook het hoofdstuk 'Hoe beheren wat van iedereen is? Gemeengoed i' in het boek Coöperaties. Hoe heroveren we de economie?

Een uittreksel uit dat boek 'Coöperaties i buitenspel gezet in slag om energie' is hier te lezen

zie ook publiekciviele samenwerking i | publiekscoöperatie i | tragedie van de commons i

voor velen een vanzelfsprekend goede zaak want perfecte concurrentie i op een volledig vrije markt bevordert economische efficiëntie en leidt tot lagere prijzen. Die ideale mededinging is echter bedreigd wanneer er maar één (monopolie) of enkele (oligopolie) aanbieders zijn, door prijsafspraken of door fusies tussen concurrenten.
Velen vrezen dat in een steeds vrijere wereldmarkt onbegrensde concurrentie i ons zuur zal opbreken als ze niet samen gaat met afdwingbare mondiale sociale en milieunormen. Anders leidt die concurrentie i tot slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden, sociale achteruitgang, afbraak van de welvaartsstaat, milieuverloedering en ondermijning van de democratie.
In arme landen zoals Bangladesh, India en Sri Lanka zijn door de toegenomen concurrentie i de lonen in de kledingindustrie sinds het eind van vorige eeuw zelfs gedaald. Werkweken van zeventig uur zijn geen uitzondering en talrijk zijn de inbreuken tegen de vakbondsvrijheid. Nog altijd is er kinder- en dwangarbeid. De druk die van de economische globalisering i uitgaat vernietigt werkgelegenheid in het formele circuit om die te vervangen door niet-gereglementeerd thuiswerk en productie in illegale ateliers. Natuurlijk is dat werk i slechter betaald, zijn contracten ver te zoeken en is er geen sprake van sociale bescherming of controle op veiligheid i en gezondheid.

Op 18 maart 2007 is het zover. De Unesco i Conventie over de Bescherming en Promotie van de Culturele Diversiteit is van kracht geworden.
Die conventie is belangrijk als tegenwicht voor de huidige globalisering i die de economie i bijna ongeremd buiten haar oevers doet treden. Ze legt haar regels van concurrentie i, privatisering i of commercialisering op aan samenleving, media i, wetenschap i en zelfs onderwijs, waar ze dikwijls meer schade dan goed aanricht.

We zien b.v. hoe de wetenschap i via contractonderzoek met de industrie haar waarden van vrij onderzoek en openbaarheid verkoopt.
We merken hoe de pletwals van een westerse economie i en cultuur die zich overal opdringt al te dikwijls de talen, levenswijzen en culturen van vele gemeenschappen in verdrukking brengt, van nomaden die niet meer mogen rondtrekken tot oerwoudbewoners die hun bossen gekapt zien.
In een poging dit culturele deficit i te keren, keurde de Unesco i op 20 oktober 2005 de Conventie Culturele Diversiteit i goed zodat landen b.v. hun eigen filmproductie mogen ondersteunen, een forse uitzondering op het principe van vrijhandel i.

Intussen hebben tweeënvijftig landen de Conventie geratificeerd, daarbij ook de Europese Unie i, en dat is een primeur.

Unesco website over Conventie Culturele Diversiteit (ook in Frans en Spaans)

Global Alliance for Cultural Diversity (ook in Frans en Spaans)

Een coöperatie i is een bedrijf

Wanneer consumenten, producenten, werknemers i of gewoonweg mensen zich vrijwillig verzamelen en samenwerken in een autonome vereniging om hun gemeenschappelijke behoeften te bevredigen, vormen zij een coöperatie i.

Die is economisch bedrijvig maar niet om maximale geldelijke winst na te streven voor haar aandeelhouders, zoals een naamloze vennootschap of ander privébedrijf, wel om de gedeelde economische, sociale, culturele en/of ecologische doelstellingen te realiseren van de coöperanten. Ze halen er voordelen uit die ze onmogelijk individueel zouden kunnen realiseren.

Belangrijk om op te merken is dat coöperaties i wel degelijk bedrijven i zijn. Ook de Internationale Coöperatieve Alliantie i (ICA), dat is de mondiale koepelorganisatie, hamert daar op; maar evenzeer, en daarin onderscheiden ze zich van andere bedrijven i, dat ze in handen zijn van de leden en door hen worden geleid. Al die leden hebben een gelijkwaardige stem in hun onderneming en ze beheren hun onderneming democratisch.

Niet geldgedreven, maar waardegedreven

Wat hier meteen uit blijkt, is dat coöperatieve bedrijven i niet in de eerste plaats financiële winst nastreven maar veel meer waardegedreven zijn. Natuurlijk is voldoende winst nodig om met de nodige investeringen de toekomst veilig te stellen en om een gerechtvaardigd dividend i uit te keren voor het kapitaal i dat de coöperanten verschaffen. Veel essentiëler voor coöperaties i dan winst zijn echter de talrijke waarden die ze willen waarmaken.

Het zelf nemen van verantwoordelijkheid en de daarmee verbonden waarde van zelfredzaamheid behoren daartoe. Gelijkheid is natuurlijk ook een coöperatieve waarde, en billijkheid, verder ook solidariteit. ICA herinnert eveneens aan de ethische waarden die altijd al hoorden bij het coöperatieve gedachtegoed, de openheid voor nieuwe leden, eerlijkheid, sociale verantwoordelijkheid en zorg dragen voor anderen. Niet verbazingwekkend springt zeker de waarde van democratie in het oog, de wil tot participatieve besluitvorming en democratische controle en eigenaarschap. Ze is hier vernoemd als laatste waarde, niet omdat ze de minste zou zijn maar net om ze extra in de verf te zetten.

Geen politieke democratie zonder economische democratie

De coöperatieve ondernemingsvorm is een belangrijke hefboom om niet enkel politieke democratie maar ook economische democratie te realiseren. Bedenk immers dat democratie pas echt betekenis krijgt wanneer het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek maar ook economisch krachtig doorbreekt en dus zowel de politieke democratie als haar economische zuster sterk ontwikkeld en heel levenskrachtig zijn.

Het recht op kapitaal i en het recht om welvaart te creëren – basisrechten voor alle mensen - vormen fundamenten van die economische democratie. Wanneer de mens zijn of haar arbeid i inbrengt in een breder productieproces komt het erop aan die essentiële doelstelling van het democratiseren van onze economie i waar te maken. Ze krijgt uitwerking door medebeheer, zelfbeheer, coöperatieve samenwerking, gezamenlijke eigendom van productiemiddelen en andere democratische economische organisatievormen. Het is in het licht van deze ambitie om de economische democratie te realiseren dat de kracht van coöperaties i haar volle betekenis krijgt. (1)

Waardegedreven als ze zijn, geven coöperaties i op basis van hun principes vorm aan de economische democratie. Dat is van een onschatbare waarde omdat democratie maar echt betekenis krijgt wanneer het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek maar ook economisch krachtig doorbreekt.

Bron: Barrez Dirk i, Coöperaties. Hoe heroveren we de economie? , 2014, p.28-29 - voor info en bestellen klik hier

(1) Zie ook Barrez Dirk i, Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving, 2008, p. 55-64 - voor info en bestellen klik hier

zie coöperatie i

Deze organisatie onderzoekt de invloed van grote bedrijven i en vooral multinationals op samenleving en milieu.

www.corporatewatch.org.uk

Wil meer democratische controle over multinationals in het belang van mensenrechten i, werknemersrechten en ecologische rechtvaardigheid.

www.corpwatch.org

Onaanvaardbare manier om rijk te worden.

Het kunnen politici of ambtenaren zijn die misbruik maken van hun functie en verantwoordelijkheid; of managers van grote bedrijven i die de boeken vervalsen en zich verrijken ten koste van aandeelhouders, personeel of samenleving; of financiers die fortuinen vergaren of basis van misleidende informatie of voorkennis.

De huidige globalisering i doet de economie i bijna ongeremd buiten haar oevers treden. Ze legt haar regels van concurrentie i, privatisering i of commercialisering op aan samenleving, media i, wetenschap i en zelfs onderwijs, waar ze dikwijls meer schade dan goed aanrichten. We zien b.v. hoe de wetenschap i via contractonderzoek met de industrie haar waarden van vrij onderzoek en openbaarheid verkoopt. We merken hoe de pletwals van een westerse economie i en cultuur die zich overal opdringt al te dikwijls de talen, levenswijzen en culturen van vele gemeenschappen in verdrukking brengt, van nomaden die niet meer mogen rondtrekken tot oerwoudbewoners die hun bossen gekapt zien. In een poging dit culturele deficit i te keren, keurde de Unesco i op 20 oktober 2005 de Conventie Culturele Diversiteit i goed zodat landen b.v. hun eigen filmproductie mogen ondersteunen, een forse uitzondering op het principe van vrijhandel i.

onder de toelichting overzicht van belangrijke Pala i artikels met link

We staan allen onder toezicht. Op internet i worden we gevolgd en geclassificeerd.

En waarom al die datajacht? Onze meest persoonlijke gegevens, overtuigingen, zelfs persoonlijkheidskenmerken zijn koopwaar geworden.

Dit heeft geleid tot de grootste geld i- en machtsconcentratie ooit in handen van privé concerns: GAFAM, te weten Google (Alphabet), Apple, Facebook (Meta Platforms), Amazon, Microsoft.

Overheden, zelfs de zich meest democratisch wanende, concentreren zich allerminst op de bescherming van hun burgers tegen de monopolistische dataverzamelaars, nochtans een kerntaak. In plaats daarvan profiteren ze van hun bestaan om zelf grootschalig burgers te kunnen bespioneren.

Datastrijd met zware gevolgen

Niet enkel raken we onze privacy kwijt.

Ook ons koopgedrag wordt verregaand gemanipuleerd.

Evenals ons kiesgedrag: Brexit, Trump,…

En ook ons gedrag tout court: de grootste politieke excessen vertonen zich blijkbaar zelfs in de meest bevolkingsrijke landen. China i met zijn op de rails gezette sociaalkredietsysteem. India met Aadhaar, een identificatieprogramma dat afnemen van vingerafdrukken en irisscans voor tal van zaken verplicht wil stellen.

Belangrijkste Pala i artikels met betrekking tot datademocratie i

We staan allen onder toezicht (28 november 2018)

We worden gevolgd en geclassificeerd. Onze meest persoonlijke gegevens, overtuigingen, zelfs persoonlijkheidskenmerken zijn koopwaar geworden. In plaats van hen te beschermen tegen datareuzen profiteren overheden ervan om zelf grootschalig burgers te bespioneren. Zeg niet dat u het niet wist.

1 jaar GDPR: is uw privacy beschermd? (27 mei 2019)

Al een jaar leren we leven met GDPR. Zijn burgers nu beter beschermd tegen digitale reuzen als Google en Facebook? De leden van de werknemerscoöperatie i Nestor zijn daar niet van overtuigd.

E-prikkeldraad en de herovering van de digitale commons (13-02-2017)

We kennen al lang de voordelen van kennis delen, denk aan boeken en bibliotheken. Maar blijft dat lukken nu vooral Google, Facebook, Uber, Airbnb … niet ophouden hun elektronische prikkeldraad te plaatsen in wat eigenlijk de publieke ruimte van internet i is?

Deze bijdrage bouwt verder op Keizer Facebook. Sociale netwerken helemaal niet sociaal - een analyse (28-10-2010)

Als algoritme bepaalt wie steun krijgt, is er geen sociale zekerheid voor iedereen (21 augustus 2023)
Om te beslissen over wie al dan niet kan genieten van steun, vertrouwen overheden steeds meer op automatisering. Zo vallen velen echter onterecht uit de boot… en sneuvelt het recht van iedereen op sociale zekerheid i.

De nodige impact, de juiste schaal (27/3/2018)

Fairphone, Framadrive en tal van andere noodzakelijke alternatieven om onze wereld te verduurzamen hebben één grote beperking: ze zijn niet goed bezig, of zeker niet goed genoeg.

Wie informatie zoekt, die vindt... maar niet met Google (19/12/2016)

Digitale prikkeldraad bestrijden - Global Commission on Internet Governance (11/3/2014)

zie ook antimonopoliewetten i digitaal i

Voor vele jongeren – in dit geval al wie pakweg jonger dan 50 is – zal het een koude douche zijn, of zelfs ronduit schokkend. Wanneer ze weet krijgen van het rapport The Limits of Growth i uit 1972, dat toen al accuraat de toename van de CO2-concentratie voorspelde mét als oorzaak de verbranding van fossiele brandstoffen door de mens, zullen ze zich terecht afvragen: ‘Maar waar is jullie verstand gebleven? Politiek, economie i en samenleving wisten al die tijd dat de wereld een gevaarlijke, onhoudbare koers aan het varen was. Waarom hebben jullie – politici in de allereerste plaats – decennia gewacht om in te grijpen?’

Het besef van het belang en de dringendheid van een omslag was evenwel groot in die tijd. Ter illustratie, nog datzelfde jaar verscheen onder andere de Nederlandse vertaling van The Limits of Growth i met als titel Rapport van de Club van Rome i. De grenzen aan de groei i. Het rapport was inderdaad bedoeld voor die denkgroep. Die verzamelt sinds 1968 en tot vandaag wetenschappers, economen, zakenmensen, internationale ambtenaren en toppolitici uit alle werelddelen. Ze delen een grote bezorgdheid over de problemen die opduiken voor de mensheid. Daarom vragen ze in 1970 aan de Systems Dynamics Group van het befaamde Massachusetts Institute of Technology (MIT) om een studie te maken.

De grote verdienste van dat rapport is dat het uitgaat van het wereldsysteem Aarde i en wijst op de onhoudbaarheid van de groeitrends inzake industrialisering, bevolking, vervuiling i, voedselproductie en uitputting i van natuurlijke hulpbronnen. Het poneert ook zonneklare conclusies.

Een ecologisch en economisch evenwicht is mogelijk

Wie zal vandaag de drie conclusies uit The Limits of Growth i tegenspreken? Ten eerste: bij ongewijzigde trends zullen we binnen honderd jaar de grenzen aan de groei i bereiken. Ten tweede: het is mogelijk die trends te veranderen en een toestand van ecologisch en economisch evenwicht op te bouwen. Ten derde: als alle volken het tweede verkiezen, zal de kans op succes groter zijn naarmate ze sneller beginnen.

Nogmaals, dat alles dateert uit 1972, en weinig informatie raakt in die tijd meer verspreid over de aardbol of krijgt meer aandacht. Er is zelfs niet de minste reden voor excuses in de aard van ‘dat wisten we niet’ of ‘dat konden we niet weten’.
 

Bron voor deze term is het boek Barrez Dirk i, Transitie. Onze welvaart van morgen, p.19-20

De Val der Engelen i. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen is een boek dat Dirk Barrez schreef in 1991 over "de ontaarding van de internationale samenwerking" zoals in de titel van de inleiding staat.

Te langzaam dringt door hoe belangrijk het geheel van mensenrechten i is dat onze wereld moeizaam heeft opgebouwd. Burgerlijke en politieke rechten, economische, sociale en culturele rechten, ze wijzen allemaal de weg naar een meer menselijke wereld.

De auteur acht de niet-gouvernementele ontwikkelingsorganisaties (NGO's) onvervangbaar als zij streven naar veranderingen in de wereldverhoudingen tussen Noord en Zuid die vandaag tot de miskenning van zovele mensenrechten i leiden.

Hulp is de allerarmste vorm van samenwerking

Maar er rijzen problemen als NGO's vergeten dat hun opdracht om mensenrechten i draait en bijna uitsluitend vertalen in financiële hulp. Want hulp is net de allerarmste en allerslechtste en dus meest verwerpelijke vorm van internationale samenwerking. Waarom?

Ten eerste omdat hulp het ontwikkelingsprobleem niet meer in termen van mensenrechten i - en dus in politieke termen - plaatst maar wegbergt in de sfeer van de hulp, de caritas, de liefdadigheid.

Ten tweede omdat de NGO's de mythe creëren en koesteren dat hun hulp, hun ontwikkelingssamenwerking i ook echt zou helpen de problemen van de Derde Wereld i op te lossen.

Ten derde omdat NGO's die vergeten dat hun opdracht om mensenrechten i draait en een politieke uitdaging is, niet meer zijn dan hulporganisaties. Ze worden meer deel van het probleem dan van de oplossing.

Inhoud van De Val der Engelen i

Na een inleidende blik op de echte wereld vandaag en op het ontstaan van NGO's, toont dit gewild striemend pamflet in een eerste deel dat het de NGO's vooral om geld i is te doen.

Dan volgt het kernprobleem: we ontdekken dat de NGO-hulp niet bijdraagt tot de ontwikkeling i van Derde Wereldlanden en waarom hun hulp niet kan werken.

Het derde deel verdiept zich in de verblindingsmachine die de NGO-wereld is geworden.

De uitleiding waarschuwt voor dooddoeners en schetst de contouren van een mogelijk alternatief.

"Meest besproken onuitgegeven boek"

Nog voor het pamflet uitgegeven geraakt, doet De Val der Engelen i ongezien veel stof opwaaien: kranteninterviews, debatten, massaal bijgewoonde discussieavonden, voorpublicaties, verspreiding van ongeautoriseerde kopieën, zelfs boekbesprekingen... Al vindt het twee jaar lang geen uitgever - meer dan één krabbelt terug onder NGO-druk, een democratisch land onwaardig - mee daardoor wordt het al die tijd misschien wel het "meest besproken onuitgegeven boek".

Uiteindelijk verschijnt De val der engelen i. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen, 1991, 79 p. in Het orkest van de Titanic. Werken aan andere Noord-Zuid verhoudingen, een boek uitgegeven door VUBpress & Student Aid in 1993. Zij zorgen mee voor een bredere en betere publieke discussie.

Op zowel onorthodoxe als klassieke wijzen slaagt het pamflet in zijn ambitie om een debat en een open dialoog te stimuleren over de doelstellingen van NGO's en de essentie van internationale samenwerking. Als reactie ontstaat onder andere de denkgroep Ekstermolengroep.

Twintig en zelfs dertig jaar na het schrijven blijft De Val der Engelen i meer dan eens een referentie in het nog altijd aan de gang zijnde debat over de rol van de NGO's in onze globaliserende wereld waarin de rechten van mensen, samenlevingen én de Aarde i zwaar miskend blijven.

Lees ook
Negen redenen waarom hulp niet helpt | Samenvatting van de in De Val der Engelen i uiteengezette redenen, argumenten, mechanismen waarom of waardoor hulp niet helpt | 12-12-1992

Vind de inhoudstafel van het pamflet onderaan het volledige artikel De Val der Engelen. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen

Boekinfo
Barrez Dirk i, De Val der Engelen i. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen, 1991, 79 p. in Hans Achterhuis, Dirk Barrez, Yash Tandon, Melanie Schellens, Antonio Elizalde, Alan Fowler, Jean Bossuyt, Het orkest van de Titanic. Werken aan andere Noord-Zuid verhoudingen, VUBpress & Student Aid, 1993, 216 p.

Meer lezen
Welke toekomst voor onze Noord-Zuid NGO's? | 11-9-2007
Ontwikkelings- en milieuwereldje moeten uit hun cocon | 17-11-2015
Jawel, ontwikkeling en transitie zijn heel verwant | 15-5-2017
Van vlag tot hashtag? | 8-10-2015
Verafgoding van dictators | 26-11-2016

eind 2002 sluit Philips Hasselt de deuren, 1400 mensen verliezen hun job, het werk i verhuist vooral naar Hongarije en China i. Textiel- en confectiefabrieken van Mexico tot Tunesië en Bangladesh ervaren de mokerslag van de Chinese industrie.

Delokalisatie i – de verhuis van economische activiteiten naar andere landen of regio’s - overkomt miljoenen werknemers i, in rijke landen én in arme landen. Economische activiteit verschuift steeds sneller doorheen de wereld, op zoek naar de goedkoopste en voordeligste plekken. Die vrijheid om te ondernemen leidt dikwijls tot grotere productiviteit en betere producten. Delokalisatie i hoeft niet negatief te zijn, op voorwaarde dat er nieuwe werkgelegenheid komt en opvang voor wie toch uit de boot valt. En waar het werk i naartoe gaat moeten de mensen meer gaan verdienen en betere arbeidsvoorwaarden verkrijgen. Maar ook een negatief scenario is mogelijk. De ongeremde jacht op de goedkoopste en meest onbeschermde arbeid i verandert het mondiale economische speelveld in een strijdperk met vooral verliezers. Voor steeds meer mensen is werk i, inkomen en dus het leven zelf wankel. Ongelijkheid en armoede i groeien. Uiteindelijk verliest ook de economie i zelf bij zoveel dalende koopkracht. Om dit scenario te voorkomen moeten we dringend afspreken welke minimale regels van sociale bescherming en zekerheid niet langer straffeloos mogen overtreden worden in de wereld.

We moeten ons hoeden voor een al te somber toekomstbeeld. De leegloop van de industrielanden is niet voor morgen. De volledige of gedeeltelijke sluiting van een Belgische fabriek om ze ergens anders neer te poten, blijft eerder uitzonderlijk. Het komt vaker voor dat bedrijven i elders filialen oprichten om een gedeelte van de productie uit te besteden, een ander product te ontwikkelen of een nieuwe markt aan te boren. Er is dus een groot verschil tussen de zogenaamde delokalisatie i met afbouw die gelukkig niet zo veel voorkomt en delokalisatie i met expansie of diversificatie.

artikel en video over het verhaal van Philips Hasselt

de economie i is de voorbije decennia door het wegvallen van vele grenzen als het ware in de mondiale champions league gaan spelen. Maar overheid en samenleving spelen vooral nog nationaal, een beetje Europees en veel te weinig op wereldschaal. Zo verliezen ze hun democratische greep die hen binnen de nationale grenzen in staat stelde de nodige sociale en ecologische spelregels op te leggen aan de economie i en haar te gebruiken om de welvaartsstaat te realiseren. Dat lukt niet langer wanneer de economische macht i huist bij multinationals, enkele grote landen, instellingen zoals IMF i en bovenal zoiets ongrijpbaars als de volledig vrije wereldmarkt. Het democratisch deficit i kan enkel maar worden overwonnen indien politiek en samenleving zich op wereldvlak organiseren om de economie i afdwingbare regels op te leggen. Daarvoor moet ook de overheersende opvatting sneuvelen dat politiek zich ver moet houden van de economie i.

Ander woord voor ontwikkelingslanden, arme landen of het Zuiden.

Oorspronkelijk maakte de term het onderscheid met de eerste wereld van de Verenigde Staten en zijn bondgenoten, het ‘westerse blok’, en met de tweede wereld van de Sovjetunie en zijn bondgenoten, het ‘oosterse blok’.

Die tweede wereld bestaat eigenlijk niet meer, maar daarom schuift de Derde Wereld i nog niet op.

Al in de nadagen van het kolonialisme werden de arme landen gedoopt met de afschuwelijke verzamelnaam ‘Derde Wereld i', waarmee talloze verschillende mensen, volkeren, culturen en vormen van levensvoorziening zomaar op één hoop werden gegooid. We zullen het jammer genoeg met die benaming moeten stellen.

Er is ook wel een verantwoorde reden om de grof veralgemenende begrippen Derde Wereld i of het Zuiden te gebruiken. Er is namelijk een punt van gemeenschappelijkheid dat deze zo verscheiden wereld vertoont, of beter, opgedrongen heeft gekregen. Toen het Westen zich ontwikkelde en zich militair en economisch de sterkste wist, heeft het op nietsontziende wijze zowat de hele wereld in die ‘ontwikkeling i' betrokken. Die wereld bood uitzonderlijk succesvol weerstand - Japan -, ging vaker ten onder - Inca's, Azteken - en moest meestal de aftocht blazen op militair, politiek, economisch en soms zelfs cultureel en religieus vlak. De onderontwikkeling was in gang gezet, de Noord-Zuiddeling werd een
nieuw en vrij duurzaam gegeven. Ironischerwijze is de kloof tussen Noord en Zuid het sterkst gegroeid toen het kolonialisme naar de geschiedenisboeken was verwezen.

De jongste decennia is de wereld echter complexer geworden. Nieuwere industrielanden als Zuid-Korea of Taiwan kunnen maar moeilijk nog tot de Derde Wereld i worden gerekend. En landen als China i, India of Brazilië behoren minstens tot een heel andere categorie dan de meeste Afrikaanse of dan de Centraalamerikaanse landen.

Vroeger al liep de kloof tussen rijk en arm natuurlijk niet enkel tussen maar ook door de samenlevingen binnen landen zelf. Vandaag is dat meer dan ooit het geval. De Derde Wereld i rukt op in de traditionele ‘eerste wereld', en die eerste wereld tref je ook meer aan in die vroegere ‘Derde Wereld i'. Overal neemt de inkomenskloof i tussen arm en rijk toe.

wie de vrije markt en niets dan de markt wil laten spelen, ziet graag zoveel mogelijk regels afgeschaft. Dereguleren hangt dus nauw samen met liberaliseren, normen en wetten zouden enkel maar hinderlijk zijn voor de vrije markt. Niemand kan beweren dat een wettendiarree zoals b.v. in België het samenleven beter maakt, al is het maar omdat vele wetten dode letter blijven. Al even dwaas is om niet de voordelen van een goede marktwerking te plukken. Maar meest dwaas is de ambitie om regelgeving en overheden volledig uit het economische leven te bannen, want dat maakt één regel dominant, dan telt enkel nog het recht van de sterkste en de rijkste. Als het om onze welstand draait, om wat we in het leven nodig hebben en belangrijk vinden, zijn het wetten die de rechten van de zwakkeren beschermen, of het nu gaat om werknemers i, kleine ondernemers of zelfstandigen, consumenten, het milieu, inheemse volkeren, ja zelfs aandeelhouders.

zie ook liberalisering i, neoliberalisme, privatisering i

In het eerste decennium van de eenentwintigste blazen ze bij de Dexia i bank zowat de grootste luchtbel uit het financiële universum. Vanaf 2007, en zeker vanaf 2008, kon een nuchter waarnemer opmerken dat deze bank zich had geïnstalleerd op een vulkaan van rommelkredieten.

In september 2008 liep het volledig fout… alleen was het niet Dexia i dat de rekening moest betalen van zijn gokschulden. Omdat Dexia i – net als Fortis en KBC – een zogenaamde systeembank is, kon ze afdwingen om te worden gered op kosten van de belastingbetaler.

Najaar 2011 gebeurt het niet langer onvoorstelbare opnieuw: Dexia i klapt ineen en moet een tweede maal worden gered.
Opnieuw wordt de rekening doorgeschoven naar de vooral Belgische royale belastingbetalers. De overheid zegt toe om maar liefst 54 – vierenvijftig – miljard euro aan risicokredieten af te dekken bij Dexia i. Even voluit in cijfers: 54.000.000.000 euro, een onvoorstelbaar groot bedrag.

Overzicht van Pala i artikels over de ineenstorting van de bank Dexia i - zie verder ook onder geld i

66. Tijd voor ernstige beslissingen over geld. We maken van Fortis en Dexia opnieuw 'onze' banken (30-9-2008)

Schade en scherven Dexia-debacle niet te overzien (27-10-2011)

Gokstaat België – nu het Dexia stof gaat liggen, wat hebben we geleerd? (11-10-2011)

Moet de welvaartstaat afgebroken om de schuld van Dexia te betalen? (1-3-2012)

België, kolonie van Frankrijk (14-3-2012)

Na de Dexia-commissie: gelach, verwondering en ontgoocheling (27-3-2012)

Dexia-debacle: alleen de Belgische burgers verdienen kwijting (13-5-2012)

Publiekscoöperaties voor Proximus, Belfius en VRT de betere oplossing (22-1-2014)

Alom oprukkende digitalisering, nog versterkt door artificiële intelligentie, is ongetwijfeld één van de allerbelangrijkste mondiale dynamieken vanaf het laatste kwart van de twintigste eeuw...

Een (r)evolutie waar heel veel bedenkingen over te maken zijn, vooral dan:

- de nooit geziene economische machtsconcentratie die de huidige digitalisering meebrengt;

- de al bijna even ongeziene argeloosheid van samenleving en politiek;

- de grote risico's en gevaren van al te losgelaten digitalisering, algoritmes en artificiële intelligentie;

- de nood aan  gedecentraliseerde digitalisering en
aan echte datademocratie i.

Dit zijn de belangrijkste Pala i artikels:

Van zogenaamde ‘sociale media’ tot AI, argeloosheid is de rode draad | 25 mei 2023
Ineens lijkt AI of artificiële intelligentie overal terwijl ze eigenlijk al decennia in opmars is. Maar er vindt inderdaad een versnelling plaats. En argeloosheid daarover kunnen we maar beter missen, zeker nu zelfs de bazen van OpenAI, Alphabet en Microsoft regulering vragen: alsof Exxon in 1965 zou vragen om een klimaatakkoord.

De veiligheid van AI: Bletchley Verklaring | 15 november 2023
De eerste landenconferentie over mogelijkheden en risico’s van artificiële intelligentie, en de nood aan internationale samenwerking, heeft de Bletchley Declaration opgeleverd. Maar hoeveel overeenstemming is er echt?

Als algoritme bepaalt wie steun krijgt, is er geen sociale zekerheid voor iedereen | 21 augustus 2023
Om te beslissen over wie al dan niet kan genieten van steun, vertrouwen overheden steeds meer op automatisering. Zo vallen velen echter onterecht uit de boot… en sneuvelt het recht van iedereen op sociale zekerheid i.

Wereld onbehaaglijk gewrongen tussen VS en China, tussen metamacht en totalitarisme | 25 april 2022
De VS als - voorlopig nog - enige supermacht en Amerikaanse internetgiganten als overwinnaars van globalisering i en digitalisering… met enkel China i als ernstige uitdager. Kan de rest van de wereld nog een ongebonden weg uit?

Wie beheerst de nieuwste onderzeekabels? | 16 januari 2022
Heel lang beheerste het Britse rijk de cruciale onderzeekabels. Vandaag hebben de datamultinationals Alphabet, Meta en Microsoft die ambitie. Waarom? Die communicatiekabels met namen als Marea en Dunant verzorgen vrijwel alle overzeese datatrafiek.

The Facebook Files | 5 oktober 2021
Facebook ligt de jongste tijd zwaar onder vuur. Maar waarmee begon dat? De Facebook files van The Wall Street Journal, en die gaan nog over veel meer dan de schade die Instagram aan jongeren toebrengt.

Hoe omspringen met artificiële intelligentie systemen? | 5 april 2019
We gebruiken artificiële intelligentie of AI al lang, denk bijvoorbeeld aan online suggesties voor boeken, muziek of wat dan ook. Met het oprukken van AI systemen rijzen er echter fundamentele politieke vragen. Hoeveel macht i geven we aan de technologie en de bedrijven i die er gebruik van maken? Hoe verzoenen we hun activiteiten met privacy en andere essentiële democratische waarden en mensenrechten i?

We staan allen onder toezicht | 28 november 2018
We worden gevolgd en geclassificeerd. Onze meest persoonlijke gegevens, overtuigingen, zelfs persoonlijkheidskenmerken zijn koopwaar geworden. In plaats van hen te beschermen tegen datareuzen profiteren overheden ervan om zelf grootschalig burgers te bespioneren.

E-prikkeldraad en de herovering van de digitale commons | 13 februari 2017
We kennen al lang de voordelen van kennis delen, denk aan boeken en bibliotheken. Maar blijft dat lukken nu vooral Google, Facebook, Uber, Airbnb … niet ophouden hun elektronische prikkeldraad te plaatsen in wat eigenlijk de publieke ruimte van internet i is?

Keizer Facebook. Sociale netwerken helemaal niet sociaal - een analyse | 28 oktober 2010
Zijn we zo hard op ons hoofd gevallen dat we onze vrijheid van communicatie inleveren bij Facebook en andere zogenaamde sociale netwerksites? Zo gek deze nieuwe almachtige keizers te laten beslissen over wat wel en niet mag in het samenlevingsverkeer? Zo dom om te begrijpen dat de nieuwe sociale netwerken helemaal niet zo sociaal of publiek zijn?

zie ook antimonopoliewetten i datademocratie i

Vind alle artikels over digitalisering onder het thema digitaal

Als een bedrijf financiële winst maakt, kan die (deels) worden gebruikt om de aandeelhouders te vergoeden voor het geld i dat ze ter beschikking stellen. De winst die wordt uitbetaald wordt gedeeld door alle aandelen. Dat bedrag is dan het dividend i per aandeel.

dividend i in een duurzame economie i

Voor duurzame coöperaties i en bedrijven i is financiële winst geen doel op zich, de maatschappelijke doelen staan voorop. Toch is in een duurzame economie i een verantwoorde vergoeding van het kapitaal i van de vennoten niet zonder belang.

Dat is natuurlijk zo omdat ze risico lopen en hun vertrouwen cruciaal is om hun geld i te blijven investeren. Voor de hoogte van het dividend i is zeker de vergelijking relevant van duurzame bedrijven i uit een zelfde economische sector, bijvoorbeeld energiecoöperaties.

Belangrijk om weten is dat een sterk uiteenlopend financieel presteren op de middellange en lange termijn een enorm verschil aan beschikbaar duurzaam kapitaal i, zie daarvoor onder financieel rendement i.

België - vrijstelling dividenden

Dividenden zijn vrijgesteld van belasting voor aanslagjaar 2019 (inkomsten 2018) tot 640 euro per belastingplichtige en per jaar. De betaalde roerende voorheffing is te recupereren via de belastingaangifte.

De officiële informatie over deze vrijstelling vindt u bij de Federale Overheidsdienst Financiën

zie kantelpunt i en niet-lineariteit i

zie maatschappelijk verantwoord ondernemen i

Duurzaamheid i is op een efficiënte wijze de gerechtvaardigde materiële behoeften kunnen invullen van alle nu levende wereldburgers, zonder het vermogen van de komende generaties aan te tasten om in hun behoeften te voorzien. Dat is de vrijwel perfecte definitie van duurzaamheid i, en ze is in grote mate schatplichtig aan het VN rapport Our Common Future i uit 1987.

Duurzaamheid i wil dus een goed presterende economie i die zowel onze planeet respecteert als de mens, daarvoor moeten we minstens het natuurlijk kapitaal i in stand houden. Daar zijn we nog heel ver veraf.

Let wel op. De veelgebruikte voorstelling alsof we duurzaamheid i moeten zoeken ergens midden in het raakveld van het drietal planeet – samenleving - economie i is een farce. Want die systemen bestaan niet naast elkaar. Neen, het economische systeem - de economie i - maakt deel uit van het grotere sociale systeem - de samenleving – dat op zijn beurt een deel is van het nog grotere aardse ecosysteem – de planeet.
Hieruit volgt dat de economie i maar duurzaam kan zijn als ze de sociale grenzen van de samenleving respecteert. En zowel de economie i als de samenleving heeft maar een duurzame toekomst binnen de ecologische of planetaire grenzen i die de planeet dicteert.

zie ook onder transitie i
zie ook duurzame economie i, duurzame ontwikkeling i, duurzame ontwikkelingsdoelen i

www.unep.org

Onder druk van de buitenwereld die meer transparantie wil van bedrijven i over hun milieu beleid en hun sociaal beleid groeit er in de economische wereld sinds eind vorige eeuw een beweging die pleit om niet enkel aandacht te besteden aan de winstcapaciteit van de bedrijven i. Bedrijven i moeten ook de sociale en de ecologische balans van hun activiteiten in rekening brengen. In het Engels spreekt men van de drie P's, profit, people en planet, wat in onze taal misschien best vertaald kan worden met winst, mensen en Aarde i. Op elk van die drie terreinen moeten bedrijven i nagaan wat hun resultaten zijn.

In de jaren negentig duiken de eerste milieurapporten op, met als voorlopers bedrijven i als Monsanto en Norsk Hydro. Volgens KPMG stellen in 2000 al achthonderd bedrijven i een sociaal en ecologisch rapport op, vijf jaar later zijn er dat al negentienhonderd. De helft daarvan is gecertificeerd door een buitenstaander. Bovenop is er een trend om niet enkel de eigen milieuverplichtingen te onderzoeken maar veel bredere duurzaamheidsrapporten over het sociaal beleid en de ecologische impact af te leveren. De kwaliteit en de betrouwbaarheid van deze niet-financiële berichtgeving neemt snel toe. En wellicht brengt de toekomst meer externe certificering, komen er ook wettelijke verplichtingen om zulke rapporten te publiceren en evolueren we naar een aantal standaard rapporteringsschema’s.

Voor de evaluatie van arbeidsvoorwaarden bestaat intussen al de Social Accountability 8000 standaard, voor duurzaamheidsrapporten is er de standaard AA1000AS en voor de evaluatie van milieubeleid heeft de Europese Unie i EMAS ontwikkeld. Maar het lijkt erop dat Global Reporting Initiative i (GRI) zich aan het opwerken is tot de universele standaard voor duurzaamheidsrapportering. Dit alles mag niet doen vergeten dat verreweg de meeste bedrijven i nog allerminst participeren aan deze evolutie.

zie Global Reporting Initiative i, maatschappelijk verantwoord ondernemen i

Als we van lokaal tot globaal onze welvaart willen produceren op een wijze die tegelijk ecologisch én sociaal duurzaam is, hebben we krachtige overheden nodig die de huidige economie i in die richting sturen. Want de vrije markt kan veel maar blijkt impotent om snel de hele wereldbevolking inkomen, werk i en fatsoenlijk leven te bieden in een omgebouwde economie i die niet langer de ecologische pijngrenzen doorboort.

zie ook duurzaamheid i voor meer uitgebreide informatie

Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling i zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie i die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid i drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie i.

zie ook duurzame economie i

De duurzame ontwikkelingsdoelen i zijn de opvolger van de millennium (ontwikkelings)doelstellingen i. Ze maken de kern uit van een actieplan met als titel Onze wereld transformeren: agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling i dat officieel wordt gelanceerd door staatshoofden, regeringsleiders of hun afgevaardigden op de VN-top van 25-27 september 2015 in New York.

Het actieplan telt 17 duurzame ontwikkelingsdoelen i met in totaal 169 doelstellingen, te vinden vanaf paragraaf 59 in het actieplan. Hierbij alvast de 17 duurzame ontwikkelingsdoelen i (voorlopig enkel in het Engels).

1. End poverty in all its forms everywhere

2. End hunger, achieve food security and improved nutrition and promote sustainable agriculture

3. Ensure healthy lives and promote well-being for all at all ages

4. Ensure inclusive and equitable quality education and promote lifelong learning opportunities for all

5. Achieve gender equality and empower all women and girls

6. Ensure availability and sustainable management of water and sanitation for all

7. Ensure access to affordable, reliable, sustainable and modern energy for all

8. Promote sustained, inclusive and sustainable economic growth, full and productive employment and decent work for all

9. Build resilient infrastructure, promote inclusive and sustainable industrialization and foster innovation

10. Reduce inequality within and among countries

11. Make cities and human settlements inclusive, safe, resilient and sustainable

12. Ensure sustainable consumption and production patterns

13. Take urgent action to combat climate change and its impacts

14. Conserve and sustainably use the oceans, seas and marine resources for sustainable development

15. Protect, restore and promote sustainable use of terrestrial ecosystems, sustainably manage forests, combat desertification, and halt and reverse land degradation and halt biodiversity loss

16. Promote peaceful and inclusive societies for sustainable development, provide access to justice for all and build effective, accountable and inclusive institutions at all levels

17. Strengthen the means of implementation and revitalize the global partnership for sustainable development

Lees ook
Agenda 2030 van VN - duurzame ontwikkelingsdoelen: het is een verbetering, maar dan vooral omdat de millenniumdoelstellingen een absoluut dieptepunt vormden onder de VN-verklaringen
Waarom VN ontwikkelingsdoelen niet zal halen en dictators ze zonder morren tekenen

De Aarde i, ons huis, staat in brand. De feiten onder ogen zien heeft niets met pessimisme te maken: de mens verwarmt de Aarde i op nooit geziene wijze, zorgt voor riskante klimaatwijzigingen, laat planten en dieren minstens honderd maal sneller uitsterven dan normaal, put de natuurlijke hulpbronnen uit en vergeet dat onze economie i deel uitmaakt van het ecosysteem Aarde i. De globalisering i van de huidige economie i veroorzaakt in grote mate die ecologische ravages. Maar wanneer we ons natuurlijk kapitaal i opsouperen en de ecologische productie of biocapaciteit vermindert – van water, voedsel i, energie, allerlei grondstoffen i – beleven we uiteindelijk een onvermijdelijke terugval in economische productie, van onze welvaart dus. Het is veel slimmer om ons grootste kapitaal i, de Aarde i, te bewaren; en nog slimmer is om dat kapitaal i opnieuw te laten aangroeien.

zie ook Aarde i, ecologische voetafdruk i

Hoeveel heb je nodig van de Aarde i om al hetgeen je verbruikt, te produceren? Dat is wat jouw ecologische voetafdruk i vertelt. Ook voor een stad, een land of de volledige wereld is het mogelijk de voetafdruk te meten op basis van wat ze consumeren aan energie, voedsel i, water enzovoort. In cijfers voor het jaar 2010: iedere mens beschikt over ongeveer 1,7 hectare. Dat is het evenwicht waarbij het gebruik van de natuurlijke hulpbronnen van de Aarde i niet sneller verloopt dan ze zich kunnen herstellen. Het wordt ook wel Eerlijke Aarde i-aandeel genoemd.

Maar wat toont de werkelijkheid? Een inwoner van de Europese Unie i heeft gemiddeld bijna 4,5 hectare nodig, iemand uit Noord-Amerika vrijwel 7. Iemand uit Afrika i heeft gemiddeld voldoende aan 1,5 hectare en iemand uit Azië i of de Pacific 1,7. En dat zijn nog maar gemiddelden. Er zijn dus enorme verschillen in de mate waarop mensen hun belangrijkste kapitaal i, de planeet Aarde i, belasten.

En de gemiddelde wereldburger? Die legt beslag op 2,6 hectare. Sinds 1970 verbruiken we allemaal samen meer van de Aarde i dan ze kan (ver)dragen. In 2010 is dat al de helft meer. Met die niet-duurzame aanpak handelen we dus alsof we anderhalve Aarde i tot onze beschikking hebben. Dat is het groeiende ecologische deficit, of in het Engels overshoot. Het gaat nog steeds de verkeerde richting uit. In 2015 leggen we beslag op 1,6 Aardes. Wanneer er een paar miljard mensen bijkomen en de gemiddelde mens nog meer zou verbruiken, hebben we twee of zelfs drie Aardes nodig – en die zijn er echt niet.

Lees meer in hoofdstuk 7 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

www.footprintnetwork.org

Voor ‘oorsprong’ en ‘meer lezen’
naar beneden scrollen

Wat is economie i eigenlijk?

We zitten in de rats, zelfs in de val, met onze huidige productie- en distributiesystemen. Ze brengen welvaart voort op een allerminst duurzame wijze en ze verdelen die welvaart heel onrechtvaardig. Het is wel opletten om het begrip ‘economie i’ niet in de verdomhoek te stoppen. Want dat is niet haar plaats, we hebben haar nodig. Laten we eerst de economie i terug omarmen door ons eraan te herinneren waarvoor dat begrip hoort te staan. Wat is economie i eigenlijk?

Zowel creatie als verdeling
van welvaart en welzijn

Economie i omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie i is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie i is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.

Wat, hoe en voor wie?

De economie i leert ons ‘wat’ we produceren, met andere woorden, welke goederen en diensten we voortbrengen; ze leert ons hoe de productie daarvan gebeurt en voor wie we produceren.

De ‘hoe-vraag’ maakt ons wijzer over de manier waarop de productiefactoren – arbeid i, grondstoffen i, kapitaal i en kennis – ingezet worden. Die vraag herbergt of verbergt dus ook het ecologische vraagstuk: hoe graag sommigen het ook willen ontkennen, de economie i kan maar zo groot zijn als de Aarde i kan (ver)dragen.

De vraag ‘voor wie’ herinnert ons aan het verdelingsvraagstuk.

Economie i is kiezen en dus politiek

Telkens worden er keuzes gemaakt. Geloof vooral niet dat die opgelegd zijn door zogenaamde economische wetmatigheden. Of een samenleving de weg plaveit voor steeds meer Ferrari’s of voorrang geeft aan sociale woningbouw, of Coca-Cola wereldwijd meer verspreid is dan zuiver water, of mobiliteit vooral aangedreven is door fossiele brandstoffen of door hernieuwbare energie, of we onze hernieuwbare energie zelf in handen nemen of ons blijven onderwerpen aan concerns, of belastingen i zorgen voor goede publieke diensten en infrastructuur en een duurzame economie i in de hand werken dan wel ongelijkheid bevorderen, of we ons enkel blindstaren op bruto productie dan wel oog hebben voor echte welvaart, welzijn en welbevinden… al die keuzeprocessen verlopen allerminst ‘neutraal’ of ‘waardevrij’.

zie ook duurzame economie i, duurzame ontwikkeling i, economische groei i

Oorsprong van deze omschrijving

Deze definitie van economie i is overgenomen uit 'Op weg naar een duurzame economie i', hoofdstuk 8 van Dirk Barrez, Transitie. Onze welvaart van morgen, 2016, p.55-57

De omschrijving verscheen voor het eerst in 1999 in ‘Economie i, draaischijf voor onze behoeften en ambities’, hoofdstuk 5 van het boek Dirk Barrez, Ik wil niet sterven aan de XX^ste eeuw. Over leven in de 20^ste eeuw, p.79-93. Dit boek is integraal te lezen op Pala.
Markant: economie i komt na het hoofdstuk ‘Kan de mens leven?’. De gehanteerde logica is duidelijk: de economie i is een middel in dienst van mens en samenleving, geen doel.

Ze sluit nauw aan bij de reeds in 1991 ontwikkelde zienswijze op economie i, in het afsluitende hoofdstuk ‘Is er een alternatief’’ van het pamflet De Val der Engelen. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen (1991). Dat veelbesproken pamflet was aanleiding voor en is gepubliceerd in het boek Het Orkest van de Titanic. Werken aan andere Noord-Zuid Verhoudingen, 1993.

Meer lezen

Op Pala i verscheen reeds eerder een meer uitgebreide versie - zie
Op weg naar een duurzame economie | Pala i 5-7-2019

Dat eerste artikel van de reeks ‘Waar moet het naartoe’ werd aangevuld met drie artikels gebaseerd op hoofdstuk 9 van Transitie. Onze welvaart van morgen, 2016, p.58-66. Samen vormen ze de kern van een ecologische en sociale economie i.
Ecologisch duurzame schaal | Pala i 12-7-2019
Rechtvaardige aanspraken in een menselijke samenleving | Pala i 12-8-2019
Architectuur van een duurzame economie | Pala i 10-9-2019

In een wereld vol noden is vanzelfsprekend veel welvaart nodig. Eigenlijk fungeert de economie i vooral als een grote draaischijf tussen onze economische mogelijkheden aan de ene kant en onze behoeften en ambities aan de andere kant. Om die behoeften en ambities te stillen is de economie i en de economische productie hard nodig.

Vandaag is die productie groter dan ooit, ze is nog nooit zo fel gestegen als in de jongste zestig jaar. Merkwaardig genoeg zijn we veel minder intens bezig (geweest) met onze behoeften en ambities. Welke behoeften eerst voldoen, en voor wie, zijn vragen waarvoor de aandacht veel minder is gegroeid dan de explosie van de economische productie zou laten vermoeden. We zijn als het ware gefixeerd op economische groei i en veel minder op waarvoor die dan wel moet dienen. En dus krijgt de welvaartsverdeling veel te weinig aandacht.

We verzuimen ook ernstig bezig te zijn met de vraag hoe aan onze behoeften voldoen, hoe produceren dus. En we leren maar slecht dat in een per definitie eindige wereld waarvan we de draagkracht nu volop overschrijden, economische groei i altijd op grenzen zal botsen. Meer en meer wordt duidelijk dat wat wij groei noemen, nu al in landen als de VS, GB of Nederland tot minder in plaats van meer welvaart leidt. Op een bepaald ogenblik wordt de groei oneconomisch.

Probleem is dat onze meetlat uiterst slecht is om echte en duurzame welvaart te meten. Volgens het bruto nationaal product i (BNP i) worden we rijker van alle kosten die een kettingbotsing meebrengt, of de vervuiling i van waterlopen, of tandbederf. Alles wat mensen of de natuur gratis presteren telt dan weer niet mee.

Het is dringend tijd om volop te zoeken naar en over te schakelen op een duurzame economie i die werkelijk welvaart voortbrengt om voor iedereen een goed leven mogelijk te maken zonder onze planeet pijn te doen of te overvragen.

de EPA’s (van het Engelse Economic Partnerschip Agreement) zijn regionale handelsakkoorden die de Europese Unie i wil sluiten met de 77 zogenaamde ACS-landen uit Afrika i, de Caraïben en de Stille Oceaan, waaronder heel veel van de armste landen. Het zijn eigenlijk vrijhandelsakkoorden. De bedoeling ervan was om op 1 januari 2008 de grenzen te openen en de douanetarieven op bijna alle Europese goederen af te schaffen.

Al ruim dertig jaar genieten deze landen van een voordelige toegang tot de Europese markt. Maar dat mag niet van de Wereldhandelsorganisatie i. En dus moet die voorkeursbehandeling verdwijnen.

Dit maakt het voor deze landen in grote mate onmogelijk hun landbouw i te beschermen en hun eigen economieën uit te bouwen. En ze verliezen daarenboven de inkomsten die de douanetarieven opleverden waardoor ze nog armer achterblijven.

Daarom komt er veel kritiek op die EPA’s, zowel in de ACS-landen als in Europa van o.a. NGO’s voor ontwikkelingsorganisaties en milieuorganisaties. Eind 2007 is duidelijk dat Europa niet van wijken wil weten. Toch raakt er slechts met één regio een echt EPA-akkoord rond, met de Cariben. De andere regio’s moeten toezien hoe Europa interimakkoorden begint te onderhandelen met de afzonderlijke landen. Twintig landen hebben zulke akkoorden intussen aanvaard, met 41 landen is er geen akkoord bereikt. In 2008 worden de onderhandelingen hervat.

lees meer over EPA’s en de interimakkoorden

het Economisch en Sociaal Comité van de Europese Unie i telt 344 leden. Dat comité geeft advies over ieder ontwerp van richtlijn, aanbeveling of actieprogramma van de Europese Unie i en dit voor om het even welk onderwerp. Bestaande nationale economische en sociale comités vormden het model voor Ecosoc.
Er zitten vertegenwoordigers in van drie groepen: de nationale werknemersorganisaties, de nationale werkgeversorganisaties en een groep diversen die vertegenwoordigers telt van o.a. de consumenten en de landbouwers.
Het zijn de lidstaten die de vertegenwoordigers voordragen maar meer en meer coördineren de Europese sociale partners de werkzaamheden van Ecosoc.

zie fair trade i

Wanneer, los van elkaar, nieuwe initiatieven ontstaan die zich vervolgens verbinden tot een netwerk en uitgroeien tot sterke praktijken, kunnen daaruit plots nieuwe systemen ontstaan met een heel eigen kracht. Dat proces heet emergentie i.

Transitiekringen hechten veel belang aan de dynamiek van emergentie i om tot grote transities te komen. Velen gaan ervan uit dat de economie i een heel complex systeem is dat enkel door zo’n emergentie i fundamenteel kan veranderen.

Lees meer in hoofdstuk 16 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

Dit Amerikaanse energieconcern was de grootste financier van de eerste kiescampagne van president Bush junior. Wanneer Enron i frauduleus failliet gaat in 2002, verliezen de mensen die er werken niet alleen hun job en daarmee hun maatschappelijke status, ze spelen ook hun spaargeld kwijt want dat zijn Enron i aandelen, ze zien zelfs hun pensioenen in rook opgaan want ook die bestaan uit Enron i aandelen. En wanneer ze het faillissement zien aankomen, wordt het hen zelfs verboden om hun aandelen nog voor een beetje geld i te verkopen. Dat is in zeker opzicht nog erger dan slavernij, want de heer die zijn slaaf niet kon onderhouden had de plicht hem vrij te laten.

Film Enron i, The Smartest Guys in the Room - www.enronmovie.com

zie Europese Unie i

zie ook Europees model i

Democratische rechtsstaten die niet langer oorlog i voeren en met een vrije markteconomie die in grote mate sociaal gecorrigeerd is, en meer en meer ook ecologisch.

Niet alle prijzen komen volledig vrij op de markt tot stand. Wat betaald wordt voor nogal wat landbouwproducten, brandstoffen, sigaretten, geneesmiddelen, huishuur, arbeid i, doktersbezoek enzovoort is in veel landen gereglementeerd.

Te langzaam dwingen we onze economie i ook om ecologisch duurzamer te zijn.

Overheden nemen sommige diensten zelf in handen, openbaar vervoer i b.v., of laten privéspelers werken binnen een bindend publiek kader, dikwijls ook spelers zonder financieel winstoogmerk, denk aan scholen of mutualiteiten. Zo genieten we van goede en heel betaalbare gezondheidszorg en onderwijs.

Het Europees model i is deze vrij succesvolle en pragmatische middenweg tussen de bijna verdwenen planeconomie en het falende neoliberalisme. Dat laatste blijkt heel dikwijls de rechte weg naar sociale ongelijkheid, armoede i,en milieuvernietiging en verlies aan democratie.

Dit Europese model is bewonderd in de hele wereld. Vraag is of deze sociale markteconomie overeind kan blijven in een mondiaal model van volledig vrije markt waar sociale correcties niet verplicht zijn en in vele landen maar moeilijk of zelfs niet afgedwongen geraken.

En hoe haalbaar blijft het om ecologische correcties te eisen van economische sectoren die bloot staan aan felle mondiale concurrentie i? Dan spreken we niet eens over de ombouw naar een echt duurzame economie i.

In navolging van het Wereld Sociaal Forum i ontstaan al gauw ook continentale en regionale sociale fora. Het eerste Europees Sociaal Forum i dateert al van in 2002 en grijpt plaats in het Italiaanse Firenze. Later volgen Parijs in 2003, Londen in 2004 en Athene in 2006. Tienduizenden vertegenwoordigers van sociale bewegingen uit heel Europa debatteren over de strijd voor een democratisch, sociaal en solidair Europa en over de rol van Europa in de wereld. Een Europees Sociaal Forum i neemt meestal vier tot vijf dagen in beslag. De tienduizenden aanwezigen voeren het debat met elkaar over de toekomst van de beweging en gaan na of er gemeenschappelijke campagnes mogelijk zijn. Ze treffen elkaar in duizenden workshops, seminaries of in grote meetings. Op die manier ontstaan er steeds sterkere Europese netwerken rond een heleboel uiteenlopende thema’s. De sociale bewegingen blijven zeker en vast ook actief op het nationale en lokale niveau, maar nu zeventig procent van nieuwe nationale wetgeving het gevolg is van Europese richtlijnen en afspraken, moet meer dan ooit ook op Europees niveau een sociale tegenmacht worden opgebouwd. zie ook Belgisch Sociaal Forum i, Wereld Sociaal Forum i

bij het verdrag van Maastricht hoort ook een sociaal protocol. Daarin staat dat over ieder voorontwerp van Europese wet en initiatieven inzake sociaal beleid de Europese Commissie de representatieve Europese werknemers i- en werkgeversorganisaties moet consulteren. Voor de werknemers i is dat het Europees Vakverbond (EVV) en voor de werkgevers UNICE en CEEP. Als het over sectorale aangelegenheden gaat, zijn de Europese vakbondsfederaties bevoegd. Op die manier zijn de sociale partners van bij het begin betrokken bij de besluitvorming.
De Europese sociale partners kunnen ook Europese collectieve arbeidsovereenkomsten sluiten. Op hun voorstel of dat van de Europese commissie kan de Europese Commissie die Europese CAO’s algemeen bindend verklaren.
Sinds 2002 zijn de Europese sociale partners nog meer betrokken bij de strategie voor werkgelegenheid en sociale bescherming. Hun tripartiete sociale top komt minstens één maal per jaar samen. Ze tekenen er hun gemeenschappelijk werkprogramma uit.

In de jaren vijftig van vorige eeuw groeit de idee om de Europese vakbonden i te groeperen. Met de oprichting van de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS) is het noodzakelijk voor de vakbeweging om de gemeenschappelijke problemen te kunnen aanpakken met een representatieve organisatie. In 1972 raakt men akkoord over de oprichting van een nieuwe organisatie, het Europees Vakverbond (EVV).

Alles samen vertegenwoordigt het EVV vandaag meer dan 50 miljoen werknemers i uit 33 landen. De professionele pijlers van het EVV zijn de Vakbondsfederaties (zoals metaal, transport, openbare diensten, hout en bouw,...). Ze hebben de taak om de vakbondsacties uit hun sector te coördineren.

Binnen het EVV worden ook de Europese ondernemingsraden georganiseerd. De Europese richtlijn inzake voorlichting en raadpleging van werknemers i in transnationale bedrijven i betekent een grote stap vooruit voor het Europese syndicalisme. Ze geeft de vakbeweging immers de kans om zich in de multinationals beter te structureren, haar actievermogen te versterken en op termijn gemeenschappelijke acties op te zetten. Het EVV coördineert ook hier de vakbondsstandpunten en waakt erover dat deze richtlijn in de verschillende landen op een coherente en homogene wijze wordt omgezet in regelgeving.

Europees vakverbond

Al te dikwijls loopt het economische ver voor op het sociale. Ook al zijn we terecht fier op onze sociaal gecorrigeerde vrije markteconomie, toch is dat ook zo bij de Europese integratie. Vanaf de jaren vijftig internationaliseert de economie i volop in de West-Europese ruimte. We krijgen meer en meer grote bedrijven i die zich Europees ontplooien en het vroegere nationale kader ontgroeien. Zo raakt het nationale recht op informatie en raadpleging van werknemers i snel achterhaald. In de jaren zeventig gaan er stemmen op om de werknemers i meer zeggingschap te garanderen in Europees gestructureerde ondernemingen, om dus ook te werken aan sociale internationalisering. Het kost enorm veel tijd vooraleer er regelgeving komt. De Europese besluitvaardigheid botst op de vereiste unanimiteit omdat zeker Groot-Brittannië niet wil weten van sociale regels.

Pas op 22 september 1994 keurt de Ministerraad de Europese richtlijn 94/45/EG goed. Dat kan omdat met het verdrag van Maastricht unanimiteit geen absolute voorwaarde meer is.

De nieuwe richtlijn regelt de instelling van een Europese ondernemingsraad i of van een procedure ter informatie en raadpleging van de werknemers i. De goedkeuring betekent de start van een Europese sociale dialoog die is afgestemd op de Europees gestructureerde concerns.

In het Belgische recht is de bevoegdheid van de standaard Europese Ondernemingsraad i beperkt tot het verstrekken van informatie en tot raadpleging over wat van belang is voor het hele concern of voor minstens twee vestigingen in verschillende lidstaten. Bovenop moet het gaan om materies die te maken hebben met vestigingen in de lidstaten van de Europese Unie i.

Wat slechts voor één vestiging van belang is, wordt nu dus niet als transnationaal beschouwd. Dat is enkel zo indien er gevolgen kunnen zijn voor de hele groep.

Het Europees vakverbond zou de transnationale kwesties liefst ruimer willen definiëren bij een eventuele herziening van de richtlijn.

zie ook Europees vakverbond, internationale kaderovereenkomst i

Meer dan in andere continenten hebben de (meeste) Europese landen werk i gemaakt van hun gemeenschappelijke belangen en hun samenwerking soms verregaand uitgebouwd. Over het belang van en de uitdagingen voor hun Europese Unie i handelen volgende PALA i artikels:

Na de Brexit. Hoe kan EU presteren en ons vertrouwen verdienen?
Europa is nodig, maar dan wel een ander Europa
Wat nu Europeanen? Een nieuwe koers voor Europa
Het ziekbed van Europa. Van crash tot succes tot crisis
Hoe gebruiken we geld het best? 
Europese sociale pijler krijgt vorm 

zie hoger in dit woordenboek - Europees model

(verwijzingspagina)

Voor informatie over extremisme i kan u terecht in:

- het artikel Extremisme veronachtzamen | 6-6-2019 - gebaseerd op hoofdstuk negen uit 11 politieke dwaasheden

- het hoofdstuk ‘Nieuwe en oude bedreigingen voor vrede en democratie’ in Barrez Dirk i, Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw. Over leven in de 21ste eeuw, 1999, p.175-185 (boek is uitverkocht) of in het gratis toegankelijke E-boek pala.be/e-boek-ik-wil-niet-sterven-aan-globalisering-over-leven-de-21ste-eeuw p.153-162

- het essay Beeldenstorm. Essay 'We leven gevaarlijk' - 1 Extremisme i is terug van nooit weggeweest | 14-1-2015

Voor welvarende landen betekent de transitie i dat de milieu-impact van hun economie i in 2050 met een factor 10 i moet zijn teruggedrongen.

Dat wil zeggen dat we in Nederland of België een vergelijkbare welvaart en vergelijkbaar welzijn zullen creëren met tienmaal minder materiaaldoorstroming, negentig procent minder gebruik van materialen dus. Ook zal er tegen dan tienmaal minder uitstoot van CO₂ en andere broeikasgassen zijn.

Het is een immense maar haalbare opdracht.

Die noodzaak van dematerialisatie en reductie van broeikasgassen met factor 10 i in rijke landen is onder andere terug te vinden in Global Environment Outlook van UNEP, in de rapportering van het VN-klimaatpanel i en in Peter Tom Jones & Vicky de Meyere, Terra Reversa, 2009, p. 83-84.

Lees meer in hoofdstuk 11 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

Als internationale handel draait om de uitwisseling van goederen of diensten die op een ecologisch duurzame wijze tot stand komen, in sociaal verantwoorde omstandigheden en waarbij de producent een prijs gegarandeerd krijgt waar fatsoenlijk van te leven valt (die een leefbaar inkomen oplevert), dan spreekt men van eerlijke handel i of fair trade i. Die steunt dus zowel op een ecologische, een sociale als een economische pijler. Maar voor de consument wordt het moeilijk om door de bomen het bos nog te zien. Want in de winkel zijn er producten met duurzaamheidslabels die vooral of uitsluitend op de ecologische pijler steunen. Er zijn sociale labels die het respecteren van minimale arbeidsnormen i centraal stellen. Sommige willen zowel ecologisch als sociaal duurzaam zijn, nog andere garanderen een minimumprijs maar scoren ecologisch niet zo goed. Max Havelaar ambieert het keurmerk van echte eerlijke handel i te zijn en hoopt vele andere labels te stimuleren in de richting van volwaardige fair trade i. Critici argumenteren dat internationale akkoorden de hele handel duurzamer, socialer en eerlijker moet maken.

Fairtrade Belgium

Oxfam Wereldwinkels

fair trade gemeenten

fair trade internationaal

Net omdat geld i of kapitaal i in een duurzame economie i ten dienste staat van het maatschappelijk doel, moet men het financieel rendement i ervan goed in het oog te houden. Het is belangrijk om te begrijpen dat een groot verschil in financieel rendement i op lange termijn ook een groot duurzaamheidsverschil maakt.

Veronderstel dat de aandeelhouders van coöperaties i en andere duurzame bedrijven i een steeds groeiend vertrouwen kunnen hebben in de ecologische, sociale, democratische én ook financiële prestaties van hun bedrijven i. Dan zijn ze wellicht aangemoedigd om hun dividend i duurzaam te blijven investeren, altijd opnieuw. Dat is ook nodig om de komende decennia de transitie i op tal van terreinen (mee) te kunnen financieren.

Wat is dan het verschil tussen 6 en 2 procent aan dividend i? Met 6 procent is het geïnvesteerde kapitaal i al verdubbeld na nog geen twaalf jaar. Met 2 procent duurt dat maar liefst 35 jaar. Op dat ogenblik is het geïnvesteerde kapitaal i aan 6 procent dividend i al achtmaal groter, dus maar liefst 4 keer meer… of hoe een transitie i ook een stevige financiële kant heeft om maximaal succesvol te zijn.

fiscale concurrentie i - landen raken in een economie i zonder grenzen meer en meer verwikkeld in een fiscaal opbod, of beter, afbod. Ze proberen investeringen en investeerders te lokken met steeds lagere bedrijfsbelastingen.

Als er één klein land dat doet, zoals Ierland de voorbije decennia binnen Europa, kan het daar goed van profiteren om massaal investeringen aan te trekken en zo te groeien. Maar wat als de Oost-Europese landen ook meedoen en nog veel andere, als tarieven tot zelfs nul procent zakken? Het kan nog lager als je bedrijven i bovenop nog subsidies geeft om te komen.

Die fiscale concurrentie i tussen landen dreigt snel contraproductief te worden. Ze vreet aan de inkomsten die samenlevingen nodig hebben om welvarend te zijn. En wanneer er te weinig geld i is voor goede wegen, goede scholen, goede gezondheidszorg, verliest uiteindelijk ook de economie i en is de welvaartstaat helemaal bedreigd. Pogingen om de belastingen i alvast in de Europese Unie i te harmoniseren en die fiscale race naar beneden binnen aanvaardbare perken te houden, willen voorlopig maar niet lukken.

Net zo goed als dat je ondernemingen niet onnodig moet belasten, zijn er grenzen aan wat je kan zonder geld i, die les leren we maar moeilijk.
 

Zie ook belastingen i

organisaties en werksystemen hebben de neiging om te bureaucratiseren. Het is dus belangrijk om ze lenig of flexibel te houden. Mondialisering dwingt vooral bedrijven i tot flexibiliteit i. Ze moeten zich aanpassen aan snel wijzigende economische omstandigheden met nieuwe of betere producten of diensten, andere manieren van produceren, een betere arbeidsorganisatie. Al te dikwijls wordt flexibiliteit i enkel op de werknemers i verhaald terwijl ze toch van twee kanten moet komen en toekomstgerichte investeringen minstens even belangrijk zijn, zoals verstandige werkgevers heel goed beseffen.
Helemaal onvriendelijk voor werknemers i is wanneer flexibiliteit i hun totale beschikbaarheid en opeisbaarheid wil zonder dat daar iets tegenover staat, zelfs amper fatsoenlijke lonen of voltijdse banen. Het is op veel plekken in de wereld een groeiende realiteit in vooral dienstenbedrijven, de zogenaamde hamburgerjobs, en nog meer in de grijze of zwarte economie i.

zie ook flexicurity i, Lissabonstrategie i

in België is uitzendarbeid in 2007 goed voor een kleine 100.000 voltijdse jobs, dubbel zoveel als 10 jaar ervoor. Bedrijven i gebruiken uitzendarbeid steeds meer als selectiekanaal voor aanwervingen. Pas afgestudeerden schuimen de uitzendkantoren af, op zoek naar eerste werkervaringen. Studenten vinden er kleine jobs, die ze met hun studie kunnen combineren.
Dat het tijdelijke en flexibele jobs zijn, daar maken ze zich in het begin geen al te grote zorgen over. Verschillende soorten werkervaring, dat staat goed op je curriculum vitae wanneer je solliciteert voor een ‘echte’ job. Problematisch wordt het wanneer die vaste job lang op zich laat wachten en je blijft laveren tussen werkloosheid, opleidingen en interims. Veel jongeren belanden uiteindelijk in deze onzekere en onvrijwillige situatie.

Als de Europese Commissie haar zin krijgt zal dat in de toekomst niet enkel het lot zijn van de jongeren die net beginnen werken. De hele Europese arbeidsmarkt moet gaan functioneren als één groot uitzendkantoor. Dat staat in het Groenboek van de Europese Commissie over de modernisering van het arbeidsrecht. Een soepele, mobiele arbeidsmarkt, niet gehinderd door al te beschermend arbeidsrecht, moet de concurrentiekracht van de Europese bedrijven i versterken.

Volgens de Europese Commissie heeft Europa die flexicurity i – een flexibele arbeidsmarkt gekoppeld aan een minimale sociale bescherming - nodig om concurrerend te zijn in de geglobaliseerde economie i. Zulke arbeidsmarkt vereist twee zaken. Eerst en vooral moeten de werknemers i soepel en inzetbaar zijn, levenslang leren en niet te moeilijk doen over loon en arbeidstijden. Ten tweede moet het arbeidsrecht worden aangepast aan de flexibiliteitswensen van de bedrijven i. Vooral het ontslagrecht moet worden versoepeld.

En de werknemers i? Die zullen moeten wennen aan het idee dat ze, in de loop van hun carrière, veelvuldig van job zullen veranderen. In de overgang van één job naar een andere of van opleiding naar werk i zullen ze kunnen genieten van een minimale sociale zekerheid i. Werkloosheidsuitkeringen worden beperkt in de tijd en op het ontslagrecht wordt beknibbeld.

Voor België komen vooral de opzegtermijnen en opzegvergoedingen in het vizier. In Nederland protesteren de vakbonden i heel sterk tegen het flitsontslag.

Flexicurity i geeft het begrip werkzekerheid een volledig andere betekenis. Het betekent niet langer de zekerheid je werk i te behouden, maar wel de belofte snel ander werk i te zullen vinden wanneer je wordt ontslagen.

zie ook flexibiliteit i, Lissabonstrategie i

Foutvriendelijke technologieën zijn maximaal veilig, veroorzaken minimale schade indien het onvoorzien toch verkeerd gaat en zijn daarom heel dicht bij de mens te hanteren, te beheren en te beheersen.

Steeds is het opletten voor technologie die ons ontsnapt en niet aangepast is aan de menselijke maat. Foutonvriendelijke technologieën leiden tot industrieel-wetenschappelijke complexen die vrijwel ongrijpbaar zijn voor de samenleving. Ze zadelen de mensheid op met overmatig veel risico’s. Als het fout loopt, gaat het echt wel mis, denk maar aan de kernrampen van bijvoorbeeld Tsjernobyl of Fukushima.

Lees ook hoofdstuk 19 in het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

In juni 1998 keurt de Internationale Arbeidsorganisatie i (IAO i) de Verklaring over de Fundamentele Principes en Rechten op het Werk i goed. Daarin worden volgende vijf fundamentele arbeidsnormen i opgesomd, te vinden in acht Conventies:

1. Vrijheid van Vereniging – vastgelegd in Conventie 87 uit het jaar 1948 en Conventie 98 uit 1949

2. Het recht op collectieve onderhandelingen – vastgelegd in Conventie 98 uit 1949

3. Afschaffing van alle vormen van dwangarbeid of verplichte arbeid i – vastgelegd in Conventie 29 uit 1930 en Conventie 105 uit 1957

4. Opheffing van discriminatie op het gebied van werkgelegenheid en beroep - vastgelegd in Conventie 111 uit 1958 en Conventie 100 uit 1951

5. Daadwerkelijke afschaffing van kinderarbeid i - vastgelegd in Conventie 138 uit 1973 en Conventie 182 uit 1999

De Verklaring over de Fundamentele Principes en Rechten op het Werk i roept alle lidstaten van de IAO i op om de fundamentele arbeidsnormen i te erkennen en toe te passen als fundamentele rechten van mannelijke en vrouwelijke werknemers i overal ter wereld, zelfs indien zij deze acht conventies niet of niet allemaal hebben geratificeerd.

De IAO i-normen zijn enkel bindend voor staten en niet voor ondernemingen. Veel middelen om deze normen af te dwingen heeft de Internationale Arbeidsorganisatie i niet, ze is afhankelijk van de individuele staten voor de wettelijke toepassing en het nazicht op naleving van de normen. Internationale raamakkoorden op het niveau van de ondernemingen kunnen een alternatief bieden om IAO i-normen in te voeren.

Het spreekt vanzelf dat de fundamentele arbeidsnormen i enkel antwoord bieden op de ergste vormen van uitbuiting van werknemers i. Verder reikende sociale minimumnormen zijn nodig om in de hele wereld een minimale sociale zekerheid i uit te bouwen.

website IAO i over internationale arbeidsnormen i

zie ook arbeidsnormen i, commissie van de Normen, Internationale Arbeidsorganisatie i

Groep van 20 ontwikkelingslanden die zich manifesteerde op de WTO i conferentie in Cancun in 2003 en vooral belang hecht aan landbouw i. Onder de leden China i, India, Indonesië, Brazilië en Nigeria. De groep blijkt opgewassen tegen Europa en de VS wat maakt dat de WTO i nu nog maar moeilijk tot beslissingen komt.

G20 website

Groep van 7 grote industrielanden, de Verenigde Staten, Japan, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië en Canada. Begon in 1975 als een groep van 6 waarna snel Canada volgde als zevende lid. Vermijd van te spreken over de grootste industrielanden want dat klopt niet meer: China i heeft Canada en Italië al voorbijgestoken, als je rekent volgens het BNP i. En wanneer je rekening houdt met de reële koopkracht staat het zelfs al op de tweede plaats.

Diverse groepen van landen die gezamenlijk een rol spelen of trachten te spelen op het wereldtoneel, o.a. in de Wereldhandelsorganisatie i (WTO i).

Groep van 77 ontwikkelingslanden opgericht in 1964 op het einde van de eerste UNCTAD conferentie. Nu zijn ze met 130.

G77 website

De G8 i bestaat uit de Verenigde Staten, Japan, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Canada en Rusland. Begon in 1975 als een groep van 6 waarna snel Canada volgde als zevende lid. Zo werd het de G7 i. En sinds 1997 is Rusland er officieel bij. Vermijd van te spreken over de grootste industrielanden want dat klopt niet meer: China i heeft Rusland, Canada en Italië al voorbijgestoken, als je rekent volgens het BNP i. En wanneer je rekening houdt met de reële koopkracht staat het zelfs al op de tweede plaats. Ook India en Brazilië scoren zowel voor BNP i als voor reële koopkracht hoger dan Rusland.
Hun jaarlijkse bijeenkomsten brengen veel volk op de been, vooral andersglobalistische betogers, in overgrote meerderheid geweldloze betogers. Zij pikken het niet dat een informele club de koers van de wereld bepaalt.

Klik hier voor Internationaal vakverbond over G8 i

Sinds midden jaren negentig de rijkste mens ter wereld dankzij het monopolie van het door hem gestichte bedrijf Microsoft. Dat levert het besturingssysteem voor de meeste Pc’s en groeide uit tot grootste softwarebedrijf. Zijn fortuin bedraagt om en bij 50 miljard dollar. Hij is altijd voorstander geweest van gesloten software, niet verwonderlijk want dat versterkt zijn monopolie en maakt hem rijk. Natuurlijk is het praktisch dat Microsoft de wereld netwerkt op basis van één dominante norm. Maar het verzekert ons daarom niet van de beste software of van de beste koop. Het blijft verbazingwekkend dat één bedrijf of zelfs persoon zulke dominante positie kan blijven uitoefenen in de digitale samenleving. Als de elektronische snelweg daarin de plaats inneemt die vroeger spoorwegen, kanalen en wegen innamen, dan hebben we er vroeger altijd op gelet dat er geen privé monopolies konden groeien, en we slaagden er toch in om daarvan één groot netwerk te maken.

Engelse afkorting voor de Algemene Overeenkomst inzake de Handel in Diensten Daarover wordt onderhandeld binnen de Wereldhandelsorganisatie i of WTO i die zich tot doel stelt de wereldhandel vrijer te maken. Diensten zijn in de meeste landen veel belangrijker dan landbouw i of industrie. Ze maken echter amper 20% uit van de wereldhandel. Toch ambieert de WTO i om ook de handel in diensten te liberaliseren. Er is een groeiende vrees dat zo zelfs onderwijs of gezondheidszorg koopwaar worden terwijl dat toch in de eerste plaats publiek of cultureel goed is, en slechts deels een economisch goed.

Website Wereldhandelsorganisatie i

zie ook TRIPS i, Wereldhandelsorganisatie i

Deze Pala i artikels zoomen in op de rol van geld i, financiële crisis, falen van grootbanken en alternatieven.
Onder Dexia i zijn meer artikels te vinden over de ineenstorting van deze wereldwijd opererende fantoombank.

EU landen verloren al 213 miljard euro aan bankencrisis (20/3/2017)

Hoe gebruiken we geld het best? (11/2/2016)

Er zijn al lang veel ernstige redenen om grote vraagtekens te plaatsen bij ons geldsysteem, in de eerste plaats omdat het een duurzame wereld tegenwerkt.

CoopWijzer. Geld voor de toekomst (24/10/2018)

Hoe met ons geld i transitie i maken? Burgers kunnen hun geld i ook investeren in duurzaamheid i.

Schade en scherven Dexia-debacle niet te overzien (27/10/2011)

Onze gemeenten zijn hun Gemeentelijke Holding en hun bank kwijt, dat is de pijnlijke werkelijkheid. En de grootste werknemersbeweging ziet, na haar bank te hebben verkwanseld, haar Arco kapitaal i samen met Dexia i in rook opgaan.

Na de Dexia-commissie: gelach, verwondering en ontgoocheling (27/3/2012)

‘Topmanagers tot zelfkritiek aanzetten’, het is echt waar een aanbeveling van de Dexia i-commissie. Net als de nieuwe Belfius Bank zo snel mogelijk verkopen, wat tot nu volledig aan de aandacht is ontsnapt. Verder is het veelal vruchteloos zoeken naar verantwoordelijken voor het Dexia i-debacle, een echt veilig financieel systeem of hoe te ontsnappen aan mogelijk wel 54 miljard euro extra overheidsschuld.

Andere banken graag  (17/3/2008)

De privé bankiers van deze wereld verspelen snel hun rechten. Maar wat zijn de alternatieven?

Tijd voor ernstige beslissingen over geld. We maken van Fortis en Dexia opnieuw 'onze' banken  (30/9/2008)

Eén voordeel van de geldcrisis: ze begint langzaam ogen te openen... maar echte oplossingen halen zelfs nu nog niet het publieke debat. We moeten dringend beschikken over banken die echt van ons zijn: betrouwbare overheidsbanken en coöperatieve banken, dat is wat een dynamische markteconomie en een goede samenleving nodig hebben.

Wat doen we nu om betrouwbare banken te hebben? Die vraag moeten we beantwoorden (3/10/2008)

Heeft u ook gehoord hoe politici zich fors uitlaten over de financiële crisis: dit is het failliet van het neoliberalisme, dit casinokapitalisme moet stoppen? Ze zijn nogal laat met hun ontdekking. Vooral kunnen we allemaal met stijgende verbazing vaststellen dat deze politici niet met ernstige alternatieven komen en ze nog minder doorvoeren. Die zijn er nochtans wel.

70. In België verknoeien ze het (11-2-2009)

Groot is de verbazing als de diepe financiële en economische crisis in het zwaar getroffen België niet eens tot een fundamenteel debat leidt over welke banken nodig zijn om ook morgen een welvaartsstaat te zijn.

Rare kwasten die mensen. Ze redden bankiersbonussen en laten miljoenen van honger creperen (14/7/2009)

Een tergende vergelijking tussen hoe we tot vandaag omgaan met geld i en grootbankiers en hoe we omgaan men landbouw i en mensen die zorgen dat we te eten hebben.

Van financiële tot economische, sociale en ecologische crisis: geld en de vervelende gevolgen van intrest voor duurzaamheid (18/11/2008)

Meest fundamenteel is de discussie te voeren over een heel nieuw geldstelsel, met naast een wereldmunt ook lokale munten en met, jawel, een nulrente, of zelfs een negatieve rente.

2012 was slecht jaar. En toch… Een eigenzinnig jaaroverzicht (27-12-2012)

2012 bood onder andere een vrijgeleide aan roversbanken.

Wie verandering beoogt, moet niet alleen de mensen organiseren maar ook het geld. Over de kracht van coöperatief bankieren (21/5/2013)

Van Zwitserland en Italië tot Canada, Brazilië en India tonen coöperaties i dat ze als geen ander succesrijk kunnen ondernemen, voor meer jobs zorgen dan multinationals en nog meest ecologisch te werk i gaan ook. Het is niet te geloven hoe blind wij zijn voor het potentieel van coöperatieve bedrijven i om de crisis te lijf te gaan.

Hoe het geld meester blijven? Cigales clubs (16/6/2017)

De Franse Cigales clubs vallen niet zozeer op door de grote massa’s spaargeld die ze weten te investeren in lokale bedrijven i. Maar ze vormen in elk geval een opvallend alternatief voor klassieke financiële instellingen.

zie ook helikoptergeld i

zie commons i

sinds de mens landbouwer en veeteler is, tracht hij planten en dieren te veredelen of verbeteren. De biotechnologie maakt het mogelijk om erfelijk materiaal van de ene soort in een andere te brengen wat de creatie van nieuwe soorten stukken versnelt. Daar wordt veel van verwacht, hogere opbrengsten b.v., of resistentie tegen droogte, ziekten of zout. Tegenstanders wijzen op de gevaren van monoculturen en verminderde biodiversiteit i. Patenten en monopolievorming zullen boeren benadelen ten voordele van multinationale biotechnologiebedrijven. En als men eerder zoekt naar gewassen die bestand zijn tegen onkruidverdelgers i.p.v. rechtstreeks tegen onkruid neemt hun afhankelijkheid nog toe.
Cruciaal zijn de mogelijke gevolgen van de introductie van GGO’s voor de gezondheid en voor het leefmilieu, lang geen theoretische vraag meer want er wordt al veel genetisch gewijzigde soja, maïs of rijst geteeld in de wereld. Ze kunnen zorgen voor allergische reacties bij mensen, onverwachte gevolgen voor vogels of insecten, of eigenschappen die overspringen op andere planten met onoverzienbare gevolgen. De grootste voorzichtigheid is dus geboden.
Een aantal boerenbewegingen i en andersglobalisten wijzen alle GGO’s radicaal af.

Lees ook het e-boek 'Ik wil niet sterven aan globalisering i' op deze website op het einde van deel 3 Hoe behouden we dieren en planten? en het voedselhoofdstuk in deel 4 Kan de mens leven?

De Genuine Progress Indicator i (GPI) is een maatstaf die verwant is aan de Index voor Duurzame Economische Welvaart i (ISEW) – zie ook daar

Deze indicatoren worden verzameld door het Global Climate Observing System i

Vind meteen de Global Climate Indicators i - klik hier.

Nadeel is dat ze niet volledig up to date zijn.

Zie ook Global Climate Observing System i, klimaatverandering i

Het Global Climate Observing System i (GCOS) wordt gesponsord door de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), de Intergouvernementele Oceanografische Commissie van UNESCO i, het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) en de Internationale Wetenschapsraad (ISC). GCOS beoordeelt regelmatig de status van wereldwijde klimaatwaarnemingen van atmosfeer, land en oceaan en stelt richtlijnen op voor de verbetering ervan.

GCOS-deskundigenpanels waken over de definities van essentiële klimaatvariabelen (ECV's). Die zijn nodig om het veranderende klimaat op Aarde i systematisch te observeren. De GCOS waarnemingen dragen bij aan het klimaatonderzoek en ondersteunen ook klimaatbeleid. GCOS ambieert dat klimaatwaarnemingen nauwkeurig en duurzaam zijn, en dat de toegang tot deze gegevens vrij en open is. (bron GCOS)

Het GCOS verzamelt de Global Climate Indicators i.

Website Global Climate Observing System (GCOS)

zie ook Global Climate Indicators i, klimaatverandering i

Het broeikasgas methaan i is in de eerste decennia immens veel krachtiger dan CO2. Dus is een sterk verminderde uitstoot cruciaal om de opwarming van de Aarde i in de meest nabije toekomst te kunnen beperken.

Toch dateert de Global Methane Pledge i pas van 2021. De deelnemende landen zeggen toe om tegen 2030 de uitstoot van methaan i met minstens dertig procent te verminderen.

Maar heel wat landen die tekenen voor aanzienlijke methaanemissies, doen niet mee. En zij die meedoen, ontplooien meestal niet de nodige activiteit om dat doel te bereiken.

Vind meer in Satellieten speuren naar methaan… met geld van filantropen, Pala i 10-9-2024

Global Methane Pledge website

zie ook klimaatverandering i, methaan i

In de economische wereld leeft al een tijdje een beweging die pleit om de ééndimensionale benadering van het ondernemen uit te breiden. Ze pleit ervoor om niet enkel aandacht te besteden aan de winstcapaciteit van de bedrijven i. Bedrijven i moeten ook de sociale en de ecologische balans van hun activiteiten in rekening brengen. In het Engels spreekt men van de drie P's, profit, people en planet, wat in onze taal misschien best vertaald kan worden met winst, mensen en Aarde i. Op elk van die drie terreinen moeten bedrijven i nagaan wat hun resultaten zijn.

En waarom zouden niet alle organisaties - van multinational tot KMO, van spoorwegbedrijf tot gemeente, van school tot NGO - nagaan hoe ze presteren voor de drie P’s? Dat is de visie van Global Reporting Initiative i (GRI) die geen reden ziet waarom het maken van een ecologische en sociale balans niet evengoed routine en even vergelijkbaar zou moeten zijn als een financiële balans. Daarom biedt GRI zijn G3 richtlijnen aan die een duurzaamheidsverslaggeving i voor iedereen moeten vergemakkelijken.

Tot de gebruikers van die GRI richtlijnen behoren op dit ogenblik o.a. Coca-Cola, Microsoft, IBM, General Electric en Nokia. In Zweden zullen 55 overheidsbedrijven GRI gebruiken vanaf 2009.

Global Reporting Initiative

In 2015 bevat het Klimaatakkoord van Parijs i de afspraak van maximaal 2°C opwarming, het streefdoel van maximaal 1,5°C en de ambitie om snel het gebruik van fossiele brandstoffen te stoppen.

Dat Klimaatakkoord eist dat alle landen hun bijdragen daartoe vastleggen in klimaatplannen, nationally determined contributions i in het VN-jargon. En het introduceert ook de global stocktake i.

Dat is de inventaris die elke vijf jaar zal worden opgemaakt over waar de wereld staat met haar klimaatpolitiek. Wat zijn de vorderingen? Wat zijn de tekortkomingen? Hoe kan en moet het beter?

De eerste global stocktake i komt er voor de klimaatconferentie van 30 november tot 12 december 2023 in Dubai (COP 28).

Feitelijk evalueert de global stocktake i of het lukt om de noodzakelijke vermindering van uitstoot van broeikasgassen voor elkaar te krijgen.

Overduidelijk is dat de wereld in 2023 allesbehalve op koers zit om op de opwarming van de Aarde i onder twee graden te houden, laat staan onder anderhalve graad.

Omdat het Klimaatakkoord van Parijs i niet voorziet in straffen, is de global stocktake i zowat het enige overtuigingsinstrument om meer daadkracht te stimuleren bij wie onvoldoende bijdraagt in de strijd tegen klimaatverandering i.

Belangrijk zeker, maar allicht zwaar onvoldoende om de afgesproken en urgente klimaatdoelstellingen te halen.

Bronnen

UNFCCC (United Nations Framework Convention on Climate Change) - Why the Global Stocktake is Important for Climate Action this Decade

UNFCCC - Implementation must accelerate to increase ambition across all fronts, finds technical report on first global stocktake

Wikipedia Engels – Global stocktake

Zie ook deze begrippen in het PALA i woordenboek
global stocktake i | Klimaatakkoord van Parijs i | klimaatverandering i | nationally determined contributions i

Globalisering i of mondialisering is het proces waardoor mensen, producten, informatie, geld i, grondstoffen i makkelijker en sneller van de ene naar de andere plaats in de wereld kunnen worden gebracht. Daardoor is de wereld kleiner geworden en is er veel meer wederzijdse afhankelijkheid tussen landen.

Al 500 jaar verspreidt ons westerse economische systeem zich steeds verder en raken de economieën en samenlevingen van de hele wereld meer verweven. Dat brengt veel welvaart en steeds nieuwe producten. Maar, er is een keerzijde, we krijgen te maken met een economie i die niet meer in dienst van de mens staat maar waarbij de mens die economie i moet dienen. Dit kan slogantaal lijken maar wie globaal naar de wereld kijkt, ziet hoe een minderheid van de bijna 8 miljard mensen het – voorlopig – goed hebben en hoe we aan de andere kant overal geconfronteerd zijn met groeiende onaanvaardbare sociale, ecologische, politieke en culturele deficits: die ziet dat de welvaart steeds ongelijker verdeeld raakt, zelfs dat deze economie i armoede i en honger i produceert; die ziet dat vele mensenrechten i in de verdrukking komen; die ziet dat de ecologische ravages onvoorstelbaar groot zijn; die ziet dat de mondiale democratie bijna volledig afwezig is en de besluitvorming over dit alles heel ondemocratisch gebeurt door vooral grote multinationale bedrijven i, enkele grote landen, instellingen zoals IMF i, Wereldbank i en Wereldhandelsorganisatie i en misschien bovenal, volledig losgelaten financiële markten; en die ziet dat de talen, culturen en levenswijzen van vele volkeren en samenlevingen in de verdrukking komen.

Nieuw aan de globalisering i van de jongste decennia is dat de markten blijkbaar nooit vrij of geliberaliseerd genoeg kunnen zijn, dat er altijd maar verder moet worden geprivatiseerd – tot zelfs het privé-eigendom van stukjes plant, dier of mens -  en dat de overheden nooit ver genoeg terugtreden en regels afschaffen. Net doordat de economie i zich globaal organiseert en de samenlevingen en vooral de politiek dat veel minder of niet doen, moeten we meemaken hoe de economie i alle terreinen van het sociale, politieke en culturele leven verovert en koloniseert – er haar economische wetten opdringt - en het milieu exploiteert.
Dit neoliberalisme van ongeremde liberalisering i, privatisering i en deregulering i is voor velen een nieuw geloof, ook als het in vele landen een sociale, ecologische en zelfs economische mislukking blijkt.

lees ook

Globalisering, wat is dat nu? | Dit is een hoofdstuk uit deel I - globalisering i, verschenen in Barrez Dirk i, De antwoorden van het antiglobalisme. Van Seattle tot Porto Alegre, 2001, p.45-51 - inhoudstafel

lees ook het uitgebreide artikel

Het gezicht van de globalisering. Over het wereldburgerschap in onze globaliserende wereld

zie ook andersglobalisme i andersglobaliseringsbeweging i, culturele deficit i, deregulering i, ecologisch deficit i, liberalisering i, privatisering i

Green Deal i: geen nieuw idee

Als de Europese Unie i op 11 december 2019 haar voorstel van Green Deal i lanceert, is ze daarmee lang niet de eerste.

Het verkiezingsprogramma van Obama pleitte reeds in 2008 volop voor een New Green Deal i, al bleef de uitvoering fel onder de intenties.

Tevoren al gooiden de Internationale Arbeidsorganisatie i (IAO i) en de milieuorganisatie van de Verenigde Naties (UNEP) zich op de mogelijkheden van een groene economie i om jobs te creëren.

De Amerikaanse vakbonden i spraken er zich voor uit in hun Jobs and Energy document uit 2007 en sloten een jaar later een verbond daarover met milieu-ngo’s.

Begin 2009 beslissen zowel Japan als Zuid-Korea om 1 miljoen jobs te creëren in de groene economie i.

Zowel in de Pala i boeken Van eiland tot wereld (2008) als Het Mondiale Uitzendkantoor (2009) is er veel aandacht voor de noodzaak van een sociaalecologisch pact of Green Deal i.

Lees meer over het idee van een green deal i of sociaalecologisch pact
Zowel Japan als Zuid-Korea beslissen om 1 miljoen nieuwe groene jobs te creëren, de VS gaat straks voor 5 miljoen groene jobs
52. Voorbij de Kyoto hype. Een ecologische economie vereist een ecologisch pact
Hoofdstuk 20 uit Van eiland tot wereld §20. Een ecologische economie - een sociaalecologische economie

Verzamelterm voor zowel fossiele brandstoffen (olie, gas), andere delfstoffen (ertsen) als voor wat veld of bos opleveren (katoen, hout, rubber). Probleem is dat de delfstoffen eens op zullen geraken en we er dus beter heel zuinig mee omspringen, best zelfs hergebruiken. Extra vervelend is de verbranding van fossiele brandstoffen die sneller nog dan de uitputting i ervan de opwarming van de atmosfeer en klimaatverandering i voor elkaar krijgt. Voor de hernieuwbare grondstoffen i is het opletten geblazen de natuurlijke productiecapaciteit van de Aarde i niet te overschrijden of uit te putten.

zie ook duurzaamheid i, klimaatverandering i, milieuproblemen i, transitie i

Vele arme landen zijn heel afhankelijk van de uitvoer van grondstoffen i voor hun inkomen. Maar de prijzen zijn wisselvallig en op lange termijn dalen ze zodat hun inkomen zakt. In de vorige eeuw, toen men nog echt aan een andere betere wereld wilde werken, sloot men grondstoffenovereenkomsten i die daaraan moesten verhelpen. Middelen daartoe zijn productie en/of exportbeperkingen, buffervoorraden en contracten over verzekerde levering en/of afname. Er schiet niet veel meer van over.

Cash geld i dat nationale banken rechtstreeks geven aan de burgers. Dat is het oorspronkelijke bevattelijke voorstel.

Hoe kan dat? Plastisch uitgedrukt, doordat nationale banken dat helikoptergeld i bijdrukken.

De overtuiging wint al jaren veld dat deze aanpak kan werken om economische en financiële crisis te bestrijden. In het bijzonder is dat zo in het geval van almaar dalende prijzen (deflatie) en van economische krimp of achteruitgang (recessie).

Dit geld i inzetten tegen coronacrisis?

In de coronacrisis is er discussie in diverse landen over de mogelijke aanwending van helikoptergeld i.

Lees ook
Zweedse Riksbank suggereert om helikoptergeld uit te geven en dumpt vervuilende overheden  
Wikipedia helicopter money | hélicoptère monétaire 

Zie ook geld i | basisinkomen i

800 miljoen mensen zijn ondervoed, elk jaar opnieuw sterven miljoenen mensen door gebrek aan voedsel i en de ziekten die daarmee samenhangen, elke dag meer dan 25.000 doden, dat zijn wel 100 neerstortende passagiersvliegtuigen of ruim acht keer het aantal 11 september doden in de WTC torens, elke dag. Toch levert de Aarde i genoeg te eten voor iedereen. Niet een tekort aan voedsel i is dus de belangrijkste oorzaak van honger i en hongersnood i. De echte oorzaak is, veel meer dan voedseltekort, droogte, overstromingen of andere rampen, dat mensen arm zijn, dat ze te weinig koopkracht of inkomen hebben om aan eten te geraken.

www.fao.org  www.wfp.org
hongerkaart

wanneer massaal veel mensen sterven door gebrek aan voedsel i en verhongering. Opvallend is dat hongersnoden niet voorkomen in min of meer democratisch bestuurde landen. Zo woekert ondervoeding nog altijd in India maar na de onafhankelijkheid komen grote hongersnoden niet meer voor. China i is er wel in geslaagd de inwoners een beter dieet te bezorgen maar kende door de mislukte grote sprong voorwaarts rond 1960 waarschijnlijk de grootste hongerdood van vorige eeuw. Vaak gaat hongersnood i samen met oorlog i en burgeroorlog zoals b.v. in Soedan. Hongersnood i is in elk geval veel meer een menselijk dan een natuurlijk fenomeen. Wie arm is en wie rijk is, wie veel, weinig of zelfs geen vruchtbare grond heeft, dat wordt vooral bepaald door de verhoudingen tussen mensen. Vanzelfsprekend spelen ook natuurlijke fenomenen zoals droogte of overstromingen een rol. Ze kunnen de menselijke keuzen of stommiteiten versterken.

lees artikel Niger, een zoveelste aangekondigde hongerramp

hongerkaart

(1927) – auteur van Botsende Beschavingen, de Nederlandse titel van zijn meest bekende boek Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Na de Koude Oorlog i zouden conflicten meer cultureel dan ideologisch zijn en in de 21ste eeuw zouden beschavingen de plaats innemen van de staten als belangrijkste politieke spelers. Heel populair boek omdat velen na 11 september 2001 zijn botsing der beschavingen goed menen te begrijpen. Media i maken er dankbaar gebruik van om deze en andere gebeurtenissen te duiden. Veel minder aandacht krijgen de vele kritieken, o.a. op zijn indeling van de beschavingen. Fundamenteel is de kritiek dat er geen toename merkbaar is van beschavingsconflicten na de Koude Oorlog i en dat culturen en beschavingen meer veranderen en mekaar beïnvloeden dan Huntington veronderstelt.

website

Deze afkorting staat voor International Assessment of Agricultural Knowledge, Science and Technology for Development. Het was een gezamenlijke inspanning, drie jaar lang, van wel negenhonderd wetenschappers of kenniswerkers.

Het doel? Verzamelen wat we nu eigenlijk weten over welke landbouw i duurzaam is, een landbouw i die dus honger i en armoede i wegwerkt, gezondheid en evenwichtige voeding bevordert, voor inkomen en een leefbaar platteland zorgt en binnen de ecologische grenzen blijft.

Het eenvoudige antwoord luidt: de toekomst is aan de agro-ecologische landbouw i.

Lees Agriculture at a Crossroads. IAASTD Global Report - PDF

zie Internationale Arbeidsorganisatie i

Bedrijven i hanteren meer en meer een mondiaal perspectief en wereldmarkten spelen een grotere rol. De economische globalisering i holt maar verder.
De consensus groeit dat er nood is om een sociale bodem te leggen onder de wereldeconomie, ook bij internationale en economische organisaties zoals het IMF i, de Wereldbank i, de OESO en de WTO i. Om dat te realiseren, kijken velen richting Internationale Arbeidsorganisatie i die zou kunnen uitgroeien tot een soort wereldministerie van arbeid i.
Daar zijn we nog lang niet. Maar er is toch een pril begin van samenwerking tussen die IAO i en de Wereldhandelsorganisatie i. Samen hebben ze de studie ‘handel en werkgelegenheid’ gemaakt. De terechte conclusie luidt dat er over het verband tussen die twee geen echt algemene uitspraken mogelijk zijn: te veel héél verschillende elementen spelen hun rol. Maar even duidelijk is dat de gevoerde handelspolitiek en sociale politiek wel degelijk elkaar beïnvloeden, en dat het dus nodig is om ze op elkaar af te stemmen.
We raden u graag de lectuur aan van de samenvatting die het Internationaal Vakverbond - de wereldvakbond – maakte, slechts negen pagina’s lang.

klik voor studie Handel en werkgelegenheid - samenvatting

Om haar coöperatieve waarden in praktijk te brengen heeft de wereldwijde coöperatieve beweging, verzameld in de Internationale Coöperatieve Alliantie i zeven coöperatieve principes aanvaard. Die zogenaamde ICA-principes i moeten de werking van coöperaties i leiden. Ze dienen als toetssteen om te controleren of een bedrijf een echte coöperatie i is.

1. Een eerste principe is dat de leden vrijwillig toetreden en dat coöperaties i open staan voor iedereen die hun diensten wil gebruiken en de voorwaarden van lidmaatschap aanvaardt, zonder enige vorm van discriminatie. Leden kunnen individuen, bedrijven i, verenigingen of publieke instellingen zijn.

2. Democratische besluitvorming is essentieel in elke coöperatie i. De leden participeren actief in het uitstippelen van het beleid en het nemen van beslissingen. Ze kiezen hun vertegenwoordigers die hen verantwoording zijn verschuldigd. Heel kenmerkend is het principe dat elk lid één stem heeft, hoeveel kapitaal i hij of zij ook mag hebben.

3. Leden zijn economisch betrokken bij hun coöperatie i. Ze dragen op billijke wijze bij tot het kapitaal i dat ze samen democratisch controleren. Een bepaald minimum is voorzien als voorwaarde voor lidmaatschap. De vergoeding voor hun kapitaalinbreng is doorgaans beperkt. Zo mag in België het uitgekeerde dividend i maximaal zes procent bedragen. Als er winst is, kan dat enkel volgende bestemmingen krijgen: investeringen in de coöperatie i, opbouwen van reserves, korting (eigenlijk teruggave of ristorno) voor de leden in verhouding tot de zaken die zij doen met hun coöperatie i, ondersteunen van andere activiteiten met goedkeuring van de leden.

4. Coöperaties i zijn baas over hun eigen doen en laten, ze houden dus strikt vast aan hun autonomie en onafhankelijkheid. Wanneer ze samenwerkingsakkoorden sluiten, of kapitaal i halen bij derden, kan dat enkel als ze hun democratische zeggenschap en coöperatieve autonomie behouden.

5. Vorming, training en informatie van hun leden, gekozenen en werknemers i vinden coöperaties i ontzettend belangrijk voor hun goede ontwikkeling i. Ook het informeren van het grote publiek over de coöperatieve werking en voordelen staat op de agenda.

6. Het principe van samenwerking tussen coöperaties i dient het belang van de leden en versterkt de coöperatieve beweging.

7. Oog hebben voor de samenleving vertaalt zich in het laatste principe van verantwoordelijkheid tegenover de gemeenschap. Coöperaties i nemen die concreet op door te werken aan de duurzame ontwikkeling i van hun gemeenschappen.

Bron: Barrez Dirk i, Coöperaties. Hoe heroveren we de economie? , 2014, p.29-30 - voor info en bestellen klik hier 

Zie ook coöperatie i

De grootste ijskappen i op Aarde i zijn die van Antarctica en van Groenland.

Indien de Groenlandse ijskap volledig smelt, verhoogt het zeeniveau met zeven meter.

Indien alle ijs op Antarctica smelt, komt er zestig meter water bij.

Goed om weten: de ijskap van Oost-Antarctica is ruim tienmaal groter dan die van West-Antarctica.

Lees meer in deze artikels:
Niet alleen gletsjers, ook West-Antarctische ijskap gaat er aan | Pala i 7-11-2023
Hoe hoog kan het water stijgen door klimaatverandering? | Pala i 18-4-2017 - dit artikel is voor het grootste deel gebaseerd op het boek Barrez Dirk i, Transitie. Onze welvaart van morgen, p.33
IJselijk. Grote zeespiegelstijging is geen zorg voor later | Pala i 1-3-2020
Klimaat en smeltende ijskappen. Zee kan in eeuw 5 meter stijgen | Pala i 23-10-2021

Lees meer over de impact van plotse niet-lineaire veranderingen (ook bv. ontdooien permafrost, massale ontbossing e.a.) op onze klimaatkennis en de noodzaak van een constructief-kritische journalistieke aanpak in Smeltende ijskappen en stijgende zeespiegel: reactie en bedenkingen | Pala i 15-12-2021 – artikel geschreven n.a.v. een academische reactie “die een zeeniveaustijging van 1 of meer meter in een eeuw onmogelijk acht” terwijl het IPCC i die intussen wel mogelijk acht

Nature climate change, Unavoidable future increase in West Antarctic ice-shelf melting over the twenty-first century, 23 october 2023

zie op Wikipedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Greenland_ice_sheet en Greenland Ice Sheet – Recent climate change 
https://en.wikipedia.org/wiki/Antarctica 
https://en.wikipedia.org/wiki/East_Antarctic_Ice_Sheet  
https://en.wikipedia.org/wiki/West_Antarctic_Ice_Sheet
Tipping points in the climate system

zie ook klimaatverandering i zeespiegel i

zie Internationaal Monetair Fonds i

De Index voor Duurzame Economische Welvaart i (ISEW) is een goede kandidaat om de plaats van het bnp i in te nemen. Die index maakt onderscheid tussen positieve en negatieve economische bedrijvigheden, brengt welvaartsverhogende informele activiteiten in rekening en neemt de ongelijkheid van de inkomensverdeling mee op. Ook het verlies van natuurlijk kapitaal i wordt in rekening gebracht.

Lees meer in hoofdstuk 7 van Transitie. Onze welvaart van morgen
en in het Pala i artikel Welvaart en welzijn anders meten graag: IHD, ISEW en GPI

De index voor menselijke ontwikkeling i is een meetlat die, anders dan het bnp i, rekening houdtmet levensverwachting, alfabetisme, kindersterfte. Meteen komt de mens centraal te staan in plaats van economische groei i of consumptie. Die laatste vormen dan niet langer het doel, maar worden beschouwd als middelen. Het fundament voor die aanpak is aangereikt door Amartya Sen. Hij focust op de vrijheden of mogelijkheden die mensen moeten hebben of verwerven om het leven te leiden dat zij verkiezen.

Lees meer in hoofdstuk 7 van Transitie. Onze welvaart van morgen

In de armste landen beschikken 16 mensen op 1000 over een gsm en kunnen er 4 op internet i, in de rijkste landen zijn er dat 705 en 480. Ziedaar de informatiekloof i. De industrielanden bezitten meer dan 95 procent van alle patenten in de wereld. De rijke landen tellen ook ruim negen keer meer wetenschappelijke onderzoekers dan de arme. Op dat vlak tellen de armste landen vrijwel helemaal niet mee. Ziedaar de kenniskloof. In de mondiale kennissamenleving is de informatiekloof i al even erg als de inkomenskloof i, en de beide kloven hebben veel met elkaar te maken.

Vele mensen hebben te weinig toegang tot informatie. Maar het tegengestelde bestaat ook, dan heb je informatieruis i. In de globale informatiesamenleving worden we overspoeld door een zee van informatie en nog meer door een oceaan van losse gegevens die talloze media i elke seconde uitspuwen. Die overdaad aan ongestructureerde informatiegegevens maakt degenen die er aan geraken niet noodzakelijk wijzer. De informatiestroom is zo overvloedig en zo sterk geworden dat weinigen hem nog kunnen verwerken en op zinvolle wijze structureren. Dat geldt zelfs voor wetenschappers, journalisten en al die anderen die beroepshalve met de grondstof informatie werken. Onze ononderbroken jacht op informatie riskeert de kennis te doden. We dreigen allemaal samen te verdrinken in een zee van gegevens die we niet meer kunnen omzetten in weten. Of nog minder in bruikbare kennis en zinvolle macht i die we kunnen aanwenden om onze grote en kleine problemen te counteren. In plaats van kennis en macht i te schenken, laat de informatieoverdaad ons achter in verwarring en onmacht.

zie ook onder media i voor een overzicht van Pala i bijdragen over media i

het verrichten van werk i zonder erkenning of contract en dus buiten elke wettelijke regeling, zonder sociale rechten, zonder sociale bescherming ook en meestal onder slechte arbeidsvoorwaarden. Niet verwonderlijk is dergelijk werk i veelal onzeker, weinig productief, onderbetaald of ronduit slecht betaald en zijn de inkomens heel wisselend.
Hun informele arbeid i kunnen informele werkers – als ‘werknemer’ of ‘kleine zelfstandige’ - zowel binnen als buiten informele ondernemingen uitvoeren. Vanzelfsprekend zijn ze uitermate kwetsbaar. Contracten afdwingen zit er niet in voor hen, eigendomsrechten hebben ze niet, ze zijn onbeschermd tegen gevaarlijke of vervuilende stoffen, zelfs hun veiligheid i is allerminst gegarandeerd. Zich syndicaal organiseren, zich laten vertegenwoordigen en zich laten horen is aartsmoeilijk. Hun toegang tot publieke diensten is laag of onbestaande.
Het gaat om een grote en uiterst verscheiden groep: straatventers, kledingarbeiders, transporteurs, huispersoneel, sekswerkers, straatvegers, schoenpoetsers, … Hun informele economie i blijft groeien. Meer en meer mensen moeten werken zonder degelijk loon en zonder sociale bescherming, zowel in de arme als in de rijke landen. In heel Sub-Sahara Afrika i is de informele werkgelegenheid de voorbije tien jaar gestegen tot 70 en soms zelfs 90 procent. Binnen deze grote groep mensen zijn de vrouwen oververtegenwoordigd. Omdat er geen werk i is in de formele economie i, zoeken mensen voor zichzelf een broodwinning. Ook is er een toenemende vervaging van de grens tussen formele en informele economie i. Zo hebben perfect ‘formele’ bedrijven i toch een aantal ‘informele’ werknemers i in dienst.

klik voor informele economie i op IAO i website

ILO rapport Decent Work and the informal economy (90ste zitting 2002)

zie ook informele economie i, werkende armen i

Op basis van informeel werk i ontwikkelt zich een geheel van economische activiteiten dat zich volledig of grotendeels afspeelt buiten de wet, buiten formele regels. Dat is dikwijls zo omdat deze activiteiten buiten het bereik van de wet vallen. Of het gebeurt dat de wet officieel wel van toepassing is maar in de praktijk niet wordt toegepast of niet wordt afgedwongen. Noem het gerust de zwarte of grijze economie i.
Om een misverstand te vermijden, het is niet zo dat de informele economie i geen regels zou kennen, ze heeft haar eigen regels die voor buitenstanders niet altijd makkelijk te doorgronden zijn.
Veel meer dan in de formele economie i is wie werkt in de informele economie i arm, en binnen die informele economie i zijn de vrouwen opvallende armer dan de mannen.
Toch is er geen volledige tweespalt tussen beide economieën. ‘Werkende armen i’, mensen die wel werk i hebben maar te weinig verdienen om aan de armoede i te ontsnappen, zijn zowel te vinden in de formele als in de informele economie i. De twee vloeien in elkaar over en beïnvloeden elkaar. Zo concurreren informele bedrijven i oneerlijk wanneer ze geen belastingen i of sociale zekerheid i betalen.

Klik voor Resolution concerning decent work and the informal economy

Klik voor ILO rapport Decent Work and the informal economy (90ste zitting 2002)

zie ook informeel werk i, werkende armen i

We denken allemaal de cijfers te kennen, maar ze blijven verbazingwekkend: de 20 % rijksten op deze wereld verdienen zowat 75 keer zoveel als de 20 % armsten. In 1960 was dat 30 maal zoveel. Het rijkste land was in 1820 drie maal rijker dan het armste, in 1913 was dat 11 maal, in 1973 al 35 maal en 72 maal in 1992. Eind vorige eeuw bezitten de drie rijkste mensen ter wereld (samen) meer dan het gezamenlijke jaarinkomen van de 43 armste landen. De huidige wereldeconomie zorgt voor groeiende inkomensongelijkheid. Het is dringend nodig om deze ongelijke verdeling van de welvaart, het sociale deficit van de globalisering i, aan te pakken. Minder dan 2 % van het inkomen van de 10% rijksten volstaat om alle mensen ter wereld minstens aan één dollar per dag te helpen.

www.undp.org

Daar is het oude insourcing i terug, vele bedrijven i en organisaties betrouwen opnieuw meer op de eigen werknemers i om hun resultaten te verbeteren, om te innoveren en om simpelweg opnieuw zelf te weten waarmee ze bezig zijn. In 2013 laat de sector van de outsourcing i een flinke terugval zien tot 83 miljard dollar, dat is een daling van meer dan 16 procent.

Altijd zijn er bedrijven i die de zotternijen van over het paard getilde managementgoeroes sneller zien en adequaat reageren. Zo kocht het Zwitserse Coop al jaren geleden een spoorwegbedrijf, net om de expertise om treinen te kunnen laten rijden in eigen huis te halen. Deze distributiecoöperatie wil zelf in staat zijn om haar vele vrachtwagens van de weg te halen en te vervangen door treinen. De ecologische voetafdruk i doen dalen vindt Coop te belangrijk om aan buitenstaanders over te laten, en dus kiest ze voor insourcing i van die kennis. In dit geval is het in alle opzichten de meest rendabele keuze. (DB)

Bron: http://www.statista.com/statistics/189788/global-outsourcing-market-size

Zie ook outsourcing i

het IMF i is - samen met de Wereldbank i - opgericht in 1944 in Bretton Woods i (zie ook onder dat trefwoord).
185 landen zijn lid. Met bijna 17 procent van de stemmen bezit de VS – de grootste aandeelhouder – als enige een vetorecht. Beslissingen vereisen immers een meerderheid van 85 procent. Erg democratisch functioneert het IMF i dus niet. De Europese Unie i kan ook boven die 15 procent drempel uitkomen maar slaagt er niet in gezamenlijk op te treden.
Het IMF i moet de wereldeconomie in goede banen leiden en houdt zich daarom bezig met de ondersteuning van munten, de financiële stabiliteit en de kredietverlening aan staten.
Maar er rijst kritiek op zijn groeimodel en het éénzijdige en onvoorwaardelijke geloof in liberalisering i en privatisering i. De IMF i activiteit blijft immers niet zonder gevolgen voor het sociale beleid van landen.
Lidstaten die steun wensen van IMF i en Wereldbank i moeten hun economie i aanpassen en die structurele aanpassingsprogramma’s voorzien dikwijls zware besparingen met nefaste gevolgen voor onderwijs, gezondheidszorg, werkgelegenheid, armoedebestrijding.
Zeker t.a.v. ontwikkelingslanden in geldnood is het IMF i heel machtig want ze zijn afhankelijk van het Fonds om aan geld i te geraken bij financiële instellingen. De macht i in het Fonds is verdeeld volgens het aandeel dat landen hebben in het kapitaal i. Veel macht i dus voor wie veel geld i heeft, voor de rijke landen. Dan is het wel vreemd dat de landen van de Europese Unie i met veel meer kapitaalsinbreng dan de VS, er niet in slagen om hun meer sociale opvattingen, hun concept van de welvaartstaat en van de sociaal en ook ecologisch gecorrigeerde markteconomie door te drukken.
Het is dus niet zonder reden dat er mondiaal protest te horen is tegen het IMF i en dat de internationale vakbondswereld en de Internationale Arbeidsorganisatie i wijzen op de negatieve sociale gevolgen en druk uitoefenen. Het IMF i moet dringend zijn historische opdracht terugvinden, namelijk om de economieën en het geldverkeer zo te begeleiden dat de levensstandaarden verhogen, iedereen werk i heeft en we kunnen leven in een meer welvarende en vreedzame wereld.
De jongste jaren verliest het Internationaal Monetair Fonds i van zijn pluimen en zijn invloed. Nogal wat ontwikkelingslanden betalen hun schulden af om af te raken van hun afhankelijkheid. Vooral in Azië i onderzoeken de nieuwe succesvolle economieën, die op een immense berg geld i zitten, of er alternatieven zijn voor het IMF i. En zelfs de regeringen van arme landen hebben nu de keuze om niet langer aan te kloppen bij IMF i of Wereldbank i maar leningen aan te gaan bij bijvoorbeeld China i.

www.imf.org

zie ook Argentinië i, Aziatische crisis i, Bretton Woods i, liberalisering i, structureel aanpassingsprogramma