De klimaattop in Parijs leverde veel geblaat en opvallend weinig wol. Toch kan het nu al drastisch beter inzake uitstoot van broeikasgassen. De verantwoordelijken van zowat alle landen kunnen alleen maar met schaamte kijken naar de verbazingwekkende prestaties van Uruguay.
Een nieuwe bank oprichten in de goede oude traditie van ‘er te zijn voor de mensen', dat is de ambitie van een aantal Oostenrijkers. Het zou de eerste ethische alternatieve bank in hun land moeten worden. Klinkt allemaal mooi, maar lukt het ook in de praktijk?
Als media en publieke opinie koortsig zijn, en sinds de aanslagen in Parijs is dat (opnieuw) over terrorisme, duiken snel modebegrippen op om de werkelijkheid trachten te vatten. Ditmaal is dat bijvoorbeeld ‘falende staat’ om o.a. België te typeren. Maar is daar grond voor?
“We moeten erkennen… dat het nihilisme van onze westerse cultuur in de 21ste eeuw… in ons gezicht ontploft.” Dit schrijft Frans Van Looveren in De Standaard van 24 november 2015. Het antwoord dat zijn flagrante onwaarheden wilde pareren, haalde de krant niet. Gelukkig is er Pala om het te kunnen lezen.
De ecologische crisis met o.a. de klimaatverandering is al meer dan 40 jaar aangekaart, de roep om duurzaamheid is al meer dan 25 jaar oud. Maar het internationale leerproces verloopt tergend traag. Elke zogenaamde klimaattop onttoverde zichzelf in een nieuwe aanslag op onze toekomst.
De Europese Unie en de Verenigde Staten onderhandelen sinds juli 2013 over een Trans-Atlantisch Vrijhandels- en Investeringsverdrag. In het Engels is dat het Transatlantic Trade and Investment Partnership, vandaar de stilaan bekende afkorting TTIP.
Van Enron tot dieselgate. Niet makkelijk om de duurzaamheid van VW en andere bedrijven te analyseren. En al helemaal niet als sjoemelsoftware en het artificiële inkorten van de levensduur van producten gaan regeren.
David Erdal, Schotse ondernemer, auteur en onderzoeker, getuigt over de kracht van de werknemerscoöperatie, voortrekker in betrokkenheid en tevredenheid van werknemers.
Voor wie zich afvraagt waar vluchtelingen en migranten vandaan zullen blijven komen. Noem één arm land dat de jongste decennia welvarend is geworden door internationale en ontwikkelingssamenwerking? Zo een land is jammer genoeg niet te vinden. De interessante vraag is 'waarom?' want anders zullen mensen moeten blijven vluchten.
Wereldwijd vormen twitter en andere sociale media voor velen gegeerde wapens om mee naar het publieke strijdperk te trekken. Onder hen ook tal van journalisten. Die sociale mediagebruikers spuien oeverloos veel meningen, soms interessant. En ze spuien ook volop roddels en leugens.
De Verenigde Naties zijn klaar met de opvolger van de millennium (ontwikkelings)doelstellingen. Die krijgt als titel Onze wereld transformeren: agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling. Het is een verbetering, maar dan vooral omdat de millenniumdoelstellingen een absoluut dieptepunt vormden onder de VN-verklaringen.
Na deel 1 en deel 2 kon u even laten bezinken hoe hard samenleving, milieu en democratie onder vuur liggen. Mogen we hopen dat we nog deze eeuw kunnen schrijven: we leefden gevaarlijk?
Extremisme is terug van nooit weggeweest. Daar herinnerde deel 1 van dit essay aan. In deel 2 zoeken we naar wat we vooral moeten onthouden van 2014 vanuit sociaal en ecologisch oogpunt. Jammer genoeg zijn dat de talloze ecologische en sociale ravages die we collectief veroorzaken.
Honderd jaar nadat de kanonnen van augustus de Eerste Wereldoorlog echt lieten losbarsten, maakte 2014 duidelijk dat we opnieuw heel gevaarlijk leven. Wat valt er vooral te onthouden vanuit democratisch oogpunt?
Vrijwel overal in Europa strijden burgers voor hun energie. Dat is niet altijd duidelijk voor wie vooral met een lokale bril kijkt. Veel zichtbaarder wordt het wanneer actievoerders en energiecoöperaties verzamelen blazen, zoals vorige maand in Tsjechië.
Met de economie die we vandaag wereldwijd pratikeren, zitten we als ratten in de val.In plaats van de weg van een systeemcrisis in te lopen, moeten we naar een sociaalecologische economie.
Alle dagen zijn er berichten over conflict en oorlog, in Irak, Gaza, Oekraïne, Syrië, Libië, Nigeria, Zuid-Soedan… de gewekte indruk dat oorlogsgeweld en geweldsdoden in opmars zijn, is echter onjuist.
Dirk Barrez is auteur van 'Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw', 'Van eiland tot wereld' en 16 andere boeken. Hij is hoofdredacteur van Pala.be, de website en nieuwsbrief die antwoorden zoekt voor een meer sociale, ecologische en democratische wereld. Van 1989 tot 2011 was hij VRT-tv-journalist en reportagemaker.
in België is uitzendarbeid in 2007 goed voor een kleine 100.000 voltijdse jobs, dubbel zoveel als 10 jaar ervoor. Bedrijven gebruiken uitzendarbeid steeds meer als selectiekanaal voor aanwervingen. Pas afgestudeerden schuimen de uitzendkantoren af, op zoek naar eerste werkervaringen. Studenten vinden er kleine jobs, die ze met hun studie kunnen combineren. Dat het tijdelijke en flexibele jobs zijn, daar maken ze zich in het begin geen al te grote zorgen over. Verschillende soorten werkervaring, dat staat goed op je curriculum vitae wanneer je solliciteert voor een ‘echte’ job. Problematisch wordt het wanneer die vaste job lang op zich laat wachten en je blijft laveren tussen werkloosheid, opleidingen en interims. Veel jongeren belanden uiteindelijk in deze onzekere en onvrijwillige situatie.
Als de Europese Commissie haar zin krijgt zal dat in de toekomst niet enkel het lot zijn van de jongeren die net beginnen werken. De hele Europese arbeidsmarkt moet gaan functioneren als één groot uitzendkantoor. Dat staat in het Groenboek van de Europese Commissie over de modernisering van het arbeidsrecht. Een soepele, mobiele arbeidsmarkt, niet gehinderd door al te beschermend arbeidsrecht, moet de concurrentiekracht van de Europese bedrijven versterken.
Volgens de Europese Commissie heeft Europa die flexicurity – een flexibele arbeidsmarkt gekoppeld aan een minimale sociale bescherming - nodig om concurrerend te zijn in de geglobaliseerde economie. Zulke arbeidsmarkt vereist twee zaken. Eerst en vooral moeten de werknemers soepel en inzetbaar zijn, levenslang leren en niet te moeilijk doen over loon en arbeidstijden. Ten tweede moet het arbeidsrecht worden aangepast aan de flexibiliteitswensen van de bedrijven. Vooral het ontslagrecht moet worden versoepeld.
En de werknemers? Die zullen moeten wennen aan het idee dat ze, in de loop van hun carrière, veelvuldig van job zullen veranderen. In de overgang van één job naar een andere of van opleiding naar werk zullen ze kunnen genieten van een minimale sociale zekerheid. Werkloosheidsuitkeringen worden beperkt in de tijd en op het ontslagrecht wordt beknibbeld.
Voor België komen vooral de opzegtermijnen en opzegvergoedingen in het vizier. In Nederland protesteren de vakbonden heel sterk tegen het flitsontslag.
Flexicurity geeft het begrip werkzekerheid een volledig andere betekenis. Het betekent niet langer de zekerheid je werk te behouden, maar wel de belofte snel ander werk te zullen vinden wanneer je wordt ontslagen.
