Gemengde Commissie België-Congo: gewogen en te licht bevonden
dinsdag, 7 maart 2006 - 10:05
Deze week komt de Gemengde Commissie tussen België en Congo voor het eerst weer samen. Officieel als symbolisch duwtje in de rug van de nieuw verkozen Congolese instellingen. Een Gemengde Commissie legt de bilaterale ontwikkelingssamenwerkingi vast tussen België en haar partnerlanden over een periode van meerdere jaren. Dit gebeurt normaal op basis van wederzijds goed voorbereide technische dossiers. Maar daar wringt precies het schoentje. Omdat de regering-Gizenga nog maar enkele weken in functie is, liggen de technische dossiers nog niet op tafel. Toch wil minister van Ontwikkelingssamenwerkingi, Armand De Decker (MR), nu al een ‘ultra light’-versie laten plaatsvinden. Volgens 11.11.11, de koepel van de Vlaamse Noord-Zuidbeweging, past ook dit evenement in het electorale opbod rond Congo dat nu al een tijdje aan de gang is. Na de commotie over het voorbarige koninklijke bezoek aan Congo en de ‘stunt’ met het eredoctoraat van de Koninklijke Militaire School voor Joseph Kabila van Defensieminister Flahaut (PS), willen ook andere politici scoren met goedkope symbolische gebaren. Congo heeft nood aan serieuze engagementen, vindt Kris Berwouts, Afrikai-coördinator van 11.11.11. België moet volop investeren in de duurzame ontwikkelingi van het zwaar geteisterde land. De verkiezingen van vorig jaar hebben geleid tot de installatie van de eerste legitieme Congolese instellingen sinds 1960. Als de internationale gemeenschap het vredesproces wil consolideren, zal ze werki moeten maken van de strijd tegen de armoedei. Het armoedebestrijdingsplan, zoals vastgelegd in het kersvers Congolese regeerakkoord, voorziet 7,3 miljard dollar externe middelen voor de periode 2007-2011. België zou daar 10% van kunnen bijdragen als de versterking van een transparante Congolese staat prioriteit krijgt. Eind 2007 of begin 2008 kan dan een échte Gemengde Commissie volgen. Het Belgisch beleid moet ook coherent zijn, vindt 11.11.11, met extra aandacht om tot goed beheer en transparantie in de mijn- en bosbouw te komen en met meer middelen voor het maatschappelijke middenveldi.
Als er onaanvaardbaar weinig vrouwen bij de besluitvormers in o.a. bedrijven en universiteiten zijn, moet de vraag aangesneden: wat nu? Alvast volgende antwoorden werken tegen discriminatie.
Ook al zijn er onaanvaardbaar weinig vrouwelijke besluitvormers, toch loont het speuren naar lichtpunten. Als het draait om het leiden of beheren van bedrijven spelen vrouwen een belangrijke rol in Afrika, Oost-Azië, Latijns-Amerika en de Cariben.
NIEUW IN PALA WOORDENBOEK. Het Klimaatakkoord van Parijs bevat de afspraak van maximaal 2°C opwarming, het streefdoel van 1,5°C en de ambitie om snel te stoppen met fossiele brandstoffen. Alle landen moeten klimaatplannen opstellen en er komt een global stocktake, de eerste maal eind 2023.
Eerste landenconferentie over mogelijkheden en risico’s van artificiële intelligentie, en de nood aan internationale samenwerking, heeft de Bletchley Declaration opgeleverd. Maar hoeveel overeenstemming is er echt?
Het landgoed Bletchley Park is niet alleen de plaats van de eerste internationale bijeenkomst over artificiële intelligentie op 1 en 2 november 2023. In de Tweede Wereldoorlog vonden er nog veel beslissender activiteiten plaats.
Vormt samen met liberalisering en deregulering het trio-tje dogma’s van het neoliberalisme. Heel weinig mensen kanten zich tegen privé-bezit. Het eigendomsrecht behoort gelukkig tot onze universele mensenrechten. De belangrijke vraag is echter tot waar privé-bezit zich allemaal kan uitstrekken. Is het normaal dat mensen zich héél alleen eigenaar kunnen noemen van een oppervlakte grond ter grootte van een halve provincie wanneer miljoenen landlozen hun recht op grond en dus op inkomen en overleven door de neus geboord zien? Aanvaarden we dat collectieve voorzieningen zoals watervoorziening of publiek transport of de informatiesnelweg geprivatiseerd worden? Zijn we het ermee eens dat we geen publieke banken meer nodig hebben? Is het te verantwoorden dat het algemeen belang inzake bv. gezondheidszorg ondermijnd kan geraken omdat een privé-bedrijf eigenaar kan zijn van een kanker- of ander gen? Want dat is nieuw in deze tijden van neoliberale globalisering, dat er blijkbaar nooit genoeg geprivatiseerd kan worden, dat steeds meer goederen en diensten in privé handen terechtkomen, tot water toe, tot zelfs de privé eigendom van stukjes plant, dier of menselijk leven.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
zie onder ontwikkeling
zie onder ontwikkeling
Het armste continent, dat weten we allemaal. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht is Afrika tevens het meest geglobaliseerde continent: de Afrikanen halen drie maal meer van hun povere inkomen uit internationale handel dan Europeanen of Amerikanen. Zij zijn dus veel meer ingeschakeld in de wereldeconomie dan andere continenten. Maar zij worden van de export van hun grondstoffen en landbouwgewassen niet rijker, zij verarmen er zelfs van. Dan spreken we beter van uitbuiting en niet van handel.
Uiterst ambigu en onbevredigend stapelbegrip, net als het begrip ontwikkeling zelf, wil zowat alles omvatten en zegt eigenlijk niets. Die onduidelijkheid verbergt dat het feitelijk om een light versie gaat van onze huidige economie die hier en daar wat bijschaving nodig zou hebben. Terwijl echte duurzaamheid drastische en structurele veranderingen impliceert, ja zelfs het ontwikkelen van een heel andere economie.
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
Armoede is in de eerste plaats een gevolg van een gebrek aan inkomen. En dat gebrek is geen natuurramp. Mensen of samenlevingen zijn arm en verdienen te weinig omdat ze niet over de middelen en mogelijkheden beschikken om welvaart te creëren, of omdat de gecreëerde welvaart onvoldoende verdeeld geraakt. En soms hebben ze de pech dat het allebei waar is, dat de weinige welvaart terecht komt bij maar heel weinig mensen. Die ongelijke inkomensverdeling heeft alles te maken met ongelijke machtsverdeling. Om meer inkomen te verwerven en dus armoede te bestrijden is het nodig dat mensen meer te zeggen krijgen, dat ze meer politieke en economische macht verwerven dus. In die strijd speelden en spelen sociale bewegingen, vooral de werknemersbewegingen, een cruciale rol. Het belang van behoorlijk vergoed werk om fatsoenlijk te kunnen leven kan bijna onmogelijk overschat worden. Vandaar dat ook het realiseren van dit recht op werk nooit teveel kan worden beklemtoond.
Het loopt niet altijd even vlot, maar overal ter wereld geven steeds meer mensen uiting aan hun emancipatiedrang. Werknemers, boeren, vrouwen, landlozen, consumenten, minderheden, activisten voor milieu, mensenrechten, cultuur... ze verenigen zich in tal van organisaties. Op dat maatschappelijke middenveld tussen individu en overheid - de civiele samenleving dus - wordt het gelukkig alsmaar drukker. Daar is er met andere woorden veel sociale beweging.
