Tien Attac-principes voor een democratisch Europese Unie verdrag
woensdag, 16 mei 2007 - 13:58
Zestien Europese afdelingen van Attac uit onder andere België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en Polen zijn erin geslaagd tot een gemeenschappelijke verklaring te komen over Europa. Attac is meest bekend van zijn pleidooi voor een taks op internationale financiële transacties. Meer algemeen strijdt Attac tegen ongelijkheid in de wereld. Na het afwijzen door de Nederlandse en Franse bevolkingi van de Europese grondwet willen de Europese Attacs bijdragen tot het vestigen van een democratische Europese Uniei. Ze zien hoe bijvoorbeeld sociale rechten nu in de verdrukking komen, hoe belastingeni worden ontdoken en er fiscale concurrentiei opduikt tussen de lidstaten. Daarom vinden ze dat ook sociale en fiscale normen in de EUi-verdragen thuishoren. Hun verklaring bevat tien principes. Die hamert er op dat elk verdrag democratisch tot stand moet komen en democratisch gefundeerd moet zijn. We moeten onze democratie op Europees en op nationaal vlak verbeteren, Europa moet veel doorzichtiger zijn en eindelijk werki maken van de participatie van haar burgers en van rechtstreekse democratie. Wat zeker thuishoort in elk nieuw verdrag zijn de beste basisrechten voor mensen zoals we die al hebben vastgelegd in andere internationale verdragen. De reeds democratisch verworven sociale rechten, burgerrechten, werknemersrechten en leefmilieuregels mogen niet in gevaar komen maar moeten verder uitgebouwd. Kansen bieden voor economische alternatieven scoort ook hoog op het prioriteitenlijstje van de Attacs. Daarbij helpt tevens het principe om in een grondwet geen middelen in te schrijven, maar wel gezamenlijke doelstellingen aan te geven zoals economische gerechtigheid, werkgelegenheid, ecologische duurzaamheidi, duurzame mobiliteit en duurzame landbouwi. Voor belastingrechtvaardigheid en sociale rechten is een race naar de top nodig, geen concurrentiestrijd die ons in een neerwaartse spiraal brengt. Het rijtje van principes sluit af met een pleidooi voor een verbintenis tot vrede en solidariteit.
De Aziatische economie is er deze eeuw sterk op vooruitgegaan. Maar de groei van 7 procent is voor een fiks gedeelte ten koste gegaan van het milieu, van de gezondheid van vele mensen en van verspilling van natuurlijke rijkdommen.
De Franse Cigales clubs vallen niet zozeer op door de grote massa’s spaargeld die ze weten te investeren in lokale bedrijven. Maar ze vormen in elk geval een opvallend alternatief voor klassieke financiële instellingen.
Nu al moeten overheden hun inwoners in laaggelegen gebieden vertellen tegen welke stijging van de zeespiegel hun woongebieden zijn bestand of zullen worden beschermd: twee meter?
Jammer maar helaas, samenlevingen waar ook ter wereld baden in een grote weelde van schandalen, van corrupte politici tot massaal dumpen van giftig afval, van verkiezingsmanipulatie tot dieselgate en het uitstellen van klimaatmaatregelen. Dan is een definitie nuttig.
Een golf van automatisering en robotisering komt eraan. Zullen we nog wel genoeg banen hebben over 15 of 20 jaar? En welke jobs? Een bijdrage van Denis Bouwen die veel stemmen beluisterde.
De huidige globalisering doet de economie bijna ongeremd buiten haar oevers treden. Ze legt haar regels van concurrentie, privatisering of commercialisering op aan samenleving, media, wetenschap en zelfs onderwijs, waar ze dikwijls meer schade dan goed aanrichten. We zien b.v. hoe de wetenschap via contractonderzoek met de industrie haar waarden van vrij onderzoek en openbaarheid verkoopt. We merken hoe de pletwals van een westerse economie en cultuur die zich overal opdringt al te dikwijls de talen, levenswijzen en culturen van vele gemeenschappen in verdrukking brengt, van nomaden die niet meer mogen rondtrekken tot oerwoudbewoners die hun bossen gekapt zien. In een poging dit culturele deficit te keren, keurde de Unesco op 20 oktober 2005 de Conventie Culturele Diversiteit goed zodat landen b.v. hun eigen filmproductie mogen ondersteunen, een forse uitzondering op het principe van vrijhandel.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Meer dan in andere continenten hebben de (meeste) Europese landen werk gemaakt van hun gemeenschappelijke belangen en hun samenwerking soms verregaand uitgebouwd. Over het belang van en de uitdagingen voor hun Europese Unie handelen volgende PALA artikels:
Zonder belastingen geen goede samenleving. Welvaartsstaten zijn maar mogelijk omdat ze vooral via een progressieve inkomensbelasting de inkomens deels kunnen herverdelen, de sociale zekerheid (mee) financieren en investeren in o.a. goed onderwijs, gezondheidszorg en best ook een duurzame economie met nuttig werk voor iedereen.
fiscale concurrentie - landen raken in een economie zonder grenzen meer en meer verwikkeld in een fiscaal opbod, of beter, afbod. Ze proberen investeringen en investeerders te lokken met steeds lagere bedrijfsbelastingen.
zie Europese Uniezie ook Europees model
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
Duurzaamheid is op een efficiënte wijze de gerechtvaardigde materiële behoeften kunnen invullen van alle nu levende wereldburgers, zonder het vermogen van de komende generaties aan te tasten om in hun behoeften te voorzien. Dat is de vrijwel perfecte definitie van duurzaamheid, en ze is in grote mate schatplichtig aan het VN rapport Our Common Future uit 1987.
Al te makkelijk krijgt een mens te horen dat landbouw een steeds kleiner deel is van onze economie, versta, een verwaarloosbaar deel. Feit blijft dat het de landbouw is die zorgt voor de energie die de mens broodnodig heeft, we moeten namelijk allemaal eten om te leven. Voldoende en gevarieerd eten is ook cruciaal voor onze gezondheid.
