Het natuurlijke broeikaseffect zorgt ervoor dat de warmte op aarde wordt vastgehouden, waardoor de gemiddelde temperatuur van onze planeet een "vriendelijke" 15°C bedraagt.
Op het platteland houden mensen niet op hun boeltje bij elkaar te pakken en hun vertrouwde stek achter te laten voor een hopelijk beter bestaan in de stad.
Wie werkt, kan leven. Klinkt mooi, maar de werkelijkheid is anders. De helft van alle mensen die werken, verdienen te weinig om fatsoenlijk te kunnen leven.
De Argentijnse industrie werd, op aanraden van het Internationaal Monetair Fonds, weerloos uitgeleverd aan de wereldmarkt, het resultaat is catastrofaal.
Longontsteking, diarree, mazelen, malaria, tuberculose, cholera... het lijken vooroorlogse kwelduivels. Maar zelfs nu laten deze ziekten donkere sporen na in grote gebieden van de wereld.
Web-TV - India, waar software-industrie en traditie thuis zijn
vrijdag, 30 januari 2009 - 10:31
De software-industrie in Bangalore, Chennai en andere Indiase steden groeit razend snel. Ze levert diensten de wereld rond, ook aan fabrieken en banken in België.
China is meer en meer de fabriek van de wereld. Chinees textiel verovert de hele wereld wat veel werkloosheid veroorzaakt, vooral in ontwikkelingslanden.
Web-TV - Het effect van Amerikaanse katoensubsidies op Afrikaanse katoentelers
vrijdag, 30 januari 2009 - 10:15
In de armste streken van Afrika leven miljoenen mensen van het verbouwen van katoen. Maar vooral de subsidies voor de Amerikaanse telers zijn nefast voor de katoenprijs.
De voorbije dagen was de Tsjadische hoofdstad N'Djamena het toneel van een merkwaardige vorm van sociaal protest: duizenden vrouwen zijn de dag begonnen met een concert van geroffel op potten en pa
Basisgezondheidszorg waarin iedereen participeert, samen met een goede economische en sociale ontwikkeling, vormen de sleutels om het fundamentele mensenrecht op gezondheid waar te maken.
In juli 2008 legden de arbeiders van de Nestlé-diepvriesproductenfabriek in Hongkong het werk gedurende drie dagen neer om te protesteren tegen de schendingen van fundamentele vakbondsrechte
Dat India zich hoe langer hoe meer profileert als een te duchten economische macht is ook niet zonder gevolgen gebleven voor de militaire industrie en de export van duur wapentuig naar India.
De onderhandelingen over de verdere liberalisering van de wereldhandel in de zogenoemde Doha-ronde (WTO, Wereldhandelsorganisatie) zitten al een tijdje in het slop. Op 6 december begon weer een nieuwe onderhandelingsronde en op enkele themas werd wat vooruitgang geboekt, maar de meeste knelpunten blijven bestaan. Toch is dat geen hinderpaal voor de Europese Unie en andere leidende handelsblokken om op bilateraal vlak volop de kaart van de liberalisering te trekken, ondanks de talloze waarschuwingen die uitgaan van de ergste crises op mondiaal vlak sinds de Tweede Wereldoorlog. Voor enkele Vlaamse NGOs was dat een gegronde reden om vorige week maandag aan handel een interessant seminarie te wijden.
Woord in de kijker: structureel aanpassingsprogramma
Ontwikkelingslanden die financieel in de problemen komen, moeten zeker nog in de jaren tachtig en negentig aankloppen bij het Internationaal Monetair Fonds. Heel dikwijls krijgen zij dan een structureel aanpassingsprogramma opgelegd als voorwaarde om hulp te krijgen. Het doel daarvan is om het land in staat te stellen zijn schulden terug te betalen. Altijd krijgen die landen een monetaristische politiek te slikken die de munt devalueert, de overheidsuitgaven drastisch naar beneden haalt en alle economische inspanningen op de export richt. Die zware bezuinigingen halen meer dan eens de gezondheidszorg, het onderwijs en de landbouwondersteuning onderuit. In feite verplicht men die landen elk sociaal-economisch beleid op te geven en een sociale politiek te vergeten. De forse muntdevaluatie maakt het leven veel duurder en verhoogt de schuld in reële termen. Wanneer je daarenboven zowat alle arme landen datzelfde beleid opdringt, stort je hen allemaal samen in een neerwaartse concurrentiespiraal. Een vlammende kritiek op dat beleid van het Internationaal Monetair Fonds komt van Joseph Stiglitz, de Nobelprijswinnaar economie van 2001 en voormalig topeconoom bij de Wereldbank. Heel overtuigend beschrijft hij in zijn in 2002 verschenen boek Perverse globalisering hoe het IMF tientallen landen het slechtst denkbare economische beleid opdringt. Altijd opnieuw is het resultaat een veel diepere economische crisis dan zou moeten, veel meer werkloosheid, armoede en verloren welvaartsproductie.
