PALA Woordenboek

De Aarde i, ons huis, staat in brand. De feiten onder ogen zien heeft niets met pessimisme te maken: de mens verwarmt de Aarde i op nooit geziene wijze, zorgt voor riskante klimaatwijzigingen, laat planten en dieren minstens honderd maal sneller uitsterven dan normaal, put de natuurlijke hulpbronnen uit en vergeet dat onze economie i deel uitmaakt van het ecosysteem Aarde i. De globalisering i van de huidige economie i veroorzaakt in grote mate die ecologische ravages. Maar wanneer we ons natuurlijk kapitaal i opsouperen en de ecologische productie of biocapaciteit vermindert – van water, voedsel i, energie, allerlei grondstoffen i – beleven we uiteindelijk een onvermijdelijke terugval in economische productie, van onze welvaart dus. Het is veel slimmer om ons grootste kapitaal i, de Aarde i, te bewaren; en nog slimmer is om dat kapitaal i opnieuw te laten aangroeien.

zie ook Aarde i, ecologische voetafdruk i

Hoeveel heb je nodig van de Aarde i om al hetgeen je verbruikt, te produceren? Dat is wat jouw ecologische voetafdruk i vertelt. Ook voor een stad, een land of de volledige wereld is het mogelijk de voetafdruk te meten op basis van wat ze consumeren aan energie, voedsel i, water enzovoort. In cijfers voor het jaar 2010: iedere mens beschikt over ongeveer 1,7 hectare. Dat is het evenwicht waarbij het gebruik van de natuurlijke hulpbronnen van de Aarde i niet sneller verloopt dan ze zich kunnen herstellen. Het wordt ook wel Eerlijke Aarde i-aandeel genoemd.

Maar wat toont de werkelijkheid? Een inwoner van de Europese Unie i heeft gemiddeld bijna 4,5 hectare nodig, iemand uit Noord-Amerika vrijwel 7. Iemand uit Afrika i heeft gemiddeld voldoende aan 1,5 hectare en iemand uit Azië i of de Pacific 1,7. En dat zijn nog maar gemiddelden. Er zijn dus enorme verschillen in de mate waarop mensen hun belangrijkste kapitaal i, de planeet Aarde i, belasten.

En de gemiddelde wereldburger? Die legt beslag op 2,6 hectare. Sinds 1970 verbruiken we allemaal samen meer van de Aarde i dan ze kan (ver)dragen. In 2010 is dat al de helft meer. Met die niet-duurzame aanpak handelen we dus alsof we anderhalve Aarde i tot onze beschikking hebben. Dat is het groeiende ecologische deficit, of in het Engels overshoot. Het gaat nog steeds de verkeerde richting uit. In 2015 leggen we beslag op 1,6 Aardes. Wanneer er een paar miljard mensen bijkomen en de gemiddelde mens nog meer zou verbruiken, hebben we twee of zelfs drie Aardes nodig – en die zijn er echt niet.

Lees meer in hoofdstuk 7 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

www.footprintnetwork.org

Voor ‘oorsprong’ en ‘meer lezen’
naar beneden scrollen

Wat is economie i eigenlijk?

We zitten in de rats, zelfs in de val, met onze huidige productie- en distributiesystemen. Ze brengen welvaart voort op een allerminst duurzame wijze en ze verdelen die welvaart heel onrechtvaardig. Het is wel opletten om het begrip ‘economie i’ niet in de verdomhoek te stoppen. Want dat is niet haar plaats, we hebben haar nodig. Laten we eerst de economie i terug omarmen door ons eraan te herinneren waarvoor dat begrip hoort te staan. Wat is economie i eigenlijk?

Zowel creatie als verdeling
van welvaart en welzijn

Economie i omvat alles wat met de creatie, bevordering en verdeling van welvaart en welzijn te maken heeft. De economie i is de draaischijf voor onze behoeften en ambities, zowel van de mens als van de samenleving. Het gaat erom de schaarse middelen zo goed mogelijk te gebruiken om aan de behoeften en ambities te voldoen. Economie i is dus kiezen: kiezen welke behoeften vervuld worden en welke ambities worden nagestreefd, en welke niet.

Wat, hoe en voor wie?

De economie i leert ons ‘wat’ we produceren, met andere woorden, welke goederen en diensten we voortbrengen; ze leert ons hoe de productie daarvan gebeurt en voor wie we produceren.

De ‘hoe-vraag’ maakt ons wijzer over de manier waarop de productiefactoren – arbeid i, grondstoffen i, kapitaal i en kennis – ingezet worden. Die vraag herbergt of verbergt dus ook het ecologische vraagstuk: hoe graag sommigen het ook willen ontkennen, de economie i kan maar zo groot zijn als de Aarde i kan (ver)dragen.

De vraag ‘voor wie’ herinnert ons aan het verdelingsvraagstuk.

Economie i is kiezen en dus politiek

Telkens worden er keuzes gemaakt. Geloof vooral niet dat die opgelegd zijn door zogenaamde economische wetmatigheden. Of een samenleving de weg plaveit voor steeds meer Ferrari’s of voorrang geeft aan sociale woningbouw, of Coca-Cola wereldwijd meer verspreid is dan zuiver water, of mobiliteit vooral aangedreven is door fossiele brandstoffen of door hernieuwbare energie, of we onze hernieuwbare energie zelf in handen nemen of ons blijven onderwerpen aan concerns, of belastingen i zorgen voor goede publieke diensten en infrastructuur en een duurzame economie i in de hand werken dan wel ongelijkheid bevorderen, of we ons enkel blindstaren op bruto productie dan wel oog hebben voor echte welvaart, welzijn en welbevinden… al die keuzeprocessen verlopen allerminst ‘neutraal’ of ‘waardevrij’.

zie ook duurzame economie i, duurzame ontwikkeling i, economische groei i

Oorsprong van deze omschrijving

Deze definitie van economie i is overgenomen uit 'Op weg naar een duurzame economie i', hoofdstuk 8 van Dirk Barrez, Transitie. Onze welvaart van morgen, 2016, p.55-57

De omschrijving verscheen voor het eerst in 1999 in ‘Economie i, draaischijf voor onze behoeften en ambities’, hoofdstuk 5 van het boek Dirk Barrez, Ik wil niet sterven aan de XX^ste eeuw. Over leven in de 20^ste eeuw, p.79-93. Dit boek is integraal te lezen op Pala.
Markant: economie i komt na het hoofdstuk ‘Kan de mens leven?’. De gehanteerde logica is duidelijk: de economie i is een middel in dienst van mens en samenleving, geen doel.

Ze sluit nauw aan bij de reeds in 1991 ontwikkelde zienswijze op economie i, in het afsluitende hoofdstuk ‘Is er een alternatief’’ van het pamflet De Val der Engelen. Waarom ontwikkelingsorganisaties falen (1991). Dat veelbesproken pamflet was aanleiding voor en is gepubliceerd in het boek Het Orkest van de Titanic. Werken aan andere Noord-Zuid Verhoudingen, 1993.

Meer lezen

Op Pala i verscheen reeds eerder een meer uitgebreide versie - zie
Op weg naar een duurzame economie | Pala i 5-7-2019

Dat eerste artikel van de reeks ‘Waar moet het naartoe’ werd aangevuld met drie artikels gebaseerd op hoofdstuk 9 van Transitie. Onze welvaart van morgen, 2016, p.58-66. Samen vormen ze de kern van een ecologische en sociale economie i.
Ecologisch duurzame schaal | Pala i 12-7-2019
Rechtvaardige aanspraken in een menselijke samenleving | Pala i 12-8-2019
Architectuur van een duurzame economie | Pala i 10-9-2019

Democratie krijgt pas echt betekenis wanneer het gelijkheidsbeginsel niet enkel politiek maar ook economisch krachtig doorbreekt en dus zowel de politieke democratie als haar economische tegenhangster sterk ontwikkeld en heel levenskrachtig zijn.

Het recht op kapitaal i en het recht om welvaart te creëren – basisrechten voor alle mensen - vormen fundamenten van die economische democratie i.

Wanneer de mens zijn of haar arbeid i inbrengt in een breder productieproces komt het erop aan die essentiële doelstelling van het democratiseren van onze economie i waar te maken. Ze krijgt uitwerking door medebeheer, zelfbeheer, coöperatieve samenwerking, gezamenlijke eigendom van productiemiddelen en andere democratische economische organisatievormen.

(gebaseerd op boek Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving, hoofdstuk 11)

In een wereld vol noden is vanzelfsprekend veel welvaart nodig. Eigenlijk fungeert de economie i vooral als een grote draaischijf tussen onze economische mogelijkheden aan de ene kant en onze behoeften en ambities aan de andere kant. Om die behoeften en ambities te stillen is de economie i en de economische productie hard nodig.

Vandaag is die productie groter dan ooit, ze is nog nooit zo fel gestegen als in de jongste zestig jaar. Merkwaardig genoeg zijn we veel minder intens bezig (geweest) met onze behoeften en ambities. Welke behoeften eerst voldoen, en voor wie, zijn vragen waarvoor de aandacht veel minder is gegroeid dan de explosie van de economische productie zou laten vermoeden. We zijn als het ware gefixeerd op economische groei i en veel minder op waarvoor die dan wel moet dienen. En dus krijgt de welvaartsverdeling veel te weinig aandacht.

We verzuimen ook ernstig bezig te zijn met de vraag hoe aan onze behoeften voldoen, hoe produceren dus. En we leren maar slecht dat in een per definitie eindige wereld waarvan we de draagkracht nu volop overschrijden, economische groei i altijd op grenzen zal botsen. Meer en meer wordt duidelijk dat wat wij groei noemen, nu al in landen als de VS, GB of Nederland tot minder in plaats van meer welvaart leidt. Op een bepaald ogenblik wordt de groei oneconomisch.

Probleem is dat onze meetlat uiterst slecht is om echte en duurzame welvaart te meten. Volgens het bruto nationaal product i (BNP i) worden we rijker van alle kosten die een kettingbotsing meebrengt, of de vervuiling i van waterlopen, of tandbederf. Alles wat mensen of de natuur gratis presteren telt dan weer niet mee.

Het is dringend tijd om volop te zoeken naar en over te schakelen op een duurzame economie i die werkelijk welvaart voortbrengt om voor iedereen een goed leven mogelijk te maken zonder onze planeet pijn te doen of te overvragen.

de EPA’s (van het Engelse Economic Partnerschip Agreement) zijn regionale handelsakkoorden die de Europese Unie i wil sluiten met de 77 zogenaamde ACS-landen uit Afrika i, de Caraïben en de Stille Oceaan, waaronder heel veel van de armste landen. Het zijn eigenlijk vrijhandelsakkoorden. De bedoeling ervan was om op 1 januari 2008 de grenzen te openen en de douanetarieven op bijna alle Europese goederen af te schaffen.

Al ruim dertig jaar genieten deze landen van een voordelige toegang tot de Europese markt. Maar dat mag niet van de Wereldhandelsorganisatie i. En dus moet die voorkeursbehandeling verdwijnen.

Dit maakt het voor deze landen in grote mate onmogelijk hun landbouw i te beschermen en hun eigen economieën uit te bouwen. En ze verliezen daarenboven de inkomsten die de douanetarieven opleverden waardoor ze nog armer achterblijven.

Daarom komt er veel kritiek op die EPA’s, zowel in de ACS-landen als in Europa van o.a. NGO’s voor ontwikkelingsorganisaties en milieuorganisaties. Eind 2007 is duidelijk dat Europa niet van wijken wil weten. Toch raakt er slechts met één regio een echt EPA-akkoord rond, met de Cariben. De andere regio’s moeten toezien hoe Europa interimakkoorden begint te onderhandelen met de afzonderlijke landen. Twintig landen hebben zulke akkoorden intussen aanvaard, met 41 landen is er geen akkoord bereikt. In 2008 worden de onderhandelingen hervat.

lees meer over EPA’s en de interimakkoorden

het Economisch en Sociaal Comité van de Europese Unie i telt 344 leden. Dat comité geeft advies over ieder ontwerp van richtlijn, aanbeveling of actieprogramma van de Europese Unie i en dit voor om het even welk onderwerp. Bestaande nationale economische en sociale comités vormden het model voor Ecosoc.
Er zitten vertegenwoordigers in van drie groepen: de nationale werknemersorganisaties, de nationale werkgeversorganisaties en een groep diversen die vertegenwoordigers telt van o.a. de consumenten en de landbouwers.
Het zijn de lidstaten die de vertegenwoordigers voordragen maar meer en meer coördineren de Europese sociale partners de werkzaamheden van Ecosoc.

zie fair trade i

Wanneer, los van elkaar, nieuwe initiatieven ontstaan die zich vervolgens verbinden tot een netwerk en uitgroeien tot sterke praktijken, kunnen daaruit plots nieuwe systemen ontstaan met een heel eigen kracht. Dat proces heet emergentie i.

Transitiekringen hechten veel belang aan de dynamiek van emergentie i om tot grote transities te komen. Velen gaan ervan uit dat de economie i een heel complex systeem is dat enkel door zo’n emergentie i fundamenteel kan veranderen.

Lees meer in hoofdstuk 16 van het boek Transitie. Onze welvaart van morgen

Dit Amerikaanse energieconcern was de grootste financier van de eerste kiescampagne van president Bush junior. Wanneer Enron i frauduleus failliet gaat in 2002, verliezen de mensen die er werken niet alleen hun job en daarmee hun maatschappelijke status, ze spelen ook hun spaargeld kwijt want dat zijn Enron i aandelen, ze zien zelfs hun pensioenen in rook opgaan want ook die bestaan uit Enron i aandelen. En wanneer ze het faillissement zien aankomen, wordt het hen zelfs verboden om hun aandelen nog voor een beetje geld i te verkopen. Dat is in zeker opzicht nog erger dan slavernij, want de heer die zijn slaaf niet kon onderhouden had de plicht hem vrij te laten.

Film Enron i, The Smartest Guys in the Room - www.enronmovie.com

zie Europese Unie i

zie ook Europees model i

Democratische rechtsstaten die niet langer oorlog i voeren en met een vrije markteconomie die in grote mate sociaal gecorrigeerd is, en meer en meer ook ecologisch.

Niet alle prijzen komen volledig vrij op de markt tot stand. Wat betaald wordt voor nogal wat landbouwproducten, brandstoffen, sigaretten, geneesmiddelen, huishuur, arbeid i, doktersbezoek enzovoort is in veel landen gereglementeerd.

Te langzaam dwingen we onze economie i ook om ecologisch duurzamer te zijn.

Overheden nemen sommige diensten zelf in handen, openbaar vervoer i b.v., of laten privéspelers werken binnen een bindend publiek kader, dikwijls ook spelers zonder financieel winstoogmerk, denk aan scholen of mutualiteiten. Zo genieten we van goede en heel betaalbare gezondheidszorg en onderwijs.

Het Europees model i is deze vrij succesvolle en pragmatische middenweg tussen de bijna verdwenen planeconomie en het falende neoliberalisme. Dat laatste blijkt heel dikwijls de rechte weg naar sociale ongelijkheid, armoede i,en milieuvernietiging en verlies aan democratie.

Dit Europese model is bewonderd in de hele wereld. Vraag is of deze sociale markteconomie overeind kan blijven in een mondiaal model van volledig vrije markt waar sociale correcties niet verplicht zijn en in vele landen maar moeilijk of zelfs niet afgedwongen geraken.

En hoe haalbaar blijft het om ecologische correcties te eisen van economische sectoren die bloot staan aan felle mondiale concurrentie i? Dan spreken we niet eens over de ombouw naar een echt duurzame economie i.

In navolging van het Wereld Sociaal Forum i ontstaan al gauw ook continentale en regionale sociale fora. Het eerste Europees Sociaal Forum i dateert al van in 2002 en grijpt plaats in het Italiaanse Firenze. Later volgen Parijs in 2003, Londen in 2004 en Athene in 2006. Tienduizenden vertegenwoordigers van sociale bewegingen uit heel Europa debatteren over de strijd voor een democratisch, sociaal en solidair Europa en over de rol van Europa in de wereld. Een Europees Sociaal Forum i neemt meestal vier tot vijf dagen in beslag. De tienduizenden aanwezigen voeren het debat met elkaar over de toekomst van de beweging en gaan na of er gemeenschappelijke campagnes mogelijk zijn. Ze treffen elkaar in duizenden workshops, seminaries of in grote meetings. Op die manier ontstaan er steeds sterkere Europese netwerken rond een heleboel uiteenlopende thema’s. De sociale bewegingen blijven zeker en vast ook actief op het nationale en lokale niveau, maar nu zeventig procent van nieuwe nationale wetgeving het gevolg is van Europese richtlijnen en afspraken, moet meer dan ooit ook op Europees niveau een sociale tegenmacht worden opgebouwd. zie ook Belgisch Sociaal Forum i, Wereld Sociaal Forum i

bij het verdrag van Maastricht hoort ook een sociaal protocol. Daarin staat dat over ieder voorontwerp van Europese wet en initiatieven inzake sociaal beleid de Europese Commissie de representatieve Europese werknemers i- en werkgeversorganisaties moet consulteren. Voor de werknemers i is dat het Europees Vakverbond (EVV) en voor de werkgevers UNICE en CEEP. Als het over sectorale aangelegenheden gaat, zijn de Europese vakbondsfederaties bevoegd. Op die manier zijn de sociale partners van bij het begin betrokken bij de besluitvorming.
De Europese sociale partners kunnen ook Europese collectieve arbeidsovereenkomsten sluiten. Op hun voorstel of dat van de Europese commissie kan de Europese Commissie die Europese CAO’s algemeen bindend verklaren.
Sinds 2002 zijn de Europese sociale partners nog meer betrokken bij de strategie voor werkgelegenheid en sociale bescherming. Hun tripartiete sociale top komt minstens één maal per jaar samen. Ze tekenen er hun gemeenschappelijk werkprogramma uit.

In de jaren vijftig van vorige eeuw groeit de idee om de Europese vakbonden i te groeperen. Met de oprichting van de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (EGKS) is het noodzakelijk voor de vakbeweging om de gemeenschappelijke problemen te kunnen aanpakken met een representatieve organisatie. In 1972 raakt men akkoord over de oprichting van een nieuwe organisatie, het Europees Vakverbond (EVV).

Alles samen vertegenwoordigt het EVV vandaag meer dan 50 miljoen werknemers i uit 33 landen. De professionele pijlers van het EVV zijn de Vakbondsfederaties (zoals metaal, transport, openbare diensten, hout en bouw,...). Ze hebben de taak om de vakbondsacties uit hun sector te coördineren.

Binnen het EVV worden ook de Europese ondernemingsraden georganiseerd. De Europese richtlijn inzake voorlichting en raadpleging van werknemers i in transnationale bedrijven i betekent een grote stap vooruit voor het Europese syndicalisme. Ze geeft de vakbeweging immers de kans om zich in de multinationals beter te structureren, haar actievermogen te versterken en op termijn gemeenschappelijke acties op te zetten. Het EVV coördineert ook hier de vakbondsstandpunten en waakt erover dat deze richtlijn in de verschillende landen op een coherente en homogene wijze wordt omgezet in regelgeving.

Europees vakverbond

Al te dikwijls loopt het economische ver voor op het sociale. Ook al zijn we terecht fier op onze sociaal gecorrigeerde vrije markteconomie, toch is dat ook zo bij de Europese integratie. Vanaf de jaren vijftig internationaliseert de economie i volop in de West-Europese ruimte. We krijgen meer en meer grote bedrijven i die zich Europees ontplooien en het vroegere nationale kader ontgroeien. Zo raakt het nationale recht op informatie en raadpleging van werknemers i snel achterhaald. In de jaren zeventig gaan er stemmen op om de werknemers i meer zeggingschap te garanderen in Europees gestructureerde ondernemingen, om dus ook te werken aan sociale internationalisering. Het kost enorm veel tijd vooraleer er regelgeving komt. De Europese besluitvaardigheid botst op de vereiste unanimiteit omdat zeker Groot-Brittannië niet wil weten van sociale regels.

Pas op 22 september 1994 keurt de Ministerraad de Europese richtlijn 94/45/EG goed. Dat kan omdat met het verdrag van Maastricht unanimiteit geen absolute voorwaarde meer is.

De nieuwe richtlijn regelt de instelling van een Europese ondernemingsraad i of van een procedure ter informatie en raadpleging van de werknemers i. De goedkeuring betekent de start van een Europese sociale dialoog die is afgestemd op de Europees gestructureerde concerns.

In het Belgische recht is de bevoegdheid van de standaard Europese Ondernemingsraad i beperkt tot het verstrekken van informatie en tot raadpleging over wat van belang is voor het hele concern of voor minstens twee vestigingen in verschillende lidstaten. Bovenop moet het gaan om materies die te maken hebben met vestigingen in de lidstaten van de Europese Unie i.

Wat slechts voor één vestiging van belang is, wordt nu dus niet als transnationaal beschouwd. Dat is enkel zo indien er gevolgen kunnen zijn voor de hele groep.

Het Europees vakverbond zou de transnationale kwesties liefst ruimer willen definiëren bij een eventuele herziening van de richtlijn.

zie ook Europees vakverbond, internationale kaderovereenkomst i

Meer dan in andere continenten hebben de (meeste) Europese landen werk i gemaakt van hun gemeenschappelijke belangen en hun samenwerking soms verregaand uitgebouwd. Over het belang van en de uitdagingen voor hun Europese Unie i handelen volgende PALA i artikels:

Na de Brexit. Hoe kan EU presteren en ons vertrouwen verdienen?
Europa is nodig, maar dan wel een ander Europa
Wat nu Europeanen? Een nieuwe koers voor Europa
Het ziekbed van Europa. Van crash tot succes tot crisis
Hoe gebruiken we geld het best? 
Europese sociale pijler krijgt vorm 

zie hoger in dit woordenboek - Europees model

(verwijzingspagina)

Voor informatie over extremisme i kan u terecht in:

- het artikel Extremisme veronachtzamen | 6-6-2019 - gebaseerd op hoofdstuk negen uit 11 politieke dwaasheden

- het hoofdstuk ‘Nieuwe en oude bedreigingen voor vrede en democratie’ in Barrez Dirk i, Ik wil niet sterven aan de XXste eeuw. Over leven in de 21ste eeuw, 1999, p.175-185 (boek is uitverkocht) of in het gratis toegankelijke E-boek pala.be/e-boek-ik-wil-niet-sterven-aan-globalisering-over-leven-de-21ste-eeuw p.153-162

- het essay Beeldenstorm. Essay 'We leven gevaarlijk' - 1 Extremisme i is terug van nooit weggeweest | 14-1-2015

Bij het overschrijden van zogenaamde drempelwaarden zijn systemen – denk bv. aan het klimaatsysteem - zo hard bedreigd dat ze op een kantelpunt i terechtkomen en er plotse niet-lineaire veranderingen optreden.

De opwarming van de Aarde i kan bv. leiden tot het verdwijnen van de ijskappen i van Groenland en West-Antarctica, het stoppen of omkeren van de Golfstroom, de teloorgang van het Amazonewoud of het ontdooien van de permafrost.

Vind meer bij niet-lineariteit i

Zie ook ijskappen i klimaatverandering i

Is naast arbeid i, grondstoffen i en kennis één van de middelen die ons helpt om welvaart te scheppen. Kapitaal i kan variëren van grond tot zware industriële infrastructuur tot ruime financiële middelen. Ons grootste kapitaal i om economische rijkdom voort te brengen is ongetwijfeld de Aarde i. Als we er duurzaam mee omspringen, is het een onuitputtelijke bron van zuiver water, voedsel i, hernieuwbare energie en hernieuwbare grondstoffen i. Het is wel ironisch om vast te stellen dat ons economische systeem die Aarde i zwaar miskent en dus eigenlijk zeer antikapitalistisch tekeergaat.

De informaticarevolutie maakt mogelijk dat het financiële kapitaal i de klok rond de wereld afdweilt. En vanaf de jaren zeventig hebben de politici de kapitaalstromen i zowat alle vrijheid gegeven, door de kapitaalmarkten altijd maar verder te liberaliseren. De theorie zegt dat die vrije kapitaalstroom goed is voor de economie i. De praktijk wijst meer dan eens op het tegendeel. Speculatie en kuddegeest op de financiële markten halen meer dan eens zelfs goeddraaiende economieën onderuit, denk aan de Aziatische crisis i. Dat bedrijven i die op lange termijn willen investeren, zichzelf van de beurs halen om aan die kortzichtige financiële dictatuur te ontsnappen stemt tot nadenken.

Voor wie het niet breed heeft, helpen alle kleintjes. Kinderen van veetelers en landbouwers kunnen al gauw een helpende hand uitsteken. In de beperkte plant- en oogstperiodes valt daar zelfs wat voor te zeggen, want hoe meer werkende handen in die periodes, hoe minder honger i. Niet toevallig is oogstmaand augustus bij ons een vakantiemaand. Of kinderen gaan al heel jong uit werken en zorgen zo voor een deel van het gezinsinkomen. Dat houdt hen weg van school en vergooit hun toekomst. Het is waar, deze kinderarbeid i is verboden. Maar dat verbod handhaven is geen mondiale prioriteit. In een economie i die overal op zoek gaat naar de goedkoopste en meest onbeschermde werkkracht is kinderarbeid i dan een beschamend bijproduct van globalisering i.
Leren verplicht maken en zorgen voor voldoende scholen en leerkrachten is een prima middel om de kinderen naar school te krijgen en komaf te maken met kinderarbeid i. En waarborgen dat de ouders over voldoende inkomen beschikken is het tweede deel van de oplossing.

zie ook Internationale Arbeidsorganisatie i

Ze zorgen in heel de wereld voor veel werkgelegenheid, vormen de ruggengraat van lokale en regionale economieën en maken samenlevingen minder afhankelijk van de grillen van grote en multinationale bedrijven i. In een netwerk van kleinere bedrijven i is de economische macht i gespreid en dat biedt meer kans op economische democratie i en zeker op het vermijden van monopolies of al te grote concentratie. Kleine bedrijven i zijn zelfs dikwijls innovatiever en flexibeler dan hun grotere broers, creëren veel welvaart en weten die redelijk goed te verdelen. Ze zijn m.a.w. belangrijk sociaal kapitaal i voor een samenleving.
Toch worden ze in de mondiale economie i veel te weinig naar waarde geschat. Van regels voor openingsuren tot vestigingsmogelijkheden, van steunmaatregelen tot belastingfaciliteiten, je zal zien dat de grote bedrijven i bijna altijd het laken naar zich toe weten te trekken. De wereldmarkt is op hun maat en - meer nog - die van de financiële wereld geschreven.

Pas in 2015 legt het Klimaatakkoord van Parijs i de afspraak vast dat de Aarde i maximaal 2°C mag opwarmen in vergelijking met het pre-industriële niveau.

Tevens wordt het streefdoel van maximaal 1,5°C opwarming geformuleerd.

De emissies van broeikasgassen moeten drastisch verminderen om in 2050 tot netto nuluitstoot te komen. Versta, het gebruik van fossiele brandstoffen moet snel verminderen en stoppen.

Om dat doel te bereiken, moeten alle landen om de vijf jaar hun nationally determined contributions i opstellen, steeds ambitieuzer.

Een hulpinstrument daarvoor is de global stocktake i die om de vijf jaar inventariseert hoever de wereld staat met haar aanpak van klimaatverandering i.

Bronnen

UNFCCC (United Nations Framework Convention on Climate Change) – What is the Paris Agreement

UNFCCC – Vind de volledige tekst van het Paris Agreement

Meer in Wikipedia – Paris Agreement

UNFCCC - What are United Nations Climate Change Conferences? | inclusief overzicht van de volgende en van de voorbije conferenties

Zie ook global stocktake i, klimaatverandering i, Klimaatverdrag i, Kyoto-protocol i, nationally determined contributions i, VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i

onder deze term een overzicht van belangrijke Pala i artikels met link

Het natuurlijk broeikaseffect i zorgt ervoor dat het op Aarde i lekker warm is met gemiddeld 15°C. Maar te veel CO2 en andere broeikasgassen in de atmosfeer versterken dat broeikaseffect i en vele wetenschappers waarschuwen voor een extra opwarming en voor klimaatverandering i. Ze leren ons dat vooral industrie, verwarming, vervoer i en dus de mens – die overmatig veel steenkool, olie en gas verstookt - verantwoordelijk zijn voor die extra broeikasgassen. En ze wijzen op de gevaren van o.a. een stijgende zeespiegel i, toenemend natuurgeweld en (te) snel opschuivende klimaatzones.

Opwarming, een oude bekende

Al in 1972 kan iedereen in De grenzen aan de groei i - dit Rapport van de Club van Rome i wordt massaal verspreid als pocket - de voorspelling lezen van een CO2-concentratie in de atmosfeer van 380 deeltjes per miljoen tegen 2000. Dat is een toename van 30 procent t.a.v. de waarschijnlijke waarde in 1860. De voorspelling was vrij accuraat, momenteel zitten we al aan meer dan 400.

Om dit risicogedrag, een enorm ecologische deficit van de huidige globalisering i, tegen te gaan is op de VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i in 1992 in Rio de Janeiro het Klimaatverdrag i opgesteld dat de hoeveelheid broeikasgassen wil stabiliseren. Daaruit groeit in 1997 het Kyoto-protocol i dat de uitstoot van broeikasgassen beperkt en pas inwerking kan treden in 2005. De Kyoto beperkingen zijn echter onvoldoende en dus maar het begin van een adequaat antwoord.

Na tientallen jaren van groeiende wetenschappelijke bevindingen van o.a. een snelle toename van CO2 in de atmosfeer en van een wereldwijde opwarming raakt in 2006 eindelijk een groot deel van de publieke opinie ervan overtuigd dat we met een ernstig probleem te kampen hebben. In december 2007 is er op de VN Klimaatverandering i Conferentie in Bali beslist tot onderhandelingen in 2008-2009 over de opvolger van het Kyoto-protocol i dat afloopt in 2012. Pas in 2015 komt er eindelijk het Klimaatakkoord van Parijs i: de temperatuur mag niet meer dan twee graden en liefst maar anderhalve graad stijgen in vergelijking met het pre-industriële niveau. Alle landen moeten met maatregelen komen die almaar strenger worden.

De werkelijkheid is dat we intussen verkeren in een quasi oorlogssituatie die ons regelrecht voert naar een opwarming van minstens drie graden, en mogelijk ruim meer. Met alle risico’s die daarbij horen. Daarover is zowat alles al gezegd en geschreven… en in vijftig jaar bitter weinig gedaan.
 

Website VN Klimaatpanel

zie ook Aarde i, adaptatie i, Global Climate Indicators i, Global Climate Observing System i, global stocktake i, ijskappen i, IPCC i, kantelpunt i, Klimaatakkoord van Parijs i, Klimaatverdrag i, Kyoto-protocol i, mitigatie i, nationally determined contributions i, niet-lineariteit i, planetaire grenzen i, VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i, zeespiegel i

zie op Wiki https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_climate_change_science
 

Deze Pala i artikels vatten de ernst van de toestand, inbegrepen het onvergeeflijke politieke verzuim:

Staat ons ruimteschip Aarde in brand? Klimaatverandering - De meest bekende planetaire grens is klimaatverandering i . We kennen ze al heel lang, wat velen verbaast. Al die tijd groeide inzicht in de nefaste gevolgen voor onze levenskwaliteit en welvaart, tot zelfs de dreiging van een brandend ruimteschip Aarde i (2/1/2019) - zie ook planetaire grenzen i

Klimaatcrisis. Al 50 jaar geen effectieve klimaatpolitiek - Politieke traagheid regeert en voert ons naar een opwarming die zelfs nog veel groter en risicovoller kan zijn dan 3 °C. Toch is er ook een plezierige ontdekking te doen. (10/4/2019)

Niet alleen gletsjers, ook West-Antarctische ijskap gaat er aan - De kans dat het zeewater veel sneller meters hoger komt, is sterk toegenomen. Want niet enkel verdwijnen zowat alle gletsjers maar ook de Groenlandse ijskap… én die van West-Antarctica. Zelfs dan valt er nog goed nieuws te rapen. (7/11/2023)

Klimaat en smeltende ijskappen. Zee kan in eeuw 5 meter stijgen - In het verleden steeg het zeewaterniveau bij vergelijkbare CO2-concentraties tot wel 4 of 5 meter per eeuw. En wetenschappers achten een snel afkalven van de ijskappen i mogelijk. (23-10-2021)

Klimaat en transitie na Glasgow. Vermijd ongefundeerd optimisme - De pandemie toont klaar het onvermogen van vele politici om zelfs met de meest dringende crisis om te gaan. Het laat zich raden hoe slecht ze de klimaat- en andere crises aanpakken die minder snel of, volgens hen althans, 'traag' evolueren. Ongefundeerd optimisme zal niet helpen om deze gevaarlijke non-politiek te doorbreken. (14-11-2021)

Zowat alles wat moet voor klimaat garandeert beter leven. Stom dat politici al die kansen lieten liggen (13/12/2018)

Klimaatbetogers en gele hesjes kunnen elkaar versterken - Zijn we veroordeeld tot een afschuwelijk dilemma? Ofwel de planeet redden, ofwel de mensen redden? Neen, of toch niet noodzakelijk, er is een uitweg van rechtvaardige duurzaamheid i mogelijk, tegelijk sociaal én ecologisch. (6/3/2019)

Na de klimaattop, enkele feiten om aan de bedwelming te ontsnappen - Usain Bolt kan hard lopen. Maar beweren dat hij 100 meter in 7" kan lopen, zou u dat geloven? Diplomatiek is de klimaattop van 2015 een topprestatie. Maar geloof vooral niet dat het in de echte wereld nog lukt om de opwarming onder 1,5 graad te houden. (15/12/2015)

Waarschuwing voor broeikasaarde en systeemcrises - Het is verleidelijk om te kijken naar wat goed loopt. Natuurlijk is het positief dat mensen langer en beter leven. Maar hoe duurzaam is die welvaart? Zijn de systemen waarop ze steunt wel robuust? Vervelend maar waarschuwen is noodzakelijk: er dreigt snel een systeemcrisis i voor de Aarde i. (31/8/18)

Hoe vergaat het Klimaatzaak in België? In vergelijking met Nederland? - Al in 2015 won Urgenda haar klimaatzaak en moest de Nederlandse broeikasuitstoot een kwart minder vóór 2020. In België valt ten vroegste eind 2020 een uitspraak. Misschien was en is het beter om ook een andere weg te bewandelen. (13/6/2019)

Klimaattop Parijs, goed en slecht nieuws - De klimaatverandering i is al meer dan 40 jaar aangekaart, de roep om duurzaamheid i is al meer dan 25 jaar oud. Het internationale leerproces verloopt tergend traag. Elke zogenaamde klimaattop onttoverde zichzelf in een nieuwe aanslag op onze toekomst. (9/11/2015)

IJselijk. Grote zeespiegelstijging is geen zorg voor later - de CO2-concentratie is al veel te groot om een destabiliserende stijging van het zeewater nog te vermijden. Blijven de vragen: hoe hoog? En hoe snel? (1-3-2020)

Hoe hoog kan het water stijgen door klimaatverandering? - Zich afwenden van vervelend nieuws is menselijk, dus ook van de vraag hoeveel de zee zal stijgen. Dat lijkt comfortabel maar is onverstandig. Want als de vloed je inhaalt, is het te laat voor een veilige ordelijke aftocht. (18/4/2017)

Hoe keren we het klimaatalarm? - De wereld stevent nog altijd af op 2,9 tot 3,4 graden opwarming. Een snelle omschakeling naar een betrouwbare sociaalecologische economie i is nodig zodat we ook morgen goed kunnen leven. (18/11/2016)

Voor wanneer lage emissie havens en luchthavens? - Ja, waarom zijn er eigenlijk nog geen lage emissiezones voor schepen en vliegtuigen? Want hun groeiende belasting voor de planeet en bedreiging voor het klimaat zijn niet te harden. (17/4/2018)

1965: eerste presidentiële klimaatwaarschuwing - Het is al 54 jaar geleden dat de Amerikaanse president Johnson als eerste staatshoofd officieel waarschuwde voor stijgende CO2-niveaus. Op 6 november 1965 meldde hij de klimaatdreiging aan de Congresleden. (11/6/2019)

Wij zijn in oorlog... Maar anders dan we spontaan denken - Bij oorlog i denken we aan zwaar bevochten conflicten, burgeroorlogen of terreur. Maar niet aan de oorlogen die onnoemelijk veel meer slachtoffers maken en ons bestaan veel ernstiger bedreigen: de marktoorlogen en de wereldoorlog tegen onze planeet, op kop de klimaatoorlog. (16/1/2007)

Wij zijn in oorlog... Maar anders dan we spontaan denken (2) - ‘In zekere zin’ functioneert de wereld beter. Er is meer aandacht dan in 2007 voor rapporten over klimaatverandering i. Toen was Pala i één van de weinigen die daar over schreef… én zelfs voluit stelde dat we in oorlog i zijn. (13/11/2017)

De risico's van klimaatverandering wegwuiven is als beweren dat de Aarde plat is - Hoe lang kan men blijven beweren dat het niet zo'n vaart loopt met de gevolgen van de opwarming van de Aarde i? (29/6/2006)

Het Klimaatverdrag i is het raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering i. Het is goedgekeurd op de VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i in 1992 in Rio de Janeiro.

Dat verdrag wil de hoeveelheid broeikasgassen in de atmosfeer stabiliseren tot op het niveau dat de mens geen gevaarlijke klimaatverandering i meer veroorzaakt.

Uit het Klimaatverdrag i groeit in 1997 het Kyoto-protocol i en in 2015 komt er eindelijk het Klimaatakkoord van Parijs i.

De landen die het akkoord ondertekenen, ontmoeten elkaar elk jaar op de jaarlijkse klimaatconferenties; de eerste was in Berlijn in 1995.

zie ook Biodiversiteitsverdrag i, klimaatverandering i, Kyoto-protocol i, Klimaatakkoord van Parijs i, VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i

Om een te grote opwarming van de Aarde i te vermijden, moeten we dringend minder broeikasgassen uitstoten. Daar is zowat iedereen van overtuigd, zover zijn we gelukkig dus al. Want dreigende klimaatverandering i door een verhoogd broeikaseffect i is een topzwaar ecologisch deficit i van de huidige globalisering i.
In het Kyoto-protocol i leggen de industrielanden vast dat er iets moet worden gedaan. Tegen 2012 willen ze de uitstoot van broeikasgassen verminderen met 5,2 procent tegenover de uitstoot in 1990. Op 16 februari 2005 treedt het protocol eindelijk in werking.
Eigenlijk is dit maar de eerste stap in de bestrijding van het broeikaseffect i, we zijn nog lang niet uit de problemen. Vooreerst zal het niet makkelijk zijn om die norm te halen. Extra vervelend is dat het uitstootniveau van 1990 eigenlijk nog veel te hoog is. En een volgend akkoord zal ook landen als China i en India moeten omvatten. Ontwikkelingslanden zijn nu vrijgesteld omdat ze niet verantwoordelijk zijn voor de vroegere vervuiling i. Maar hun snelle inpassing in de wereldeconomie leidt ertoe dat ze - zeker China i - veel meer broeikasgassen voortbrengen.

zie ook klimaatverandering i, Klimaatverdrag i, Klimaatakkoord van Parijs i, VN-Conferentie over Milieu en Ontwikkeling i