Arbeidsmobiliteit goed voor de rijke landen, maar ook voor het Zuiden?
woensdag, 20 september 2006 - 11:45
Over arbeidsmigratie is de laatste tijd veel te doen. Het schrikbeeld van de massale toestroom van goedkope Poolse loodgieters of Roemeense verpleegsters doemt regelmatig op. België en enkele andere ‘oude’ EUi-lidstaten handhaven nog altijd beperkingen tegenover arbeidskrachten uit de 10 nieuwe EUi-leden; mensen uit het Zuiden moeten nog meer barrières overwinnen om op een legale manier aan de slag te gaan in de EUi. Een nieuwe studie van de Amerikaanse denktank Center for Global Development onder de provocerende titel “Laat ze komen” raadt de rijke landen aan dringend werki te maken van een tijdelijke en gecontroleerde arbeidsmigratie. Zowel voor de rijke landen als voor ontwikkelingslanden zou dat alleen maar voordelen opleveren, is de stelling van Lant Pritchett van het Centrum uit Washington. Hij gebruikt met opzet de term ‘arbeidsmobiliteit’ in plaats van migratiei. In zijn visie moeten politici voorwaarden uittekenen: welke mensen mogen komen en voor welke jobs. Zeven procent van de arbeidskrachten in Singapore en Hong Kong zijn buitenlanders die als huishoudsters en kinderverzorgsters werken. Daardoor stijgt het nationaal inkomen met 1,3 tot 3,3 procent en komen er extra belastinginkomsten. Wereldwijd zou een stijging van de werkende bevolkingi in rijke landen met drie procent jaarlijks 56 miljard dollar opleveren. Dat komt bovenop de 305 miljard dollar jaarlijks direct voordeel voor de arbeidsmigranten zelf. Dit is ongeveer dubbel zoveel als wat maatregelen zoals liberaliseringi van de handel, ontwikkelingssamenwerkingi en schuldkwijtschelding jaarlijks opleveren. Mary Robinson, voorzitter van het Ethical Globalisation Initiative en ex-VN-Commissaris voor de Mensenrechteni en president van Ierland, reageerde alvast positief op de studie. Maar de vakbondeni vrezen sociale afbraak in het Noorden en een verdere braindrain in het Zuiden.
Er is meer oog voor de korte termijn dan voor de lange. Meer gericht op het bedrijfsleven dan op de staat van de biosfeer: de basis van alles, ons huis. Het is noodzakelijk om die ramp te voorkomen. Maar hoe?
Facebook ligt de jongste tijd zwaar onder vuur. Maar waarmee begon dat? De Facebook files van The Wall Street Journal, en die gaan nog over veel meer dan de schade die Instagram aan jongeren toebrengt.
Nieuwe wind- en zonmultinationals eisen wereldwijd een grote plek op in het tijdperk van de elektriciteit. Tonen burgers en hun energiecoöperaties zich even dynamisch?
Wie herinnert zich nog hoe president Trump de VS terugtrok uit het Trans-Pacific handelsakkoord? Vele Stille Oceaan landen zijn intussen voortgegaan met hun partnership. Zelfs China én Taiwan stellen zich kandidaat.
Al heel lang groeit het besef dat louter economische groei niet te rijmen valt met een ecologische verantwoorde en sociaal rechtvaardige economie. Daarom vragen Nederlandse organisaties aan media om niet langer te juichen over BNP groeicijfers.
Begin jaren zeventig introduceerde de Internationale Arbeidsorganisatie de term ‘informele sector’ om de activiteiten te beschrijven van de werkende armen: ze werken erg hard maar hun werk is niet erkend, geregistreerd, beschermd of geregeld door één of andere overheid. De meeste zijn te vinden in ontwikkelingslanden. In 2002 schat de IAO het aantal werkende armen in de wereld op 530 miljoen: zij verdienen niet genoeg om hun gezin aan een inkomen te helpen van één dollar per gezinslid. Maar ook in rijke landen, zeker in bv. Italië of België, bestaat het fenomeen van de onofficiële economie. Dan praten we over het woekerende zwartwerk en de verdoken productie in bijvoorbeeld illegale kledingateliers, de bouw, horeca, tuinbouw en fruitpluk, of de transportsector. In die informele sectoren van zowel de arme als de rijke landen liggen de lonen of wat daarvoor moet doorgaan bijna altijd veel lager. Wie daar moet werken is gelukkig als hij min of meer kan rondkomen, want meestal levert dat werk niet genoeg op om van te leven. En daar moet nog bij verrekend worden dat er van werkzekerheid zelden sprake is, evenmin als van sociale zekerheid. Voor pensioenen, ziekte, werkloosheid is niets geregeld, om van vakantiegeld of kinderbijslag maar te zwijgen. Het fenomeen dat iemand wel werk heeft maar te weinig verdient om fatsoenlijk te leven, beperkt zich echter niet tot die informele arbeidssectoren. Vooral in de Verenigde Staten is de jongste jaren het aantal onderbetaalde formele banen fors gegroeid. Bijna iedereen kan er aan werk geraken, maar met die lage salarissen blijft men ruim onder het levensminimum hangen. En het gaat hier om miljoenen jobs.
Schrijf je in op de PALA nieuwsbrief
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
zie Europese Uniezie ook Europees model
Betaald werk is op onze wereld nog altijd de belangrijkste wijze om aan een inkomen te raken. Zowat overal is het werken geblazen om te kunnen leven.Let wel, werk of arbeid is lang niet alleen contractuele loonarbeid voor een werkgever.
Over de hele wereld trekken mensen naar de rijke gebieden: Mexicanen en Salvadoranen naar de Verenigde Staten, Argentijnen naar Italië en Spanje, Egyptenaren en Pakistani naar het Midden-Oosten, Zuidoost-Aziaten naar Zuid-Korea en Japan. Wereldwijd is de allergrootste migratie die van platteland naar stad, meestal binnenin landen.
zijn we met te veel? In 2015 telt de wereld 7,350 miljard mensen. In de toekomst kijken is niet makkelijk, maar omstreeks 2050 zullen we in de medium schatting meest waarschijnlijk met zowat 9,73 miljard zijn. Ongeveer zoals vandaag zouden 1,29 miljard mensen in de nu rijke, vooral industriële landen leven, daar komt vergrijzing van. De nu veel armere landen zien hun bevolking aangroeien van goed 6,18 tot wel 8,44 miljard, met volgens sommigen dreigende overbevolking. Tegen 2100 zou de groei stevig terugvallen met een wereldbevolking van dan waarschijnlijk 11,21 miljard.
Een vrije markt zorgt dikwijls voor meer concurrentie, hogere productiviteit en betere producten of diensten die ook goedkoper zijn. Maar in de huidige globalisering is het idee-fixe gegroeid dat de markten nooit vrij genoeg kunnen zijn, dat alle handelsverkeer geliberaliseerd moet worden en de economische vrijheid absoluut moet zijn.
zie onder ontwikkeling
De mens zoekt voortdurend naar een beter leven. Die moeizame zoektocht is ook te lezen als een verhaal van rechten en vrijheden. Op 10 december 1948 schrijft de mensheid van dat verhaal de mooiste en meest unieke bladzijde. Die dag keurt de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens goed. Die Verklaring telt slechts 30 artikelen, maar is een ontzettend rijke en veelzijdige tekst. Het bevat zowel de burgerlijke en politieke vrijheden (art.1-21), de sociale en economische rechten (art. 22-25) als de culturele rechten (art. 22,26,27). Ook het recht op ontwikkeling is er reeds in vervat (art. 28). En zelfs dat rechten ook plichten meebrengen (art. 29). Tientallen verdragen en conventies hebben ze daarna aangevuld.
Nog altijd zijn vakbonden, samen met boerenbewegingen, veruit de grootste sociale organisaties die de wereld kent. Nog altijd zijn vakbonden het allerbeste instrument voor werknemers om hun belangen te verdedigen. Samen staan ze sterker om goede loons- en arbeidsvoorwaarden af te dwingen, om er met andere woorden voor te zorgen dat zij fatsoenlijk kunnen leven van hun werk en dat zij kunnen werken in behoorlijke en veilige omstandigheden. Slechts als ze samen optreden, kunnen werknemers beletten dat hun loons- en arbeidsvoorwaarden achteruitgaan of hun werk zelfs verdwijnt, en daarmee ook hun inkomen.
