Van oorlog, banken en Europa: we kunnen ons niet veroorloven zo slecht onze toekomst in te gaan

Zo stond het al in PALA i zeven maanden geleden: ‘Met de nieuwste beslissing om bijna geruisloos gevechtsvliegtuigen naar Afghanistan te sturen, gaat België samen met o.a. Nederland steeds meer feitelijk aan de kant staan van een land dat oorlogen voert zonder, zoals al ruim zestig jaar afgesproken, te passeren via de Verenigde Naties en haar Veiligheidsraad. Het lijkt er sterk op dat we een illegale oorlog i aan het steunen zijn en dat zonder parlementair en maatschappelijk debat of legitimering. Zijn we het daarmee eens?' (1)

Wie niet de oorlogen van het verleden wil voeren, maar wel zich voorbereiden op de toekomst, doet er goed aan het verschil tussen een aanvalsoorlog en een democratisch gemandateerde politie-operatie te kennen en te respecteren.

Over naar de financieel-economische wereld. Nu is het al zover gekomen dat de beurzen applaudisseren wanneer de Amerikaanse regering twee bancaire brokkenmakers onder toezicht plaatst, zeg maar nationaliseert. Is er een sterker bewijs te vinden voor het falen van een politiek die enkel zweert bij het ongeremde vrijmaken van financiële en andere markten? Het is hoog tijd om te beseffen dat een gezonde economie i ook morgen nood heeft aan overheden die de spelregels in het oog houden en verhinderen dat er vals wordt gespeeld; én aan overheden die economisch initiatief ontplooien waar de privésector faalt of het slechter doet. Zo zijn er wel degelijk alternatieven voor de privébankiers die razendsnel hun rechten hebben verspeeld.

Energiepolitiek dan. De oorlog in Georgië drukt Europa met de neus op de feiten. Alleen, het zijn geen nieuwe feiten. Tweeëneenhalf jaar geleden schreef PALA waarom Poetin en Rusland zich sterk kunnen voelen. Zowat zes procent van de wereldolievoorraad is in Rusland te vinden, en veel belangrijker nog, maar liefst één derde van de wereldgasvoorraad. De dorst naar die brandstoffen is reuzengroot in alle omliggende regio's, van Europa over India en China i tot Japan. En dat levert de erfgenaam van de Sovjet-Unie hernieuwde en grote politieke macht i.

Hoe is het mogelijk dat de Europese Unie i - om deze én andere redenen zoals de oprukkende klimaatverandering i - niet al jarenlang resoluut haar energieproductie en -verbruik radicaal omgooit om veel minder of bijna niet afhankelijk te zijn van fossiele brandstoffen uit een niet altijd zo rustige buitenwereld?

Wie met een klein beetje afstand kijkt naar de wereldpolitiek, moet het altijd opnieuw vaststellen. We bereiden ons zeer slecht voor op onze toekomst - u kan het lijstje zeker zelf nog verder aanvullen. Merk echter vooral telkens op dat het ook anders en beter kan. (DB)

Website 

Voor PALAbrief ‘Andere banken graag' - klik hier