Orkaan Katrina heeft vorige zomer gezorgd voor de grootste ‘natuurramp’ ooit in de Verenigde Staten. Publicaties in Nature en in Science wijzen er nu op dat er een verband opduikt tussen warmere oceanen en hevige tropische orkanen. Alleen wanneer de oceanen warm genoeg zijn, kunnen daar orkanen van komen. Maar toch is het iets te makkelijk om meteen een relatie te leggen tussen opwarming van de aarde en orkanen. Want er kunnen nog veel meer zaken een invloed uitoefenen op de kracht en de frequentie van orkanen. Amerikaanse meteorologen hebben nu ontdekt dat het aantal tropische stormen in de wereld niet toeneemt, enkel in het Noorden van de Atlantische Oceaan zijn er vanaf 1995 duidelijk meer orkanen.
Er zijn clubs waar mensen graag komen, en clubs waar je maar beter niet moet langsgaan. De Club van Parijs verzamelt 19 rijke landen die leningen geven aan ontwikkelingslanden. Wanneer het Internationaal Monetair Fonds (IMF) een schuldencrisis in een ontwikkelingsland vaststelt, onderzoekt die Club van Parijs de mogelijkheden om de schuld te verminderen en/of te herschikken. In ruil daarvoor moeten die landen vanaf de jaren ’80 meer en meer hun economieën liberaliseren en hun overheidsuitgaven beperken. Wanneer landen hun buitenlandse schuldenlast niet meer aankunnen, komen hun bankiers samen in de Club van Londen om een schuldherschikking te onderhandelen.
Als je de zeeën proper wil houden zodat je de vis op je bord opnieuw kan vertrouwen, als je maag zich omkeert van massamoorden in Soedan of elders en van ongecontroleerd geweld, als groeie
De voorspelling uit vorige brief was terecht. Inkomen ligt gevoelig en het voorstel voor een maximuminkomen roept reacties op. Het wekt geïnteresseerde belangstelling, o.a.
Het ruimteschip aarde, ons huis, staat in brand. Dat is onze eigen schuld. Om te kunnen leven vinden we er niet beter op dan onze aarde uit te persen en haar zelfs te verknoeien.
Het is pauze, roepen vele zogenaamde Europese kopstukken nu hun project van Europese grondwet gestrand is en ze ruzie maken over de huishouding. Ze weten het zelf niet meer. Wat nu? Wanneer de ‘grote’ lichten van Europa de weg kwijt zijn, is het tijd voor de ‘kleine’ lichten om zich te laten horen, voor de gewone Europeanen.
Velen gaan achteloos aan Europa voorbij. Ze geloven de Europese politici niet wanneer ze nog eens warrig beweren de sterkste kenniseconomie ter wereld te willen uitbouwen die daarenboven nog een sociaal en ecologisch model zou zijn. Ook al varen Europese politici een zigzagkoers en overtuigen ze niet echt, toch is die achteloosheid niet zo verstandig.
In een dertigtal landen voeren mensen zowat vijfendertig oorlogen. Het zijn allemaal burgeroorlogen, met uitzondering van de oorlog in Irak. Waarom ‘slechts’ dertig?
De grootste armoede en honger uitbannen, lager onderwijs wereldwijd toegankelijk maken voor iedereen, de gelijke behandeling van mannen en vrouwen bevorderen door vrouwen mee
We plukken bijna allemaal graag de vruchten van een economie waarin de vrije markt een grote rol speelt. Een auto, fiets, gsm, dvd speler, kleding, eten, voor geld is het allemaal te koop.
Europa moet tegen 2010 de meest competitieve economie ter wereld hebben. Dat hebben de Europese leiders in 2000 in Lissabon beslist. Het is geen geheim wat de bedoeling is van deze strategie, namelijk de winst en de concurrentiekracht van de bedrijven veilig te stellen. Maar wat zit erin voor de werknemers? De Europese Commissie is ervan overtuigd dat de huidige arbeidsmarkt en het arbeidsrecht niet soepel genoeg zijn om het doel te bereiken. Hun Lissabonstrategie raakt zo vertaald in een politiek van langer en flexibeler werken en van afbraak van sociale rechten en publieke dienstverlening. Dat programma van flexicurity maakt dus deel uit van de bredere strategie om Europa ‘naar de top van de wereldeconomie te leiden’. Daar is op zich weinig mis mee. Alleen, de uitvoering dreigt goed te zijn voor werkgevers maar een pak minder prettig voor de werknemers in Europa. De kapitaalkrachtigen, aandeelhouders en werkgevers zullen hier de vruchten van plukken. Voor de werknemers betekent het vooral of zelfs alleen maar achteruitgang. Intussen is duidelijk dat Europa de Lissabondoelstellingen niet haalt en wordt steeds onduidelijker waar Europa echt naartoe wil. Vooral het afstemmen van de economische, de sociale en de ecologische ambities verloopt moeilijk. Wel is zonneklaar dat de economische doelstellingen altijd minstens een streepje voor hebben.
