Op zoek naar werk en een beter leven: 214 miljoen migranten
Drie op de honderd van alle mensen zijn internationale migranten.
Drie op de honderd van alle mensen zijn internationale migranten.
In Zuidoost- en Oost-Azië is arbeidsmigratie al jaren een veel voorkomend fenomeen. Miljoenen mannen en vrouwen proberen de armoede en werkloosheid in hun eigen land te ontvluchten door te gaan werken in het buitenland. Vaak worden ze het slachtoffer van uitbuiting en misbruik, zowel in het gastland, maar soms begint het al van bij de rekrutering. Zestien regeringen van Zuidoost-Aziatische landen die veel arbeidsmigratie kennen, hebben samen met UNESCAP, de Economische en Sociale Commissie van de VN voor Azië en de Pacific, en de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) een uitgebreid rapport gepubliceerd om het fenomeen beter in kaart te brengen. De belangrijkste conclusie is dat de fundamentele rechten van de arbeidsmigranten dringend beter moeten worden beschermd.
Frankrijk was vorige week weer in de ban van het schrijnende probleem van de verwaarlozing van de voorsteden. Maandagmorgen in alle vroegte moesten bij een spectaculaire politierazzia in Villiers-le-Bel, een noordelijke voorstad van Parijs, de daders worden gearresteerd van de hevige rellen met allochtone jongeren van november vorig jaar. Volgens de groeiende groep tegenstanders van de harde aanpak van president Nicolas Sarkozy moest de mediagenieke actie alleen maar dienen om het geschonden vertrouwen in de president op te krikken. Op 9 en 16 maart kiezen de Fransen nieuwe gemeenteraden en de partij van de president doet het slecht in de peilingen. De samenlevingsproblemen, de jeugdwerkloosheid en de algemene verwaarlozing van de voorsteden zijn de centrale verkiezingsthema's.
Sinds de Sri Lankaanse regering op 7 maart aankondigde dat ze werkt aan een wettelijke regeling die het moeders met kinderen jonger dan vijf jaar zou verbieden om in het buitenland werk te zoeken,
Bijna overal in de Europese Unie voeren regeringen een heel restrictief beleid tegenover migranten en mensen zonder papieren, vaak onder druk van extreemrechtse of populistische partijen.
Vele Afrikaanse landen hebben hun diaspora, inwoners die elders in de wereld leven en werken. Neem Burundi, een land in Centraal-Afrika met een ongemakkelijk verleden.
Zowat één op de honderd mensen is op de vlucht. Die 65 miljoen doen dat om heel verschillende redenen die echter allemaal menswaardig leven onmogelijk maken.
Sinds eind februari is er in Tunesië een ware ‘jacht’ aan de gang op migranten uit zwart-Afrika. Vele Afrikaanse landen repatrieerden hun landgenoten om te voorkomen dat ze het slachtoffer zouden worden van racistische aanvallen, zowel van de politie als van gewone burgers. Wat is er aan de hand?