Home

Het dubbeldenken rond een ‘nog niet zo dure olie'

Al bij al is olie de jongste decennia minder in prijs gestegen dan heel wat andere producten en diensten. Brood steeg bijvoorbeeld zeker evenveel in prijs. En dat is merkwaardig. Want graan kun je altijd opnieuw telen en is dus eigenlijk onuitputtelijk. En dat kan je van olie allerminst beweren, de voorraad is eindig.

Eigenlijk moet de prijs dus nog omhoog, om economische redenen. Tot die redenen behoort ook dat olie een kostbare grondstof is voor de aanmaak van heel wat nuttige producten zodat het voor iedere buitenstaander nogal idioot lijkt om die grondstof gewoonweg op te branden.
En de andere ecologische redenen voor een nog hogere olieprijs kennen we ook, het is de dreigende opwarming van de aarde.

Het politieke beleid blijft intussen gevangen zitten in een beklemmend dubbeldenken. Dat is goed te merken bij de Britse premier Gordon Brown die net nog in Saoedi-Arabië pleitte voor een hogere olieproductie. Maar je kan niet aan de ene kant zeggen dat er meer olie moet vloeien en tegelijkertijd beweren dat de emissie van broeikasgassen moet verminderen - vooral dan in rijke landen om ruimte te scheppen voor de nodige welvaartsgroei in de armste landen. Dat is een onhoudbare spreidstand die een snelle overgang naar een meer ecologisch verantwoorde economie hypothekeert.

Olievrij tegen 2020

Dan is de houding van een land als Zweden honderd keer rechtlijniger. Twee jaar geleden besliste de regering om olievrij te zijn in 2020. Bij de energie- en economieconservatieven zorgt zoiets vanzelfsprekend voor meewarig gelach. Vanzelfsprekend is dit een torenhoge en niet makkelijk te realiseren ambitie. Maar Zweden wil in elk geval een economie die zo weinig mogelijk kwetsbaar is door een grondstof die schaars én dus duur zal zijn - dat is heel verstandig.

En het land heeft vroeger al bewezen dat planning ook succesrijk kan zijn. In 1970 haalde Zweden zijn energie nog voor 77 procent uit olie. In 2003 is dit percentage meer dan gehalveerd tot 32 procent. Hernieuwbare energie is dan al goed voor 26 procent. In de Europese Unie is het gemiddeld amper 6 procent.

Afwachten wie er straks meewarig of groen lacht. (DB)

Weblinks

Klik hier voor Zweeds regeringsdocument over omslag naar nul procent olieafhankelijkheid

Klik hier voor artikel Plea by PM Gordon Brown at talks on oil price

Klik hier voor verslag Klimaatseminarie

Lees ook

UITVERKOCHT Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

cover Van eiland tot wereld. Appèl voor een menselijke samenleving

van Dirk Barrez

UITZONDERLIJK AANBOD 12 EURO i.p.v. 19 - verzending inbegrepen

Van overal reizen afgevaardigden naar het eiland Pala om het verhaal en het programma van de goede samenleving te schrijven, met een economie die eindelijk van ons is, die de aarde geen geweld aandoet en waarvan de welvaart eerlijk verdeeld raakt, met mondiale sociale zekerheid en een aardegebruiksrecht voor iedereen.

Aan al wie beweert dat het nastreven van utopieën gevaarlijk is, antwoorden we: ‘Hadden we dan geen welvaartstaten moeten afdwingen? Of geen gelijke rechten voor man en vrouw? Wij hebben de vrijheid om ons leven te verbeteren.’

Dit boek doorbreekt de crisis van de verbeelding en ziet wel alternatieven. De auteur durft opnieuw de grote verhalen brengen.

12,00 €

Le monde, mode d'emploi. La globalisation à l’usage des débutants - livre OFFRE SPECIAL 5 €

cover Le monde, mode d'emploi. La globalisation à l’usage des débutants - livre OFFRE SPECIAL 5 €

Ouvre bien tes yeux. Nous sommes arrivés sur cette terre comme membre de l’espèce humaine. Nous ne l’avons pas demandé et personne ne nous attendait avec un mode d’emploi. Mais au fil des millénaires, l’homme a fait preuve d’ingéniosité et d’ambition: des pas en avant pour nous, un milliard de riches. Mais pas pour tout le monde. Pour une foule d’hommes et de femmes, la phase la plus récente s’intitule ‘des cavernes aux taudis’ : une étape également mais une étape surplace.

5,00 €

Leeggeschepte visgronden. Brengt MSC-label raad?

Dertig miljoen vissers telt de wereld, en de jongste jaren lukt het hen minder makkelijk om het aanbod van vis op peil te houden. De eigenlijke visvangsten nemen qua volume af. Het is de sterk groeiende viskweek die dat gat moet vullen.

Uit de meeste zeeën en oceanen wordt al een paar decennia meer vis gehaald dan ze kunnen verdragen. Een visvangst van bijna honderd miljoen ton, zoals die van 2000, zou het maximum zijn. De opbrengst per persoon kan dus niet anders dan afnemen. We vissen té veel op wel zeventig procent van de visbestanden. Zo denkt alvast de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) van de Verenigde Naties erover.