Afrika

Sinds eind februari is er in Tunesië een ware ‘jacht’ aan de gang op migranten uit zwart-Afrika. Vele Afrikaanse landen repatrieerden hun landgenoten om te voorkomen dat ze het slachtoffer zouden worden van racistische aanvallen, zowel van de politie als van gewone burgers. Wat is er aan de hand?

Tunesië, dichterbij gelegen dan velen misschien vermoeden - vanuit Brussel is Tunis minder ver dan de Oekraïense oorlogsgebieden - staat op de rand van de totale ineenstorting, zowel economisch, budgettair als politiek.

Er gaat bijna geen dag voorbij of gewapende groepen plegen aanslagen tegen burgerdoelen in Centraal- en Noord-Mali waarbij soms honderden doden vallen. Zelfs in de buurt van de hoofdstad Bamako waren er in januari terreuraanvallen.

In Tigray voeren Ethiopië, Tigray, Eritrea en milities een wrede oorlog. "Tot wel een miljoen troepen zouden vechten met wellicht 100.000 doden de jongste weken." Er is nu wel een bestand, maar enkel tussen Ethiopië en Tigray... en houdt het stand?

“Als populaire media mijn beeld zouden bepalen, zou ook ik denken dat Afrika staat voor prachtige landschappen, mooie dieren en onbegrijpelijke mensen, die meedogenloze oorlogen voeren, sterven aan armoede en aids, en niet in staat zijn om voor zichzelf te spreken”. Zo vat Chimamanda Ngozi Adichie Faloyin's boek mooi samen.

De tientallen Melilla doden van 24 juni doen scherp de vraag rijzen: verergert de Europese aanpak de situatie voor migranten?

During the heydays of apartheid, Flanders featured one of the world’s most archaic pro-apartheid lobbies. Something more fundamental was at work than language affinity. The Action Committee on Southern Africa managed to constitute a broad-based coalition in Flanders to better hit where it hurt.

Na Mali in mei 2021 én augustus 2020 en Guinee-Conakry in september 2021 is er nu een staatsgreep gepleegd in Burkina Faso. Jan Van Criekinge over hoe zwakke democratieën onder druk staan in West-Afrika.

De Kameroener Achille Mbembe heeft op basis van vele dialogen over het Afrikaanse continent concrete voorstellen geformuleerd voor de top op 8 oktober tussen Afrika en Frankrijk. Kunnen zij hun heel beladen verhoudingen veranderen?

De ommekeer in Afghanistan zoog de voorbije weken veel aandacht weg bij tal van media. Dan schiet er vaak weinig journalistieke kracht over voor andere belangrijke evoluties, zoals bv. de oorlog in Tigray, in feite in zowat de hele Hoorn van Afrika en zelfs daarbuiten.

In Tsjaad is de pas verkozen president Idriss Déby Itno onverwacht omgekomen. Het Afrikaanse land staat internationaal op de kaart van de strijd tegen terreurgroepen in de Sahel.

Telt het nu minst verstedelijkte continent Afrika in 2075 steden met 50 miljoen mensen en zelfs meer dan 80 miljoen in 2100? Is er dan een stad van 100 miljoen?

In vele landen hebben maar weinig mensen toegang tot geld. Ook in Ethiopië lenen de meesten gedwongen aan buitensporige intresten bij niet-officiële kredietverleners. De bestaande spaar- en kredietcoöperaties zouden een oplossing kunnen bieden… maar moeten dan wel beter kunnen presteren.

Overvloedige aandacht voor VS-verkiezingen maar presidentsverkiezingen in Afrikaanse landen Guinee, Tanzania, Ivoorkust, Burkina Faso, Ghana en Niger gingen en gaan zowat onopgemerkt voorbij.

Het veelgeplaagde Internationaal Strafhof in Den Haag (ICC) ligt onder vuur, van Afrikanen, van de Filipijnse president Duterte, en van president Trump, hoewel de VS geen lid is.

Veel drukte vorige week over de Braziliaanse bosbranden. Niet onterecht… al waren er elders in de wereld meer bosbranden.

Congolezen zien na verkiezingen het presidentschap en de macht - vooral dan die over de inkomens uit grondstoffen - versjacherd.

De Switch programma's willen sociale en ecologische innovaties versterken en de transitie bevorderen naar efficiënte, circulaire en deeleconomieën. Bemoedigend maar te vroeg om de waarde echt in te schatten.

Het Centre tricontinental in Louvain-la-Neuve wil “standpunten uit het Zuiden laten horen en kritisch nadenken over wat ontwikkeling is in het tijdperk van neoliberale mondialisering”. Dat vertaalt zich onder andere in publicaties over de meest diverse thema’s in de reeks Alternatives Sud.

Al in de PALA reportage over Afrikaans katoen uit 2004 verzuchtte een Senegalese boerenleider: “Men moet de tweedehandskledij uit Europa die ons overspoelt, verbieden. We moeten zelf de katoen verwerken.” Tien tot vijftien jaar later krijgt hij misschien dan toch wat hij wil.

De Verenigde Naties proberen nog maar eens - terecht - een dreigende hongerramp te keren. Maar gewagen van de grootste hongerramp is niet terecht. Erger nog, de VN faalt als het om echte oplossingen gaat. Intussen is er de roep om giften, gebruik daarbij vooral uw kritische zin.

Wat voor velen in de sterren geschreven stond, is uitgekomen. Joseph Kabila maakt niet de minste aanstalten om op te stappen als Congolese president. Wat nu? Denis Bouwen ziet maar één lichtpuntje.

In mei van dit jaar wist het netwerk 100 Resilient Cities honderd steden te verzamelen. Het telt leden in vijf continenten. In Nederland zijn dat Den Haag en Rotterdam, België staat niet op de kaart.

Het is een paradox waar niet hard genoeg op gehamerd kan worden. Economische groei leidt op zichzelf niet tot vermindering van ongelijkheid. Zelfs een vermindering van het aantal armen in een land vloeit niet voort uit louter economische groei.

Betaalbare gezondheidszorg voor iedereen. Het is al vele jaren één van de grote internationale dromen. Tegelijk blijft het voor honderden miljoenen mensen een onhaalbare droom, en bijten overheden en samenlevingen hun tanden stuk op deze belangrijke opdracht. Brengt onderzoek redding?