Oorlog en vrede

Er gaat bijna geen dag voorbij of gewapende groepen plegen aanslagen tegen burgerdoelen in Centraal- en Noord-Mali waarbij soms honderden doden vallen. Zelfs in de buurt van de hoofdstad Bamako waren er in januari terreuraanvallen.

Wereldwijd worden parlementariërs in toenemende mate geconfronteerd met mensenrechtenschendingen en een groter risico op represailles, simpelweg omdat ze hun mandaat uitoefenen of hun ideeën uiten. Azië volgt dezelfde trend.

Te midden van misdaden tegen de menselijkheid laat de Myanmar junta af en toe gevangenen vrij. Met dit spel van valse goede wil hunkert ze naar legitimiteit in een al te meegaande wereld.

Een wereld die digitaliseert voert ook conflicten steeds meer online. Maar hoe zich informeren over cyberterrorisme in bv. Oekraïne, een fenomeen dat veel minder zichtbaar is dan artilleriebeschietingen of tankgevechten?

In Tigray voeren Ethiopië, Tigray, Eritrea en milities een wrede oorlog. "Tot wel een miljoen troepen zouden vechten met wellicht 100.000 doden de jongste weken." Er is nu wel een bestand, maar enkel tussen Ethiopië en Tigray... en houdt het stand?

De inwoners van Myanmar krijgen het snel steeds slechter te verduren sinds de staatsgreep van begin vorig jaar. Jan Servaes laat de cijfers spreken.

Het leger van Myanmar is herhaaldelijk beschuldigd van wreedheden en oorlogsmisdaden. Behalve in de periodes 1948-1958 en 2010-2021 heeft dat leger 73 jaar met absolute controle geregeerd.

Terwijl de aandacht van de wereld bijna volledig is gericht op de Russische invasie van Oekraïne, valt er nauwelijks iets over de tragedie in Myanmar te vernemen. De internationale gemeenschap kijkt liever de andere kant op.

Er is een nieuwe Russische Lazarus die het nepnieuws uittekent voor de Oekraïne oorlog. Maar "de mens is groter dan de oorlog" schreef de Nobelprijswinnares Literatuur Svetlana Aleksijevitsj in haar pijnlijk correcte documentaire roman 'De Oorlog Heeft Geen Vrouwengezicht'.

Naarmate de oorlog vastloopt in Oekraïne, nemen de dreigementen hand over hand toe. In de Europese instellingen nemen wraakgevoelens – en onmacht – een steeds vrijere loop.