Alle dagen zijn er berichten over conflict en oorlog, in Irak, Gaza, Oekraïne, Syrië, Libië, Nigeria, Zuid-Soedan… de gewekte indruk dat oorlogsgeweld en geweldsdoden in opmars zijn, is echter onjuist.
Onder de PALA lezers zijn ze wellicht vrij talrijk, degenen die tot in de vroege jaren negentig burgerdienst hebben gepresteerd in plaats van legerdienst.
Naar aanleiding van het uit elkaar gaan van PALA en De Wereld Morgen reageerde deze laatste met een bijdrage die medeoprichter Dirk Barrez ettelijke malen vermeldde. De Wereld Morgen weigerde een rechtsgeldig recht van antwoord. Hierbij dus.
In een lange open brief aan Google baas Eric Schmidt vertelt Mathias Dropfner van zijn grote angst voor Google en zijn ongeëvenaarde digitale macht in medialand.
Vandaag heeft ons eten de geur van petroleum. We hebben veel aandolie en aardgas nodig om eten op ons bord te krijgen. Met een landbouw en voedselvoorziening die afhankelijk is van een eindige energiebron die slechts uit een beperkt aantal landen aangevoerd wordt, zijn we kwetsbaar. Is het mogelijk om de wereld van voedsel te voorzien met minder fossiele brandstoffen en zo ook de broeikasgasuitstoot te beperken?
Het nieuwe boek ‘Coöperaties. Hoe heroveren we de economie?’ van Dirk Barrez lokt heel wat recties uit. Walter Lootens, auteur van ‘De nieuwe coöperatie, tussen realiteit en utopie’ voegt deze recensie toe aan het debat.
Global Society vzw | PALA.be is één van de meer dan honderd lidorganisaties van NewB die samen met haar vierenveertigduizend coöperanten geschiedenis wil
Heel wat journalisten, nogal wat mensen van coöperaties en vooral veel geïnteresseerden daagden op voor de voorstelling van het nieuwe boek van Dirk Barrez in Brussel.
Met 'Coöperaties. Hoe heroveren we de economie?' schreef journalist Dirk Barrez een warm pleidooi voor de herwaardering van de coöperatieve onderneming in al zijn vormen, het resultaat van jaren onderzoekswerk. Stof tot nadenken ... en tot actie.
Vergeet dat echte democratie mogelijk is als we geen greep hebben op ons economische bestaan. Een reuzengrote bedreiging voor deze economische democratie, en dus voor onze democratie, blijft de vrijwel ongecontroleerde en ongecontesteerde macht van multinationals. Een kleine reis door tijd en ruimte.
Zondag is er, voor het eerst sinds heel lang, een vredesbetoging in Brussel. Het is meteen ook de eerste maal dat de verjaardag van de grootste betoging die dit land ooit zag niet onopgemerkt voorbij zal gaan.
Waarom betogen op 20 oktober 2013? Dertig jaar later zijn kernwapens nog steeds niet weg. We hebben biologische en chemische wapens verbannen; ook landmijnen en clustermunitie zijn er aan voor de moeite. Maar in al ons enthusiasme zijn we één wapensysteem vergeten: de meest vernietigende soort.
Om nog ronduit over utopieën te durven nadenken, er zelfs een heuse meerdaagse conferentie over te organiseren, moeten we een heel eind ver - naar een eiland op d
Komt straks de financiële crisis terug die bij ons in 2008 banken zoals Fortis en Dexia neerhaalde, die wereldwijd de belastingbetalers afgrijselijk veel miljarden eu
voor velen een vanzelfsprekend goede zaak want perfecte concurrentie op een volledig vrije markt bevordert economische efficiëntie en leidt tot lagere prijzen. Die ideale mededinging is echter bedreigd wanneer er maar één (monopolie) of enkele (oligopolie) aanbieders zijn, door prijsafspraken of door fusies tussen concurrenten.
Velen vrezen dat in een steeds vrijere wereldmarkt onbegrensde concurrentie ons zuur zal opbreken als ze niet samen gaat met afdwingbare mondiale sociale en milieunormen. Anders leidt die concurrentie tot slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden, sociale achteruitgang, afbraak van de welvaartsstaat, milieuverloedering en ondermijning van de democratie.
In arme landen zoals Bangladesh, India en Sri Lanka zijn door de toegenomen concurrentie de lonen in de kledingindustrie sinds het eind van vorige eeuw zelfs gedaald. Werkweken van zeventig uur zijn geen uitzondering en talrijk zijn de inbreuken tegen de vakbondsvrijheid. Nog altijd is er kinder- en dwangarbeid. De druk die van de economische globalisering uitgaat vernietigt werkgelegenheid in het formele circuit om die te vervangen door niet-gereglementeerd thuiswerk en productie in illegale ateliers. Natuurlijk is dat werk slechter betaald, zijn contracten ver te zoeken en is er geen sprake van sociale bescherming of controle op veiligheid en gezondheid.
