Tussen de socialistische dag van de Arbeid en het Rerum Novarum van de christelijke werknemersbeweging is het goed om stil te staan bij het lot van de werkende mens anno 2009.
Het is ondertussen al een stevige traditie: in de marge van het Afrika Filmfestival wordt ook een colloquium georganiseerd met de focus op de audiovisuele sector in een bepaalde regio.
De nieuwe Israëlische coalitieregering onder leiding van Benjamin Netanyahu (Likoed) is nog maar enkele weken in functie, maar de invloed van de extreemrechtse partij Yisrael Beiteinu van hard
Het kleine Oost-Afrikaanse land aan de Rode Zee wist zich in 1993 op betrekkelijk vreedzame manier los te wrikken uit Ethiopië, maar sindsdien zijn de relaties met de grote buur bekoeld.
In Turkije vliegen werknemers van het metaalbedrijf Sinter Metal op straat, niet vanwege de crisis zoals vandaag wel meer gebeurt, maar omdat ze lid zijn van een vakbond.
In 113 landen wordt rijst gekweekt. Er zijn meer dan 120.000 verschillende variëteiten van dit basisvoedsel dat ruim de helft van de wereldbevolking voedt.
Is het verstandig om voor degelijke media bijna volledig te vertrouwen op privébedrijven die in de eerste plaats winst willen maken? We doen dat toch ook niet voor onderwijs of cultuur.
In een nieuw rapport van de Amerikaanse denktank Oakland Institute onder de titel Voices from Africa: African Farmers & Environmentalists Speak Out Against a New Green Revolution in Africa<
Geef ons een nieuw kapitalisme. Dat lijkt zo stilaan voor velen de weg te zijn die we uit moeten. Niet dat ze altijd zo duidelijk maken wat die weg dan wel is.
Het is superdringend om mondiale antwoorden te zoeken op de crisissen. In vorige PALA hadden we het al over de G20 die eraan komt op 2 april, en over de kritiek erop.
Sinds de VN-Wereldtop van 2005 is de doctrine van de responsibility to protect (R2P), de verantwoordelijkheid van staten om de bevolking te beschermen tegen zware schending van mensenrecht
Is vanaf 1995 de opvolger van het vrijhandelsakkoord GATT. De Wereldhandelsorganisatie – meestal aangeduid met zijn Engelstalige afkorting WTO - is een intergouvernementele organisatie waarbinnen de ruim 151 lidstaten afspraken maken over hun onderlinge internationale handel. De WTO is machtiger geworden omdat het GATT-overlegforum is uitgegroeid tot een heuse permanente instelling met een eigen, interne rechtspraak. Bij conflicten tussen haar 151 lidstaten treden WTO-experten op als rechters die bindende uitspraken doen, en indien nodig, eveneens zware sancties uitvaardigen. In het internationale recht is dat zeer bijzonder. Het maakt van de WTO meteen één van de machtigste instellingen ter wereld. Bovendien kan de WTO meer thema’s op de onderhandelingstafel leggen dan de GATT. Naast de industriële producten, komen nu ook de landbouwproducten, diensten (zie ook GATS) en intellectuele eigendomsrechten (zie ook TRIPS) ter sprake. De Wereldhandelsorganisatie is de drijvende kracht achter de liberalisering of vrijmaking van de wereldhandel. Steeds lagere handelstarieven of handelsbarrières, dat is het devies. Of de werknemers en het milieu niet in hun rechten worden geschaad blijkt allerminst de zorg van de WTO. De fundamentele sociale rechten of arbeidsnormen kunnen geen aanspraak maken om opgenomen te geraken in haar handelsakkoorden. Als het van de WTO afhangt leven we in een wereld waarin de rechten van goederen en diensten wereldwijd afdwingbaar zijn maar niet de vakbondsvrijheid of het gezondheidsrecht van de Europeanen om de import van Amerikaans hormonenrundvlees tegen te houden. Vooral sinds de WTO-conferentie in Seattle in 1999 rijst daartegen wereldwijd protest van vakbonden, boerenbewegingen, milieuorganisaties, enzovoort verzameld in de andersglobaliseringsbeweging. Sinds de WTO conferentie in 2003 in Cancun slaagt de organisatie er niet meer in om akkoorden te sluiten. Voor het eerst vormen de ontwikkelingslanden daar een krachtig blok dat geen genoegen neemt met wat de Verenigde Staten, de Europese Unie en Japan beslissen.
